De kater is niet voor de poes

Help, I have done it againI have been here many times beforeHurt myself again todayAnd the worst part is there's no one else to blame

 Vandaag kon ik maar met moeite mijn bed uitkomen. Het gevoel van gisteravond lag als een loden deken over mij heen. In de verte hoorde ik een vrolijk gegil en geschreeuw. De scholen hadden pauze. Loom draaide ik mij nog een keer om en staarde naar het plafond. Had ik dit kunnen zien aankomen? Het was zo onverwacht dat het mij van mijn stuk had gebracht. Ik voelde mij raar, niet te omschrijven hoe ik mij precies voelde maar het was een soort van triestigheid.

Rond half twee besloot ik via Uitzendinggemist naar "It gets better" te kijken. