"Die Nacht öffnet ihren Schoß
Das Kind heißt Einsamkeit
Es ist kalt und regungslos
Ich weine leise in die Zeit"
Depressie is als een beest. Het verslindt je, verscheurt je en reist met je mee in je schaduw. De ene dag gaat beter dan de andere. Zo zijn er dagen dat ik in het begin tot dingen kom. Mijn bed uit, douchen, opruimen of de was ophangen en opeens slaat het beest toe en word je overvallen. Legt het je lam en je wil je niets liever dan binnen blijven. Niemand zien, nergens naar toe hoeven. Omdat het allemaal teveel is. Omdat het je bang maakt, onrustig. Omdat je de energie niet hebt om leuk en gezellig aanwezig te zijn.
Soms kunnen kleine activiteiten op een dag al teveel zijn. Boodschappen doen in een winkel vol andere klanten. De badkamer schoonmaken, koffer uitpakken, bed opmaken of de was opvouwen. Je hebt een energielevel van 1% en daar moet je het dan mee doen. De batterij laadt amper op als je even slaapt.
Het leven dat ik een half jaar geleden had, misschien een jaar geleden, is niet meer. Volop overal naar toe. Dat ook volhouden. Mezelf niet telkens gevangen voelen wanneer ik op visite ga. Angsten en onzekerheden die de kop op steken. Ging ik eerder elke week bij een vriendin op bezoek en bleef daar ook een halve tot een hele dag. Nu beperkt zich dat tot 2 a 3 uurtjes. Om vervolgens overprikkeld en moe naar huis te rijden. Soms huilend omdat het allemaal zoveel is, qua prikkels.
Het liefst zit ik in mijn eigen veilige bubbel. Niemand om me heen. Stomme Youtube-filmpjes kijken of muziek luisteren. Proberen te slapen om de uitgeputte batterij bij te laden, hopende dat men zo min mogelijk van je verwacht. Is er dan niets waar ik energie van krijg? Jawel maar dat is een sporadisch gebeuren. Iemand waar ik af en toe mee afspreek. Het is fijn, afgebakend en op neutraal terrein. We hoeven beiden niets. Na 2 uurtjes gaan we beiden weer onze eigen weg.
Heracles, dat vind ik ook fijn. Ondanks dat het toch wat energie vergt om de stap te maken om er naar toe te gaan. Over depressie zijn zoveel vooroordelen. Zo zegt iemand uit mijn directe omgeving dat ik gewoon somber ben. Omdat zij vroeger, 50 jaar geleden met mensen heeft gewerkt die ook depressief waren en niets konden. Dat er gradaties zijn, dat de tijden zijn veranderd dat doet er niet toe. Dat een mens een masker op kan hebben, mooi weer kan spelen, evenmin. Dat doet pijn. Naast het feit dat mijn psychisch welbevinden wordt besproken met Jan en alleman. Dat wil ik niet. Van een andere kant krijg ik het bericht: Daar kunnen we je niet mee helpen.
Langs de ene kant wil jij je isoleren, langs de andere kant wil je gekoesterd worden. Het is een constante strijd. Mensen zeggen dan dingen als: je bent zo vrolijk, je schrijft zo leuke Tweets. Tja, de medaille heeft twee kanten. Soms neemt een mens een rol aan. De dingen zijn niet zo zwart-wit als ze soms worden geschetst.
Er is een lotgenoot met wie ik de rauwe kant van de depressie kan bespreken zonder en doekjes omheen te hoeven winden. Dat is fijn. Er is iemand die heel lief voor me is. Invoelend reageert. Het contact is louter digitaal maar dat is goed voor mij.
Morgen gesprek met de arts van Dimence. Omtrent mijn medicatie en mijn prikkelbeleving. Ik ben benieuwd. Begeleiding komt nu twee keer per week. Heb 1x per week contact met mijn behandelaar bij Dimence.
Het is soms zo moeilijk om te expliceren aan mensen waarom het ene wel gaat en het andere niet. Waarom je soms keuzes moet maken. Dat het geen onwil is maar onvermogen.
maandag 5 november 2018
Mijn eerste kerkdienst
Dag lezers
Sinds een tijdje heb een contact met een pastoor uit Heemstede van de parochie 'Bavo'. Omdat ik me wat aan het verdiepen ben in religie volgde ik zijn tweets. Las zijn preken en zo kwam het dat ik welkom was om eens een viering mee te maken.
Heemstede, waar ligt dat? 169 kilometer verderop, onder de rook van Haarlem. Best ver. De laatste tijd kom ik tot niets meer. De dag doorkomen is al een hele toestand. Een bezoek aan Heemstede, wat ook nog erg spannend voor me zou worden, vergde dus een zorgvuldige voorbereiding en de hoop dat ik de bewuste zondag een 'goede' dag zou hebben.
Wat vond ik het spannend. Wat werd er van me verwacht, hoe ziet zo een dienst eruit, waar moet je gaan zitten. Talrijke vragen die mijn hoofd op hol deden slaan. Het zomaar over me heen laten komen was geen optie. Je bent autistisch of je bent het niet.
De dag ervoor zoveel mogelijk geprobeerd de batterij op te laden. Alle afspraken afgezegd. Na een hele slechte/heftige week had ik geen andere keuze. Ik was doodmoe. Tevens zou ik een Twitter-contact ontmoeten die ik sinds 2011 ken en waar ik contact mee heb. Hem op de hoogte gebracht over de staat van mijn arm. Helaas, het ging weer mis.
Zo kwam het dat ik op zondagochtend om 07:10 mijn bed uitrolde. Mijzelf naar de douche sleepte in een dappere poging om wakker te worden. Snel aangekleed, autoruiten gekrabd en hop op naar de dienst, excuus viering.
De reis in een korte samenvatting: druk, geflitst, opletten, veel rijbanen en 1 vliegtuig van dichtbij gezien.
Daar stond ie dan. De Heilige Bavo. Het was frisjes en ik stond te wiebelen. Wat te doen? Al naar binnen? Waar dan? Uit eindelijk toch iemand gevraagd. Oef wat spannend!
Mien was binnen! Wat een mooie kerk. Groot, groene plafonds en schitterend glas- en loodwerk. Na enig aarzelen en met wat instructie toch maar een plekje gezocht. O mensen, ik was compleet uit mijn comfortzone gerukt.
Vervolgens arriveerde eerwaarde van Peperstraten. Elkaar even begroet. Hij vond het fijn dat ik er was. Lief. Een dame van het koor had me ook al zo vriendelijk begroet.
De dienst was bijzonder. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. In een grijs verleden een keer een kerkdienst maar toen was ik 9. 23 jaar geleden dus.
Het was echt mooi. Bijzonder maar ook een soort van overweldigend. Het koor, de dingen die werden verteld, de rituelen. Het was net of ik even helemaal los was van drukke en chaotische buitenwereld. Die zich achter de grote deuren van de kerk bevond. Even geen digitaal verkeer. Even geen hippe Engelse taal. Een keurig geprint boekje, liederen die al sedert jaar en dag bestaan en eens ervaren hoe een preek kan verlopen. Niet saai, stoffig en slaapverwekkend maar juist inspirerend. Als niet gelovige bracht het geheel me toch een soort van rustmoment. Een moment om tot mezelf te komen. Een realisatiemoment en moment van educatie.
Ergens voelden sommige dingen ongemakkelijk. Niet dat ze per se ongemakkelijk waren maar als leek weet je niet van de hoed en de rand. Dat maakte het wel wat ingewikkeld. Gelukkig reageerde men vriendelijk en begripvol.
De broodviering vond ik zeer bijzonder om vanaf de zijlijn mee te mogen maken.
Nadien was er tijd voor koffie en Pennywafels. Tijd om even met de pastoor te praten. Ik was zo verlegen maar ook nog compleet onder de indruk....
Het was mooi. Een waardevolle ervaring om mee te nemen
Sinds een tijdje heb een contact met een pastoor uit Heemstede van de parochie 'Bavo'. Omdat ik me wat aan het verdiepen ben in religie volgde ik zijn tweets. Las zijn preken en zo kwam het dat ik welkom was om eens een viering mee te maken.
Heemstede, waar ligt dat? 169 kilometer verderop, onder de rook van Haarlem. Best ver. De laatste tijd kom ik tot niets meer. De dag doorkomen is al een hele toestand. Een bezoek aan Heemstede, wat ook nog erg spannend voor me zou worden, vergde dus een zorgvuldige voorbereiding en de hoop dat ik de bewuste zondag een 'goede' dag zou hebben.
Wat vond ik het spannend. Wat werd er van me verwacht, hoe ziet zo een dienst eruit, waar moet je gaan zitten. Talrijke vragen die mijn hoofd op hol deden slaan. Het zomaar over me heen laten komen was geen optie. Je bent autistisch of je bent het niet.
De dag ervoor zoveel mogelijk geprobeerd de batterij op te laden. Alle afspraken afgezegd. Na een hele slechte/heftige week had ik geen andere keuze. Ik was doodmoe. Tevens zou ik een Twitter-contact ontmoeten die ik sinds 2011 ken en waar ik contact mee heb. Hem op de hoogte gebracht over de staat van mijn arm. Helaas, het ging weer mis.
Zo kwam het dat ik op zondagochtend om 07:10 mijn bed uitrolde. Mijzelf naar de douche sleepte in een dappere poging om wakker te worden. Snel aangekleed, autoruiten gekrabd en hop op naar de dienst, excuus viering.
De reis in een korte samenvatting: druk, geflitst, opletten, veel rijbanen en 1 vliegtuig van dichtbij gezien.
Daar stond ie dan. De Heilige Bavo. Het was frisjes en ik stond te wiebelen. Wat te doen? Al naar binnen? Waar dan? Uit eindelijk toch iemand gevraagd. Oef wat spannend!
Mien was binnen! Wat een mooie kerk. Groot, groene plafonds en schitterend glas- en loodwerk. Na enig aarzelen en met wat instructie toch maar een plekje gezocht. O mensen, ik was compleet uit mijn comfortzone gerukt.
Vervolgens arriveerde eerwaarde van Peperstraten. Elkaar even begroet. Hij vond het fijn dat ik er was. Lief. Een dame van het koor had me ook al zo vriendelijk begroet.
De dienst was bijzonder. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. In een grijs verleden een keer een kerkdienst maar toen was ik 9. 23 jaar geleden dus.
Het was echt mooi. Bijzonder maar ook een soort van overweldigend. Het koor, de dingen die werden verteld, de rituelen. Het was net of ik even helemaal los was van drukke en chaotische buitenwereld. Die zich achter de grote deuren van de kerk bevond. Even geen digitaal verkeer. Even geen hippe Engelse taal. Een keurig geprint boekje, liederen die al sedert jaar en dag bestaan en eens ervaren hoe een preek kan verlopen. Niet saai, stoffig en slaapverwekkend maar juist inspirerend. Als niet gelovige bracht het geheel me toch een soort van rustmoment. Een moment om tot mezelf te komen. Een realisatiemoment en moment van educatie.
Ergens voelden sommige dingen ongemakkelijk. Niet dat ze per se ongemakkelijk waren maar als leek weet je niet van de hoed en de rand. Dat maakte het wel wat ingewikkeld. Gelukkig reageerde men vriendelijk en begripvol.
De broodviering vond ik zeer bijzonder om vanaf de zijlijn mee te mogen maken.
Nadien was er tijd voor koffie en Pennywafels. Tijd om even met de pastoor te praten. Ik was zo verlegen maar ook nog compleet onder de indruk....
Het was mooi. Een waardevolle ervaring om mee te nemen
dinsdag 30 oktober 2018
Sporten met Eef deel 29
Dag leu,
Uw verslaggeefster is geblesseerd. Zo. hoep, van een traptrede gesukkeld op Malta en toen klapte mijn voet dubbel. Au ja!
Dus de bootcamp zit er voorlopig even niet in. Gelukkig hebben we de Graven Esch soos nog. Beter bekend als de zaaltraining. Een bijzonder leuke bezigheid. Naast sporten wordt er ook volop gekletst en geroddeld. Wilt u op de hoogte zijn van de laatste nieuwtjes/roddels? Dan hoeft u niet meer naar de kapper maar kom gezellig bij ons trainen.
Afijn, Erik de man van de hippe sokken, tracht elke week het zooitje ongeregeld in goede banen te leiden. Onze dappere Viking in wording houdt er met zijn humor de stemming wel in. Tenzij het over voetbal gaat. Kom dus gerust in een shirt van Heracles Almelo! Of beter niet.
Het is binnen (goh, no shit Sherlock) dus op je buik in de herfstbladeren duiken, dat hoeft niet. De Alpenroute in de parkeergarage hoeft u ook niet af te leggen. Push-up's doen op een kliedernat en koud bankje ook niet. Eef, mis je de bootcamp niet? Aber jawohl! Want de bootcamp is natuurlijk ook hartstikke leuk. Alleen met zo een mank landingsgestel kom je niet ver.
Iedereen traint met behulp van een pasje. Pasje in het apparaat en de oefening staat voor u klaar. Ik train trouwens zonder pasje. Mien hier heeft al veel ervaring met fitness dus elke week stippel ik mijn eigen programma uit. (ja ssssst recalcitrant ik weet het.)
Tijdens het trainen hoeft u niet van de dorst te vergaan want u kunt een vers glas ijskoud gemeente bier tappen. Van alle gemakken voorzien daar.
Daar houd ik me dus momenteel mee bezig. Zaaltraining. Sjorren aan gewichten, mijzelf dubbelvouwen ten behoeve van de buikspieren en de rugspieren. De voetbal bespreken met Erik en laatste nieuwtjes over de schoolgaande jeugd aanhoren. Of een discussie starten over maatschappelijke speerpunten.
Een uurtje algemeen vermaak op een laagdrempelig niveau. Hier staan geen kleerkasten voor de spiegel 300 kilo te pompen. Hier zie je geen fitgirls een vogelnestje maken met hun eigen ledematen, geen hipsters die met golvend haar 10 kilometer op de loopband galopperen. U kunt dus gerust op een laag niveau beginnen.
Men helpt elkaar als u denkt: Allememachies hoe moet dit?!
Stukje sportiviteit en een stukje gezelligheid. Als u een doos gebak/koekjes meebrengt wordt er nog voor koffie en thee gezorgd ook. Een feestje? Daar zijn ze bij de Graven Esch altijd voor in.
Uw verslaggeefster is geblesseerd. Zo. hoep, van een traptrede gesukkeld op Malta en toen klapte mijn voet dubbel. Au ja!
Dus de bootcamp zit er voorlopig even niet in. Gelukkig hebben we de Graven Esch soos nog. Beter bekend als de zaaltraining. Een bijzonder leuke bezigheid. Naast sporten wordt er ook volop gekletst en geroddeld. Wilt u op de hoogte zijn van de laatste nieuwtjes/roddels? Dan hoeft u niet meer naar de kapper maar kom gezellig bij ons trainen.
Afijn, Erik de man van de hippe sokken, tracht elke week het zooitje ongeregeld in goede banen te leiden. Onze dappere Viking in wording houdt er met zijn humor de stemming wel in. Tenzij het over voetbal gaat. Kom dus gerust in een shirt van Heracles Almelo! Of beter niet.
Het is binnen (goh, no shit Sherlock) dus op je buik in de herfstbladeren duiken, dat hoeft niet. De Alpenroute in de parkeergarage hoeft u ook niet af te leggen. Push-up's doen op een kliedernat en koud bankje ook niet. Eef, mis je de bootcamp niet? Aber jawohl! Want de bootcamp is natuurlijk ook hartstikke leuk. Alleen met zo een mank landingsgestel kom je niet ver.
Iedereen traint met behulp van een pasje. Pasje in het apparaat en de oefening staat voor u klaar. Ik train trouwens zonder pasje. Mien hier heeft al veel ervaring met fitness dus elke week stippel ik mijn eigen programma uit. (ja ssssst recalcitrant ik weet het.)
Tijdens het trainen hoeft u niet van de dorst te vergaan want u kunt een vers glas ijskoud gemeente bier tappen. Van alle gemakken voorzien daar.
Daar houd ik me dus momenteel mee bezig. Zaaltraining. Sjorren aan gewichten, mijzelf dubbelvouwen ten behoeve van de buikspieren en de rugspieren. De voetbal bespreken met Erik en laatste nieuwtjes over de schoolgaande jeugd aanhoren. Of een discussie starten over maatschappelijke speerpunten.
Een uurtje algemeen vermaak op een laagdrempelig niveau. Hier staan geen kleerkasten voor de spiegel 300 kilo te pompen. Hier zie je geen fitgirls een vogelnestje maken met hun eigen ledematen, geen hipsters die met golvend haar 10 kilometer op de loopband galopperen. U kunt dus gerust op een laag niveau beginnen.
Men helpt elkaar als u denkt: Allememachies hoe moet dit?!
Stukje sportiviteit en een stukje gezelligheid. Als u een doos gebak/koekjes meebrengt wordt er nog voor koffie en thee gezorgd ook. Een feestje? Daar zijn ze bij de Graven Esch altijd voor in.
dinsdag 23 oktober 2018
Als je vastloopt
Hallo allemaal,
Mijn 150e blog mensen, die had ik graag aan iets leuks besteed. Helaas. Het gaat niet zo goed momenteel. Ik merk dat ik in heel veel dingen vastloop. Het kost me de grootste moeite om me tot iets te zetten. Mensen die dan goed bedoelde dingen roepen als: "Joh, ik heb ook wel eens een slechte dag maar als je dan gewoon even iets doet, komt het wel weer goed!" Dat is het nou juist. Dat 'gewoon' even iets doen zit er niet in. Dat zit er al een tijdje niet echt in.
Vriendschappen die verwateren. Deels door mij, omdat ik nergens puf voor heb maar ik merk ook dat het vanuit de ander verwatert, vervaagt. Dat is wel eens moeilijk. Helaas inherent aan het leven vrees ik. Zelf ben ik niet iemand die gemakkelijk om hulp roept of iemand opbelt omdat het even niet gaat. Nu ligt dat wat complex (het zou ook eens niet zo) omdat vanuit de ene kant er meteen wordt gezegd "daar kunnen wij je niet bij helpen" en de ander bespreekt mijn shit met heel haar vriendinnenbestand, buren en het meisje aan de kassa. Dáár zit ik dus echt niet op te wachten. Dan is er iemand die zelf al zoveel ellende heeft, afijn je snapt wat ik bedoel.
Het is zo moeilijk om überhaupt mijn huis uit te komen. Het liefst blijf ik binnen, wetende dat dit niet de oplossing is. Vanmorgen was ik bij de fysio. Ze vroeg me hoe het ging. Dan zeg ik iets als: "ja, wel goed!" omdat zoiets gemakkelijker is dan te zeggen: "Vrouw, het gaat klote van de bok!" Als er dan wat kritische vragen worden gesteld rijd ik vertwijfeld naar huis. (dat is mijn eigen tekortkoming.)
Ik heb in de digitale wel wat contacten. Dat is fijn, heel fijn maar soms verlang ik er ook naar dat iemand een arm om me heen slaat of me een knuffel geeft. Een stukje geborgenheid voelen. Veiligheid. Volgens mij huizen deze ook in de piramide van Maslow.
Net belde mijn behandelaar. De behandeling wordt aangepast. Hoe, dat weet ik nog niet precies maar in elk geval gaan ze kijken wat er te doen valt aan die overprikkeling. Dat is namelijk ook zoiets. Iets wat mijn slaap teistert. Al maanden! Misschien zelfs al wel een half jaar. Ze gaan kijken wat ze met mijn lusteloosheid gaan doen. Om iets te doen aan het onverwerkte verdriet e.d. Een heel traject te gaan dus. Mijn behandelaar is echt een lief en fijn mens. Ze luistert naar me, is geduldig en toont begrip. Niet op zo een typische GGZ-manier maar echt vanuit haar persoonlijk.
Dus er is nog een hele weg te gaan. Met een strompelend voetje. Fysiomevrouw zei dat zo een blessure wel 6 weken kan aanhouden. O mensen, dat houdt in dat ik hier nog 4 weken rond huppel met een voet in de tape.
Nu kapot moe. Door die omstandigheden met mijn voet lukt het niet om mee te doen aan de bootcamp. Kats jammer. Was toch een uitlaatklep voor me.
Reageren? Drop gerust je reactie hieronder.
Mijn 150e blog mensen, die had ik graag aan iets leuks besteed. Helaas. Het gaat niet zo goed momenteel. Ik merk dat ik in heel veel dingen vastloop. Het kost me de grootste moeite om me tot iets te zetten. Mensen die dan goed bedoelde dingen roepen als: "Joh, ik heb ook wel eens een slechte dag maar als je dan gewoon even iets doet, komt het wel weer goed!" Dat is het nou juist. Dat 'gewoon' even iets doen zit er niet in. Dat zit er al een tijdje niet echt in.
Vriendschappen die verwateren. Deels door mij, omdat ik nergens puf voor heb maar ik merk ook dat het vanuit de ander verwatert, vervaagt. Dat is wel eens moeilijk. Helaas inherent aan het leven vrees ik. Zelf ben ik niet iemand die gemakkelijk om hulp roept of iemand opbelt omdat het even niet gaat. Nu ligt dat wat complex (het zou ook eens niet zo) omdat vanuit de ene kant er meteen wordt gezegd "daar kunnen wij je niet bij helpen" en de ander bespreekt mijn shit met heel haar vriendinnenbestand, buren en het meisje aan de kassa. Dáár zit ik dus echt niet op te wachten. Dan is er iemand die zelf al zoveel ellende heeft, afijn je snapt wat ik bedoel.
Het is zo moeilijk om überhaupt mijn huis uit te komen. Het liefst blijf ik binnen, wetende dat dit niet de oplossing is. Vanmorgen was ik bij de fysio. Ze vroeg me hoe het ging. Dan zeg ik iets als: "ja, wel goed!" omdat zoiets gemakkelijker is dan te zeggen: "Vrouw, het gaat klote van de bok!" Als er dan wat kritische vragen worden gesteld rijd ik vertwijfeld naar huis. (dat is mijn eigen tekortkoming.)
Ik heb in de digitale wel wat contacten. Dat is fijn, heel fijn maar soms verlang ik er ook naar dat iemand een arm om me heen slaat of me een knuffel geeft. Een stukje geborgenheid voelen. Veiligheid. Volgens mij huizen deze ook in de piramide van Maslow.
Net belde mijn behandelaar. De behandeling wordt aangepast. Hoe, dat weet ik nog niet precies maar in elk geval gaan ze kijken wat er te doen valt aan die overprikkeling. Dat is namelijk ook zoiets. Iets wat mijn slaap teistert. Al maanden! Misschien zelfs al wel een half jaar. Ze gaan kijken wat ze met mijn lusteloosheid gaan doen. Om iets te doen aan het onverwerkte verdriet e.d. Een heel traject te gaan dus. Mijn behandelaar is echt een lief en fijn mens. Ze luistert naar me, is geduldig en toont begrip. Niet op zo een typische GGZ-manier maar echt vanuit haar persoonlijk.
Dus er is nog een hele weg te gaan. Met een strompelend voetje. Fysiomevrouw zei dat zo een blessure wel 6 weken kan aanhouden. O mensen, dat houdt in dat ik hier nog 4 weken rond huppel met een voet in de tape.
Nu kapot moe. Door die omstandigheden met mijn voet lukt het niet om mee te doen aan de bootcamp. Kats jammer. Was toch een uitlaatklep voor me.
Reageren? Drop gerust je reactie hieronder.
zaterdag 29 september 2018
Lief dagboek deel 1
Lief dagboek,
Sinds ik weet dat mijn droomprins van een zilveruitje op een blokje kaas houdt weet ik niet precies zeker of er wel een toekomst voor ons samen inzit.
Ik heb al zo een hekel aan zilveruitjes. Zal je net zien dat ik voor hem die pot moet opendraaien en al het nat over de pantoffels krijg. Je zou zo zeggen: hij de held, ik de pantoffels maar ik vrees dat mijn poesjeduifje en-en is.
Wel zijn we iets gaan drinken, in zo een kroeg met van die stoffige kleedjes op tafel uit de tijd van tante Jo, Oranje bier op de tap en sloffe pinda's in een schaaltje op de bar. Het was heel gezellig hoor. Hij vertelde over zijn voorliefde voor Abba-muziek en dat zijn moeder lid is van de Bingo-club en dat hij soms meegaat om haar te vertellen wat de omroepster nu zegt. Het arme mens wordt een beetje doof. Ook is hij een liefhebber van wandelen op de hei en om dan de heidewesp te fotograferen.
Kind, als ik een wesp zie maak ik karatebewegingen en neem hysterisch de pleitvaart. Laat staan dat ik die krengen op zondagochtend 8 uur ga fotograferen. Dan draai ik me nog liever om. Mits ik niet gewekt word door ketsende buren die iets proberen te doen aan de vergrijzing des vaderlands.
Hij bestelde een 'bittergarnituurtje' zette zijn meest intellectuele gezicht op en sprak de woorden: "waarom heet het bittergarnituur als het helemaal niet bitter is?" Ik haalde mijn schouders op. Nam een slof van mijn Herfstbok en gaf een oude man zijn biljartbal terug die hij zojuist kordaat van het laken had gestoten. Precisie mensen, gevoel... mannen..
.
Ik vertelde hem vol trots dat ik eens, met één boer, 5 kaarsen had weten te doven. Hij keek me glazig aan en draaide met zijn glas sherry rondjes op de tafel. Nou zeg! Dat is anders een niet te evenaren prestatie hoor. Al mocht ik het van mijn UWV-coach niet toevoegen op mijn CV. Na so was! Heb je een keer kwaliteiten mag je ze niet benoemen. De moeite geheel ten spijt dus.
Hij ging naar de wc, waarschijnlijk om zijn moeder te bellen. Ik rekte me uit. Knipoogde naar de barman en zette op Twitter dat het leven kut is, maar dat Ajax pas echt kut is. Appte met een vriendin over het ach en wee van de politiek en stuurde een goeie vriend een virtuele klapzoen.
Toen hij terug kwam zag ik dat zijn gulp open stond. Och arme jongen. De punt van zijn overhemd kwam er zelfs uit. Maak ik dan zo een verpletterende indruk? Kennelijk wel. Dus ik zei "schat, is het vandaag opendeurdag?" Hij keek me stom verbaasd aan. Ik kan toch moeilijk zeggen: "Hey pik, je paard loopt weg, sluit die hangar effe voor je wordt opgepakt"
Volgens mij is daten en ik niet een goed huwelijk. Misschien de LOI eens raadplegen of zij ook cursussen aanbieden. Hoe je als vrouw hoffelijk en charmant overkomt. Dat je een man moet complimenteren om zijn ego te strelen. Dat je niet dingen zegt als: "Ach lieverd, het geeft niet dat je een kleintje hebt, zolang het maar geen kind is. Die snotteren, slijmen en stinken!"
Ach lief dagboek, ik ga maar weer over tot de orde van de dag. Dikke kus en tot de volgende ronde.
Sinds ik weet dat mijn droomprins van een zilveruitje op een blokje kaas houdt weet ik niet precies zeker of er wel een toekomst voor ons samen inzit.
Ik heb al zo een hekel aan zilveruitjes. Zal je net zien dat ik voor hem die pot moet opendraaien en al het nat over de pantoffels krijg. Je zou zo zeggen: hij de held, ik de pantoffels maar ik vrees dat mijn poesjeduifje en-en is.
Wel zijn we iets gaan drinken, in zo een kroeg met van die stoffige kleedjes op tafel uit de tijd van tante Jo, Oranje bier op de tap en sloffe pinda's in een schaaltje op de bar. Het was heel gezellig hoor. Hij vertelde over zijn voorliefde voor Abba-muziek en dat zijn moeder lid is van de Bingo-club en dat hij soms meegaat om haar te vertellen wat de omroepster nu zegt. Het arme mens wordt een beetje doof. Ook is hij een liefhebber van wandelen op de hei en om dan de heidewesp te fotograferen.
Kind, als ik een wesp zie maak ik karatebewegingen en neem hysterisch de pleitvaart. Laat staan dat ik die krengen op zondagochtend 8 uur ga fotograferen. Dan draai ik me nog liever om. Mits ik niet gewekt word door ketsende buren die iets proberen te doen aan de vergrijzing des vaderlands.
Hij bestelde een 'bittergarnituurtje' zette zijn meest intellectuele gezicht op en sprak de woorden: "waarom heet het bittergarnituur als het helemaal niet bitter is?" Ik haalde mijn schouders op. Nam een slof van mijn Herfstbok en gaf een oude man zijn biljartbal terug die hij zojuist kordaat van het laken had gestoten. Precisie mensen, gevoel... mannen..
.
Ik vertelde hem vol trots dat ik eens, met één boer, 5 kaarsen had weten te doven. Hij keek me glazig aan en draaide met zijn glas sherry rondjes op de tafel. Nou zeg! Dat is anders een niet te evenaren prestatie hoor. Al mocht ik het van mijn UWV-coach niet toevoegen op mijn CV. Na so was! Heb je een keer kwaliteiten mag je ze niet benoemen. De moeite geheel ten spijt dus.
Hij ging naar de wc, waarschijnlijk om zijn moeder te bellen. Ik rekte me uit. Knipoogde naar de barman en zette op Twitter dat het leven kut is, maar dat Ajax pas echt kut is. Appte met een vriendin over het ach en wee van de politiek en stuurde een goeie vriend een virtuele klapzoen.
Toen hij terug kwam zag ik dat zijn gulp open stond. Och arme jongen. De punt van zijn overhemd kwam er zelfs uit. Maak ik dan zo een verpletterende indruk? Kennelijk wel. Dus ik zei "schat, is het vandaag opendeurdag?" Hij keek me stom verbaasd aan. Ik kan toch moeilijk zeggen: "Hey pik, je paard loopt weg, sluit die hangar effe voor je wordt opgepakt"
Volgens mij is daten en ik niet een goed huwelijk. Misschien de LOI eens raadplegen of zij ook cursussen aanbieden. Hoe je als vrouw hoffelijk en charmant overkomt. Dat je een man moet complimenteren om zijn ego te strelen. Dat je niet dingen zegt als: "Ach lieverd, het geeft niet dat je een kleintje hebt, zolang het maar geen kind is. Die snotteren, slijmen en stinken!"
Ach lief dagboek, ik ga maar weer over tot de orde van de dag. Dikke kus en tot de volgende ronde.
dinsdag 25 september 2018
Sporten met Eef deel 28
Nou mense, ik mos weer aan't labeur hoor.
Na een motivatiediep ter grootte van het gat in den ozonlaag vandaag toch weer de moet verzameld om te gaan. Deze keer weer bij Florianucie die ons nog een mooi vertelde, daarover straks meer. Net Peter R de Vries: "maar er is meer..."
Ondertussen is onze bende/sekte/groep flink gegroeid. Vanavond sloot er iemand aan die het ook leuk leek om met ons mee te doen. "welkom!"
Zo vertrokken we met 4 man de krochten van Almelo in. Op naar de kerk alwaar wij squads gingen doen. Zo van omhoog en omlaag. Poh, dat was wel weer even wennen. Flo was niet te temmen. Stonden we met ons goeie gedrag een partij charmant te zijn.
In pas door naar het volgende onderdeel. Ondertussen moest er van alles besproken worden. Uiteraard. We genoten van de mooie luchten omdat de zon onderging. Ja lieve landgenoten, de dagen worden korter, smijt u maar op de elektrieken lap.
Lunches doen, heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeelemaal langs de boompjes die bij de voormalige hamstergigant begonnen en eindigden voorbij het stadhuis. Wat een toestand. Voor je het weet val je van je sokkel. Florianucie was druk bezig om de nieuweling te helpen/ondersteunen. Wel zo fijn als je nieuw bent in de groep.
Ook nog even snel een kiekje geschoten van het stadhuis en geconstateerd dat ik ben trek had. O man, o man. Daarna mochten we hupsen op één been. Ja, dat is met mijn motoriek beslist geen koud kunstje. Ik dacht even dat ik zo ter water zou gaan en zou worden omgedoopt tot de Almelose zomp die als een baksteen naar de bodem zonk.
Hup, de wei in. Oefeningen doen voor je buikspieren, weer die squads, en planken in combinatie met de voorligsteun. Voor ik het wist lag ik al met de neus in't gras. Dat is goed voor een mens, in contact komen met de natuur.
Bij het stadhuis ook nog wat oefeningen gedaan nadat we langs het bewuste beeld met beha liepen. U weet wel, de nipplegate van Almeloooo altijd wat te doen.
Nu nog even vers van de pers... Florianucie werkt bij Bolletje bij.... de SCHUDDEBUIKJES! U weet wel die microscopisch kleine pepernoten die u zo op de stoet kan strooien. Overigens benne ze d'r ook in vanille/sjokelaaa smaak. Mot ik toch es effe proberen.
Zo kwam het dat de Schuddebuikjes van Florian het hoofdkwartier weer wisten te bereiken. Even wat aqua dé pompa tot mij nemen en dan hop, in de kar naar huis.
Het was me weer een waargenoegen
Na een motivatiediep ter grootte van het gat in den ozonlaag vandaag toch weer de moet verzameld om te gaan. Deze keer weer bij Florianucie die ons nog een mooi vertelde, daarover straks meer. Net Peter R de Vries: "maar er is meer..."
Ondertussen is onze bende/sekte/groep flink gegroeid. Vanavond sloot er iemand aan die het ook leuk leek om met ons mee te doen. "welkom!"
Zo vertrokken we met 4 man de krochten van Almelo in. Op naar de kerk alwaar wij squads gingen doen. Zo van omhoog en omlaag. Poh, dat was wel weer even wennen. Flo was niet te temmen. Stonden we met ons goeie gedrag een partij charmant te zijn.
In pas door naar het volgende onderdeel. Ondertussen moest er van alles besproken worden. Uiteraard. We genoten van de mooie luchten omdat de zon onderging. Ja lieve landgenoten, de dagen worden korter, smijt u maar op de elektrieken lap.
Lunches doen, heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeelemaal langs de boompjes die bij de voormalige hamstergigant begonnen en eindigden voorbij het stadhuis. Wat een toestand. Voor je het weet val je van je sokkel. Florianucie was druk bezig om de nieuweling te helpen/ondersteunen. Wel zo fijn als je nieuw bent in de groep.
Ook nog even snel een kiekje geschoten van het stadhuis en geconstateerd dat ik ben trek had. O man, o man. Daarna mochten we hupsen op één been. Ja, dat is met mijn motoriek beslist geen koud kunstje. Ik dacht even dat ik zo ter water zou gaan en zou worden omgedoopt tot de Almelose zomp die als een baksteen naar de bodem zonk.
Hup, de wei in. Oefeningen doen voor je buikspieren, weer die squads, en planken in combinatie met de voorligsteun. Voor ik het wist lag ik al met de neus in't gras. Dat is goed voor een mens, in contact komen met de natuur.
Bij het stadhuis ook nog wat oefeningen gedaan nadat we langs het bewuste beeld met beha liepen. U weet wel, de nipplegate van Almeloooo altijd wat te doen.
Nu nog even vers van de pers... Florianucie werkt bij Bolletje bij.... de SCHUDDEBUIKJES! U weet wel die microscopisch kleine pepernoten die u zo op de stoet kan strooien. Overigens benne ze d'r ook in vanille/sjokelaaa smaak. Mot ik toch es effe proberen.
Zo kwam het dat de Schuddebuikjes van Florian het hoofdkwartier weer wisten te bereiken. Even wat aqua dé pompa tot mij nemen en dan hop, in de kar naar huis.
Het was me weer een waargenoegen
woensdag 29 augustus 2018
Een grote stap?
Dag befgajes, landrotten, zeevaarders, plebs, klootjesvolk, kakkers en bakfietsmoeders,
Daar zit ik dan. Mij afvragende hoe het verder moet met mijn toekomst. Men zei het al eerder tegen me, ga een boek schrijven. Vandaag wees mijn fysiotherapeute me er nog eens op. U weet wel, die met de FC Twente broodtrommel. Het is een idee dat al langer in mijn hoofd rondspookt. Hoe tof zou het zijn om wat je het liefste doet om te zetten tot iets fysieks als een boek?
Met al mijn kolderieke avonturen, autistische visie op het leven en het talent om altijd en overal er vrolijk op los te blunderen moet dat toch iets kunnen worden. Mijn verhalen over hartenpijn, snotterend in mijn Mini Mouse pyjama. Het gebeurde nog recentelijk. Toen bedacht ik me dat de Klenex-uithuillijn misschien ook een idee kon zijn als heel dat boekenidee mislukt.
Ach en wee jammerde ik. Weer had die schobbejak van een Cupido een grote fout gemaakt. Als ik dat stuk verdriet tegenkom draai ik hem eigenhandig de nek om. Wat zijn dat voor een praktijken? Als de politie zo vaak mis zou schieten als Cupido was de overbevolking in één klap opgelost. Schot in de roos dacht ik zo.
Terugkomende op dat boek. Men zei het al zo dikwijls. Alleen hoe zet je zoiets om tot een plan? Hoe bundel je al die verhalen die je in hoofd hebt tot een goed lopend geheel zonder dat de lezer van hort naar haar gaat in je verhaal. Zou wel mooi aansluiten op hoe mijn gedachtegang is maar dat terzijde.
Soms moet je durven in het leven. Ik twijfel al zo lang. Ik wil al zo lang geld verdienen met wat ik het liefste doe. Schrijven. Ik schrijf links en rechts wel wat voor o.a. de Schik maar dat is liefde voor het vak. Daar verdien ik louter lof mee. Van tante Hanny die me heeft gepikt van een ander clubblad. Haar charme offensief is onovertroffen.
Met verse thee en baksels van manlief krijgt ze het telkens weer voor elkaar dat je toch de opdracht aanneemt. Nu klink ik ondankbaar, het is reuze leuk maar soms beland ik in situaties dat ik het liefste met de armen in de lucht hysterisch rondjes zou willen rennen.
Inmiddels weet tante Hanny dat je meer vliegen vangt met honing dan met pek dus heeft ze: volksdansen van het lijstje ideeën voor Eef geschrapt. Waarvan akte. Mijn dank is groots.
Hoe ik tot het idee kwam om er meer werk van te maken? Maandag jongstleden zat ik met een knotje op het hoofd naar We Zijn Er Bijna te kijken. Genietend van bejaarden die kamperen. Dan heb je het wel gemaakt hoor op 32 jarige leeftijd. Dus:
Mensen, hebt u tips, trucs of ideeën? Drop het in de reacties of mail naar ejungjohann@outlook.com
Groetjes Eef
Daar zit ik dan. Mij afvragende hoe het verder moet met mijn toekomst. Men zei het al eerder tegen me, ga een boek schrijven. Vandaag wees mijn fysiotherapeute me er nog eens op. U weet wel, die met de FC Twente broodtrommel. Het is een idee dat al langer in mijn hoofd rondspookt. Hoe tof zou het zijn om wat je het liefste doet om te zetten tot iets fysieks als een boek?
Met al mijn kolderieke avonturen, autistische visie op het leven en het talent om altijd en overal er vrolijk op los te blunderen moet dat toch iets kunnen worden. Mijn verhalen over hartenpijn, snotterend in mijn Mini Mouse pyjama. Het gebeurde nog recentelijk. Toen bedacht ik me dat de Klenex-uithuillijn misschien ook een idee kon zijn als heel dat boekenidee mislukt.
Ach en wee jammerde ik. Weer had die schobbejak van een Cupido een grote fout gemaakt. Als ik dat stuk verdriet tegenkom draai ik hem eigenhandig de nek om. Wat zijn dat voor een praktijken? Als de politie zo vaak mis zou schieten als Cupido was de overbevolking in één klap opgelost. Schot in de roos dacht ik zo.
Terugkomende op dat boek. Men zei het al zo dikwijls. Alleen hoe zet je zoiets om tot een plan? Hoe bundel je al die verhalen die je in hoofd hebt tot een goed lopend geheel zonder dat de lezer van hort naar haar gaat in je verhaal. Zou wel mooi aansluiten op hoe mijn gedachtegang is maar dat terzijde.
Soms moet je durven in het leven. Ik twijfel al zo lang. Ik wil al zo lang geld verdienen met wat ik het liefste doe. Schrijven. Ik schrijf links en rechts wel wat voor o.a. de Schik maar dat is liefde voor het vak. Daar verdien ik louter lof mee. Van tante Hanny die me heeft gepikt van een ander clubblad. Haar charme offensief is onovertroffen.
Met verse thee en baksels van manlief krijgt ze het telkens weer voor elkaar dat je toch de opdracht aanneemt. Nu klink ik ondankbaar, het is reuze leuk maar soms beland ik in situaties dat ik het liefste met de armen in de lucht hysterisch rondjes zou willen rennen.
Inmiddels weet tante Hanny dat je meer vliegen vangt met honing dan met pek dus heeft ze: volksdansen van het lijstje ideeën voor Eef geschrapt. Waarvan akte. Mijn dank is groots.
Hoe ik tot het idee kwam om er meer werk van te maken? Maandag jongstleden zat ik met een knotje op het hoofd naar We Zijn Er Bijna te kijken. Genietend van bejaarden die kamperen. Dan heb je het wel gemaakt hoor op 32 jarige leeftijd. Dus:
Mensen, hebt u tips, trucs of ideeën? Drop het in de reacties of mail naar ejungjohann@outlook.com
Groetjes Eef
woensdag 15 augustus 2018
Zo'n goeie hebben wij nog niet gehad.
Ik heb al even niet meer geschreven dus dacht ik: laat ik eens een liedje van commentaar voorzien. Wel nu, het wordt 's nachts na tweeën van de Havenzangers.
's nachts zo om een uur of twee,
dan gaat in ons stamcafé de deur op slot je weet niet wat je ziet.
het licht gaat uit de kaarsen aan, de gasten gaan in rijen staan,
hoogste tijd voor het aller laatste lied...
Goed, ze doen eerst de deur op slot, een fenomeen wat nog nooit iemand heeft gezien. Doen ze in die toko ook nog het licht uit en moet je in de rij gaan staan omdat de kaarsen aan zijn? Waarom zou je die kaarsen aansteken als het toch tijd is voor het aller laatste lied. Zoveel gedoe voor zo weinig.
De kastelijn en zijn vrouw die gaan ons voor.
De hele meute volgt en we zingen allemaal in koor...
"s nachts na tweeën dan gaan we met z'n allen naar beneden.
Dan weer naar boven waar we trouw beloven dat wij vannacht niet meer slapen gaan!
De kastelijn en zijn vrouw gaan hen dus voor. Waarin? De polonaise? Zaklopen? 1 meter bier atten? Gaan ze ook nog in koor zingen. Ik hou niet van dingen in groepsverband. Waarom gaan ze na 2 uur pas naar beneden? Wat gaan ze daar precies doen? Orgieën houden? Egels aaien, parkieten scheren? Kennelijk niet veel want ze gaan meteen weer naar boven. Om daar te beloven niet meer te gaan slapen. Hadden ze toch niet eerst voor naar beneden gehoeven? Wat een toestand lieve mensen.
Ja ja 's nachts na tweeën, dan komt het dak hier altijd naar beneden.
Wij naar boven waar we trouw beloven tot morgenvroeg door te gaan.
Als dat dak altijd naar beneden komt zeilen, dan wordt het tijd voor een andere aannemer zou ik zo zeggen zeg ik zo. Nu moeten ze weer naar boven om te beloven tot morgenvroeg door te gaan. Wat is dat voor een waanzin? Eerst naar benden, dan weer naar boven en nu weer naar boven. Moeten ze straks zeker weer naar beneden. Het lijkt wel bootcamp!
De man naast mij is advocaat hij maakt het 's avonds meest laat,
dronk altijd thuis was een pantoffelheld.
Zijn vrouw zei "joh bekijk het maar de fles eruit of jij gaat maar"
Toen koos die jongen eieren voor zijn geld.
Een advocaat die ook nog pantoffelheld is. Slaat hij spinnen en muggen dood met een ferme klap met de pantoffel? Welgemikt en dat met een neut op. Ik heb ontzag. Waarom mensen liever eieren hebben dan geld. Met geld kan je eieren kopen maar met eieren geen geld. Of je moet eieren gaan verkopen maar dat is meer werk dan even hup naar de Super de Boer om doosje te kopen.
Nu loopt hij in zijn chique pak naast Blonde Dien.
Zoiets kun je toch alleen maar in ons stamcafeetje zien!
Wie is Blonde Dien nou weer? Is dat een vrouw van lichte zeden of is dat zo'n Breezersletje? Of komt ze van de boerderij? Dat is dan weer handig betreft die eieren. Kip - Ei - verkopen... Enfin we gaan snel verder.
's nachts na tweeën, dan gaan we met z'n allen naar beneden.
Dan weer naar boven waar we trouw beloven,
dat wij vannacht niet meer slapen gaan.
Weer dat op en neer gesjouw en dat alles voor die ene belofte, de belofte dat je niet meer gaat slapen. Ik vind dat maar een vermoeiende toestand en de trap slijt ervan.
Ja ja 's nachts na tweeën, dan komt het dak hier altijd naar beneden.
Wij naar boven waar we trouw beloven tot morgenvroeg door te gaan!
Hoe vaak komt dat dak daar wel niet naar beneden zetten? Geen gewonden? Geen dooien? Of is dat café een luchtkasteel en is het dak gemaakt van luciferhoutjes en wattenschijfjes?
Zo gaat het een tijdje door, tenslotte zakt het hele koor arm in arm doodmoe op de grond.
De kastelijn heeft grote lol hij gooit nog eens de glazen vol en ik kus een mooi blondje op de mond.
Vind je het gek dat het koor doodmoe ter moeder aarde flikkert? Al dat geren van boven naar beneden en weer terug. De kastelijn gooit niet zijn eigen glazen in, nee hij gooit ze vol. Waarmee, dat is niet precies duidelijk. Dat blondje dat gekust wordt, is dat weer een andere dan die Dien? Wilde ze dat wel of kreeg die gozert een muilpeer met de handtas? Zoveel vragen zo weinig antwoorden lieve lezers.
Ze kijkt me aan en roept verbaasd "wat doe je nou? Je moet wel doorgaan anders dan vertel ik alles aan je vrouw!"
Wat is dat voor een serpent? Een man zo chanteren? Rare boel hoor in dat café.
's nachts na tweeën, dan gaan we met z'n allen naar beneden.
Dan weer naar boven waar we trouw beloven,
dat wij vannacht niet meer slapen gaan.
Ze waren toch doodmoe? Wáár hebben ze de kracht vandaan gehaald om nog een ronde op en neer te marcheren?
Ja ja 's nachts na tweeën, dan komt het dak hier altijd naar beneden.
Wij naar boven waar we trouw beloven tot morgenvroeg door te gaan!
Is het ondertussen nóg geen ochtend? Hoe zit het met die glazen? Hebben ze die ook leeg gedronken? Zat er Redbull in?
Ja elkaar beloven tot morgenvroeg door te gaaaaaaaan.
Kennelijk is het daar nog lang geen ochtend. Hopelijk bellen ze morgen een goeie aannemer voor dat dak.
's nachts zo om een uur of twee,
dan gaat in ons stamcafé de deur op slot je weet niet wat je ziet.
het licht gaat uit de kaarsen aan, de gasten gaan in rijen staan,
hoogste tijd voor het aller laatste lied...
Goed, ze doen eerst de deur op slot, een fenomeen wat nog nooit iemand heeft gezien. Doen ze in die toko ook nog het licht uit en moet je in de rij gaan staan omdat de kaarsen aan zijn? Waarom zou je die kaarsen aansteken als het toch tijd is voor het aller laatste lied. Zoveel gedoe voor zo weinig.
De kastelijn en zijn vrouw die gaan ons voor.
De hele meute volgt en we zingen allemaal in koor...
"s nachts na tweeën dan gaan we met z'n allen naar beneden.
Dan weer naar boven waar we trouw beloven dat wij vannacht niet meer slapen gaan!
De kastelijn en zijn vrouw gaan hen dus voor. Waarin? De polonaise? Zaklopen? 1 meter bier atten? Gaan ze ook nog in koor zingen. Ik hou niet van dingen in groepsverband. Waarom gaan ze na 2 uur pas naar beneden? Wat gaan ze daar precies doen? Orgieën houden? Egels aaien, parkieten scheren? Kennelijk niet veel want ze gaan meteen weer naar boven. Om daar te beloven niet meer te gaan slapen. Hadden ze toch niet eerst voor naar beneden gehoeven? Wat een toestand lieve mensen.
Ja ja 's nachts na tweeën, dan komt het dak hier altijd naar beneden.
Wij naar boven waar we trouw beloven tot morgenvroeg door te gaan.
Als dat dak altijd naar beneden komt zeilen, dan wordt het tijd voor een andere aannemer zou ik zo zeggen zeg ik zo. Nu moeten ze weer naar boven om te beloven tot morgenvroeg door te gaan. Wat is dat voor een waanzin? Eerst naar benden, dan weer naar boven en nu weer naar boven. Moeten ze straks zeker weer naar beneden. Het lijkt wel bootcamp!
De man naast mij is advocaat hij maakt het 's avonds meest laat,
dronk altijd thuis was een pantoffelheld.
Zijn vrouw zei "joh bekijk het maar de fles eruit of jij gaat maar"
Toen koos die jongen eieren voor zijn geld.
Een advocaat die ook nog pantoffelheld is. Slaat hij spinnen en muggen dood met een ferme klap met de pantoffel? Welgemikt en dat met een neut op. Ik heb ontzag. Waarom mensen liever eieren hebben dan geld. Met geld kan je eieren kopen maar met eieren geen geld. Of je moet eieren gaan verkopen maar dat is meer werk dan even hup naar de Super de Boer om doosje te kopen.
Nu loopt hij in zijn chique pak naast Blonde Dien.
Zoiets kun je toch alleen maar in ons stamcafeetje zien!
Wie is Blonde Dien nou weer? Is dat een vrouw van lichte zeden of is dat zo'n Breezersletje? Of komt ze van de boerderij? Dat is dan weer handig betreft die eieren. Kip - Ei - verkopen... Enfin we gaan snel verder.
's nachts na tweeën, dan gaan we met z'n allen naar beneden.
Dan weer naar boven waar we trouw beloven,
dat wij vannacht niet meer slapen gaan.
Weer dat op en neer gesjouw en dat alles voor die ene belofte, de belofte dat je niet meer gaat slapen. Ik vind dat maar een vermoeiende toestand en de trap slijt ervan.
Ja ja 's nachts na tweeën, dan komt het dak hier altijd naar beneden.
Wij naar boven waar we trouw beloven tot morgenvroeg door te gaan!
Hoe vaak komt dat dak daar wel niet naar beneden zetten? Geen gewonden? Geen dooien? Of is dat café een luchtkasteel en is het dak gemaakt van luciferhoutjes en wattenschijfjes?
Zo gaat het een tijdje door, tenslotte zakt het hele koor arm in arm doodmoe op de grond.
De kastelijn heeft grote lol hij gooit nog eens de glazen vol en ik kus een mooi blondje op de mond.
Vind je het gek dat het koor doodmoe ter moeder aarde flikkert? Al dat geren van boven naar beneden en weer terug. De kastelijn gooit niet zijn eigen glazen in, nee hij gooit ze vol. Waarmee, dat is niet precies duidelijk. Dat blondje dat gekust wordt, is dat weer een andere dan die Dien? Wilde ze dat wel of kreeg die gozert een muilpeer met de handtas? Zoveel vragen zo weinig antwoorden lieve lezers.
Ze kijkt me aan en roept verbaasd "wat doe je nou? Je moet wel doorgaan anders dan vertel ik alles aan je vrouw!"
Wat is dat voor een serpent? Een man zo chanteren? Rare boel hoor in dat café.
's nachts na tweeën, dan gaan we met z'n allen naar beneden.
Dan weer naar boven waar we trouw beloven,
dat wij vannacht niet meer slapen gaan.
Ze waren toch doodmoe? Wáár hebben ze de kracht vandaan gehaald om nog een ronde op en neer te marcheren?
Ja ja 's nachts na tweeën, dan komt het dak hier altijd naar beneden.
Wij naar boven waar we trouw beloven tot morgenvroeg door te gaan!
Is het ondertussen nóg geen ochtend? Hoe zit het met die glazen? Hebben ze die ook leeg gedronken? Zat er Redbull in?
Ja elkaar beloven tot morgenvroeg door te gaaaaaaaan.
Kennelijk is het daar nog lang geen ochtend. Hopelijk bellen ze morgen een goeie aannemer voor dat dak.
vrijdag 20 juli 2018
Sporten met Eef deel 27
Hallo allemaal,
Ik flaneer momenteel met een stalen helm rond wanneer ik buiten ben. Omdat de mussen uit de dakgoot pleuren. Geniet de één van deze tropische temperaturen, vindt de ander het bloedverziekend heet. Ik behoor tot de laatste doelgroep.
Met de moed der wanhoop mij richting het hoofdkwartier gesleept. Washandjes onder de mem, water mee, wat kon er nu niet misgaan? Enfin, bij het betreden van het pand zag ik dat de wachtkamer was omgetoverd tot iets wat het midden hield van het oefenterrein van een militaire basis en het apenkooien van vroeger. Het feest kon beginnen, team Dopper was present.
Al onze bendeleiders waren niet beschikbaar (blijft u aan de lijn, u wordt zo spoedig mogelijk geholpen!" Niet getreurd, Etienne had iemand geregeld. Meestal zijn dat dan gure types met een lapje voor het oog maar dit was de nieuwste rekruut van de Graven Esch. Een jonge dame die in haar tweede leerjaar zit van de opleiding fysiotherapie.
Nadat zij alles had uitgelegd konden we beginnen. Er was dus een heel parcours uit gezet en die mochten wij met moed, beleid en trouw trotseren. Squads, zwaaien met een gewicht, buikspieren trainen, de supermanpose, gehannes met een bal, beetje rennen, het platte laddertje en iets met hoepels waar je tijdens de, soort van schaarbeweging, in moest gaan staan met één voet. Dat lieve lezers vergt een hoop van je coördinatievermogen.
Zo werkten wij ons kordaat en dapper in het zweet onder de supervisie van onze invaltrainer. Ze gaf tips, aanwijzingen en complimentjes. Want heus, het was best tof maar ook ontzettend warm. Dus werd er heel wat water geslobberd. Etienne kwam bij tijd en wijle even kijken of het hele gebeuren nog in het gareel liep, nou dat deden we hoor.
Op het laatst wel met moeite want de herhalingen werden opgeschroefd. Dan zijn sommige trainingen best zwaar. Op het einde was het tijd om het gestel wat te rekken en te strekken. Dat is voor iemand met mijn spieren iets wat niet zo moeilijk is. Die zijn erg flexibel.
Zo waren wij ernstig verhit na het trainen maar het was wel leuk. Ik ben benieuwd of we de rekruut nog vaker terug gaan zien.
Ik flaneer momenteel met een stalen helm rond wanneer ik buiten ben. Omdat de mussen uit de dakgoot pleuren. Geniet de één van deze tropische temperaturen, vindt de ander het bloedverziekend heet. Ik behoor tot de laatste doelgroep.
Met de moed der wanhoop mij richting het hoofdkwartier gesleept. Washandjes onder de mem, water mee, wat kon er nu niet misgaan? Enfin, bij het betreden van het pand zag ik dat de wachtkamer was omgetoverd tot iets wat het midden hield van het oefenterrein van een militaire basis en het apenkooien van vroeger. Het feest kon beginnen, team Dopper was present.
Al onze bendeleiders waren niet beschikbaar (blijft u aan de lijn, u wordt zo spoedig mogelijk geholpen!" Niet getreurd, Etienne had iemand geregeld. Meestal zijn dat dan gure types met een lapje voor het oog maar dit was de nieuwste rekruut van de Graven Esch. Een jonge dame die in haar tweede leerjaar zit van de opleiding fysiotherapie.
Nadat zij alles had uitgelegd konden we beginnen. Er was dus een heel parcours uit gezet en die mochten wij met moed, beleid en trouw trotseren. Squads, zwaaien met een gewicht, buikspieren trainen, de supermanpose, gehannes met een bal, beetje rennen, het platte laddertje en iets met hoepels waar je tijdens de, soort van schaarbeweging, in moest gaan staan met één voet. Dat lieve lezers vergt een hoop van je coördinatievermogen.
Zo werkten wij ons kordaat en dapper in het zweet onder de supervisie van onze invaltrainer. Ze gaf tips, aanwijzingen en complimentjes. Want heus, het was best tof maar ook ontzettend warm. Dus werd er heel wat water geslobberd. Etienne kwam bij tijd en wijle even kijken of het hele gebeuren nog in het gareel liep, nou dat deden we hoor.
Op het laatst wel met moeite want de herhalingen werden opgeschroefd. Dan zijn sommige trainingen best zwaar. Op het einde was het tijd om het gestel wat te rekken en te strekken. Dat is voor iemand met mijn spieren iets wat niet zo moeilijk is. Die zijn erg flexibel.
Zo waren wij ernstig verhit na het trainen maar het was wel leuk. Ik ben benieuwd of we de rekruut nog vaker terug gaan zien.
dinsdag 17 juli 2018
Sporten met Eef 26
Hallo lieve lezers,
Jullie zijn van mij gewend dat mijn blogs over het trainen altijd kolderiek zijn. Vol zelfspot en dat ik ze schrijf om mensen te laten lachen. Humor is voor mij een belangrijk iets. Waar zouden we zijn zonder humor?
Toch betekent dat niet dat het ook zo fleurig er aan toe gaan in mijn leven. Iets meer dan een half jaar terug kwam ik bij Aart terecht. Mijn behandelaar was met vakantie. Dit beviel me wel. Dus vroeg ik of ik mocht blijven plakken. Dit mocht, mits ik weer ging trainen. Niet veel later rolde ik zo in deze groep.
Mensen wat was het eng. De eerste paar keren. Vinden mensen mij niet raar? Autist met ADHD-kenmerken? Zij die je door het sleutelgat kan trekken, ik die nog niet eens door de Botlektunnel past? Mijn fysieke onhandigheid? Ergens kon ik wel huilen. Huilen omdat ik mijn veilige omgeving moest verlaten. De 4 muren, met mijn 2 vogeltjes en verder niemand. Niemand die over mij oordeelde, niemand die mij pijn kon doen.
Toch was het sporten heel leuk. Tot mijn verbazing kon ik best goed meekomen. Was het niet te moeilijk en voelde ik me, als enige niet moeder, best thuis in de wereld van verhalen over sloddervossen, diplomastress, cijfers, ouderavonden en gedoetjes tussen man-vrouw.
Zo kabbelden de weken voorbij. Weken waarin ik 6/8 kilo ben afgevallen. Overigens nog altijd een levende kanonskogel maar soit. Het voelde steeds meer vertrouwd. Het trainen werd niet meer iets wat ik eng vond maar iets wat me helpt in mijn 'herstelproces' betreft mijn depressieklachten. Zo merkte ik dat als je maar lang genoeg volhoudt dingen toch beter gaan. Of lukken. Dat een motorisch onvermogen niet erg is binnen een groep als deze en wordt geaccepteerd.
Ik zag hoe onze bendeleider zich positief ontwikkelde. Van een wat verlegen jongen tot een stoere knaap die weet wat hij doet. Die de mensen in zijn groep motiveert, steunt en instrueert. Die je het gevoel geeft dat je meetelt, ook al sta je in stand Q te hannesen met een paarse kop van inspanning. Van een wat stillere jongen naar een jongen die met iedereen gezellig babbelt over van alles en nog wat. Die kritisch durft te zijn. Bij wie je niet kan smokkelen.
We kregen er een tweede bendeleider bij. Eentje in de beginfase. Ook een jonge knaap die met een bende losgeslagen vrouwen op pad gaat. Bij wie je ook niet kan smokkelen. Een bendeleider in opleiding. We hebben onze maffiakoning Florianucie en we hebben onze super spits Piedro!
Depressieklachten zijn niet leeftijd geboden. Als je veel hebt meegemaakt dan kan dat ook op 'jonge' leeftijd een rol spelen. Achter een lach kan veel verscholen liggen. Ik ben daarin ervaringsdeskundige. Humor is iets wat me daarin staande houdt. Het is ook iets dat verbindt.
Dus, bij deze even geen explicite uitleg over de training maar even een inter mezzo.
Liefjes, kom gerust bij onze bende. Het is leuk en gezellig.
Jullie zijn van mij gewend dat mijn blogs over het trainen altijd kolderiek zijn. Vol zelfspot en dat ik ze schrijf om mensen te laten lachen. Humor is voor mij een belangrijk iets. Waar zouden we zijn zonder humor?
Toch betekent dat niet dat het ook zo fleurig er aan toe gaan in mijn leven. Iets meer dan een half jaar terug kwam ik bij Aart terecht. Mijn behandelaar was met vakantie. Dit beviel me wel. Dus vroeg ik of ik mocht blijven plakken. Dit mocht, mits ik weer ging trainen. Niet veel later rolde ik zo in deze groep.
Mensen wat was het eng. De eerste paar keren. Vinden mensen mij niet raar? Autist met ADHD-kenmerken? Zij die je door het sleutelgat kan trekken, ik die nog niet eens door de Botlektunnel past? Mijn fysieke onhandigheid? Ergens kon ik wel huilen. Huilen omdat ik mijn veilige omgeving moest verlaten. De 4 muren, met mijn 2 vogeltjes en verder niemand. Niemand die over mij oordeelde, niemand die mij pijn kon doen.
Toch was het sporten heel leuk. Tot mijn verbazing kon ik best goed meekomen. Was het niet te moeilijk en voelde ik me, als enige niet moeder, best thuis in de wereld van verhalen over sloddervossen, diplomastress, cijfers, ouderavonden en gedoetjes tussen man-vrouw.
Zo kabbelden de weken voorbij. Weken waarin ik 6/8 kilo ben afgevallen. Overigens nog altijd een levende kanonskogel maar soit. Het voelde steeds meer vertrouwd. Het trainen werd niet meer iets wat ik eng vond maar iets wat me helpt in mijn 'herstelproces' betreft mijn depressieklachten. Zo merkte ik dat als je maar lang genoeg volhoudt dingen toch beter gaan. Of lukken. Dat een motorisch onvermogen niet erg is binnen een groep als deze en wordt geaccepteerd.
Ik zag hoe onze bendeleider zich positief ontwikkelde. Van een wat verlegen jongen tot een stoere knaap die weet wat hij doet. Die de mensen in zijn groep motiveert, steunt en instrueert. Die je het gevoel geeft dat je meetelt, ook al sta je in stand Q te hannesen met een paarse kop van inspanning. Van een wat stillere jongen naar een jongen die met iedereen gezellig babbelt over van alles en nog wat. Die kritisch durft te zijn. Bij wie je niet kan smokkelen.
We kregen er een tweede bendeleider bij. Eentje in de beginfase. Ook een jonge knaap die met een bende losgeslagen vrouwen op pad gaat. Bij wie je ook niet kan smokkelen. Een bendeleider in opleiding. We hebben onze maffiakoning Florianucie en we hebben onze super spits Piedro!
Depressieklachten zijn niet leeftijd geboden. Als je veel hebt meegemaakt dan kan dat ook op 'jonge' leeftijd een rol spelen. Achter een lach kan veel verscholen liggen. Ik ben daarin ervaringsdeskundige. Humor is iets wat me daarin staande houdt. Het is ook iets dat verbindt.
Dus, bij deze even geen explicite uitleg over de training maar even een inter mezzo.
Liefjes, kom gerust bij onze bende. Het is leuk en gezellig.
dinsdag 3 juli 2018
Sporten met Eef 25
Hallo beste lezers,
Vandaag was het gillend heet. Een LP opgezet van Mary Dresselhuys. Dat kwam zo, ik had een paar van die joekels van bromvliegen in huis. Raam open gezet en daar gingen ze hoor. Heb ze nog vriendelijk nagezwaaid.
Goed, het sporten. We sjouwen met ons allen zo richting de vakantie. Gaat u nog weg? Ik ga naar Barneveld voor het WK kip kluiven dus dan moet je wel top fit zijn. Daar werd vandaag weer aan gewerkt. De platte ladder ging mee, een bal, twee stukken latex en de kegeltjes.
Over ladders gesproken, ik liep laatst onder een ladder van een glazenwasser door. Dat moet je niet doen! Voor je het weet ben je een verzopen kat. Beter verzopen dan bezopen. Volgens mij kunt u van ons sportladdertje nog niet echt goed hoogte krijgen of wel?
Daar had je ons lopen. Een gezellige karavaan op weg naar de eerste ronde. De hellingproef en ren je rot. Het ene duo mocht de hellingproef ondergaan door in kleine trippel pasjes de helling te trotseren en het andere duo holde van kegeltje naar kegeltje.
Daarna wisselen. Om in WK-sferen te blijven. Hierna werden de oefeningen aangepast en waren wij wel opgewarmd. Iet wat buiten adem gingen we verder. Dus introduceerde ik de Beter Ademen met Annemarie methode. Rustig inademen, effe vasthouden en dan weer rustig uitademen. Niet van dat oppervlakkige gedoe.
Lekker wandelen mensen. Waren we opeens een bendelid kwijt. Paniek, paniek! Bleek ze een bekende te zijn tegen gekomen die ze in geen tijden had gezien. Goh, ik kwam onlangs iemand tegen die ik nog nooit had gezien. Gelukkig voegde ze zich snel weer tot de bende van ellende en was het tijd voor de tweede ronde.
U had ons moeten zien mensen. Souplesse, doorzetten, puffen, niet opletten, zweten en onze bendeleider zorgde voor de joie de vivre. Nadat de firma klaag en steun dacht alles gehad te hebben kwam het ergste. Sorry Florianucie we zullen je nooit meer plagen als je hebt verloren met de hockey of dat je goal werd afgekeurd. Volgende keer zullen we je komen aanmoedigen. Als de arbiter jou dan benadeelt roepen we dingen als: schavuit! schobbejak! Heb je twee glazen ogen?
We moesten ons op een soort van bankje opdrukken. 15 keer. Bam bam bam. (nee het is geen 3 uur) daarna een soort oefeningen voor de kipfilet. O mensen. Als je dan denkt dat je onze bendeleider om de tuin kan leiden... dan komt u van een hele koude kermis thuis.
Het was weer ouderwets zweten, gezellig en kletsen. Het was ook een blijde gebeurtenis want we waren 5 minuten over tijd. Oh, ja, oh! Gelukkig hoefden we niet te vrezen voor een prent. Het was geen koopavond. Het water dat ik had meegenomen had ondertussen het kookpunt bereikt maar gelukkig konden we in de praktijk een bekertje ijskoud water tappen.
Volgende week de laatste training van dit seizoen. :( de vakantieperiode breekt aan.
Bedankt voor het lezen
Vandaag was het gillend heet. Een LP opgezet van Mary Dresselhuys. Dat kwam zo, ik had een paar van die joekels van bromvliegen in huis. Raam open gezet en daar gingen ze hoor. Heb ze nog vriendelijk nagezwaaid.
Goed, het sporten. We sjouwen met ons allen zo richting de vakantie. Gaat u nog weg? Ik ga naar Barneveld voor het WK kip kluiven dus dan moet je wel top fit zijn. Daar werd vandaag weer aan gewerkt. De platte ladder ging mee, een bal, twee stukken latex en de kegeltjes.
Over ladders gesproken, ik liep laatst onder een ladder van een glazenwasser door. Dat moet je niet doen! Voor je het weet ben je een verzopen kat. Beter verzopen dan bezopen. Volgens mij kunt u van ons sportladdertje nog niet echt goed hoogte krijgen of wel?
Daar had je ons lopen. Een gezellige karavaan op weg naar de eerste ronde. De hellingproef en ren je rot. Het ene duo mocht de hellingproef ondergaan door in kleine trippel pasjes de helling te trotseren en het andere duo holde van kegeltje naar kegeltje.
Daarna wisselen. Om in WK-sferen te blijven. Hierna werden de oefeningen aangepast en waren wij wel opgewarmd. Iet wat buiten adem gingen we verder. Dus introduceerde ik de Beter Ademen met Annemarie methode. Rustig inademen, effe vasthouden en dan weer rustig uitademen. Niet van dat oppervlakkige gedoe.
Lekker wandelen mensen. Waren we opeens een bendelid kwijt. Paniek, paniek! Bleek ze een bekende te zijn tegen gekomen die ze in geen tijden had gezien. Goh, ik kwam onlangs iemand tegen die ik nog nooit had gezien. Gelukkig voegde ze zich snel weer tot de bende van ellende en was het tijd voor de tweede ronde.
U had ons moeten zien mensen. Souplesse, doorzetten, puffen, niet opletten, zweten en onze bendeleider zorgde voor de joie de vivre. Nadat de firma klaag en steun dacht alles gehad te hebben kwam het ergste. Sorry Florianucie we zullen je nooit meer plagen als je hebt verloren met de hockey of dat je goal werd afgekeurd. Volgende keer zullen we je komen aanmoedigen. Als de arbiter jou dan benadeelt roepen we dingen als: schavuit! schobbejak! Heb je twee glazen ogen?
We moesten ons op een soort van bankje opdrukken. 15 keer. Bam bam bam. (nee het is geen 3 uur) daarna een soort oefeningen voor de kipfilet. O mensen. Als je dan denkt dat je onze bendeleider om de tuin kan leiden... dan komt u van een hele koude kermis thuis.
Het was weer ouderwets zweten, gezellig en kletsen. Het was ook een blijde gebeurtenis want we waren 5 minuten over tijd. Oh, ja, oh! Gelukkig hoefden we niet te vrezen voor een prent. Het was geen koopavond. Het water dat ik had meegenomen had ondertussen het kookpunt bereikt maar gelukkig konden we in de praktijk een bekertje ijskoud water tappen.
Volgende week de laatste training van dit seizoen. :( de vakantieperiode breekt aan.
Bedankt voor het lezen
donderdag 21 juni 2018
Sporten met Eef deel 24
Hallo lieve lezers,
Volgens mij denken sommige van mijn volgers dat er iets mis is met mijn performale intelligentie. Met al die onzin die er uit mijn klapcomputer komt gerold kan ik me voorstellen dat men daar aan gaat twijfelen.
Goed, vandaag was ik Remi. Mien hier was de enige die op het lijstje met deelnemers stond. Ik had vandaag al een topprestatie geleverd door op lumineuze te ontsnappen aan een polonaise. Daar ging ze, op een drafje richting de droge worst.
Goed, terug naar de training. Vandaag mocht ik meedoen met de groep van de Fransman die uiterst in zijn nopjes was omdat Frankrijk had gewonnen. Hiep hoi! Voor Frankrijk nog éénmaal troelalala!
Na een warming-up was ik al half gecremeerd want ik was gekleed op een buitentraining. Dan is zo een lange broek gewoon gillend warm. Na een warming up begonnen we aan een circuitje. Gewoon d'r an met de lippe. Zwaaien met een kettlebel, leunen op een wiebelig soort van geval, kistje op-kistje-af, sjouwen met 6 kilo op je nek, Squads doen en trekken aan een stukkie latex, iets ingewikkelds met een bal en steppie op, steppie af.
Dat per onderdeel 40 seconden lang. 15 seconden rust. Dus veel tijd om tussendoor water te slobberen was er niet. Na dit alles enige tijd te hebben gedaan was het tijd om aan het gemeentebier te gaan en daarna nog even cardio te doen. Mien op de ligfiets. Nadat ze haar Dopper bijna vacuüm had gezogen van de dorst.
Hierna gingen we nog een ronde buikspieroefeningen doen. Lieve help, ik ben zo onhandig dat mensen hun adem al inhouden als ik op een roltrap sta. Kan je nagaan dat men spontaan aan de beademing moest toen ik liep te stuntelen.
Pieter was ondertussen al vertrokken en de Fransman leidde het geheel tot een voorspoedig, warm en dorstig einde. Terwijl ondertussen het wel en wee van de voetbal werd besproken. Ik heb maar niet gezegd dat ik voor de Duitsers ben. Ja ssssst.
Het was een leuke training. Wel intensiever dan onze reguliere bootcamp.
Volgens mij denken sommige van mijn volgers dat er iets mis is met mijn performale intelligentie. Met al die onzin die er uit mijn klapcomputer komt gerold kan ik me voorstellen dat men daar aan gaat twijfelen.
Goed, vandaag was ik Remi. Mien hier was de enige die op het lijstje met deelnemers stond. Ik had vandaag al een topprestatie geleverd door op lumineuze te ontsnappen aan een polonaise. Daar ging ze, op een drafje richting de droge worst.
Goed, terug naar de training. Vandaag mocht ik meedoen met de groep van de Fransman die uiterst in zijn nopjes was omdat Frankrijk had gewonnen. Hiep hoi! Voor Frankrijk nog éénmaal troelalala!
Na een warming-up was ik al half gecremeerd want ik was gekleed op een buitentraining. Dan is zo een lange broek gewoon gillend warm. Na een warming up begonnen we aan een circuitje. Gewoon d'r an met de lippe. Zwaaien met een kettlebel, leunen op een wiebelig soort van geval, kistje op-kistje-af, sjouwen met 6 kilo op je nek, Squads doen en trekken aan een stukkie latex, iets ingewikkelds met een bal en steppie op, steppie af.
Dat per onderdeel 40 seconden lang. 15 seconden rust. Dus veel tijd om tussendoor water te slobberen was er niet. Na dit alles enige tijd te hebben gedaan was het tijd om aan het gemeentebier te gaan en daarna nog even cardio te doen. Mien op de ligfiets. Nadat ze haar Dopper bijna vacuüm had gezogen van de dorst.
Hierna gingen we nog een ronde buikspieroefeningen doen. Lieve help, ik ben zo onhandig dat mensen hun adem al inhouden als ik op een roltrap sta. Kan je nagaan dat men spontaan aan de beademing moest toen ik liep te stuntelen.
Pieter was ondertussen al vertrokken en de Fransman leidde het geheel tot een voorspoedig, warm en dorstig einde. Terwijl ondertussen het wel en wee van de voetbal werd besproken. Ik heb maar niet gezegd dat ik voor de Duitsers ben. Ja ssssst.
Het was een leuke training. Wel intensiever dan onze reguliere bootcamp.
donderdag 14 juni 2018
Sporten met Eef deel 23
Hey hoi
Nadat ik net openbaar ben uitgescholden voor genocidale dikke rotmof dacht ik "kom het is tijd voor iets gezelligs" even ter informatie, ik ben half Duits maar bon.
Jullie hadden nog een verslag tegoed van een training. Namelijk nummer 23 die in het teken stond van de Dopper.
Onze bendeleider zat in Braboland voor zijn studie en dus stond voor ons zijn kompaan paraat. Pieter. Terwijl wij als makke schaapjes achter hem aan liepen, te klagen over de hitte kwam daar opeens uit het niets ons zonnetje tevoorschijn.
Ons zonnetje komt altijd op de valreep binnen met een hoop vrolijkheid. Alleen is Pieter een man van de klok dus was het hele zooitje al vertrokken voor de zon op kwam. Aaaaah. Ja vind ik ook lieve lezers. Gelukkig was daar de zoon van de breimoeder die ons zonnetje had verteld welke kant we op waren gegaan. Ze trok en sprintje en zie daar.
Zo marcheerden we de eikenboom processierups tegemoet. Die beesten zijn best wel kut. Net als agressieve verkoopmethodes en mensen die om 07:00 met bermmaaiers in de weer gaan. Of het rechthouden van zo een bakje met ijsblokjes. (als ze nog vloeibaar zijn)
Afijn, tijd om op te warmen. Een breed scala aan Doppers werd ten toon gesteld en ik mikte mijn hiep-hoi-dit-komt-van-de-action-skere-drinkfles er bij. Hupsakee, springen. O mensen, ik had net gegeten dus de pasta deinde op en neer. Yuk. O en mijn broek zakte weer eens af en ik had last van PHPD. Ja liefjes, het is wat als je ouder wordt.
De hele karavaan zette koers richting het stadhuis. Lekker rebelleren? Dat niet. Want mensen met een Dopper zijn de redders van onze aardbol dus brave burgers. Kuch.
Daar mochten we ons lekker uitleven door gebruik te maken van het straatmeubilair. Mien hier heeft de zeebenen van iemand met 2 flessen rum achter de huig dus dat werd een groot succes. Gelukkig is onze bende een olijk geheel dus dat mocht de pret niet drukken.
Pieter leidde ons naar een grasvlakte nabij de beruchte parkeergarage. Terwijl wij allerlei oefeningen deden was er op een boot vlakbij een dikke fissa gaande. Zo hadden wij een vette beat als achtergrond koor. Maar lieve mensen, tijdens de laatste ronde heeft uw favoriete pieremegoggel haar onderrug geblesseerd. Toen nog niet waarneembaar maar al wel geschied.
