Hallo lieve lezers,
Florianuci nam ons vandaag weer mee op pad. Deze bijzondere naam dankt hij aan een collega van hem. U weet wel, die man die minstens 40 kilometer per uur loopt en ons een keer aan het werk heeft gezet in het altijd zo charmante Almelo.
Enfin, we gingen dit keer bepakt en bezakt de wereld verkennen. Zo een medische bal ging mee, een soort liggende trap, die niet als trap gebruikt kan worden... een beetje als Mark Rutte, een politicus waar je als politicus niets aan hebt. Elastieken en nog wat spulletjes. We waren als het ware de voorloper van Van Gent en Loos. Alleen de handkar ontbrak nog.
Bij één van onze vaste stekjes was het tijd om het corpus op te waren. Al hupsend trok ik de jammerlijke conclusie dat ik de verkeerde beha aan had. Dan moet je, zo subtiel mogelijk redden wat er te redden valt. Ja mensen, organisatie, dat is niet aan iedereen besteed.
Goed, na deze toestand trok het team verder de binnenstad in om richting de Graven Allee te gaan. Ja, daar heb ik beslist warme herinneringen aan. Hoest. Florianuci zette een parcours uit en we mogen ons lekker uitleven. Kracht, souplesse en inzet werden dan ook gevergd en met een arendsoog gade geslagen.
Een fijne work-out waarbij diverse soorten oefeningen aan bod kwamen. Ondertussen trok ik een tweede conclusie: het was weer eens broekafzakkerig weer. Qua kleding zat het vandaag wat minder snor. Als zo een broek kers vers uit de wasmachine komt, dan spant hij zich nog strak om het lijf. Echter als je hem al een keer hebt gedragen, dan ontspant de boel en moet je grissen en graaien om te voorkomen dat je in je Spongebob boxer voor vorst en vaderland voor lul staat.
Over vorsten gesproken, uiteraard werd nog overlegd wie wat ging doen met Koningsdag. Ik zo min mogelijk in zoveel mogelijk tijd. Een ander lid van onze bende ging net als onze bendeleider naar een één of ander kek feestje. Vet ruig!
Ik ben niet zo van de feesten en partijen. Ik moet altijd op de jassen en de tassen passen terwijl anderen gaan brommers kiekn. Ja, ook ik jat wel eens een citaatje. Al plof ik wel gaarne neer op een terrasje om de langs flanerende meute gade te slaan.
Naja nadat we twee keer een verschillend parcours hadden afgelegd was het tijd om terug te keren naar het hoofdkwartier. Het was een leuke training. We hoefden niet over armtierige bruggetjes dus mijn gepieker vooraf bleek niet nodig te zijn geweest.
Nu, zere nek hebbende en hoofdpijn is het tijd om te gaan douchen. Want door sommige oefeningen op de grond in het zwarte zand zie ik eruit als een kompel.
Dag dag allemaal
Bedankt voor het lezen!
p.s. volgens onze bendeleider is zijn moeder de beste kok ter wereld. Waarvan akte :-)
donderdag 26 april 2018
dinsdag 17 april 2018
De paden op de lanen in.
Aan de wandel
Een Twittermaatje van me, wandelt geregeld. Gezien ze ook een streekgenootje is stelde ik voor om samen eens te gaan wandelen. Niet verwachtende dat ze dat ook echt wilde doen. Groot was de verrassing toen het haar ook een leuk idee leek en zo kwamen tot een afspraak.
Op dinsdagochtend om 09:00 11 kilometer wandelen. Jullie kennen mij inmiddels langer dan vandaag dus deze combinatie zou, in principe uit den boze moeten zijn.
Toch ging ik akkoord en zo stond ik vanmorgen met een rugzak met brood, water en een cameraatje te wachten op J. Daar kwam ze aan gescheurd. Na wat zoekwerk konden we aan onze wandeltocht beginnen.
Het was heerlijk weer. Het zonnetje scheen, de vogeltjes zongen, het ideale plaatje voor een fijne wandeling.
Het was super gezellig. Voor ik het wist hadden we een uur gewandeld en kwamen we aan bij een kar met versnaperingen. Zoals je dat alleen in boerengebied vindt. Ondertussen had ik lammetje gespot. Mijn metgezel stelde voor om eens het erf van de boerderij op te gaan om het één en ander te inspecteren.
Hoe leuk, zoveel lammetjes. De dames waren druk met blaten. Eentje van hen stond geduldig te wachten tot ik haar over haar kopje aaide. O ik vind schapen echt geweldig.
Na een pitstop vervolgden wij onze weg. We kwamen op houten vlonders terecht die een pad vormden door een moerasachtig gebied. Dat had echt iets exotisch. Super leuk en het liep prima.
De route die wij liepen was heel divers. Zo liep je in het bos, zo liep je tussen de weilanden. Er was zelfs een stukje dat je door Delden, het plaatsje nabij. Mocht je ondertussen half vergaan van de honger en de dorst, dan was dit plaatsje de oplossing.
Uiteraard waren J en ik goed voorbereid. J pakte onderweg nog wat momentjes om vlinders te fotograferen. Ook leuk natuurlijk.
Na dik 2 uur te hebben gelopen kwamen we weer aan op het beginpunt. J is ook een blogger. Hou je van leuke, korte verhalen/blogs over reizen? Check dan de link hieronder.
http://safeandhealthytravel.com
Die 10.5 kilometer, die deze route uiteindelijk lang was, voelde ik wel in mijn heupen. Dus de laatste kilometers gingen niet meer in kordate tred.
Desondanks was het een leuke ervaring en heb ik genoten van de mooie natuur, de absurdistische fietsbrug en de gezelligheid van het plaatsje Delden. O en uiteraard had ik heel leuk gezelschap
Liefs en tot de volgende ronde
Een Twittermaatje van me, wandelt geregeld. Gezien ze ook een streekgenootje is stelde ik voor om samen eens te gaan wandelen. Niet verwachtende dat ze dat ook echt wilde doen. Groot was de verrassing toen het haar ook een leuk idee leek en zo kwamen tot een afspraak.
Op dinsdagochtend om 09:00 11 kilometer wandelen. Jullie kennen mij inmiddels langer dan vandaag dus deze combinatie zou, in principe uit den boze moeten zijn.
Toch ging ik akkoord en zo stond ik vanmorgen met een rugzak met brood, water en een cameraatje te wachten op J. Daar kwam ze aan gescheurd. Na wat zoekwerk konden we aan onze wandeltocht beginnen.
Het was heerlijk weer. Het zonnetje scheen, de vogeltjes zongen, het ideale plaatje voor een fijne wandeling.
Het was super gezellig. Voor ik het wist hadden we een uur gewandeld en kwamen we aan bij een kar met versnaperingen. Zoals je dat alleen in boerengebied vindt. Ondertussen had ik lammetje gespot. Mijn metgezel stelde voor om eens het erf van de boerderij op te gaan om het één en ander te inspecteren.
Hoe leuk, zoveel lammetjes. De dames waren druk met blaten. Eentje van hen stond geduldig te wachten tot ik haar over haar kopje aaide. O ik vind schapen echt geweldig.
Na een pitstop vervolgden wij onze weg. We kwamen op houten vlonders terecht die een pad vormden door een moerasachtig gebied. Dat had echt iets exotisch. Super leuk en het liep prima.
De route die wij liepen was heel divers. Zo liep je in het bos, zo liep je tussen de weilanden. Er was zelfs een stukje dat je door Delden, het plaatsje nabij. Mocht je ondertussen half vergaan van de honger en de dorst, dan was dit plaatsje de oplossing.
Uiteraard waren J en ik goed voorbereid. J pakte onderweg nog wat momentjes om vlinders te fotograferen. Ook leuk natuurlijk.
Na dik 2 uur te hebben gelopen kwamen we weer aan op het beginpunt. J is ook een blogger. Hou je van leuke, korte verhalen/blogs over reizen? Check dan de link hieronder.
http://safeandhealthytravel.com
Die 10.5 kilometer, die deze route uiteindelijk lang was, voelde ik wel in mijn heupen. Dus de laatste kilometers gingen niet meer in kordate tred.
Desondanks was het een leuke ervaring en heb ik genoten van de mooie natuur, de absurdistische fietsbrug en de gezelligheid van het plaatsje Delden. O en uiteraard had ik heel leuk gezelschap
Liefs en tot de volgende ronde
donderdag 12 april 2018
Sporten met Eef deel 19
Dag lieve lezers,
Ik ben een gebroken vrouw. Het was alsof we gingen trainen voor Expeditie Robinson! Vandaag waren er twee van de hele meute komen opdraven. Zo gingen we met drie man op pad. Niet wetende wat voor een ontbering ons tegemoet stond!
We wandelden in het avondzonnetje richting de Graven Allee. Ineens dook Popeye de struiken in. Duukn in de struukn! Hebt u ooit een te water lating van een heuse plofkip gezien? Nou, deze pieremegoggel zag de bui al hangen toen ze over een iel en onstabiele constructie moest lopen om zodoende een sloot der gruwel over te steken. Voetje voor voetje. Mopperend en wel toch de overkant bereikt. Ja, Popeye bedenkt echt dingen die goed zijn voor je adrenaline.
Nou, daar had je ons lopen. Kwik, Kwek en de plofkip. Ter midden in het natuurschoon des Almelo's. "Ik heb een pooootje met vet, al op de tafel gezet!" Hier begonnen aan we allerlei oefeningen. Rekken, strekken, boslucht opsnuiven en ondertussen paniekerig concluderen dat ik die domme sloot NOG een keer over moest, tenzij ik voor de rest van mijn leven in het bos wilde gaan wonen.
Het was lekker weer, het was gezellig en zo trokken we dieper en dieper in het bos in. "In het bos zijn de wilde dieren, in het bos, in het bos!" Overigens liepen er meerdere mensen in het bos waarvan ik me niet voor kon stellen dat zij zich ook aan die penibele situatie hadden gewaagd. Er moest dus ergens een oversteekmogelijkheid zijn voor mensen met de zeebenen van een zoetwatermatroos. Ja toch, niet dan?
Uiteraard mochten we ook weer onze buikspieren trainen en werd er weer geplankt. Tussen de takjes, blaadjes en beukennootjes. Met wat gemor, een prachtig uitzicht en een schreeuwende eend sloegen wij ons dapper door deze beproeving heen. Hupsakee!
Op naar de volgende hindernis. Met behulp van onze bendeleider weer veilig aan de overkant van de sloot beland. Gezien de tijd werd het tijd om te gaan joggen. Terwijl we eruit zagen alsof we net een militaire training hadden gehad. Overal blad, takjes en zand. Joggen mensen, daar word ik nou echt vrolijk van. Kuch. Onze bendeleider zei al dat trainers soms echt klootzakken zijn. O help!
Dat joggen gaat me niet echt goed af. Gelukkig wel steeds een stukje verder. Onder de bezielende leiding van Popeye. Hij moedigt je aan alsof je een penalty moet nemen tijdens de finale van het WK voor het Nederlands elftal.
Nou mensen, het ging deze ronde niet van een leien dakje. Bootcamp is soms ook afzien. Overigens moet u mijn teksten met een korreltje zout nemen. Dat slootje springen/balanceren hoeft voor mij niet zo. Met mijn gladde schoenen en het gevoel voor evenwicht van een natte beschuit...ik ben al blij dat ik in mijn auto kan stappen zonder ongelukken. Snapt u?
Ik ben een gebroken vrouw. Het was alsof we gingen trainen voor Expeditie Robinson! Vandaag waren er twee van de hele meute komen opdraven. Zo gingen we met drie man op pad. Niet wetende wat voor een ontbering ons tegemoet stond!
We wandelden in het avondzonnetje richting de Graven Allee. Ineens dook Popeye de struiken in. Duukn in de struukn! Hebt u ooit een te water lating van een heuse plofkip gezien? Nou, deze pieremegoggel zag de bui al hangen toen ze over een iel en onstabiele constructie moest lopen om zodoende een sloot der gruwel over te steken. Voetje voor voetje. Mopperend en wel toch de overkant bereikt. Ja, Popeye bedenkt echt dingen die goed zijn voor je adrenaline.
Nou, daar had je ons lopen. Kwik, Kwek en de plofkip. Ter midden in het natuurschoon des Almelo's. "Ik heb een pooootje met vet, al op de tafel gezet!" Hier begonnen aan we allerlei oefeningen. Rekken, strekken, boslucht opsnuiven en ondertussen paniekerig concluderen dat ik die domme sloot NOG een keer over moest, tenzij ik voor de rest van mijn leven in het bos wilde gaan wonen.
Het was lekker weer, het was gezellig en zo trokken we dieper en dieper in het bos in. "In het bos zijn de wilde dieren, in het bos, in het bos!" Overigens liepen er meerdere mensen in het bos waarvan ik me niet voor kon stellen dat zij zich ook aan die penibele situatie hadden gewaagd. Er moest dus ergens een oversteekmogelijkheid zijn voor mensen met de zeebenen van een zoetwatermatroos. Ja toch, niet dan?
Uiteraard mochten we ook weer onze buikspieren trainen en werd er weer geplankt. Tussen de takjes, blaadjes en beukennootjes. Met wat gemor, een prachtig uitzicht en een schreeuwende eend sloegen wij ons dapper door deze beproeving heen. Hupsakee!
Op naar de volgende hindernis. Met behulp van onze bendeleider weer veilig aan de overkant van de sloot beland. Gezien de tijd werd het tijd om te gaan joggen. Terwijl we eruit zagen alsof we net een militaire training hadden gehad. Overal blad, takjes en zand. Joggen mensen, daar word ik nou echt vrolijk van. Kuch. Onze bendeleider zei al dat trainers soms echt klootzakken zijn. O help!
Dat joggen gaat me niet echt goed af. Gelukkig wel steeds een stukje verder. Onder de bezielende leiding van Popeye. Hij moedigt je aan alsof je een penalty moet nemen tijdens de finale van het WK voor het Nederlands elftal.
Nou mensen, het ging deze ronde niet van een leien dakje. Bootcamp is soms ook afzien. Overigens moet u mijn teksten met een korreltje zout nemen. Dat slootje springen/balanceren hoeft voor mij niet zo. Met mijn gladde schoenen en het gevoel voor evenwicht van een natte beschuit...ik ben al blij dat ik in mijn auto kan stappen zonder ongelukken. Snapt u?
vrijdag 6 april 2018
Het 'ziejewellisme'
Zie je wel, het is gewoon zo!
Wie kent deze gedachte niet? Hoe zelfverzekerd je ook in het leven staat, allemaal hebben we wel eens te kampen met het 'ziejewellisme.' Wanneer een collega weer eens onfatsoenlijk tegen je is en je denkt: Zie je wel, hij vindt me echt niet aardig. Wanneer iemand je gek aankijkt op straat en je denkt: zie je wel, er is iets raars aan mij.
Op zich is daar niets mis mee. Het gaat echter de verkeerde kant op wanneer je deze gedachten bijna altijd hebt. Dat elke reactie van de ander een impuls is om het 'ziejewellisme' te doen ontwaken. Iemand negeert je, dus het ligt aan jou. Iemand in de supermarkt behandelt je onheus, jij zal wel een trut zijn of een eikel. Iemand gedraagt zich anders dan anders, jij zal wel iets verkeerd hebben gedaan. De kleinste verschillen kunnen al leiden tot het 'ziejewellisme!' Een klein venijnig beestje dat zich schuil houdt in je hersenpan. Het knaagt aan je, het maakt je verdrietig en je onzekerheid wordt groots gevoed. Eigenlijk is het ontzettend destructief. Omdat je telkens het mantra blijft herhalen. "zie je nou wel!"
Het moment dat je er echt in vastloopt en het je dagelijks leven beïnvloedt, is het goed om te kijken hoe je dit fenomeen aan kan pakken. Daar ben ik momenteel mee bezig door CGT te volgen. Voor de leken: Cognitieve Gedragstherapie. Door middel van schema's ga je situaties beschrijven. Heel feitelijk. Wat gebeurde er? Daarna omschrijf je wat je er bij dacht en wat dit met je gevoel deed en vervolgens met je gedrag.
Door kritische vragen aan jezelf te stellen kan je er achter komen of hetgeen dat je dacht ook strookt met de werkelijkheid. Het helpt je om te relativeren waardoor je gevoel minder sterk wordt beïnvloed. Gedachte - gevoel - gedrag staan continu met elkaar in verbinding en vormen als het ware een cirkel. Het is niet zo dat deze cirkel begint bij de gedachte. Soms begint iets ook bij een gevoel. Dat je uit het niets een soort somber gevoel krijgt. Daarbij afvraagt waar dat vandaan komt.
Het is eigenlijk een heel theoretische leermethode waarbij je foefjes toepast. De aart blijft altijd in het beestje zitten maar je kan wel door middel van handvatten leren het te hanteren.
Dat ziejewelisme treft mij ook vaak. Wanneer iemand niet antwoordt. Wanneer iemand ander gedrag vertoond dan gewoonlijk, wanneer iemand mij afbekt, wanneer iemand niet aardig tegen me doet, als ik word uitgelachen of denk dat ik word uitgelachen enz.
Het is een cursus van 13 bijeenkomsten waarvan ik de eerste gisteren heb gehad. Reuze interessant en we hebben een leuke groep. Klein en dus overzichtelijk.
Wie kent deze gedachte niet? Hoe zelfverzekerd je ook in het leven staat, allemaal hebben we wel eens te kampen met het 'ziejewellisme.' Wanneer een collega weer eens onfatsoenlijk tegen je is en je denkt: Zie je wel, hij vindt me echt niet aardig. Wanneer iemand je gek aankijkt op straat en je denkt: zie je wel, er is iets raars aan mij.
Op zich is daar niets mis mee. Het gaat echter de verkeerde kant op wanneer je deze gedachten bijna altijd hebt. Dat elke reactie van de ander een impuls is om het 'ziejewellisme' te doen ontwaken. Iemand negeert je, dus het ligt aan jou. Iemand in de supermarkt behandelt je onheus, jij zal wel een trut zijn of een eikel. Iemand gedraagt zich anders dan anders, jij zal wel iets verkeerd hebben gedaan. De kleinste verschillen kunnen al leiden tot het 'ziejewellisme!' Een klein venijnig beestje dat zich schuil houdt in je hersenpan. Het knaagt aan je, het maakt je verdrietig en je onzekerheid wordt groots gevoed. Eigenlijk is het ontzettend destructief. Omdat je telkens het mantra blijft herhalen. "zie je nou wel!"
Het moment dat je er echt in vastloopt en het je dagelijks leven beïnvloedt, is het goed om te kijken hoe je dit fenomeen aan kan pakken. Daar ben ik momenteel mee bezig door CGT te volgen. Voor de leken: Cognitieve Gedragstherapie. Door middel van schema's ga je situaties beschrijven. Heel feitelijk. Wat gebeurde er? Daarna omschrijf je wat je er bij dacht en wat dit met je gevoel deed en vervolgens met je gedrag.
Door kritische vragen aan jezelf te stellen kan je er achter komen of hetgeen dat je dacht ook strookt met de werkelijkheid. Het helpt je om te relativeren waardoor je gevoel minder sterk wordt beïnvloed. Gedachte - gevoel - gedrag staan continu met elkaar in verbinding en vormen als het ware een cirkel. Het is niet zo dat deze cirkel begint bij de gedachte. Soms begint iets ook bij een gevoel. Dat je uit het niets een soort somber gevoel krijgt. Daarbij afvraagt waar dat vandaan komt.
Het is eigenlijk een heel theoretische leermethode waarbij je foefjes toepast. De aart blijft altijd in het beestje zitten maar je kan wel door middel van handvatten leren het te hanteren.
Dat ziejewelisme treft mij ook vaak. Wanneer iemand niet antwoordt. Wanneer iemand ander gedrag vertoond dan gewoonlijk, wanneer iemand mij afbekt, wanneer iemand niet aardig tegen me doet, als ik word uitgelachen of denk dat ik word uitgelachen enz.
Het is een cursus van 13 bijeenkomsten waarvan ik de eerste gisteren heb gehad. Reuze interessant en we hebben een leuke groep. Klein en dus overzichtelijk.
dinsdag 3 april 2018
Sporten met Eef deel 18
Hallo allemaal!
We mochten weer aantreden. Tot de nok toe gevuld met (paas)eieren, Matzes enz. Dit keer was ik als één van de laatsten bij het hoofdkwartier. Een enorme groep dames stond al babbelend in afwachting van de training die komen ging. Dit maal geleidt door een nieuwe bendeleider. O help! Popeye was elders in het land.
Het hele spul kwam in beweging en onze nieuwe bendeleider had er de gang goed in. Logisch als je zo lange benen hebt. We waren nog net niet amechtig tijdens de achtervolging.Gezien het feit dat er nog olijk gebabbeld werd, was het nog net te doen.
Tijd voor de eerste oefeningen. De benen werden opgewarmd en de rest wat daar aan vast zit ook. 2 minuten lang, 3 verschillende oefeningen die werden afgewisseld op commando. Van je hela hola hou er de moed maar in.
Hup, tijd om uit te puffen was er niet. Na 2x 2 minuten moesten we, haast op een drafje, achter onze nieuwe bendeleider aan. Het werd een sightseeingtour door ons alom geprezen Almelo. Kuch!
Vervolgens kwamen we bij de kabouterhunebedden. Deze werden gebruikt om oefeningen te doen. Hup hup hup actie dames! Onder het scherp toeziend oog vormden wij een sportief decor. De groep was nog nooit zo groot geweest. Het was bijna een heel bataljon.
Dat bataljon zette koers richting de Gravenallee. Wederom wat oefeningen gedaan. Het zweet moest los komen. Zoals we dat hier zeggen. Nou, dat lukte heel aardig. In het parkje werden diverse spiergroepen wakker gemaakt.
Op naar de laatste locatie. Waren we een bendelid kwijt geraakt. Ze had een hond gezien die haar even enthousiast begroette als zij hem/haar. Hoe hard we ook riepen, hoeveel stokken we ook hebben geworpen het mocht niet baten. Ze had de groep tijdelijk verlaten. Gelukkig is ze goed in de korte sprint dus weldra voegde zij zich weer toe aan ons groepje.
In de zandbak was het tijd voor de volgende ronde. Ik zei wel laatste locatie maar het was de één na laatste locatie. Het verdrongen bergparcours was ik vergeten. Hetgeen dat plaatsvond in de parkeergarage, vlakbij het hoofdkwartier.
Men werd wat vermoeid dus het gekakel werd minder. Onze nieuwe, tijdelijke bendeleider deed een dappere poging om het hele zooitje nog wat op te dwepen alvorens weer naar de praktijk, c.q hoofdkwartier te keren.
Het was al met al een geslaagde training. Volgende ronde is onze vertrouwde bendeleider terug. Dan is het weer aan popeye om de losgeslagen vrouwen in het gareel te houden.
E, bedankt voor je tijd! Was kats mooi ja!
We mochten weer aantreden. Tot de nok toe gevuld met (paas)eieren, Matzes enz. Dit keer was ik als één van de laatsten bij het hoofdkwartier. Een enorme groep dames stond al babbelend in afwachting van de training die komen ging. Dit maal geleidt door een nieuwe bendeleider. O help! Popeye was elders in het land.
Het hele spul kwam in beweging en onze nieuwe bendeleider had er de gang goed in. Logisch als je zo lange benen hebt. We waren nog net niet amechtig tijdens de achtervolging.Gezien het feit dat er nog olijk gebabbeld werd, was het nog net te doen.
Tijd voor de eerste oefeningen. De benen werden opgewarmd en de rest wat daar aan vast zit ook. 2 minuten lang, 3 verschillende oefeningen die werden afgewisseld op commando. Van je hela hola hou er de moed maar in.
Hup, tijd om uit te puffen was er niet. Na 2x 2 minuten moesten we, haast op een drafje, achter onze nieuwe bendeleider aan. Het werd een sightseeingtour door ons alom geprezen Almelo. Kuch!
Vervolgens kwamen we bij de kabouterhunebedden. Deze werden gebruikt om oefeningen te doen. Hup hup hup actie dames! Onder het scherp toeziend oog vormden wij een sportief decor. De groep was nog nooit zo groot geweest. Het was bijna een heel bataljon.
Dat bataljon zette koers richting de Gravenallee. Wederom wat oefeningen gedaan. Het zweet moest los komen. Zoals we dat hier zeggen. Nou, dat lukte heel aardig. In het parkje werden diverse spiergroepen wakker gemaakt.
Op naar de laatste locatie. Waren we een bendelid kwijt geraakt. Ze had een hond gezien die haar even enthousiast begroette als zij hem/haar. Hoe hard we ook riepen, hoeveel stokken we ook hebben geworpen het mocht niet baten. Ze had de groep tijdelijk verlaten. Gelukkig is ze goed in de korte sprint dus weldra voegde zij zich weer toe aan ons groepje.
In de zandbak was het tijd voor de volgende ronde. Ik zei wel laatste locatie maar het was de één na laatste locatie. Het verdrongen bergparcours was ik vergeten. Hetgeen dat plaatsvond in de parkeergarage, vlakbij het hoofdkwartier.
Men werd wat vermoeid dus het gekakel werd minder. Onze nieuwe, tijdelijke bendeleider deed een dappere poging om het hele zooitje nog wat op te dwepen alvorens weer naar de praktijk, c.q hoofdkwartier te keren.
Het was al met al een geslaagde training. Volgende ronde is onze vertrouwde bendeleider terug. Dan is het weer aan popeye om de losgeslagen vrouwen in het gareel te houden.
E, bedankt voor je tijd! Was kats mooi ja!
Abonneren op:
Posts (Atom)