Pieter is een bendeleider i.o. hij had echt iets leuks gemaakt van de training. Dus Pi als je dit leest, je deed het goed. Hij is trouwens gepromoveerd in de orde der bendeleiders want hij heeft nu ook zo een mieters blauwe polo van De Graven Esch. Klap klap klap!
Hebt u nu ook last van een PHPD? Bij de Graven Esch staan ze voor je klaar. Gewoon ff bellen, mailen, faxen, rooksignalen sturen, flessenpost, postduiven sturen, het komt goed. Hullie en zullie zijn van alle markten thuis.
Denk je, wauw Eef wat geweldig dit, we kunnen nog altijd nieuwe bendeleden gebruiken.
De hele meute traint op dinsdag en donderdag van 19:00 tot 20:00
Het hebben van een Dopper is geen vereiste. ;-) we zijn tenslotte geen eliteclub. Wel een club gezellige kletsende vrouwen die al dan niet naar de Libelle zomerweek gaan. Of de huishoudbeurs of naar Groots met een zachte G.
Nou liefjes,
Op naar de volgende ronde.
O en de Graven Esch geeft jouw/u twee trainingen cadeau om te kijken of het bij je past....
Dus hup hup hup want wij zijn echt een gezellig en leuk team
Nadat ik net openbaar ben uitgescholden voor genocidale dikke rotmof dacht ik "kom het is tijd voor iets gezelligs" even ter informatie, ik ben half Duits maar bon.
Jullie hadden nog een verslag tegoed van een training. Namelijk nummer 23 die in het teken stond van de Dopper.
Onze bendeleider zat in Braboland voor zijn studie en dus stond voor ons zijn kompaan paraat. Pieter. Terwijl wij als makke schaapjes achter hem aan liepen, te klagen over de hitte kwam daar opeens uit het niets ons zonnetje tevoorschijn.
Ons zonnetje komt altijd op de valreep binnen met een hoop vrolijkheid. Alleen is Pieter een man van de klok dus was het hele zooitje al vertrokken voor de zon op kwam. Aaaaah. Ja vind ik ook lieve lezers. Gelukkig was daar de zoon van de breimoeder die ons zonnetje had verteld welke kant we op waren gegaan. Ze trok en sprintje en zie daar.
Zo marcheerden we de eikenboom processierups tegemoet. Die beesten zijn best wel kut. Net als agressieve verkoopmethodes en mensen die om 07:00 met bermmaaiers in de weer gaan. Of het rechthouden van zo een bakje met ijsblokjes. (als ze nog vloeibaar zijn)
Afijn, tijd om op te warmen. Een breed scala aan Doppers werd ten toon gesteld en ik mikte mijn hiep-hoi-dit-komt-van-de-action-skere-drinkfles er bij. Hupsakee, springen. O mensen, ik had net gegeten dus de pasta deinde op en neer. Yuk. O en mijn broek zakte weer eens af en ik had last van PHPD. Ja liefjes, het is wat als je ouder wordt.
De hele karavaan zette koers richting het stadhuis. Lekker rebelleren? Dat niet. Want mensen met een Dopper zijn de redders van onze aardbol dus brave burgers. Kuch.
Daar mochten we ons lekker uitleven door gebruik te maken van het straatmeubilair. Mien hier heeft de zeebenen van iemand met 2 flessen rum achter de huig dus dat werd een groot succes. Gelukkig is onze bende een olijk geheel dus dat mocht de pret niet drukken.
Pieter leidde ons naar een grasvlakte nabij de beruchte parkeergarage. Terwijl wij allerlei oefeningen deden was er op een boot vlakbij een dikke fissa gaande. Zo hadden wij een vette beat als achtergrond koor. Maar lieve mensen, tijdens de laatste ronde heeft uw favoriete pieremegoggel haar onderrug geblesseerd. Toen nog niet waarneembaar maar al wel geschied.
Pieter is een bendeleider i.o. hij had echt iets leuks gemaakt van de training. Dus Pi als je dit leest, je deed het goed. Hij is trouwens gepromoveerd in de orde der bendeleiders want hij heeft nu ook zo een mieters blauwe polo van De Graven Esch. Klap klap klap!
Hebt u nu ook last van een PHPD? Bij de Graven Esch staan ze voor je klaar. Gewoon ff bellen, mailen, faxen, rooksignalen sturen, flessenpost, postduiven sturen, het komt goed. Hullie en zullie zijn van alle markten thuis.
Denk je, wauw Eef wat geweldig dit, we kunnen nog altijd nieuwe bendeleden gebruiken.
De hele meute traint op dinsdag en donderdag van 19:00 tot 20:00
Het hebben van een Dopper is geen vereiste. ;-) we zijn tenslotte geen eliteclub. Wel een club gezellige kletsende vrouwen die al dan niet naar de Libelle zomerweek gaan. Of de huishoudbeurs of naar Groots met een zachte G.
Nou liefjes,
Op naar de volgende ronde.
O en de Graven Esch geeft jouw/u twee trainingen cadeau om te kijken of het bij je past....
Dus hup hup hup want wij zijn echt een gezellig en leuk team
donderdag 31 mei 2018
Sporten met Eef 22
Dag liefjes,
Vandaag was de dag dat ik me kon inbeelden hoe Noach zich voelde. De straat was één grote rivier geworden en wie stond daar weer middenin met haar witte klapkuiten? Juist, Mien hier.
Goed, omdat het noodweer haar intrede had gedaan en het niet zeker was of wij met een Tsunami aan regenwater de Allee uit zouden spoelen trainden wij vandaag in de zaal.
Hebt u ooit getraind in een sauna? Tropische temperaturen in de Graven Esch. Terwijl de ventilator draaide en de luchtkoelers bijna een burn-out kregen.
Florianucie had een parcours uitgezet samen met Pieter. Allerlei spiergroepen kwamen aan bod. Het harem van Florianucie breidde zich snel uit. Na een warming up mochten we ons in het zweet werken.
Springen op een houten kistje. Nee, niet als een bok op een haverkist, dribbelpasjes door een platte ladder, kogelstoten zonder los te laten, sit-up's met een bal, iets met een gele bal en toen moest ik meteen aan de Teletubbies denken, lunches en nog veel meer.
Met z'n allen op een kluitje. Gelukkig werden we niet het riet ingestuurd. Het was een intervaltraining. Dat houdt in dat jij je een minuut helemaal het klaplazerus werkt en dan 20 seconden rust. Flo verzorgde ook nog een vette beat.
Ondanks de grote groep liep het gestructureerd mensen. Jawel! Er werd ook flink gezweet. Ze zijn nog aan het hozen.
Een ander bendelid en ik werden zo in de andere groep opgenomen alsof we daar altijd al hebben getraind. Zoiets blijf ik een mooi concept vinden. Want lieve lezers, nieuwe dingen, onbekende mensen, dat is voor uw autist van dienst niet leuk. Net als verrassingen. Behalve het verrassingsei. O nostalgie!
Onze bendeleider is trouwens mooi bruin geworden dus hij kan nu echt door voor een Italiaan. Bien bien!
We deden ook een oefening met twee grote lange en zware touwen waar je dan mee moet zwaaien. Nee, niet boven het hoofd. #zwaarouwe Dat is één van mijn favoriete oefeningen al moet ik het dan wel bekopen met een donders zere nek. Ach ja. No pain no gain of zo iets. Ja toch, niet dan.
Een uurtje lekker knallen. Onze bendeleider liep als een trotse pauw tussen zijn harem door om iedereen aan te moedigen, uit te dagen en te complimenteren. Goed bezig!
Toen we bezweet doch verkwikt weer buiten stonden was de verkoeling een verademing. Heerlijk! Die apocalyps van vandaag heeft ook nog iets goeds verricht.
Morgen nog een keer trainen en dan op naar Friesland. Fryslan Boppe.
Vandaag was de dag dat ik me kon inbeelden hoe Noach zich voelde. De straat was één grote rivier geworden en wie stond daar weer middenin met haar witte klapkuiten? Juist, Mien hier.
Goed, omdat het noodweer haar intrede had gedaan en het niet zeker was of wij met een Tsunami aan regenwater de Allee uit zouden spoelen trainden wij vandaag in de zaal.
Hebt u ooit getraind in een sauna? Tropische temperaturen in de Graven Esch. Terwijl de ventilator draaide en de luchtkoelers bijna een burn-out kregen.
Florianucie had een parcours uitgezet samen met Pieter. Allerlei spiergroepen kwamen aan bod. Het harem van Florianucie breidde zich snel uit. Na een warming up mochten we ons in het zweet werken.
Springen op een houten kistje. Nee, niet als een bok op een haverkist, dribbelpasjes door een platte ladder, kogelstoten zonder los te laten, sit-up's met een bal, iets met een gele bal en toen moest ik meteen aan de Teletubbies denken, lunches en nog veel meer.
Met z'n allen op een kluitje. Gelukkig werden we niet het riet ingestuurd. Het was een intervaltraining. Dat houdt in dat jij je een minuut helemaal het klaplazerus werkt en dan 20 seconden rust. Flo verzorgde ook nog een vette beat.
Ondanks de grote groep liep het gestructureerd mensen. Jawel! Er werd ook flink gezweet. Ze zijn nog aan het hozen.
Een ander bendelid en ik werden zo in de andere groep opgenomen alsof we daar altijd al hebben getraind. Zoiets blijf ik een mooi concept vinden. Want lieve lezers, nieuwe dingen, onbekende mensen, dat is voor uw autist van dienst niet leuk. Net als verrassingen. Behalve het verrassingsei. O nostalgie!
Onze bendeleider is trouwens mooi bruin geworden dus hij kan nu echt door voor een Italiaan. Bien bien!
We deden ook een oefening met twee grote lange en zware touwen waar je dan mee moet zwaaien. Nee, niet boven het hoofd. #zwaarouwe Dat is één van mijn favoriete oefeningen al moet ik het dan wel bekopen met een donders zere nek. Ach ja. No pain no gain of zo iets. Ja toch, niet dan.
Een uurtje lekker knallen. Onze bendeleider liep als een trotse pauw tussen zijn harem door om iedereen aan te moedigen, uit te dagen en te complimenteren. Goed bezig!
Toen we bezweet doch verkwikt weer buiten stonden was de verkoeling een verademing. Heerlijk! Die apocalyps van vandaag heeft ook nog iets goeds verricht.
Morgen nog een keer trainen en dan op naar Friesland. Fryslan Boppe.
donderdag 17 mei 2018
Liefs uit
Lieve Karin,
Wat ben je toch geweldig wijffie. Je bericht op Facebook, over de gescheurde cape, dat raakte me wel. Wat dapper om het online te gooien. Je hebt zoveel volgers die het lezen. Terecht overigens. Mijn betoog waarom je zo een goede wijkagent bent heb ik al gehouden in een eerder briefje.
Het spijt me te lezen dat mensen je in de steek hebben gelaten. Waarom toch? Omdat je nu even uit de roulatie bent? Is het tegeltjeswijsheid "uit het oog uit het hart" dan toch waar? Een retorische vraag, ik weet het.
Je komt altijd zo sterk over. Zo vol goede moed, zo een dappere strijder. Dat beseffende deed mij vergeten dat ook jij je breekpunt hebt. Dat ook jij lieve mensen om je heen nodig hebt die er voor je zijn. Die je niet vergeten omdat je uit de roulatie bent. Die ook de mens achter het uniform zien.
Uit de talloze reacties kon ik al opmaken dat ik niet de enige ben die er zo over denkt. Gelukkig. Het is best bizar hoe snel iemand vergeten wordt. Hoe mensen je in de steek laten of nog een trap nageven na jaren trouw dienst en loyaliteit. Doe je het daar dan voor? Zou je denken?
Misschien wel niet. Jou kennende ligt jouw hart bij de burger. Bij de veiligheid, bij een veilig en mooi Rotterdam. De stad waar je zo van houdt. O help begin ik er toch weer over.
Neem je rust en de tijd die je nodig hebt om die cape te repareren. Desnoods stuur ik je wel een 'naaisetje' op voor het beginnetje. Je snapt wel wat ik bedoel.
Je mag best boos zijn en/of bedroefd want het is gewoon een grote klotezooi. Iets charmanters kan ik er niet van maken.
In de hoop je toch een glimlach te bezorgen: Ik heb vandaag de vloer geolied. Van de keuken tot het toilet. Ik had zo een bakje met olie. Waar die gevulde pepertjes in zwemmen. Dat wilde ik door de wc gooien. Dus daar ging ze hoor, drup drup drup. Een compleet spoor tot aan de badkamer. Het werd nog net niet gemeld bij het ANP. Spekglad was dat! Dus met de allesreiniger heel de vloer ingespoten en schoongemaakt. O god ik ben zo een handig wezen. Ben al blij dat ik zonder te struikelen in de auto kan stappen.
Lief Roffa-maatje van me, we houden contact. Ik denk aan je. Je bent gewoon een wereldwijf.
Lieve groetjes uit het boerendorp Almelooooo (voor de mensen in Rotterdam dan)
Wat ben je toch geweldig wijffie. Je bericht op Facebook, over de gescheurde cape, dat raakte me wel. Wat dapper om het online te gooien. Je hebt zoveel volgers die het lezen. Terecht overigens. Mijn betoog waarom je zo een goede wijkagent bent heb ik al gehouden in een eerder briefje.
Het spijt me te lezen dat mensen je in de steek hebben gelaten. Waarom toch? Omdat je nu even uit de roulatie bent? Is het tegeltjeswijsheid "uit het oog uit het hart" dan toch waar? Een retorische vraag, ik weet het.
Je komt altijd zo sterk over. Zo vol goede moed, zo een dappere strijder. Dat beseffende deed mij vergeten dat ook jij je breekpunt hebt. Dat ook jij lieve mensen om je heen nodig hebt die er voor je zijn. Die je niet vergeten omdat je uit de roulatie bent. Die ook de mens achter het uniform zien.
Uit de talloze reacties kon ik al opmaken dat ik niet de enige ben die er zo over denkt. Gelukkig. Het is best bizar hoe snel iemand vergeten wordt. Hoe mensen je in de steek laten of nog een trap nageven na jaren trouw dienst en loyaliteit. Doe je het daar dan voor? Zou je denken?
Misschien wel niet. Jou kennende ligt jouw hart bij de burger. Bij de veiligheid, bij een veilig en mooi Rotterdam. De stad waar je zo van houdt. O help begin ik er toch weer over.
Neem je rust en de tijd die je nodig hebt om die cape te repareren. Desnoods stuur ik je wel een 'naaisetje' op voor het beginnetje. Je snapt wel wat ik bedoel.
Je mag best boos zijn en/of bedroefd want het is gewoon een grote klotezooi. Iets charmanters kan ik er niet van maken.
In de hoop je toch een glimlach te bezorgen: Ik heb vandaag de vloer geolied. Van de keuken tot het toilet. Ik had zo een bakje met olie. Waar die gevulde pepertjes in zwemmen. Dat wilde ik door de wc gooien. Dus daar ging ze hoor, drup drup drup. Een compleet spoor tot aan de badkamer. Het werd nog net niet gemeld bij het ANP. Spekglad was dat! Dus met de allesreiniger heel de vloer ingespoten en schoongemaakt. O god ik ben zo een handig wezen. Ben al blij dat ik zonder te struikelen in de auto kan stappen.
Lief Roffa-maatje van me, we houden contact. Ik denk aan je. Je bent gewoon een wereldwijf.
Lieve groetjes uit het boerendorp Almelooooo (voor de mensen in Rotterdam dan)
Sporten met Eef deel 21
Hallo? Iemand? Kennen jullie mij nog? Uw favoriete, o zo weinig flautteuse pieremegoggel!
Vandaag was ik er helemaal klaar voor om weer te trainen. Bijna een maand niet getraind. Althans, buiten. Binnen wel. 1 week met een flinke verkoudheid in de stee vertoefd, vakantieperiode et cetera.
Daar zat Mien. In de wachtkamer te aanschouwen hoe iemand met moed beleid en trouw zat te breien. Terwijl we gezellig in gesprek waren kwam daar het zonnetje van onze bende bende binnen. Vorige week had haar man mijn nek nog behandeld. Niet veel later kwam bendelid 2 binnen met een knalroze Dopper. Daarover straks meer.
Vandaag gaf onze bendeleider, die overigens onlangs 21 is geworden, (feliciteren kan in de reacties onder dit verslag) het stokje over aan een bendeleider i.o. Dus niet op z'n Floriaans maar ditmaal mocht Pieter het doen. Pieter, zo heet hij toch? #retorischevraag.
Daar gingen we. Op een drafje achter de bendeleiders aan. Druk in gesprek over van alles en nog wat, zoals vrouwen dat kunnen. Wij kunnen nog hele essay's houden over wcpapier en de al dan niet aanwezige goede kwaliteit maar dat terzijde.
We begonnen met hupsen en springen. Onze eigen bendeleider vroeg voorzichtig of ik de juiste broek aan had. Gelukkig wel. Deze hoefde ik niet subtiel vast te zouden om te voorkomen dat ik letterlijk in mijn onderbroek stond. Zou toch een soort van natuurramp zijn.
Nadat we onszelf warm hadden gehupst trok de karavaan de winkelstraten van Almelo in. Angstvallig werd gevraagd of we niet op het plein oefeningen zouden gaan doen. Leek mij nou juist zo enig. Even een show geven, met de pet rond en hup na de training met de hele bende het terras op. Helaas mocht het niet zo zijn.
Dan maar verder marcheren terwijl die Dopper ter sprake kwam en waar je hem het goedkoopst kon kopen, dat het kleurtje zo leuk was en dat ze toch eigenlijk best wel duur zijn. Ja toch, niet dan. Bij de boompjes, bij het stadhuis waar wij normaliter lunches doen, hielden wij ons angstvallig stil. Ja mensen, als je even uit de roulatie bent geweest moet je het weer subtiel opbouwen anders kan je de dag erna de trap niet meer op of af.
Ik sjouwde me ondertussen de pleuris met een bal van 3 kilo. Over het getal 3 gesproken... mijn vader stuurde me, toen ik nog heel klein was, een keer op pad om 3 ons gehakt te halen bij de slager. Ik wist toen nog niet veel van gewichtsmaten af en bestelde per abuis 3 pond !!! gehakt. De slager vroeg of ik dat wel goed had. Niet dus. Ik kan u verzekeren dat wij nog heel lang heel vaak gehakt hebben gegeten.
Pieter had voor ons een buikspierrondo in petto. Dat ging mij voor geen meter goed af. Ach ja, het voelde veilig om af te gaan als een dooie gieter. Na dit spektakel keerden wij om en serveerde onze voetballer Pieter een keeperstraining. Met die bal van 3 kilo. Smiet'n met'n kroam. Terwijl je een squad maakt. (kan IEMAND mij de correcte spelling van het woord squad vertellen?) Dat vond ik ontzettend leuk. Al ben ik een ei in het vangen van laagvliegende objecten. Gelukkig hebben we dit, zonder gewonden tot een goed einde gebracht. Wij kunnen dat.
Hup, door met het trainen van de kuiten. O mensen, ze klapperen niet meer maar staan zo stijf als een lepel in een pan koude snert. Push-ups doen en nog wat oefeningen en toen op een drafje naar ons hoofdkwartier. Ondertussen was de Dopper gered van een mogelijke verdrinkingsdood want hij viel om en rolde weg. Als dat met een vaartje gaat, rolt hij zo de vaart in. Zonde zei ik, "van die 12,50" zei de ander. Ja, wij vullen elkaar wonderbaarlijk goed aan.
Onze terugkomst bij het hoofdkwartier was iet wat tragisch. Onze bendeleider was dus jarig geweest en dat stond niet op de verjaardagskalender van het hoofdkwartier. Arm jong. Dus om dat te compenseren, drop die reacties liefjes. Hij leest de blog ook. Overigens heeft één van onze bendeleden sito presto zijn naam op de kalender geschreven. Ordnung muss sein. Als we dát hadden geweten hadden we allemaal een feesthoedje opgedaan. Ziet u het al voor zich? Niet? Ik wel.
Het was een leuke en fijne training om er weer in te komen. O en onze bendeleider heeft dikke vette karmapunten gescoord want hij vroeg of ik naar de kapper was geweest. Olé santé! Generaliserend gezien, zien mannen nooit dat een vrouw naar de kapper is geweest. Ik ben dus nog niet zeker of het compliment was aan het adres van mijn kapper of niet.
Dat was hem weer voor deze keer!
Lieve groetjes van uw altijd zo charmante verslaggeefster.
Vandaag was ik er helemaal klaar voor om weer te trainen. Bijna een maand niet getraind. Althans, buiten. Binnen wel. 1 week met een flinke verkoudheid in de stee vertoefd, vakantieperiode et cetera.
Daar zat Mien. In de wachtkamer te aanschouwen hoe iemand met moed beleid en trouw zat te breien. Terwijl we gezellig in gesprek waren kwam daar het zonnetje van onze bende bende binnen. Vorige week had haar man mijn nek nog behandeld. Niet veel later kwam bendelid 2 binnen met een knalroze Dopper. Daarover straks meer.
Vandaag gaf onze bendeleider, die overigens onlangs 21 is geworden, (feliciteren kan in de reacties onder dit verslag) het stokje over aan een bendeleider i.o. Dus niet op z'n Floriaans maar ditmaal mocht Pieter het doen. Pieter, zo heet hij toch? #retorischevraag.
Daar gingen we. Op een drafje achter de bendeleiders aan. Druk in gesprek over van alles en nog wat, zoals vrouwen dat kunnen. Wij kunnen nog hele essay's houden over wcpapier en de al dan niet aanwezige goede kwaliteit maar dat terzijde.
We begonnen met hupsen en springen. Onze eigen bendeleider vroeg voorzichtig of ik de juiste broek aan had. Gelukkig wel. Deze hoefde ik niet subtiel vast te zouden om te voorkomen dat ik letterlijk in mijn onderbroek stond. Zou toch een soort van natuurramp zijn.
Nadat we onszelf warm hadden gehupst trok de karavaan de winkelstraten van Almelo in. Angstvallig werd gevraagd of we niet op het plein oefeningen zouden gaan doen. Leek mij nou juist zo enig. Even een show geven, met de pet rond en hup na de training met de hele bende het terras op. Helaas mocht het niet zo zijn.
Dan maar verder marcheren terwijl die Dopper ter sprake kwam en waar je hem het goedkoopst kon kopen, dat het kleurtje zo leuk was en dat ze toch eigenlijk best wel duur zijn. Ja toch, niet dan. Bij de boompjes, bij het stadhuis waar wij normaliter lunches doen, hielden wij ons angstvallig stil. Ja mensen, als je even uit de roulatie bent geweest moet je het weer subtiel opbouwen anders kan je de dag erna de trap niet meer op of af.
Ik sjouwde me ondertussen de pleuris met een bal van 3 kilo. Over het getal 3 gesproken... mijn vader stuurde me, toen ik nog heel klein was, een keer op pad om 3 ons gehakt te halen bij de slager. Ik wist toen nog niet veel van gewichtsmaten af en bestelde per abuis 3 pond !!! gehakt. De slager vroeg of ik dat wel goed had. Niet dus. Ik kan u verzekeren dat wij nog heel lang heel vaak gehakt hebben gegeten.
Pieter had voor ons een buikspierrondo in petto. Dat ging mij voor geen meter goed af. Ach ja, het voelde veilig om af te gaan als een dooie gieter. Na dit spektakel keerden wij om en serveerde onze voetballer Pieter een keeperstraining. Met die bal van 3 kilo. Smiet'n met'n kroam. Terwijl je een squad maakt. (kan IEMAND mij de correcte spelling van het woord squad vertellen?) Dat vond ik ontzettend leuk. Al ben ik een ei in het vangen van laagvliegende objecten. Gelukkig hebben we dit, zonder gewonden tot een goed einde gebracht. Wij kunnen dat.
Hup, door met het trainen van de kuiten. O mensen, ze klapperen niet meer maar staan zo stijf als een lepel in een pan koude snert. Push-ups doen en nog wat oefeningen en toen op een drafje naar ons hoofdkwartier. Ondertussen was de Dopper gered van een mogelijke verdrinkingsdood want hij viel om en rolde weg. Als dat met een vaartje gaat, rolt hij zo de vaart in. Zonde zei ik, "van die 12,50" zei de ander. Ja, wij vullen elkaar wonderbaarlijk goed aan.
Onze terugkomst bij het hoofdkwartier was iet wat tragisch. Onze bendeleider was dus jarig geweest en dat stond niet op de verjaardagskalender van het hoofdkwartier. Arm jong. Dus om dat te compenseren, drop die reacties liefjes. Hij leest de blog ook. Overigens heeft één van onze bendeleden sito presto zijn naam op de kalender geschreven. Ordnung muss sein. Als we dát hadden geweten hadden we allemaal een feesthoedje opgedaan. Ziet u het al voor zich? Niet? Ik wel.
Het was een leuke en fijne training om er weer in te komen. O en onze bendeleider heeft dikke vette karmapunten gescoord want hij vroeg of ik naar de kapper was geweest. Olé santé! Generaliserend gezien, zien mannen nooit dat een vrouw naar de kapper is geweest. Ik ben dus nog niet zeker of het compliment was aan het adres van mijn kapper of niet.
Dat was hem weer voor deze keer!
Lieve groetjes van uw altijd zo charmante verslaggeefster.
donderdag 26 april 2018
Sporten met Eef deel 20
Hallo lieve lezers,
Florianuci nam ons vandaag weer mee op pad. Deze bijzondere naam dankt hij aan een collega van hem. U weet wel, die man die minstens 40 kilometer per uur loopt en ons een keer aan het werk heeft gezet in het altijd zo charmante Almelo.
Enfin, we gingen dit keer bepakt en bezakt de wereld verkennen. Zo een medische bal ging mee, een soort liggende trap, die niet als trap gebruikt kan worden... een beetje als Mark Rutte, een politicus waar je als politicus niets aan hebt. Elastieken en nog wat spulletjes. We waren als het ware de voorloper van Van Gent en Loos. Alleen de handkar ontbrak nog.
Bij één van onze vaste stekjes was het tijd om het corpus op te waren. Al hupsend trok ik de jammerlijke conclusie dat ik de verkeerde beha aan had. Dan moet je, zo subtiel mogelijk redden wat er te redden valt. Ja mensen, organisatie, dat is niet aan iedereen besteed.
Goed, na deze toestand trok het team verder de binnenstad in om richting de Graven Allee te gaan. Ja, daar heb ik beslist warme herinneringen aan. Hoest. Florianuci zette een parcours uit en we mogen ons lekker uitleven. Kracht, souplesse en inzet werden dan ook gevergd en met een arendsoog gade geslagen.
Een fijne work-out waarbij diverse soorten oefeningen aan bod kwamen. Ondertussen trok ik een tweede conclusie: het was weer eens broekafzakkerig weer. Qua kleding zat het vandaag wat minder snor. Als zo een broek kers vers uit de wasmachine komt, dan spant hij zich nog strak om het lijf. Echter als je hem al een keer hebt gedragen, dan ontspant de boel en moet je grissen en graaien om te voorkomen dat je in je Spongebob boxer voor vorst en vaderland voor lul staat.
Over vorsten gesproken, uiteraard werd nog overlegd wie wat ging doen met Koningsdag. Ik zo min mogelijk in zoveel mogelijk tijd. Een ander lid van onze bende ging net als onze bendeleider naar een één of ander kek feestje. Vet ruig!
Ik ben niet zo van de feesten en partijen. Ik moet altijd op de jassen en de tassen passen terwijl anderen gaan brommers kiekn. Ja, ook ik jat wel eens een citaatje. Al plof ik wel gaarne neer op een terrasje om de langs flanerende meute gade te slaan.
Naja nadat we twee keer een verschillend parcours hadden afgelegd was het tijd om terug te keren naar het hoofdkwartier. Het was een leuke training. We hoefden niet over armtierige bruggetjes dus mijn gepieker vooraf bleek niet nodig te zijn geweest.
Nu, zere nek hebbende en hoofdpijn is het tijd om te gaan douchen. Want door sommige oefeningen op de grond in het zwarte zand zie ik eruit als een kompel.
Dag dag allemaal
Bedankt voor het lezen!
p.s. volgens onze bendeleider is zijn moeder de beste kok ter wereld. Waarvan akte :-)
Florianuci nam ons vandaag weer mee op pad. Deze bijzondere naam dankt hij aan een collega van hem. U weet wel, die man die minstens 40 kilometer per uur loopt en ons een keer aan het werk heeft gezet in het altijd zo charmante Almelo.
Enfin, we gingen dit keer bepakt en bezakt de wereld verkennen. Zo een medische bal ging mee, een soort liggende trap, die niet als trap gebruikt kan worden... een beetje als Mark Rutte, een politicus waar je als politicus niets aan hebt. Elastieken en nog wat spulletjes. We waren als het ware de voorloper van Van Gent en Loos. Alleen de handkar ontbrak nog.
Bij één van onze vaste stekjes was het tijd om het corpus op te waren. Al hupsend trok ik de jammerlijke conclusie dat ik de verkeerde beha aan had. Dan moet je, zo subtiel mogelijk redden wat er te redden valt. Ja mensen, organisatie, dat is niet aan iedereen besteed.
Goed, na deze toestand trok het team verder de binnenstad in om richting de Graven Allee te gaan. Ja, daar heb ik beslist warme herinneringen aan. Hoest. Florianuci zette een parcours uit en we mogen ons lekker uitleven. Kracht, souplesse en inzet werden dan ook gevergd en met een arendsoog gade geslagen.
Een fijne work-out waarbij diverse soorten oefeningen aan bod kwamen. Ondertussen trok ik een tweede conclusie: het was weer eens broekafzakkerig weer. Qua kleding zat het vandaag wat minder snor. Als zo een broek kers vers uit de wasmachine komt, dan spant hij zich nog strak om het lijf. Echter als je hem al een keer hebt gedragen, dan ontspant de boel en moet je grissen en graaien om te voorkomen dat je in je Spongebob boxer voor vorst en vaderland voor lul staat.
Over vorsten gesproken, uiteraard werd nog overlegd wie wat ging doen met Koningsdag. Ik zo min mogelijk in zoveel mogelijk tijd. Een ander lid van onze bende ging net als onze bendeleider naar een één of ander kek feestje. Vet ruig!
Ik ben niet zo van de feesten en partijen. Ik moet altijd op de jassen en de tassen passen terwijl anderen gaan brommers kiekn. Ja, ook ik jat wel eens een citaatje. Al plof ik wel gaarne neer op een terrasje om de langs flanerende meute gade te slaan.
Naja nadat we twee keer een verschillend parcours hadden afgelegd was het tijd om terug te keren naar het hoofdkwartier. Het was een leuke training. We hoefden niet over armtierige bruggetjes dus mijn gepieker vooraf bleek niet nodig te zijn geweest.
Nu, zere nek hebbende en hoofdpijn is het tijd om te gaan douchen. Want door sommige oefeningen op de grond in het zwarte zand zie ik eruit als een kompel.
Dag dag allemaal
Bedankt voor het lezen!
p.s. volgens onze bendeleider is zijn moeder de beste kok ter wereld. Waarvan akte :-)
dinsdag 17 april 2018
De paden op de lanen in.
Aan de wandel
Een Twittermaatje van me, wandelt geregeld. Gezien ze ook een streekgenootje is stelde ik voor om samen eens te gaan wandelen. Niet verwachtende dat ze dat ook echt wilde doen. Groot was de verrassing toen het haar ook een leuk idee leek en zo kwamen tot een afspraak.
Op dinsdagochtend om 09:00 11 kilometer wandelen. Jullie kennen mij inmiddels langer dan vandaag dus deze combinatie zou, in principe uit den boze moeten zijn.
Toch ging ik akkoord en zo stond ik vanmorgen met een rugzak met brood, water en een cameraatje te wachten op J. Daar kwam ze aan gescheurd. Na wat zoekwerk konden we aan onze wandeltocht beginnen.
Het was heerlijk weer. Het zonnetje scheen, de vogeltjes zongen, het ideale plaatje voor een fijne wandeling.
Het was super gezellig. Voor ik het wist hadden we een uur gewandeld en kwamen we aan bij een kar met versnaperingen. Zoals je dat alleen in boerengebied vindt. Ondertussen had ik lammetje gespot. Mijn metgezel stelde voor om eens het erf van de boerderij op te gaan om het één en ander te inspecteren.
Hoe leuk, zoveel lammetjes. De dames waren druk met blaten. Eentje van hen stond geduldig te wachten tot ik haar over haar kopje aaide. O ik vind schapen echt geweldig.
Na een pitstop vervolgden wij onze weg. We kwamen op houten vlonders terecht die een pad vormden door een moerasachtig gebied. Dat had echt iets exotisch. Super leuk en het liep prima.
De route die wij liepen was heel divers. Zo liep je in het bos, zo liep je tussen de weilanden. Er was zelfs een stukje dat je door Delden, het plaatsje nabij. Mocht je ondertussen half vergaan van de honger en de dorst, dan was dit plaatsje de oplossing.
Uiteraard waren J en ik goed voorbereid. J pakte onderweg nog wat momentjes om vlinders te fotograferen. Ook leuk natuurlijk.
Na dik 2 uur te hebben gelopen kwamen we weer aan op het beginpunt. J is ook een blogger. Hou je van leuke, korte verhalen/blogs over reizen? Check dan de link hieronder.
http://safeandhealthytravel.com
Die 10.5 kilometer, die deze route uiteindelijk lang was, voelde ik wel in mijn heupen. Dus de laatste kilometers gingen niet meer in kordate tred.
Desondanks was het een leuke ervaring en heb ik genoten van de mooie natuur, de absurdistische fietsbrug en de gezelligheid van het plaatsje Delden. O en uiteraard had ik heel leuk gezelschap
Liefs en tot de volgende ronde
Een Twittermaatje van me, wandelt geregeld. Gezien ze ook een streekgenootje is stelde ik voor om samen eens te gaan wandelen. Niet verwachtende dat ze dat ook echt wilde doen. Groot was de verrassing toen het haar ook een leuk idee leek en zo kwamen tot een afspraak.
Op dinsdagochtend om 09:00 11 kilometer wandelen. Jullie kennen mij inmiddels langer dan vandaag dus deze combinatie zou, in principe uit den boze moeten zijn.
Toch ging ik akkoord en zo stond ik vanmorgen met een rugzak met brood, water en een cameraatje te wachten op J. Daar kwam ze aan gescheurd. Na wat zoekwerk konden we aan onze wandeltocht beginnen.
Het was heerlijk weer. Het zonnetje scheen, de vogeltjes zongen, het ideale plaatje voor een fijne wandeling.
Het was super gezellig. Voor ik het wist hadden we een uur gewandeld en kwamen we aan bij een kar met versnaperingen. Zoals je dat alleen in boerengebied vindt. Ondertussen had ik lammetje gespot. Mijn metgezel stelde voor om eens het erf van de boerderij op te gaan om het één en ander te inspecteren.
Hoe leuk, zoveel lammetjes. De dames waren druk met blaten. Eentje van hen stond geduldig te wachten tot ik haar over haar kopje aaide. O ik vind schapen echt geweldig.
Na een pitstop vervolgden wij onze weg. We kwamen op houten vlonders terecht die een pad vormden door een moerasachtig gebied. Dat had echt iets exotisch. Super leuk en het liep prima.
De route die wij liepen was heel divers. Zo liep je in het bos, zo liep je tussen de weilanden. Er was zelfs een stukje dat je door Delden, het plaatsje nabij. Mocht je ondertussen half vergaan van de honger en de dorst, dan was dit plaatsje de oplossing.
Uiteraard waren J en ik goed voorbereid. J pakte onderweg nog wat momentjes om vlinders te fotograferen. Ook leuk natuurlijk.
Na dik 2 uur te hebben gelopen kwamen we weer aan op het beginpunt. J is ook een blogger. Hou je van leuke, korte verhalen/blogs over reizen? Check dan de link hieronder.
http://safeandhealthytravel.com
Die 10.5 kilometer, die deze route uiteindelijk lang was, voelde ik wel in mijn heupen. Dus de laatste kilometers gingen niet meer in kordate tred.
Desondanks was het een leuke ervaring en heb ik genoten van de mooie natuur, de absurdistische fietsbrug en de gezelligheid van het plaatsje Delden. O en uiteraard had ik heel leuk gezelschap
Liefs en tot de volgende ronde
donderdag 12 april 2018
Sporten met Eef deel 19
Dag lieve lezers,
Ik ben een gebroken vrouw. Het was alsof we gingen trainen voor Expeditie Robinson! Vandaag waren er twee van de hele meute komen opdraven. Zo gingen we met drie man op pad. Niet wetende wat voor een ontbering ons tegemoet stond!
We wandelden in het avondzonnetje richting de Graven Allee. Ineens dook Popeye de struiken in. Duukn in de struukn! Hebt u ooit een te water lating van een heuse plofkip gezien? Nou, deze pieremegoggel zag de bui al hangen toen ze over een iel en onstabiele constructie moest lopen om zodoende een sloot der gruwel over te steken. Voetje voor voetje. Mopperend en wel toch de overkant bereikt. Ja, Popeye bedenkt echt dingen die goed zijn voor je adrenaline.
Nou, daar had je ons lopen. Kwik, Kwek en de plofkip. Ter midden in het natuurschoon des Almelo's. "Ik heb een pooootje met vet, al op de tafel gezet!" Hier begonnen aan we allerlei oefeningen. Rekken, strekken, boslucht opsnuiven en ondertussen paniekerig concluderen dat ik die domme sloot NOG een keer over moest, tenzij ik voor de rest van mijn leven in het bos wilde gaan wonen.
Het was lekker weer, het was gezellig en zo trokken we dieper en dieper in het bos in. "In het bos zijn de wilde dieren, in het bos, in het bos!" Overigens liepen er meerdere mensen in het bos waarvan ik me niet voor kon stellen dat zij zich ook aan die penibele situatie hadden gewaagd. Er moest dus ergens een oversteekmogelijkheid zijn voor mensen met de zeebenen van een zoetwatermatroos. Ja toch, niet dan?
Uiteraard mochten we ook weer onze buikspieren trainen en werd er weer geplankt. Tussen de takjes, blaadjes en beukennootjes. Met wat gemor, een prachtig uitzicht en een schreeuwende eend sloegen wij ons dapper door deze beproeving heen. Hupsakee!
Op naar de volgende hindernis. Met behulp van onze bendeleider weer veilig aan de overkant van de sloot beland. Gezien de tijd werd het tijd om te gaan joggen. Terwijl we eruit zagen alsof we net een militaire training hadden gehad. Overal blad, takjes en zand. Joggen mensen, daar word ik nou echt vrolijk van. Kuch. Onze bendeleider zei al dat trainers soms echt klootzakken zijn. O help!
Dat joggen gaat me niet echt goed af. Gelukkig wel steeds een stukje verder. Onder de bezielende leiding van Popeye. Hij moedigt je aan alsof je een penalty moet nemen tijdens de finale van het WK voor het Nederlands elftal.
Nou mensen, het ging deze ronde niet van een leien dakje. Bootcamp is soms ook afzien. Overigens moet u mijn teksten met een korreltje zout nemen. Dat slootje springen/balanceren hoeft voor mij niet zo. Met mijn gladde schoenen en het gevoel voor evenwicht van een natte beschuit...ik ben al blij dat ik in mijn auto kan stappen zonder ongelukken. Snapt u?
Ik ben een gebroken vrouw. Het was alsof we gingen trainen voor Expeditie Robinson! Vandaag waren er twee van de hele meute komen opdraven. Zo gingen we met drie man op pad. Niet wetende wat voor een ontbering ons tegemoet stond!
We wandelden in het avondzonnetje richting de Graven Allee. Ineens dook Popeye de struiken in. Duukn in de struukn! Hebt u ooit een te water lating van een heuse plofkip gezien? Nou, deze pieremegoggel zag de bui al hangen toen ze over een iel en onstabiele constructie moest lopen om zodoende een sloot der gruwel over te steken. Voetje voor voetje. Mopperend en wel toch de overkant bereikt. Ja, Popeye bedenkt echt dingen die goed zijn voor je adrenaline.
Nou, daar had je ons lopen. Kwik, Kwek en de plofkip. Ter midden in het natuurschoon des Almelo's. "Ik heb een pooootje met vet, al op de tafel gezet!" Hier begonnen aan we allerlei oefeningen. Rekken, strekken, boslucht opsnuiven en ondertussen paniekerig concluderen dat ik die domme sloot NOG een keer over moest, tenzij ik voor de rest van mijn leven in het bos wilde gaan wonen.
Het was lekker weer, het was gezellig en zo trokken we dieper en dieper in het bos in. "In het bos zijn de wilde dieren, in het bos, in het bos!" Overigens liepen er meerdere mensen in het bos waarvan ik me niet voor kon stellen dat zij zich ook aan die penibele situatie hadden gewaagd. Er moest dus ergens een oversteekmogelijkheid zijn voor mensen met de zeebenen van een zoetwatermatroos. Ja toch, niet dan?
Uiteraard mochten we ook weer onze buikspieren trainen en werd er weer geplankt. Tussen de takjes, blaadjes en beukennootjes. Met wat gemor, een prachtig uitzicht en een schreeuwende eend sloegen wij ons dapper door deze beproeving heen. Hupsakee!
Op naar de volgende hindernis. Met behulp van onze bendeleider weer veilig aan de overkant van de sloot beland. Gezien de tijd werd het tijd om te gaan joggen. Terwijl we eruit zagen alsof we net een militaire training hadden gehad. Overal blad, takjes en zand. Joggen mensen, daar word ik nou echt vrolijk van. Kuch. Onze bendeleider zei al dat trainers soms echt klootzakken zijn. O help!
Dat joggen gaat me niet echt goed af. Gelukkig wel steeds een stukje verder. Onder de bezielende leiding van Popeye. Hij moedigt je aan alsof je een penalty moet nemen tijdens de finale van het WK voor het Nederlands elftal.
Nou mensen, het ging deze ronde niet van een leien dakje. Bootcamp is soms ook afzien. Overigens moet u mijn teksten met een korreltje zout nemen. Dat slootje springen/balanceren hoeft voor mij niet zo. Met mijn gladde schoenen en het gevoel voor evenwicht van een natte beschuit...ik ben al blij dat ik in mijn auto kan stappen zonder ongelukken. Snapt u?
vrijdag 6 april 2018
Het 'ziejewellisme'
Zie je wel, het is gewoon zo!
Wie kent deze gedachte niet? Hoe zelfverzekerd je ook in het leven staat, allemaal hebben we wel eens te kampen met het 'ziejewellisme.' Wanneer een collega weer eens onfatsoenlijk tegen je is en je denkt: Zie je wel, hij vindt me echt niet aardig. Wanneer iemand je gek aankijkt op straat en je denkt: zie je wel, er is iets raars aan mij.
Op zich is daar niets mis mee. Het gaat echter de verkeerde kant op wanneer je deze gedachten bijna altijd hebt. Dat elke reactie van de ander een impuls is om het 'ziejewellisme' te doen ontwaken. Iemand negeert je, dus het ligt aan jou. Iemand in de supermarkt behandelt je onheus, jij zal wel een trut zijn of een eikel. Iemand gedraagt zich anders dan anders, jij zal wel iets verkeerd hebben gedaan. De kleinste verschillen kunnen al leiden tot het 'ziejewellisme!' Een klein venijnig beestje dat zich schuil houdt in je hersenpan. Het knaagt aan je, het maakt je verdrietig en je onzekerheid wordt groots gevoed. Eigenlijk is het ontzettend destructief. Omdat je telkens het mantra blijft herhalen. "zie je nou wel!"
Het moment dat je er echt in vastloopt en het je dagelijks leven beïnvloedt, is het goed om te kijken hoe je dit fenomeen aan kan pakken. Daar ben ik momenteel mee bezig door CGT te volgen. Voor de leken: Cognitieve Gedragstherapie. Door middel van schema's ga je situaties beschrijven. Heel feitelijk. Wat gebeurde er? Daarna omschrijf je wat je er bij dacht en wat dit met je gevoel deed en vervolgens met je gedrag.
Door kritische vragen aan jezelf te stellen kan je er achter komen of hetgeen dat je dacht ook strookt met de werkelijkheid. Het helpt je om te relativeren waardoor je gevoel minder sterk wordt beïnvloed. Gedachte - gevoel - gedrag staan continu met elkaar in verbinding en vormen als het ware een cirkel. Het is niet zo dat deze cirkel begint bij de gedachte. Soms begint iets ook bij een gevoel. Dat je uit het niets een soort somber gevoel krijgt. Daarbij afvraagt waar dat vandaan komt.
Het is eigenlijk een heel theoretische leermethode waarbij je foefjes toepast. De aart blijft altijd in het beestje zitten maar je kan wel door middel van handvatten leren het te hanteren.
Dat ziejewelisme treft mij ook vaak. Wanneer iemand niet antwoordt. Wanneer iemand ander gedrag vertoond dan gewoonlijk, wanneer iemand mij afbekt, wanneer iemand niet aardig tegen me doet, als ik word uitgelachen of denk dat ik word uitgelachen enz.
Het is een cursus van 13 bijeenkomsten waarvan ik de eerste gisteren heb gehad. Reuze interessant en we hebben een leuke groep. Klein en dus overzichtelijk.
Wie kent deze gedachte niet? Hoe zelfverzekerd je ook in het leven staat, allemaal hebben we wel eens te kampen met het 'ziejewellisme.' Wanneer een collega weer eens onfatsoenlijk tegen je is en je denkt: Zie je wel, hij vindt me echt niet aardig. Wanneer iemand je gek aankijkt op straat en je denkt: zie je wel, er is iets raars aan mij.
Op zich is daar niets mis mee. Het gaat echter de verkeerde kant op wanneer je deze gedachten bijna altijd hebt. Dat elke reactie van de ander een impuls is om het 'ziejewellisme' te doen ontwaken. Iemand negeert je, dus het ligt aan jou. Iemand in de supermarkt behandelt je onheus, jij zal wel een trut zijn of een eikel. Iemand gedraagt zich anders dan anders, jij zal wel iets verkeerd hebben gedaan. De kleinste verschillen kunnen al leiden tot het 'ziejewellisme!' Een klein venijnig beestje dat zich schuil houdt in je hersenpan. Het knaagt aan je, het maakt je verdrietig en je onzekerheid wordt groots gevoed. Eigenlijk is het ontzettend destructief. Omdat je telkens het mantra blijft herhalen. "zie je nou wel!"
Het moment dat je er echt in vastloopt en het je dagelijks leven beïnvloedt, is het goed om te kijken hoe je dit fenomeen aan kan pakken. Daar ben ik momenteel mee bezig door CGT te volgen. Voor de leken: Cognitieve Gedragstherapie. Door middel van schema's ga je situaties beschrijven. Heel feitelijk. Wat gebeurde er? Daarna omschrijf je wat je er bij dacht en wat dit met je gevoel deed en vervolgens met je gedrag.
Door kritische vragen aan jezelf te stellen kan je er achter komen of hetgeen dat je dacht ook strookt met de werkelijkheid. Het helpt je om te relativeren waardoor je gevoel minder sterk wordt beïnvloed. Gedachte - gevoel - gedrag staan continu met elkaar in verbinding en vormen als het ware een cirkel. Het is niet zo dat deze cirkel begint bij de gedachte. Soms begint iets ook bij een gevoel. Dat je uit het niets een soort somber gevoel krijgt. Daarbij afvraagt waar dat vandaan komt.
Het is eigenlijk een heel theoretische leermethode waarbij je foefjes toepast. De aart blijft altijd in het beestje zitten maar je kan wel door middel van handvatten leren het te hanteren.
Dat ziejewelisme treft mij ook vaak. Wanneer iemand niet antwoordt. Wanneer iemand ander gedrag vertoond dan gewoonlijk, wanneer iemand mij afbekt, wanneer iemand niet aardig tegen me doet, als ik word uitgelachen of denk dat ik word uitgelachen enz.
Het is een cursus van 13 bijeenkomsten waarvan ik de eerste gisteren heb gehad. Reuze interessant en we hebben een leuke groep. Klein en dus overzichtelijk.
dinsdag 3 april 2018
Sporten met Eef deel 18
Hallo allemaal!
We mochten weer aantreden. Tot de nok toe gevuld met (paas)eieren, Matzes enz. Dit keer was ik als één van de laatsten bij het hoofdkwartier. Een enorme groep dames stond al babbelend in afwachting van de training die komen ging. Dit maal geleidt door een nieuwe bendeleider. O help! Popeye was elders in het land.
Het hele spul kwam in beweging en onze nieuwe bendeleider had er de gang goed in. Logisch als je zo lange benen hebt. We waren nog net niet amechtig tijdens de achtervolging.Gezien het feit dat er nog olijk gebabbeld werd, was het nog net te doen.
Tijd voor de eerste oefeningen. De benen werden opgewarmd en de rest wat daar aan vast zit ook. 2 minuten lang, 3 verschillende oefeningen die werden afgewisseld op commando. Van je hela hola hou er de moed maar in.
Hup, tijd om uit te puffen was er niet. Na 2x 2 minuten moesten we, haast op een drafje, achter onze nieuwe bendeleider aan. Het werd een sightseeingtour door ons alom geprezen Almelo. Kuch!
Vervolgens kwamen we bij de kabouterhunebedden. Deze werden gebruikt om oefeningen te doen. Hup hup hup actie dames! Onder het scherp toeziend oog vormden wij een sportief decor. De groep was nog nooit zo groot geweest. Het was bijna een heel bataljon.
Dat bataljon zette koers richting de Gravenallee. Wederom wat oefeningen gedaan. Het zweet moest los komen. Zoals we dat hier zeggen. Nou, dat lukte heel aardig. In het parkje werden diverse spiergroepen wakker gemaakt.
Op naar de laatste locatie. Waren we een bendelid kwijt geraakt. Ze had een hond gezien die haar even enthousiast begroette als zij hem/haar. Hoe hard we ook riepen, hoeveel stokken we ook hebben geworpen het mocht niet baten. Ze had de groep tijdelijk verlaten. Gelukkig is ze goed in de korte sprint dus weldra voegde zij zich weer toe aan ons groepje.
In de zandbak was het tijd voor de volgende ronde. Ik zei wel laatste locatie maar het was de één na laatste locatie. Het verdrongen bergparcours was ik vergeten. Hetgeen dat plaatsvond in de parkeergarage, vlakbij het hoofdkwartier.
Men werd wat vermoeid dus het gekakel werd minder. Onze nieuwe, tijdelijke bendeleider deed een dappere poging om het hele zooitje nog wat op te dwepen alvorens weer naar de praktijk, c.q hoofdkwartier te keren.
Het was al met al een geslaagde training. Volgende ronde is onze vertrouwde bendeleider terug. Dan is het weer aan popeye om de losgeslagen vrouwen in het gareel te houden.
E, bedankt voor je tijd! Was kats mooi ja!
We mochten weer aantreden. Tot de nok toe gevuld met (paas)eieren, Matzes enz. Dit keer was ik als één van de laatsten bij het hoofdkwartier. Een enorme groep dames stond al babbelend in afwachting van de training die komen ging. Dit maal geleidt door een nieuwe bendeleider. O help! Popeye was elders in het land.
Het hele spul kwam in beweging en onze nieuwe bendeleider had er de gang goed in. Logisch als je zo lange benen hebt. We waren nog net niet amechtig tijdens de achtervolging.Gezien het feit dat er nog olijk gebabbeld werd, was het nog net te doen.
Tijd voor de eerste oefeningen. De benen werden opgewarmd en de rest wat daar aan vast zit ook. 2 minuten lang, 3 verschillende oefeningen die werden afgewisseld op commando. Van je hela hola hou er de moed maar in.
Hup, tijd om uit te puffen was er niet. Na 2x 2 minuten moesten we, haast op een drafje, achter onze nieuwe bendeleider aan. Het werd een sightseeingtour door ons alom geprezen Almelo. Kuch!
Vervolgens kwamen we bij de kabouterhunebedden. Deze werden gebruikt om oefeningen te doen. Hup hup hup actie dames! Onder het scherp toeziend oog vormden wij een sportief decor. De groep was nog nooit zo groot geweest. Het was bijna een heel bataljon.
Dat bataljon zette koers richting de Gravenallee. Wederom wat oefeningen gedaan. Het zweet moest los komen. Zoals we dat hier zeggen. Nou, dat lukte heel aardig. In het parkje werden diverse spiergroepen wakker gemaakt.
Op naar de laatste locatie. Waren we een bendelid kwijt geraakt. Ze had een hond gezien die haar even enthousiast begroette als zij hem/haar. Hoe hard we ook riepen, hoeveel stokken we ook hebben geworpen het mocht niet baten. Ze had de groep tijdelijk verlaten. Gelukkig is ze goed in de korte sprint dus weldra voegde zij zich weer toe aan ons groepje.
In de zandbak was het tijd voor de volgende ronde. Ik zei wel laatste locatie maar het was de één na laatste locatie. Het verdrongen bergparcours was ik vergeten. Hetgeen dat plaatsvond in de parkeergarage, vlakbij het hoofdkwartier.
Men werd wat vermoeid dus het gekakel werd minder. Onze nieuwe, tijdelijke bendeleider deed een dappere poging om het hele zooitje nog wat op te dwepen alvorens weer naar de praktijk, c.q hoofdkwartier te keren.
Het was al met al een geslaagde training. Volgende ronde is onze vertrouwde bendeleider terug. Dan is het weer aan popeye om de losgeslagen vrouwen in het gareel te houden.
E, bedankt voor je tijd! Was kats mooi ja!
dinsdag 27 maart 2018
Sporten met Eef deel 17
Alle troepen verzamelen! Mijn energielevel was equivalent aan het libido van de pandabeer. 0 dus. O mensen en in mijn hoofd bonkte het als een malle.. Dus hup, pijnstillers en hopen dat er niet gerend of gesprongen hoeft te worden.
De rest van de stormtroepen waren er ook. Vanmorgen was ik al bij de opperbevelhebber op consult geweest. Dus eigenlijk zou ik in optima forma moeten zijn. Helaas. Het is wat als je ouder wordt.
Afijn, daar gingen we. Elastiek mee. Deze had ik om mijn knar gespannen. Oleeeeee paella. U zal denken, hoe komt ze daar nou bij? Nou onder de bendeleden bevinden zich een aantal garnalenliefhebbers. Jawel!
Dus. Wij in de ganzenpas op pad. Niet wetende wat ons te wachten stond. Terwijl de mensen met het langste landingsgestel vooraan liepen, liepen de mensen met de korte peuties achteraan. Het regende. Eigenlijk sinds al die trainingen de eerste keer dat het regende. Niet dat het met bakken uit de lucht viel. Anders was het een waterpolotraining geworden.
Popeye had gezegd dat we naar de Gravenallee gingen. Dus ik dacht dat we naar het stukje gingen waar we al vaker hadden getraind. Gingen we toch een hele voettocht maken, helemaal de wereld uit! Ik dacht al aan het zenden van ansichtkaarten naar het thuisfront met de tekst: Niks te eten hier, de natuur is wonderschoon, ik kom 10 kilo lichter terug. (op zich een mooi streven)
Lunches waren weer onderdeel van de training. Een van onze bendeleden had, zoals wij dat zeggen, de sokken er goed in. Joehoe! Beppe en beppe kunnen je niet bijhouden. Van mijn nieuwe opdrachtgever had ik de opdracht gekregen om af en toe eens wat beeldmateriaal in te leveren. Dus even een paar kiekjes geschoten.
Op naar het tolhuisje. Nog oefeningen gedaan met behulp van een bankje en oefeningen gedaan op een boomstam. Wiebelige toestand maar het hele spul is zonder kleerscheuren er van af gekomen.
Daarna mochten we weer terug naar de praktijk. Ons hoofdkwartier. Druk babbelend over de sociale media. Datingsapp's en jargon dat de jeugd van tegenwoordig gebruikt. #skeretata
Hup de ringweg over gehobbeld en toen was even later de hele meute weer terug bij het hoofdkwartier.
Donders leuke training mensen.
Meer weten? https://www.fysio-gravenesch.nl/ klik klik klik!
Je kan er ook meedoen met de reguliere bootcamp. Als het wat zwaarder wilt maken.
Alle bendeleden zijn welkom en je mag meedoen op je eigen niveau.
De rest van de stormtroepen waren er ook. Vanmorgen was ik al bij de opperbevelhebber op consult geweest. Dus eigenlijk zou ik in optima forma moeten zijn. Helaas. Het is wat als je ouder wordt.
Afijn, daar gingen we. Elastiek mee. Deze had ik om mijn knar gespannen. Oleeeeee paella. U zal denken, hoe komt ze daar nou bij? Nou onder de bendeleden bevinden zich een aantal garnalenliefhebbers. Jawel!
Dus. Wij in de ganzenpas op pad. Niet wetende wat ons te wachten stond. Terwijl de mensen met het langste landingsgestel vooraan liepen, liepen de mensen met de korte peuties achteraan. Het regende. Eigenlijk sinds al die trainingen de eerste keer dat het regende. Niet dat het met bakken uit de lucht viel. Anders was het een waterpolotraining geworden.
Popeye had gezegd dat we naar de Gravenallee gingen. Dus ik dacht dat we naar het stukje gingen waar we al vaker hadden getraind. Gingen we toch een hele voettocht maken, helemaal de wereld uit! Ik dacht al aan het zenden van ansichtkaarten naar het thuisfront met de tekst: Niks te eten hier, de natuur is wonderschoon, ik kom 10 kilo lichter terug. (op zich een mooi streven)
Lunches waren weer onderdeel van de training. Een van onze bendeleden had, zoals wij dat zeggen, de sokken er goed in. Joehoe! Beppe en beppe kunnen je niet bijhouden. Van mijn nieuwe opdrachtgever had ik de opdracht gekregen om af en toe eens wat beeldmateriaal in te leveren. Dus even een paar kiekjes geschoten.
Op naar het tolhuisje. Nog oefeningen gedaan met behulp van een bankje en oefeningen gedaan op een boomstam. Wiebelige toestand maar het hele spul is zonder kleerscheuren er van af gekomen.
Daarna mochten we weer terug naar de praktijk. Ons hoofdkwartier. Druk babbelend over de sociale media. Datingsapp's en jargon dat de jeugd van tegenwoordig gebruikt. #skeretata
Hup de ringweg over gehobbeld en toen was even later de hele meute weer terug bij het hoofdkwartier.
Donders leuke training mensen.
Meer weten? https://www.fysio-gravenesch.nl/ klik klik klik!
Je kan er ook meedoen met de reguliere bootcamp. Als het wat zwaarder wilt maken.
Alle bendeleden zijn welkom en je mag meedoen op je eigen niveau.
donderdag 22 maart 2018
Sport met Eef deel 16
Hallo lieve lezers,
Dinsdagavond was het weer zover. De manschappen mochten weer aantreden en zich verplaatsen door de straten en steegjes van het pittoreske Almelo.
Aan mij de schone taak om ons nieuwe bendelid, potentieel nieuwe bendelid breeduit te vertellen over onze trainingsavonden. Zij wilde van alles weten en zo kon ik, als een soort van gids uit de doeken doen hoe het er aan toe ging. Vet ruig ja toch, niet dan.
Daar gingen we hoor. De sportzusjes -1 waren ook weer present. De hele meute was voorzien van de bekende ledstrips en hup naar buiten. Elastieken mee en gaan met die banaan. (wat ik beschouw als het kwaad op aarde. Bananen. Iek.)
In afwachting van wat Popeye, onze bendeleider, bedacht had marcheerden we het centrum in. Terwijl ik de meeste gestelde vraag aan mij ooit beantwoordde. "Nee hoor, ik heb het niet koud!"
Bij de fontein was het tijd om de motor eens flink op te laten warmen. Terwijl er af en toe een vreemdeling het tafereeltje gadesloeg waren wij druk doende met de de door Popeye bedachte oefeningen. Ook ons nieuwe bendelid moest er aan geloven. Ja mensen, als wij iemand een goede eerste indruk willen geven dan doen wij dat. Dat dan weer wel!
Een van onze bendeleden was op weg naar Pauw. Mijn vader denkt dat Pauw de revolutie van de kam heeft gemist en vindt hem maar een voddenbaal. Ik vind het wel een knappe vent maar ik hou niet van geleuter om het geleuter dus naar dat programma kijk ik niet. Sorry bendelid!
Afijn het hele bataljon zette koerst richting het stadhuis. Onderweg werd er van alles besproken, zoals alleen vrouwen dat doen en kunnen. Popeye strafte dat af door ons lunches te laten doen. Niet van dat benauwde maar gewoon boom om boom. Afgewisseld met de ganzenpas. Van het ene einde tot het andere einde. Allememachies!
Vervolgens liepen we richting het stadhuis en daar had Popeye iets leuks bedacht. Een circuit. Om fanatiek met de volle 30% er tegen aan te gaan. We gaan nog niet naar huis, nog lange niet nog lange niet en we gaan nog niet naar huis!
Na wat geklaag, gehijg en gepuf doch vol positieve energie liepen we vrolijk verder terwijl ik eens informeerde of een ander bendelid in Amerika ook zo een dikke bak had als hier in Nederland. Ja lieve mensen, als u die auto aanschouwt... dan denkt u "Ooooh bliksem wat gaaf!"
Enfin die elastieken... daar moest ook nog iets mee gebeuren, zo geschiedde. Armspieren trainen, flexibiliteit van de romp en eens zien wie het meest lenig is. Jottem!
Toen was het tijd om terug te keren naar het hoofdkwartier.
Het was een leuke en gezellige training.
Op naar de volgende.
Dinsdagavond was het weer zover. De manschappen mochten weer aantreden en zich verplaatsen door de straten en steegjes van het pittoreske Almelo.
Aan mij de schone taak om ons nieuwe bendelid, potentieel nieuwe bendelid breeduit te vertellen over onze trainingsavonden. Zij wilde van alles weten en zo kon ik, als een soort van gids uit de doeken doen hoe het er aan toe ging. Vet ruig ja toch, niet dan.
Daar gingen we hoor. De sportzusjes -1 waren ook weer present. De hele meute was voorzien van de bekende ledstrips en hup naar buiten. Elastieken mee en gaan met die banaan. (wat ik beschouw als het kwaad op aarde. Bananen. Iek.)
In afwachting van wat Popeye, onze bendeleider, bedacht had marcheerden we het centrum in. Terwijl ik de meeste gestelde vraag aan mij ooit beantwoordde. "Nee hoor, ik heb het niet koud!"
Bij de fontein was het tijd om de motor eens flink op te laten warmen. Terwijl er af en toe een vreemdeling het tafereeltje gadesloeg waren wij druk doende met de de door Popeye bedachte oefeningen. Ook ons nieuwe bendelid moest er aan geloven. Ja mensen, als wij iemand een goede eerste indruk willen geven dan doen wij dat. Dat dan weer wel!
Een van onze bendeleden was op weg naar Pauw. Mijn vader denkt dat Pauw de revolutie van de kam heeft gemist en vindt hem maar een voddenbaal. Ik vind het wel een knappe vent maar ik hou niet van geleuter om het geleuter dus naar dat programma kijk ik niet. Sorry bendelid!
Afijn het hele bataljon zette koerst richting het stadhuis. Onderweg werd er van alles besproken, zoals alleen vrouwen dat doen en kunnen. Popeye strafte dat af door ons lunches te laten doen. Niet van dat benauwde maar gewoon boom om boom. Afgewisseld met de ganzenpas. Van het ene einde tot het andere einde. Allememachies!
Vervolgens liepen we richting het stadhuis en daar had Popeye iets leuks bedacht. Een circuit. Om fanatiek met de volle 30% er tegen aan te gaan. We gaan nog niet naar huis, nog lange niet nog lange niet en we gaan nog niet naar huis!
Na wat geklaag, gehijg en gepuf doch vol positieve energie liepen we vrolijk verder terwijl ik eens informeerde of een ander bendelid in Amerika ook zo een dikke bak had als hier in Nederland. Ja lieve mensen, als u die auto aanschouwt... dan denkt u "Ooooh bliksem wat gaaf!"
Enfin die elastieken... daar moest ook nog iets mee gebeuren, zo geschiedde. Armspieren trainen, flexibiliteit van de romp en eens zien wie het meest lenig is. Jottem!
Toen was het tijd om terug te keren naar het hoofdkwartier.
Het was een leuke en gezellige training.
Op naar de volgende.
dinsdag 13 maart 2018
Sporten met Eef deel 15
Vandaag was typisch zo een dag die je als vrouw vervloekt. Dan heb ik het niet over het feit dat sommige wasmachines sokken verslinden alsof het warme broodjes zijn.
Niet over kinderen die knikkers stoppen in de gaten van de kaas.
Niet zo een dag dat je bij een type juf Ank je 10 minutengesprek hebt en hoort dat jouw kind iemands paardenstaart heeft afgeknipt.
Dat gezegd hebbende zou je kunnen concluderen dat het wel mee viel maar niets was minderwaar. Buikpijn en een energielevel van een lekke roeiboot.
Zo ging de firma klaag en steun op weg naar het hoofdkwartier met de nieuwe trui waarop staat: "Goooooooooooo with Flo" in het hemelsblauw.
Twee nieuwe bendeleden. Uitgebreid verteld wat voor een dingen wij zoals doen tijdens de training en een demonstratie gegeven over planken. Zodoende meteen geconstateerd dat de praktijkvloer brandschoon is.
De sportzusjes deden ook weer mee. Helaas was één er van afwezig wegens afwezigheid. Anders werd er nog meer gegiecheld en gebabbeld. Hihi. Dat hebben zij tot een kunst verheven.
Zo begon onze training. Eerst in looppas naar het Stadscafé. U weet wel, dat pand dat is afgebrand. Springen maar mensen. Heel Nederland in beweging is er niets bij. Ondertussen hield ik zo subtiel mogelijk mijn broek vast want de zwaartekracht mensen, ongekend meedogenloos.
Reddingspoging geslaagd, spieren warm, op naar de parkeergarage. Terwijl er druk gekwebbeld werd marcheerden we door de elegante straten van Almelo. We gingen ook nog een spel doen dat we al eerder hadden gedaan. Zo snel mogelijk van je bal af komen. Dit, terwijl je als een soort krab je voortbeweegt. Hilariteit ten op. Ieder feest is knal met een bitterbal, eeh, nee Eef sporten en een bittergarnituurtje, dat kan natuurlijk niet. Ouwe vretskuur.
Onze bendeleider moest nog wel even weten hoe het zat met mijn hooligan-avontuur afgelopen wedstrijd in het Polmanstadion. Ja mensen het ging er ruig aan toe. Zo ruig dat iedereen gedwee het vak verliet na het dringende verzoek van de beveiliging. Iets met 053 fans die een boel beetjes boos waren. Tsssss.
"wie niet springt die degradeert!"
Jawel mensen, wederom onze benen getraind ter saam met de hellingproef. Laat die spieren maar branden. "And it burns burns burns!"
Als laatste de buikspieren in actie laten treden. De sportzusjes hadden het kennelijk gemist want nog voor het startsein gegeven was, waren zij al in volle actie. Gepaard met een hoop gegiechel. Terwijl ik mijzelf één en al een hormoonexplosie voelde.
Onze bendeleider heeft mijn trui nog wel op de foto gezet. Haha. Het is ook wel een beetje typisch maar ach, ik ben dan ook een gek wijf, zoals sommigen me liefkozend noemen.
Dag liefjes
Groetjes
Niet over kinderen die knikkers stoppen in de gaten van de kaas.
Niet zo een dag dat je bij een type juf Ank je 10 minutengesprek hebt en hoort dat jouw kind iemands paardenstaart heeft afgeknipt.
Dat gezegd hebbende zou je kunnen concluderen dat het wel mee viel maar niets was minderwaar. Buikpijn en een energielevel van een lekke roeiboot.
Zo ging de firma klaag en steun op weg naar het hoofdkwartier met de nieuwe trui waarop staat: "Goooooooooooo with Flo" in het hemelsblauw.
Twee nieuwe bendeleden. Uitgebreid verteld wat voor een dingen wij zoals doen tijdens de training en een demonstratie gegeven over planken. Zodoende meteen geconstateerd dat de praktijkvloer brandschoon is.
De sportzusjes deden ook weer mee. Helaas was één er van afwezig wegens afwezigheid. Anders werd er nog meer gegiecheld en gebabbeld. Hihi. Dat hebben zij tot een kunst verheven.
Zo begon onze training. Eerst in looppas naar het Stadscafé. U weet wel, dat pand dat is afgebrand. Springen maar mensen. Heel Nederland in beweging is er niets bij. Ondertussen hield ik zo subtiel mogelijk mijn broek vast want de zwaartekracht mensen, ongekend meedogenloos.
Reddingspoging geslaagd, spieren warm, op naar de parkeergarage. Terwijl er druk gekwebbeld werd marcheerden we door de elegante straten van Almelo. We gingen ook nog een spel doen dat we al eerder hadden gedaan. Zo snel mogelijk van je bal af komen. Dit, terwijl je als een soort krab je voortbeweegt. Hilariteit ten op. Ieder feest is knal met een bitterbal, eeh, nee Eef sporten en een bittergarnituurtje, dat kan natuurlijk niet. Ouwe vretskuur.
Onze bendeleider moest nog wel even weten hoe het zat met mijn hooligan-avontuur afgelopen wedstrijd in het Polmanstadion. Ja mensen het ging er ruig aan toe. Zo ruig dat iedereen gedwee het vak verliet na het dringende verzoek van de beveiliging. Iets met 053 fans die een boel beetjes boos waren. Tsssss.
"wie niet springt die degradeert!"
Jawel mensen, wederom onze benen getraind ter saam met de hellingproef. Laat die spieren maar branden. "And it burns burns burns!"
Als laatste de buikspieren in actie laten treden. De sportzusjes hadden het kennelijk gemist want nog voor het startsein gegeven was, waren zij al in volle actie. Gepaard met een hoop gegiechel. Terwijl ik mijzelf één en al een hormoonexplosie voelde.
Onze bendeleider heeft mijn trui nog wel op de foto gezet. Haha. Het is ook wel een beetje typisch maar ach, ik ben dan ook een gek wijf, zoals sommigen me liefkozend noemen.
Dag liefjes
Groetjes
donderdag 8 maart 2018
Naar Esther Groenenberg
Hallo lieve lezers,
Vanavond ben ik voor het eerst sinds tijden weer naar het theater geweest samen met een goede vriendin. Esther Groenenberg had me uitgenodigd om haar show "Tapestry" bij te komen wonen.
Esther zou samen met haar band een avondvullend programma ten tonele brengen met haar ode aan Carole King. Muziek uit vervlogen tijden maar nog steeds tijdloos.
Voor mijn generatie wellicht vrij onbekend, tot ze begint te vertellen dat Carole ook liedjes schreef. Liedjes die door diverse zangers een groot succes werden. De interactie met het publiek is leuk, men is enthousiast ook al zijn we met een klein gezelschap.
De muziek neemt je mee naar de jaren 70 toen Gillette nog maar een klein marktaandeel had betreft de scheermesjes. Dat zei Esther ook, het was vooral veel haar.
Samen met die vriendin haalden we de gemiddelde leeftijd drastisch omlaag. Het was echt heel leuk, bijna dromerig. De muziek, de mooie klanken, de teksten, samen vormden ze de perfecte melange voor een wonderschone avond.
Dit keer geen ruige rock of snoeiharde beats maar haast lieflijke liedjes met af en toe toch een vleugje rock. Vol humor en met liefde voor de artiest leerde ik de muziek van Carole kennen maar ik kreeg ook een stukje inzicht in haar leven. Zo ging het geheel net iets meer leven.
Het deed me ook denken aan mijn jeugd, toen ik voor het eerst favoriete artiesten had, favoriete liedjes. "Waltzing Matilda" is daar een van. Ik was een jaar of 7/8 maar kon intens genieten van dat nummer. Zonder te weten waar Tom Waits over zong spraken de klanken me aan. De iet wat rauw stem, de sfeer die het nummer bracht.
Later viel ik helaas ten prooi aan de Backstreet Boys, Spice Girls en Five! Ach, misschien is ten prooi vallen wel niet het juiste woord. Er is niets zo persoonlijk als je eigen muzieksmaak. Behalve dan je Digi-D wachtwoord. Die is zo persoonlijk dat je deze zelf niet eens weet. Althans, vaak.
Het was een mooie avond. Nadien uiteraard de CD's gekocht. Ook haar CD met de Nederlandstalige liedjes. Liedjes die ze zelf heeft geschreven en die beslist vallen onder kleinkunst. Aldus mijn bescheiden mening.
Esther, als je dit leest. Het was donders gaaf! Super bedankt dat ik je gast mocht zijn.
Liefs Eef
Vanavond ben ik voor het eerst sinds tijden weer naar het theater geweest samen met een goede vriendin. Esther Groenenberg had me uitgenodigd om haar show "Tapestry" bij te komen wonen.
Esther zou samen met haar band een avondvullend programma ten tonele brengen met haar ode aan Carole King. Muziek uit vervlogen tijden maar nog steeds tijdloos.
Voor mijn generatie wellicht vrij onbekend, tot ze begint te vertellen dat Carole ook liedjes schreef. Liedjes die door diverse zangers een groot succes werden. De interactie met het publiek is leuk, men is enthousiast ook al zijn we met een klein gezelschap.
De muziek neemt je mee naar de jaren 70 toen Gillette nog maar een klein marktaandeel had betreft de scheermesjes. Dat zei Esther ook, het was vooral veel haar.
Samen met die vriendin haalden we de gemiddelde leeftijd drastisch omlaag. Het was echt heel leuk, bijna dromerig. De muziek, de mooie klanken, de teksten, samen vormden ze de perfecte melange voor een wonderschone avond.
Dit keer geen ruige rock of snoeiharde beats maar haast lieflijke liedjes met af en toe toch een vleugje rock. Vol humor en met liefde voor de artiest leerde ik de muziek van Carole kennen maar ik kreeg ook een stukje inzicht in haar leven. Zo ging het geheel net iets meer leven.
Het deed me ook denken aan mijn jeugd, toen ik voor het eerst favoriete artiesten had, favoriete liedjes. "Waltzing Matilda" is daar een van. Ik was een jaar of 7/8 maar kon intens genieten van dat nummer. Zonder te weten waar Tom Waits over zong spraken de klanken me aan. De iet wat rauw stem, de sfeer die het nummer bracht.
Later viel ik helaas ten prooi aan de Backstreet Boys, Spice Girls en Five! Ach, misschien is ten prooi vallen wel niet het juiste woord. Er is niets zo persoonlijk als je eigen muzieksmaak. Behalve dan je Digi-D wachtwoord. Die is zo persoonlijk dat je deze zelf niet eens weet. Althans, vaak.
Het was een mooie avond. Nadien uiteraard de CD's gekocht. Ook haar CD met de Nederlandstalige liedjes. Liedjes die ze zelf heeft geschreven en die beslist vallen onder kleinkunst. Aldus mijn bescheiden mening.
Esther, als je dit leest. Het was donders gaaf! Super bedankt dat ik je gast mocht zijn.
Liefs Eef
Sporten met Eef deel 14
Dag allemaal!
Vandaag was het weer zover. De manschappen waren in opperste staat van paraatheid. Men stond op scherp. Na een week vakantie mochten wij bendeleden weer aantreden, hetgeen dat we in grote getale deden.
Met maar liefst 2 man sterk gingen we met onze bendeleider op pad. Het was die dag een stralende dag geweest. De zon scheen zich ter barsten, de vogeltjes roken de lente en ik liep voor de zoveelste keer voor nop naar de ondergrondse vuilcontainer. Kortom, wat kon er nog mis gaan?
Daar gingen we, zonder de led-verlichting. Wij gaven al genoeg licht van onszelf. Althans ik, want ik had die dag een chemisch drankje langs de amandelen laten klotsen. Hatsjikidee.
Flo had pionnen meegenomen en we waren woest benieuwd wat we daar mee gingen doen. Omdat hij geen bal bij zich had werd het dus geen voetballen. Jammer. We zetten koers richting de parkeergarage. U weet wel, waar we ten tijde van bittere kou op de grond oefeningen lagen te doen terwijl de rest van Nederland kalmpjes bij de haard naar onze staatstelevisie zat te gluren,
Enfin, aldaar begon het festijn. De bergpas was weer onderdeel van het geheel. Heuvel op, heuvel af en alles in kordate pas. Naja kordaat, bij mij was het uiterst wiebelig. Mijn evenwicht en ik zijn geen homies. Ik moest goed opletten anders was ik pardoes ter aarde gestort.
De andere deelnemer had meer souplesse en liet zien hoe je het moest doen. Leuk, een voorbeeld voor hoe het moet en voor hoe het niet moet maar geen toeschouwers om het aan te tonen. Het leven is niet eerlijk. Nadat we onze benen hadden getraind werd het tijd voor de buikspieren.
Daar had Flo een aantal oefeningen voor in petto. Oef! Volhouden dames was dan ook het devies. Ondertussen zweette ik me de pleuris en besloegen mijn brillenglazen. Alles of niets mentaliteit. Mooi, zo in de loop naar de derby van komend weekend.
Het was weer een leuke training. Het was wel knus zo met drie man. O en die pionnetjes, daar had Flo een parcours mee uit gezet en je moest hollen. Waar het niet dat het ter plekke bacon slippery was door de vochtige stenen. Dus zorgen dat je de onderkant je landingsgestel onder houdt.
Op naar de volgende training
Vandaag was het weer zover. De manschappen waren in opperste staat van paraatheid. Men stond op scherp. Na een week vakantie mochten wij bendeleden weer aantreden, hetgeen dat we in grote getale deden.
Met maar liefst 2 man sterk gingen we met onze bendeleider op pad. Het was die dag een stralende dag geweest. De zon scheen zich ter barsten, de vogeltjes roken de lente en ik liep voor de zoveelste keer voor nop naar de ondergrondse vuilcontainer. Kortom, wat kon er nog mis gaan?
Daar gingen we, zonder de led-verlichting. Wij gaven al genoeg licht van onszelf. Althans ik, want ik had die dag een chemisch drankje langs de amandelen laten klotsen. Hatsjikidee.
Flo had pionnen meegenomen en we waren woest benieuwd wat we daar mee gingen doen. Omdat hij geen bal bij zich had werd het dus geen voetballen. Jammer. We zetten koers richting de parkeergarage. U weet wel, waar we ten tijde van bittere kou op de grond oefeningen lagen te doen terwijl de rest van Nederland kalmpjes bij de haard naar onze staatstelevisie zat te gluren,
Enfin, aldaar begon het festijn. De bergpas was weer onderdeel van het geheel. Heuvel op, heuvel af en alles in kordate pas. Naja kordaat, bij mij was het uiterst wiebelig. Mijn evenwicht en ik zijn geen homies. Ik moest goed opletten anders was ik pardoes ter aarde gestort.
De andere deelnemer had meer souplesse en liet zien hoe je het moest doen. Leuk, een voorbeeld voor hoe het moet en voor hoe het niet moet maar geen toeschouwers om het aan te tonen. Het leven is niet eerlijk. Nadat we onze benen hadden getraind werd het tijd voor de buikspieren.
Daar had Flo een aantal oefeningen voor in petto. Oef! Volhouden dames was dan ook het devies. Ondertussen zweette ik me de pleuris en besloegen mijn brillenglazen. Alles of niets mentaliteit. Mooi, zo in de loop naar de derby van komend weekend.
Het was weer een leuke training. Het was wel knus zo met drie man. O en die pionnetjes, daar had Flo een parcours mee uit gezet en je moest hollen. Waar het niet dat het ter plekke bacon slippery was door de vochtige stenen. Dus zorgen dat je de onderkant je landingsgestel onder houdt.
Op naar de volgende training
zondag 25 februari 2018
Dromen
Ik geloofde vroeger oprecht in sprookjes. Dat je na je opleiding een baan vond, een leuke partner en dat alles dan vanzelf ging. Eigenlijk is het leven als kind een aaneenschakeling van illusies en idealen.
Dode merels begraven, lieveheersbeestjes bewaren in luciferdoosjes, hommels aaien, je poten onder je reet vandaan lopen voor het Wereld Natuurfonds om zo geld op te halen. Geloven dat als je maar je best doet, je er wel komt.
Dan kom je op een leeftijd dat je merkt dat het zo graag volwassen willen zijn van vroeger compleet niet lijkt op hoe jij je dat vroeger voorstelde. Dat de wereld hard is, meedogenloos. Dat je keihard moet werken om iets te bereiken. Dat je op een zondagavond met een goed glas je vervlogen dromen overdenkt.
Zo is het wel een beetje. Een relatie aangaan en onderhouden. Dat is niet zo gemakkelijk als op televisie. Je aanpassen, spiegelen, jezelf tegenkomen, rekening moeten houden, moeten incasseren. Beseffen dat jij als vrouw anders bent, ongewoon omdat je geen kinderen wil. Vastlopen in alle daagse dingen. Zien hoe de mensen om je heen wel vooruitgang boeken in het leven door een gezin te stichten, goede baan te hebben en doen wat ze maatschappijtechnisch moeten doen. Verplichte wip op zondagmorgen, familiebezoek, ontwrichte nachten doos huilende koters, het kletspraatje op het schoolplein, zindelijkheidstraining, gesjouw met de kinderen naar voetbal, dansles, paardrijden of gymnastiek,
Dan vragen mensen wat ik uitvoer in het dagelijks leven. Verwachtende dat mijn leven er ongeveer hetzelfde uit zal zien. Als ik ze dan zeg dat ik midden in mijn herstel zit dan valt het stil. Het is eigenlijk net zoiets als wanneer iemand tegen je zegt dat het slecht gaat als je vraagt hoe het gaat. Men verwacht het niet. Heus, ik zeg niet altijd dat ik midden in mijn herstel zit. Soms vertel ik ze wat mijn vrijwilligerswerk inhoudt. Dat ik twee keer in de week sport. Om het niet ongemakkelijk te laten worden.
Ik probeer me geen voorstelling meer te maken over later. Hoe je het ook bedenkt, het loopt toch anders. Als je vorig jaar rond deze tijd tegen mij gezegd zou hebben dat ik later dat jaar mee zou doen in een groep aan een sportactiviteit had ik je hard uitgelachen en gevraagd of je ze wel alle drie op een rijtje had.
Het leven is een constante stroom aan het maken van keuzes. Soms pakken ze slecht uit. Soms pakken ze voor een ander slecht uit. Voor jezelf een grens trekken is nooit verkeerd. Wat de ander daar ook van vindt. Het idee, en daar ga ik, dat ik binnenkort word gefileerd dat maakt me onzeker, onrustig want hoe het ook zal gaan, ik weet uit ervaring dat het bijzonder naar zal zijn.
Er zijn mensen die er hun beroep van hebben gemaakt om andere mensen de grond in te trappen. Wat ze daarmee willen bereiken is me een raadsel. Kennelijk is het goed voor hun gelukshormoon. Soms zou ik dan iets willen zeggen wat niet bepaald charmant is. Meestal ben ik stil. Het overvalt me dan en ik laat het gebeuren. Het is zal een slotstuk vormen van een periode waarin ik dingen heb geleerd die ik mee kan nemen naar de toekomst. Het was goed zo. Misschien is je verlies erkennen ook een vorm van winst. Immers kies ik er voor om me niet langer op deze manier te laten behandelen. Kies ik er voor een nieuwe weg in slaan. Toch, toch voelt het alsof ik heb verloren. Alsof de ander zegeviert doordat zij/hij heeft bereikt wat ze wilde.
vrijdag 23 februari 2018
Briefje aan Karin
Hoi Karin,
Tofste Rotterdammert die ik ken. Hoe gaat het nu met je? Ben je al een beetje bekomen van het feit dat die geepekoppen je van je grondgebied hebben getrokken? Het is toch ook gewoon bloedverziekend joh. Naja in mijn vorige briefje aan je heb ik daar al een hoop tekst aan verbruikt dus dat ga ik nu niet doen.
Laatst stond ik buiten en lagen mijn sleutels binnen (te leggen) Ik word al vroeg daaps. Gelukkig kwamen de hulptroepen snel. Zo kon ik alsnog naar de training. Je weet wel, die training waar je hamstrings wegbranden als pizza's in een te hete oven. Ik heb ooit een pizza gecremeerd. Stinken man, halve keet stond blauw en ik had niets te eten. Het leven van een niet getalenteerde huisvrouw gaat over dooie rozen. Zucht.
Dat jij met jouw kort pittig kapsel niet rond flaneert op de huishoudbeurs. Vechten om gratis wasmiddel, staan te soppen om een paar plastic multifunctionele bakjes en staan kwijlen bij strijkijzers waar je ook tosti's mee kan bakken. Anderzijds koop jij je kleren niet bij Miss Etam en draag je ook geen gezondheidsslippers dus je krijgt het voordeel van de twijfel. Verder hou ik wel van je hoor.
Weet je dat ik ooit in een vlaag van verstandsverbijstering had bedacht om naar de huishoudbeurs te gaan? Ze hadden we toen ter plekke moeten afschieten of moeten laten opnemen. Je struikelt er elke centimeter over de aardappelmercedessen, je wordt bijna geëxecuteerd als jij sneller bij dat laatste kaasblokje bent dan Truida en als je in de trein zit voelt het haast alsof je op transport bent gezet. Hutje op mutje. Eigenlijk zouden ze de huishoudbeurs als straf moeten inzetten bij justitie.
Jouw man had iets gepost over Tupperware. Ik ken iemand die naar die feesten ging en dan thuis kwam met 40 bakjes die voorgoed in de kast verdwenen. Zoals het bootje in de Bermudadriehoek en sokken in mijn wasmachine. Onvoorstelbaar hoe sokken in het niets kunnen oplossen. Het lijkt mijn biervoorraad wel in het weekend.
Vind je me nog een beetje lief of ben je mijn geklaag op Facebook al beu? Sorry lieverd. Zoals het een echte Nederlander betaamt hebt ik nou éénmaal af en toe wat te zeiklijsteren. Het leven is ook niet eerlijk. Zo rolde onlangs de rol met zakjes voor groenten door gans de Jumbo. Daar moest ik op een drafje achteraan om vervolgens het geheel weer netjes op de rol te krijgen. Nou, dat is echt een hele toestand.
Ook zoiets, je pakt een pakje vleeswaren uit het schap en daarmee veroorzaak je een lawine-effect waardoor je poten bedolven zijn onder de pakjes salami die je nooit meer terug in het schap kan krijgen. Soms denk ik oprecht dat ik vervloekt ben.
Mop, ik mis je wel een beetje hoor. Hopelijk knap je weer wat op en krijgt heel dat gezeik een plekje. Dit heb je zo niet verdiend. Graftyfushoerenzooi.
Liefs en tot de volgende,
Eef
Tofste Rotterdammert die ik ken. Hoe gaat het nu met je? Ben je al een beetje bekomen van het feit dat die geepekoppen je van je grondgebied hebben getrokken? Het is toch ook gewoon bloedverziekend joh. Naja in mijn vorige briefje aan je heb ik daar al een hoop tekst aan verbruikt dus dat ga ik nu niet doen.
Laatst stond ik buiten en lagen mijn sleutels binnen (te leggen) Ik word al vroeg daaps. Gelukkig kwamen de hulptroepen snel. Zo kon ik alsnog naar de training. Je weet wel, die training waar je hamstrings wegbranden als pizza's in een te hete oven. Ik heb ooit een pizza gecremeerd. Stinken man, halve keet stond blauw en ik had niets te eten. Het leven van een niet getalenteerde huisvrouw gaat over dooie rozen. Zucht.
Dat jij met jouw kort pittig kapsel niet rond flaneert op de huishoudbeurs. Vechten om gratis wasmiddel, staan te soppen om een paar plastic multifunctionele bakjes en staan kwijlen bij strijkijzers waar je ook tosti's mee kan bakken. Anderzijds koop jij je kleren niet bij Miss Etam en draag je ook geen gezondheidsslippers dus je krijgt het voordeel van de twijfel. Verder hou ik wel van je hoor.
Weet je dat ik ooit in een vlaag van verstandsverbijstering had bedacht om naar de huishoudbeurs te gaan? Ze hadden we toen ter plekke moeten afschieten of moeten laten opnemen. Je struikelt er elke centimeter over de aardappelmercedessen, je wordt bijna geëxecuteerd als jij sneller bij dat laatste kaasblokje bent dan Truida en als je in de trein zit voelt het haast alsof je op transport bent gezet. Hutje op mutje. Eigenlijk zouden ze de huishoudbeurs als straf moeten inzetten bij justitie.
Jouw man had iets gepost over Tupperware. Ik ken iemand die naar die feesten ging en dan thuis kwam met 40 bakjes die voorgoed in de kast verdwenen. Zoals het bootje in de Bermudadriehoek en sokken in mijn wasmachine. Onvoorstelbaar hoe sokken in het niets kunnen oplossen. Het lijkt mijn biervoorraad wel in het weekend.
Vind je me nog een beetje lief of ben je mijn geklaag op Facebook al beu? Sorry lieverd. Zoals het een echte Nederlander betaamt hebt ik nou éénmaal af en toe wat te zeiklijsteren. Het leven is ook niet eerlijk. Zo rolde onlangs de rol met zakjes voor groenten door gans de Jumbo. Daar moest ik op een drafje achteraan om vervolgens het geheel weer netjes op de rol te krijgen. Nou, dat is echt een hele toestand.
Ook zoiets, je pakt een pakje vleeswaren uit het schap en daarmee veroorzaak je een lawine-effect waardoor je poten bedolven zijn onder de pakjes salami die je nooit meer terug in het schap kan krijgen. Soms denk ik oprecht dat ik vervloekt ben.
Mop, ik mis je wel een beetje hoor. Hopelijk knap je weer wat op en krijgt heel dat gezeik een plekje. Dit heb je zo niet verdiend. Graftyfushoerenzooi.
Liefs en tot de volgende,
Eef
dinsdag 20 februari 2018
Sporten met Eef deel 13
Hallo allemaal!
Uw verslaggever is soms echt een pannenkoek. Omdat er hier sprake is van een afvalgate was ik naar buiten gemarcheerd om de ontwikkeling van het probleem vast te leggen. Hup naar buiten, kwiek en snel en toen kwam het besef. Deur dichtgetrokken en de sleutels lagen nog binnen.
Van je hela hola hou er de moed maar in. Het thuisfront gebeld en de reddingsploegen waren onderweg.
Alles verliep voorspoedig en zo kwam het dat ik alsnog op tijd arriveerde aan het hoofdkwartier. Uiteraard had ik in onze groepsapp al uitgebreid verslag gedaan van het onnoemelijke leed. Hetgeen dat met de nodige hilariteit werd ontvangen. Tja.
De tortelduifjes van het hoofdkwartier zorgden voor wat liefde op deze toch best frisse dag. Nadat alles besproken was. De armbandjes om onze armen zaten en de elastieken in onze zak trokken we de wijde wereld in. Op weg naar de beruchte trap waar we al vaker oefeningen hebben gedaan.
Onze bendeleider was dik ingepakt want hij vond het maar stervenskoud. De gebruikelijke lunches stonden weer op het menu, squats en andere oefeningen gepaard met het trekken van sprintje. "Run Forest Run!!!" Omdat deze training in het teken stond van de prachtig Nedersaksische taal Twents schrijf ik "doar geet hen"
Na het galopperen voor beginners liepen we in kordate pas richting de Scapino. Immers hadden we nog een elastiek bij ons dus het rekken, strekken en sjorren kon beginnen. Terwijl ik constateerde dat er een motor aan het jakkeren was, jakkrn, moesten we aan onze bendeleider uitleggen wat dat feitelijk betekende.
Uiteraard was het weer ouderwets gezellig en werd er gelachen. De bende was uitgenodigd bij een van onze bendeleden. Echter gaven daar slechts twee leden gehoor aan. De rest nam de pleitvaart. Volgende keer beter.
Bij de kerk deden we de laatste oefeningen. Hij de boel maar op mensen. Laat de kipfilet maar branden. Dit typende vinden mijn hamstrings het wel welletjes geweest voor vandaag.
Het was dus een geslaagde actie.
Groetjes
Uw verslaggever is soms echt een pannenkoek. Omdat er hier sprake is van een afvalgate was ik naar buiten gemarcheerd om de ontwikkeling van het probleem vast te leggen. Hup naar buiten, kwiek en snel en toen kwam het besef. Deur dichtgetrokken en de sleutels lagen nog binnen.
Van je hela hola hou er de moed maar in. Het thuisfront gebeld en de reddingsploegen waren onderweg.
Alles verliep voorspoedig en zo kwam het dat ik alsnog op tijd arriveerde aan het hoofdkwartier. Uiteraard had ik in onze groepsapp al uitgebreid verslag gedaan van het onnoemelijke leed. Hetgeen dat met de nodige hilariteit werd ontvangen. Tja.
De tortelduifjes van het hoofdkwartier zorgden voor wat liefde op deze toch best frisse dag. Nadat alles besproken was. De armbandjes om onze armen zaten en de elastieken in onze zak trokken we de wijde wereld in. Op weg naar de beruchte trap waar we al vaker oefeningen hebben gedaan.
Onze bendeleider was dik ingepakt want hij vond het maar stervenskoud. De gebruikelijke lunches stonden weer op het menu, squats en andere oefeningen gepaard met het trekken van sprintje. "Run Forest Run!!!" Omdat deze training in het teken stond van de prachtig Nedersaksische taal Twents schrijf ik "doar geet hen"
Na het galopperen voor beginners liepen we in kordate pas richting de Scapino. Immers hadden we nog een elastiek bij ons dus het rekken, strekken en sjorren kon beginnen. Terwijl ik constateerde dat er een motor aan het jakkeren was, jakkrn, moesten we aan onze bendeleider uitleggen wat dat feitelijk betekende.
Uiteraard was het weer ouderwets gezellig en werd er gelachen. De bende was uitgenodigd bij een van onze bendeleden. Echter gaven daar slechts twee leden gehoor aan. De rest nam de pleitvaart. Volgende keer beter.
Bij de kerk deden we de laatste oefeningen. Hij de boel maar op mensen. Laat de kipfilet maar branden. Dit typende vinden mijn hamstrings het wel welletjes geweest voor vandaag.
Het was dus een geslaagde actie.
Groetjes
maandag 19 februari 2018
Klote autisme
Hallo lieve lezers,
Voor mij als autist is de wereld van de neurotypicals een volstrekt bizarre en niet te bevatten wereld. Ik zie daar zo vaak patronen die voor mij totaal niet te bevatten zijn. Of te volgen. Onrecht en autisme gaan niet samen. Toch krijg je als mens heel wat onrecht te verhapstukken.
Zo word ik door iemand als vuilnis behandeld. Nu kan je er voor kiezen om dit te laten gebeuren of je kan het aangeven. Voor mij is dat moeilijk. Omdat informatie vaak wat later landt, ik er over nadenk en mij er niet altijd raad mee weet. Momenteel is er iets gaande waar ik heel boos en verdrietig van word. Ik wil dit niet. Hoe ik dit vervolgens aan moet pakken vind ik moeilijk. Omdat de pleitvaart nemen voelt als een verlies, als falen, dat de ander zegeviert.
Ik ben zo boos op dit moment en het is voor mij moeilijk om dat in goede banen te leiden. Er gebeurt iets wat niet fijn voelt. Eigenlijk moet ik het loslaten maar dat is juist zo moeilijk. De stroom aan gedachtes te stoppen. Het gevoel van onrecht te parkeren. Ik ben het type van rigoureuze besluiten. Toch heb ik geleerd om, voor ik deze rigoureuze besluiten neem, er een nachtje over te slapen.
In heel dit proces voel ik me niet begrepen en gesteund. Soms heb je iemand nodig die je het gevoel geeft dat jouw boosheid, hoe raar deze ook is, er mag zijn. Soms heb je iemand nodig die dat stukje schouder voor je is dat je zo nodig hebt zonder dat je het gevoel hebt dat het die ander geen fuck boeit en dat de ander je maar vervelend vindt.
Dat is het stukje autist vs neurotypical. In mijn brein werken dingen anders, beleef ik dingen anders. Daarin ben ik lerende. Er is iemand die me met liefde wil fileren. Hetgeen dat me dus te wachten staat. Accepteer ik dit of kies ik eieren voor mijn geld? Soms ben ik te trots om mijn verlies te nemen. Te trots om de mijn zwakte te erkennen. Mag ik???
Een vriendin van me, als ik haar vertel over mijn beslommeringen dan is haar aandacht er niet. Of is deze er wel maar laat ze duidelijk merken dat ze vindt dat ik loop te zeiklijsteren. Dat voelt niet goed. Anderzijds probeer ik er wel voor haar te zijn. Is dat ook het verschil tussen mensen zoals ik en mensen zonder autisme?
Het spectrum autisme is soms zo verschrikkelijk eenzaam. Omdat niemand je begrijpt. Omdat niemand voelt wat jij voelt. Omdat die constante stroom aan prikkels niet uit te leggen valt aan mensen die deze niet zo ervaren.
Wat een verschrikkelijke klote zooi is het soms.
Voor mij als autist is de wereld van de neurotypicals een volstrekt bizarre en niet te bevatten wereld. Ik zie daar zo vaak patronen die voor mij totaal niet te bevatten zijn. Of te volgen. Onrecht en autisme gaan niet samen. Toch krijg je als mens heel wat onrecht te verhapstukken.
Zo word ik door iemand als vuilnis behandeld. Nu kan je er voor kiezen om dit te laten gebeuren of je kan het aangeven. Voor mij is dat moeilijk. Omdat informatie vaak wat later landt, ik er over nadenk en mij er niet altijd raad mee weet. Momenteel is er iets gaande waar ik heel boos en verdrietig van word. Ik wil dit niet. Hoe ik dit vervolgens aan moet pakken vind ik moeilijk. Omdat de pleitvaart nemen voelt als een verlies, als falen, dat de ander zegeviert.
Ik ben zo boos op dit moment en het is voor mij moeilijk om dat in goede banen te leiden. Er gebeurt iets wat niet fijn voelt. Eigenlijk moet ik het loslaten maar dat is juist zo moeilijk. De stroom aan gedachtes te stoppen. Het gevoel van onrecht te parkeren. Ik ben het type van rigoureuze besluiten. Toch heb ik geleerd om, voor ik deze rigoureuze besluiten neem, er een nachtje over te slapen.
In heel dit proces voel ik me niet begrepen en gesteund. Soms heb je iemand nodig die je het gevoel geeft dat jouw boosheid, hoe raar deze ook is, er mag zijn. Soms heb je iemand nodig die dat stukje schouder voor je is dat je zo nodig hebt zonder dat je het gevoel hebt dat het die ander geen fuck boeit en dat de ander je maar vervelend vindt.
Dat is het stukje autist vs neurotypical. In mijn brein werken dingen anders, beleef ik dingen anders. Daarin ben ik lerende. Er is iemand die me met liefde wil fileren. Hetgeen dat me dus te wachten staat. Accepteer ik dit of kies ik eieren voor mijn geld? Soms ben ik te trots om mijn verlies te nemen. Te trots om de mijn zwakte te erkennen. Mag ik???
Een vriendin van me, als ik haar vertel over mijn beslommeringen dan is haar aandacht er niet. Of is deze er wel maar laat ze duidelijk merken dat ze vindt dat ik loop te zeiklijsteren. Dat voelt niet goed. Anderzijds probeer ik er wel voor haar te zijn. Is dat ook het verschil tussen mensen zoals ik en mensen zonder autisme?
Het spectrum autisme is soms zo verschrikkelijk eenzaam. Omdat niemand je begrijpt. Omdat niemand voelt wat jij voelt. Omdat die constante stroom aan prikkels niet uit te leggen valt aan mensen die deze niet zo ervaren.
Wat een verschrikkelijke klote zooi is het soms.
dinsdag 6 februari 2018
Sporten met Eef deel 12
Hallo allemaal!
Toen ik vanmorgen de stee uit hupte om ongegeneerd uit een pak melk te slobberen zag ik dat de ruiten van mijn auto stijf bevroren waren. Nogal wiedes, het was op dat moment -3. Dit soort Siberische taferelen rieken naar een Elfstedentocht. U weet wel, met kniepertjes, kruisjes, warme chocolademelk en vaseline op de toet.
In de groepsapp van onze bende had ik al voorzichtig gepolst wat onze bendeleider van de huidige stand van zaken vond. Gezien dat binnen onze bende alle vrouwen moeder zijn behalve ik waren de suggesties betreft kleding al snel een feit.
Het moederschap is aan mij niet besteed. De laatste keer dat ik een baby vast had begon het zo hard te schreeuwen dat de buren dachten dat het luchtalarm afging en waren ze naar de schuilkelder gesneld.
Maar, het is vandaag dinsdag dus dat betekent dat we het luie zweet er weer uit mochten werken. De sportzusjes waren er weer en deden, zoals alleen zij dat kunnen, hun intrede. Onze opperbevelhebber was er ook. Hij kwam even poolshoogte nemen. Als zo een wolk oestrogeen het hoofdkwartier betreedt moet je uiteraard wel even kijken of alles goed verloopt.
O en we hadden een infiltrant in ons midden. Eentje van een andere bende. Moest het even kalm aan doen dus kwam ze bij ons terecht. Zo vertrokken we vol goeie moed, linea recta de kou tegemoet. Joggen op één plaats terwijl je bokst, squads, lunches en lopen als een krab. Helaas was onze steltloper er niet bij want zij is daar echt fenomenaal goed in.
We hebben inmiddels ook al een fanbase opgebouwd want, terwijl wij ons aan het uitsloven waren, werd er diverse malen naar ons geclaxonneerd. Een van onze bendeleden vertelde nog een donders spannend verhaal dat zij had meegemaakt. Hemeltjelief! Wat een avontuur.
Helaas waren er ook wat bendeleden afwezig. Toch was het weer een geslaagde training. Want, wij kunnen dat!
Dag dag en tot de volgende ronde
Toen ik vanmorgen de stee uit hupte om ongegeneerd uit een pak melk te slobberen zag ik dat de ruiten van mijn auto stijf bevroren waren. Nogal wiedes, het was op dat moment -3. Dit soort Siberische taferelen rieken naar een Elfstedentocht. U weet wel, met kniepertjes, kruisjes, warme chocolademelk en vaseline op de toet.
In de groepsapp van onze bende had ik al voorzichtig gepolst wat onze bendeleider van de huidige stand van zaken vond. Gezien dat binnen onze bende alle vrouwen moeder zijn behalve ik waren de suggesties betreft kleding al snel een feit.
Het moederschap is aan mij niet besteed. De laatste keer dat ik een baby vast had begon het zo hard te schreeuwen dat de buren dachten dat het luchtalarm afging en waren ze naar de schuilkelder gesneld.
Maar, het is vandaag dinsdag dus dat betekent dat we het luie zweet er weer uit mochten werken. De sportzusjes waren er weer en deden, zoals alleen zij dat kunnen, hun intrede. Onze opperbevelhebber was er ook. Hij kwam even poolshoogte nemen. Als zo een wolk oestrogeen het hoofdkwartier betreedt moet je uiteraard wel even kijken of alles goed verloopt.
O en we hadden een infiltrant in ons midden. Eentje van een andere bende. Moest het even kalm aan doen dus kwam ze bij ons terecht. Zo vertrokken we vol goeie moed, linea recta de kou tegemoet. Joggen op één plaats terwijl je bokst, squads, lunches en lopen als een krab. Helaas was onze steltloper er niet bij want zij is daar echt fenomenaal goed in.
We hebben inmiddels ook al een fanbase opgebouwd want, terwijl wij ons aan het uitsloven waren, werd er diverse malen naar ons geclaxonneerd. Een van onze bendeleden vertelde nog een donders spannend verhaal dat zij had meegemaakt. Hemeltjelief! Wat een avontuur.
Helaas waren er ook wat bendeleden afwezig. Toch was het weer een geslaagde training. Want, wij kunnen dat!
Dag dag en tot de volgende ronde
vrijdag 2 februari 2018
Briefje aan Karin - Die pleur je toch in de vaart?
Lieve Karin,
Vanmorgen begaf ik mij vloekend en tierend door het verkeer. Mensen die op het laatste nippertje hun bakbeest even voor jouw auto plempen. Moge zij gezegend zijn met levenslang grachtengordelroos.
Mijn missie om medicatie op te halen verliep verrassend snel. Toen ik het pand van mijn stamdealer betrad was ik zowaar de enige. Ik kon mij nog net bedwingen om niet te roepen: "echo!"
Daarna even snel naar de supermarkt. Waar een vrouw een trui stond te keuren voor haar man. Toen ik zei dat ik vond dat die trui op een pyjama leek keek ze uiterst ongelukkig en stelde dat het meeviel. Tja, voor die prijs wellicht.
Maar wat las ik nou joh! Hebben ze je van je grondgebied gehaald? Zijn ze nou helemaal van de pot gepleurd! Never change a winning team! Normaliter ben ik niet zo van dat Engelse gedoe maar ik kon zo 123 geen passend Neerlands tegeltje vinden. Ik las je berichtje na het trainen en was oprecht verbijsterd.
Zijn de bevelhebbende allemaal in de buurt van een molen geboren? Zou best kunnen want aan die kant van het land staan die dingen, bij wijze van spreke, op elke straathoek. Hier hebben we vooral draaimolens tussen de narcissen en de hondenpoep. Charmant lieverd, charmant. Daar houden we van in Twente.
Hoe kunnen (kennen) ze jou daar nou weghalen. Je kent de bewoners en zij kennen jou. Je weet wat er speelt, je weet waar je moet zijn omdat er soms wat baldadigheid plaatsvindt. Of dat jeugdige lieden er stiekem een jonko roken. Je maakte een jong jochie zo blij door hem even jouw petje op te zetten. Het kereltje sloeg twee armen om je heen en had die dag erna op school en vet stoer verhaal om te vertellen.
De plaatselijke middenstand waar je even tijd voor vrij maakte om naar ze te luisteren. Al die activiteiten in je wijk die je ging bezoeken. Als professioneel moeder ging je aan de ukjes voorlezen. Jij en jouw geliefde Spangen. Sparta, jouw club. Kreeg ik gemopper opdat ik een sjaal van Feyenoord had gekocht en deze meenam naar het heilige grondgebied van Spangen waar alles Sparta ademt. Sorry mop, ook deze hier pleegt heiligschennis.
Dit besluit is gewoon idioot! Je laat Dirk Kuyt toch ook niet bij 020 voetballen? Heel dat "hiep hoi vernieuwing" hier in Twente zijn we daar niet zo van. Wat goed is... afijn vul de slagzin zelf maar in.
Toch tof om te lezen hoeveel steunbetuigingen je binnenkreeg. Die hoge piefen bedenken iets terwijl ze een glas Jan Wandelaar soldaat maken en wat sloffe pinda's door de slokdarm laten rennen. Het lijkt een prachtig plan maar in de praktijk... beetje als met het Fyra-project. Op papier lijkt het een prachtig plan maar het fiasco werd de bittere werkelijkheid.
Dan is zelfs mijn plan om af te vallen meer succesvol. Ja, deze hier gaat nu trouw twee keer per week sporten al dan niet met een pijntje hier een pijntje daar. Een mens moet iets te klagen hebben, daar zijn we Nederlanders voor.
Wijffie, ik wens je alle succes toe. Sterkte met het verwerken van dit alles.
Liefs oet Almelooooooo
Vanmorgen begaf ik mij vloekend en tierend door het verkeer. Mensen die op het laatste nippertje hun bakbeest even voor jouw auto plempen. Moge zij gezegend zijn met levenslang grachtengordelroos.
Mijn missie om medicatie op te halen verliep verrassend snel. Toen ik het pand van mijn stamdealer betrad was ik zowaar de enige. Ik kon mij nog net bedwingen om niet te roepen: "echo!"
Daarna even snel naar de supermarkt. Waar een vrouw een trui stond te keuren voor haar man. Toen ik zei dat ik vond dat die trui op een pyjama leek keek ze uiterst ongelukkig en stelde dat het meeviel. Tja, voor die prijs wellicht.
Maar wat las ik nou joh! Hebben ze je van je grondgebied gehaald? Zijn ze nou helemaal van de pot gepleurd! Never change a winning team! Normaliter ben ik niet zo van dat Engelse gedoe maar ik kon zo 123 geen passend Neerlands tegeltje vinden. Ik las je berichtje na het trainen en was oprecht verbijsterd.
Zijn de bevelhebbende allemaal in de buurt van een molen geboren? Zou best kunnen want aan die kant van het land staan die dingen, bij wijze van spreke, op elke straathoek. Hier hebben we vooral draaimolens tussen de narcissen en de hondenpoep. Charmant lieverd, charmant. Daar houden we van in Twente.
Hoe kunnen (kennen) ze jou daar nou weghalen. Je kent de bewoners en zij kennen jou. Je weet wat er speelt, je weet waar je moet zijn omdat er soms wat baldadigheid plaatsvindt. Of dat jeugdige lieden er stiekem een jonko roken. Je maakte een jong jochie zo blij door hem even jouw petje op te zetten. Het kereltje sloeg twee armen om je heen en had die dag erna op school en vet stoer verhaal om te vertellen.
De plaatselijke middenstand waar je even tijd voor vrij maakte om naar ze te luisteren. Al die activiteiten in je wijk die je ging bezoeken. Als professioneel moeder ging je aan de ukjes voorlezen. Jij en jouw geliefde Spangen. Sparta, jouw club. Kreeg ik gemopper opdat ik een sjaal van Feyenoord had gekocht en deze meenam naar het heilige grondgebied van Spangen waar alles Sparta ademt. Sorry mop, ook deze hier pleegt heiligschennis.
Dit besluit is gewoon idioot! Je laat Dirk Kuyt toch ook niet bij 020 voetballen? Heel dat "hiep hoi vernieuwing" hier in Twente zijn we daar niet zo van. Wat goed is... afijn vul de slagzin zelf maar in.
Toch tof om te lezen hoeveel steunbetuigingen je binnenkreeg. Die hoge piefen bedenken iets terwijl ze een glas Jan Wandelaar soldaat maken en wat sloffe pinda's door de slokdarm laten rennen. Het lijkt een prachtig plan maar in de praktijk... beetje als met het Fyra-project. Op papier lijkt het een prachtig plan maar het fiasco werd de bittere werkelijkheid.
Dan is zelfs mijn plan om af te vallen meer succesvol. Ja, deze hier gaat nu trouw twee keer per week sporten al dan niet met een pijntje hier een pijntje daar. Een mens moet iets te klagen hebben, daar zijn we Nederlanders voor.
Wijffie, ik wens je alle succes toe. Sterkte met het verwerken van dit alles.
Liefs oet Almelooooooo
dinsdag 30 januari 2018
Sporten met Eef deel 11
Hallo lieve lezers,
Vandaag had ik te kampen met het phpd-syndroom. In het leven geroepen door juf Ank. Pijntje-hier-pijntje-daar.
Vol goede moed reed ik naar het hoofdkwartier. Door de krochten van Almelo met haar elegante sferen. Reed ik bijkans een kat dood. Beest draafde uit het niets de weg op. Het scheelde niet veel of ik had een extra badmat. Gelukkig ging alles goed en kon ik vloekend van schrik mijn weg vervolgen.
Drukte op de parkeerplaats. De vrouw van de opperbevelhebber dacht vorige week donderdag dat er een groteske groep mee ging doen. Dat was toen niet zo, en nu ook niet. Onze bende was helaas niet compleet. De sportzusjes waren er niet, de steltloper ging de staatskas spekken, onze chef cuisine kwam in tijdsnoot en zo was er van alles en nog wat gaande.
Nadat ik de boekjes op de stamtafel had geordend, we weer voorzien waren van ledstrips en we verder compleet waren werden we losgelaten in het centrum van Almelo. Eerst opwarmen bij de kerk. Niet door brandewijn maar door te hupsen. Van voor naar achter van links naar rechts. Onze bendeleider deed vrolijk mee. Die jongen heeft energie voor 10 terwijl beppe hier nog net geen zonnepaneel op haar rug heeft laten monteren.
Goed, in kuddeformatie door naar de bankjes. Squads to the max. Branden moesten ze, die bovenbeenspieren en dat deden ze. Hoewel een van onze bendeleden zich zorgen maakte over mijn spierwitte klapkuiten. Ik had namelijk een driekwartbroek aan daar mijn andere trainingsbroek nog niet droog was. Ja, uw verslaggever is de huisvrouw bij uitstek. Iemand nog tips hoe je slavinken kan bakken zonder dat de buitenkant gecremeerd is en de binnenkant rauw?
U had het vast al gemist, het sjorren met latex. Nou lieve lezers vandaag mochten we weer. We stonden met zes man sterk rond een lantarenpaal aan latex te trekken. In een kringetje. Hetgeen dat toch iet wat raar aandeed. Tegenwoordig zeggen we "Dat is niet gek, dat vinden wij alleen maar bijzonder"
Na de sessie trekken en hijsen stuurde onze bendeleider ons de diepe duisternis van de Graven Allee in. Kei donker op sommige stukken. In het schijnsel van een lantarenpaal mochten we het elastiek om het landingsgestel slingeren en daar gingen we. Hup naar links, hup naar rechts en vice versa.
We hebben vandaag echt ons landingsgestel getraind. Terwijl ik met een grote pruillip aankondigde dat mijn nek zeer deed. Als u denkt dat er iets is dat onze bendeleider ontgaat, dan komt u van een koude kermis thuis. Wordt er bij juf Ank niet gezwaaid, wordt er bij onze bendeleider niet gesmokkeld. Het is me wat.
Zo keerden wij terug naar ons hoofdkwartier. Waar de kuisploeg al noeste arbeid aan het verrichten was.
Het was weer leuk! Minder intensief dan vorige week maar minstens zo gezellig.
Bedankt voor het lezen en tot de volgende.
Vandaag had ik te kampen met het phpd-syndroom. In het leven geroepen door juf Ank. Pijntje-hier-pijntje-daar.
Vol goede moed reed ik naar het hoofdkwartier. Door de krochten van Almelo met haar elegante sferen. Reed ik bijkans een kat dood. Beest draafde uit het niets de weg op. Het scheelde niet veel of ik had een extra badmat. Gelukkig ging alles goed en kon ik vloekend van schrik mijn weg vervolgen.
Drukte op de parkeerplaats. De vrouw van de opperbevelhebber dacht vorige week donderdag dat er een groteske groep mee ging doen. Dat was toen niet zo, en nu ook niet. Onze bende was helaas niet compleet. De sportzusjes waren er niet, de steltloper ging de staatskas spekken, onze chef cuisine kwam in tijdsnoot en zo was er van alles en nog wat gaande.
Nadat ik de boekjes op de stamtafel had geordend, we weer voorzien waren van ledstrips en we verder compleet waren werden we losgelaten in het centrum van Almelo. Eerst opwarmen bij de kerk. Niet door brandewijn maar door te hupsen. Van voor naar achter van links naar rechts. Onze bendeleider deed vrolijk mee. Die jongen heeft energie voor 10 terwijl beppe hier nog net geen zonnepaneel op haar rug heeft laten monteren.
Goed, in kuddeformatie door naar de bankjes. Squads to the max. Branden moesten ze, die bovenbeenspieren en dat deden ze. Hoewel een van onze bendeleden zich zorgen maakte over mijn spierwitte klapkuiten. Ik had namelijk een driekwartbroek aan daar mijn andere trainingsbroek nog niet droog was. Ja, uw verslaggever is de huisvrouw bij uitstek. Iemand nog tips hoe je slavinken kan bakken zonder dat de buitenkant gecremeerd is en de binnenkant rauw?
U had het vast al gemist, het sjorren met latex. Nou lieve lezers vandaag mochten we weer. We stonden met zes man sterk rond een lantarenpaal aan latex te trekken. In een kringetje. Hetgeen dat toch iet wat raar aandeed. Tegenwoordig zeggen we "Dat is niet gek, dat vinden wij alleen maar bijzonder"
Na de sessie trekken en hijsen stuurde onze bendeleider ons de diepe duisternis van de Graven Allee in. Kei donker op sommige stukken. In het schijnsel van een lantarenpaal mochten we het elastiek om het landingsgestel slingeren en daar gingen we. Hup naar links, hup naar rechts en vice versa.
We hebben vandaag echt ons landingsgestel getraind. Terwijl ik met een grote pruillip aankondigde dat mijn nek zeer deed. Als u denkt dat er iets is dat onze bendeleider ontgaat, dan komt u van een koude kermis thuis. Wordt er bij juf Ank niet gezwaaid, wordt er bij onze bendeleider niet gesmokkeld. Het is me wat.
Zo keerden wij terug naar ons hoofdkwartier. Waar de kuisploeg al noeste arbeid aan het verrichten was.
Het was weer leuk! Minder intensief dan vorige week maar minstens zo gezellig.
Bedankt voor het lezen en tot de volgende.
donderdag 25 januari 2018
Sporten met Eef deel 10
Hallo lieve lezers,
Vanavond voor de 10e keer met onze bendeleider op pad geweest. Er moest heel wat versjouwd worden. Twee ballen met een bepaald gewicht, elastieken, een dobbelsteen en wijzelf natuurlijk.
Op het nippertje kwam het laatste bendelid van vanavond het hoofdkwartier binnen gestormd. We konden vertrekken. Ditmaal niet de Grote Straat in maar richting de Graven Allee. Geen idee wat onze bendeleider voor ons in petto had. Druk kwebbelend, zoals vrouwen dat kunnen, begaven we ons naar de duisternis van de Graven Allee.
Uit het niets riep onze bendeleider dat hij de hooligan uit ging hangen. Zei iemand daar rebelleren? Wat ons toen te wachten stond, dat was echt buffelen. Alles onder het motto "A'j d'r bint mu'j d'r ween" zo geschiedde. Flo had oefeningen bedacht die je 5x het aantal wat je gooide met de dobbelsteen moest uitvoeren. Vervolgens moest je een sprintje trekken richting de hertjes, langs de bankjes en weer terug. Ziet u het voor zich?
Geen voorzichtige warming-up maar meteen er vol op. Terwijl de hangjeugd een jointje zat te roken trokken er steeds lieden met knipperende lampjes voorbij, al dan niet zuchtend en steunend. Gelukkig zat de stemming er goed in en lukte het mij om steeds verder en langer te joggen. Anders liep ik, voor ik het wist, 10 rondes achter. Beppe komt wel vaker met het schip achter aan dus actie!
Onze bendeleider zorgde voor een vette beat en sloeg gade hoe wij zijn oefeningen uitvoerden. Alle spiergroepen kwamen aan bod. Zelfs de lachspieren. De herten zullen wel gedacht hebben: "Dat marcheert hier maar langs maar voeren ho maar!" Sorry hertjes. Tegen de tijd dat kerstmis nadert zullen we jullie wel vet voeren. Pinky prommis!
Onze bendeleider stond ons aan te moedigen alsof we met het WK bootcampen meededen. Dan te bedenken dat hij nog herstellende was van de griep en dus 30 jassen aan had en 12 truien. Wat een held! Alle moeders in onze groep ontfermden zich een beetje over hem. Dat is nog eens lief. Een had zelfs zo een scherpe blik dat ze zag dat hij naar de kapper was geweest.
Nadat we hadden gerend, gewandeld, buikspieroefeningen hadden gedaan, aan elastieken had gesjord, geposeerd hadden voor de foto, met ballen in de weer waren geweest, squads hadden uitdaan en lunches gingen we weer naar het hoofdkwartier.
Dit was één van de zwaarste trainingen tot nu toe maar ook de leukste. Met een zere stijve hamstring is joggen extra moeilijk. Dus dat belooft wat voor morgenochtend.
Bedankt voor het lezen en tot gauw
Vanavond voor de 10e keer met onze bendeleider op pad geweest. Er moest heel wat versjouwd worden. Twee ballen met een bepaald gewicht, elastieken, een dobbelsteen en wijzelf natuurlijk.
Op het nippertje kwam het laatste bendelid van vanavond het hoofdkwartier binnen gestormd. We konden vertrekken. Ditmaal niet de Grote Straat in maar richting de Graven Allee. Geen idee wat onze bendeleider voor ons in petto had. Druk kwebbelend, zoals vrouwen dat kunnen, begaven we ons naar de duisternis van de Graven Allee.
Uit het niets riep onze bendeleider dat hij de hooligan uit ging hangen. Zei iemand daar rebelleren? Wat ons toen te wachten stond, dat was echt buffelen. Alles onder het motto "A'j d'r bint mu'j d'r ween" zo geschiedde. Flo had oefeningen bedacht die je 5x het aantal wat je gooide met de dobbelsteen moest uitvoeren. Vervolgens moest je een sprintje trekken richting de hertjes, langs de bankjes en weer terug. Ziet u het voor zich?
Geen voorzichtige warming-up maar meteen er vol op. Terwijl de hangjeugd een jointje zat te roken trokken er steeds lieden met knipperende lampjes voorbij, al dan niet zuchtend en steunend. Gelukkig zat de stemming er goed in en lukte het mij om steeds verder en langer te joggen. Anders liep ik, voor ik het wist, 10 rondes achter. Beppe komt wel vaker met het schip achter aan dus actie!
Onze bendeleider zorgde voor een vette beat en sloeg gade hoe wij zijn oefeningen uitvoerden. Alle spiergroepen kwamen aan bod. Zelfs de lachspieren. De herten zullen wel gedacht hebben: "Dat marcheert hier maar langs maar voeren ho maar!" Sorry hertjes. Tegen de tijd dat kerstmis nadert zullen we jullie wel vet voeren. Pinky prommis!
Onze bendeleider stond ons aan te moedigen alsof we met het WK bootcampen meededen. Dan te bedenken dat hij nog herstellende was van de griep en dus 30 jassen aan had en 12 truien. Wat een held! Alle moeders in onze groep ontfermden zich een beetje over hem. Dat is nog eens lief. Een had zelfs zo een scherpe blik dat ze zag dat hij naar de kapper was geweest.
Nadat we hadden gerend, gewandeld, buikspieroefeningen hadden gedaan, aan elastieken had gesjord, geposeerd hadden voor de foto, met ballen in de weer waren geweest, squads hadden uitdaan en lunches gingen we weer naar het hoofdkwartier.
Dit was één van de zwaarste trainingen tot nu toe maar ook de leukste. Met een zere stijve hamstring is joggen extra moeilijk. Dus dat belooft wat voor morgenochtend.
Bedankt voor het lezen en tot gauw
dinsdag 16 januari 2018
Sporten met Eef deel 9
Dag lieve lezers,
Vanavond mochten we ons weer gaan uitsloven. Onze bendeleider, die een functie als maffiabaas ambieert had weer van alles voor ons in petto.
Terwijl ik met een bendelid het wel en wee betreft mijn pony besprak, druppelden de anderen ook binnen. Nou mensen, dat was geen massa opkomst. De helft van onze bende was er niet. Dat is toch best triestig. Kinderen, ze eten niet alleen je koelkast leeg maar ze vreten ook tijd.
Afijn daar gingen we dan, de frisse avond tegemoet. Onze steltloper voorop met onze bende leider. De rest van de meute al kletsende er achteraan. Ik weet nu precies waar er een dubbele lekkage heerst, welke mankementen de tand des tijds met zich meebrengt enzovoorts.
Nou, bij de kerk hielden we halt en daar mochten we springen. Hup naar voren en hup naar achteren. Weet u nog die broek die zo afzakte? Daar is deze nog niet mee gestopt. Dus al springende pogen de boel op de juiste plaatst te houden is beslist een vaardigheid apart.
Daar gingen we weer, op naar de volgende hindernis. Tot mijn groot verdriet vertelde een van onze bendeleden dat Xenos niet meer in Almelo gevestigd is. Tragisch. Aan wie moet ik nu die slome borden met slome teksten geven? U weet wel, teksten als "In dit huis..." afgrijselijk. Als ik zo een bord cadeau zou krijgen zou ik me oprecht afvragen wat ik had misdaan.
Ondertussen was onze bendeleider een deel van de groep kwijt. Die hingen kirrend boven een minuscuul hondje, puppy te zwijmelen. Het is toch ook onvoorstelbaar. Overigens behoorde ik ook tot de kirrende lieden.
Zodoende kwamen terecht in een ondergronds gebeuren met veel spinnenwebben en klaptafels. Aldaar zette onze bendeleider een parcours uit en mochten wij ons voor gek en onwijs uitleven. Daar gingen we hoor, stuk voor stuk met de volle 30% er tegen aan. Geintje. Het was een leuk parcours en ons landingsgestel werd weer aan een proeve van bekwaamheid onderworpen.
Onze bendeleider moest af en toe een sprintje trekken om de verlichting weer te activeren. Kiekem goan!
Als laatste werden onze buikspieren getraind. Daar lagen we dan, trappelend met onze benen in het luchtledige. Het is maar goed dat niemand dat gezien heeft. Of er moesten beveiligingscamera's hangen, dan hebben wij de beveiliging een kostelijke avond bezorgd.
Nou lieve lezers, dat was het weer.
Bedankt voor het lezen
Vanavond mochten we ons weer gaan uitsloven. Onze bendeleider, die een functie als maffiabaas ambieert had weer van alles voor ons in petto.
Terwijl ik met een bendelid het wel en wee betreft mijn pony besprak, druppelden de anderen ook binnen. Nou mensen, dat was geen massa opkomst. De helft van onze bende was er niet. Dat is toch best triestig. Kinderen, ze eten niet alleen je koelkast leeg maar ze vreten ook tijd.
Afijn daar gingen we dan, de frisse avond tegemoet. Onze steltloper voorop met onze bende leider. De rest van de meute al kletsende er achteraan. Ik weet nu precies waar er een dubbele lekkage heerst, welke mankementen de tand des tijds met zich meebrengt enzovoorts.
Nou, bij de kerk hielden we halt en daar mochten we springen. Hup naar voren en hup naar achteren. Weet u nog die broek die zo afzakte? Daar is deze nog niet mee gestopt. Dus al springende pogen de boel op de juiste plaatst te houden is beslist een vaardigheid apart.
Daar gingen we weer, op naar de volgende hindernis. Tot mijn groot verdriet vertelde een van onze bendeleden dat Xenos niet meer in Almelo gevestigd is. Tragisch. Aan wie moet ik nu die slome borden met slome teksten geven? U weet wel, teksten als "In dit huis..." afgrijselijk. Als ik zo een bord cadeau zou krijgen zou ik me oprecht afvragen wat ik had misdaan.
Ondertussen was onze bendeleider een deel van de groep kwijt. Die hingen kirrend boven een minuscuul hondje, puppy te zwijmelen. Het is toch ook onvoorstelbaar. Overigens behoorde ik ook tot de kirrende lieden.
Zodoende kwamen terecht in een ondergronds gebeuren met veel spinnenwebben en klaptafels. Aldaar zette onze bendeleider een parcours uit en mochten wij ons voor gek en onwijs uitleven. Daar gingen we hoor, stuk voor stuk met de volle 30% er tegen aan. Geintje. Het was een leuk parcours en ons landingsgestel werd weer aan een proeve van bekwaamheid onderworpen.
Onze bendeleider moest af en toe een sprintje trekken om de verlichting weer te activeren. Kiekem goan!
Als laatste werden onze buikspieren getraind. Daar lagen we dan, trappelend met onze benen in het luchtledige. Het is maar goed dat niemand dat gezien heeft. Of er moesten beveiligingscamera's hangen, dan hebben wij de beveiliging een kostelijke avond bezorgd.
Nou lieve lezers, dat was het weer.
Bedankt voor het lezen
Abonneren op:
Posts (Atom)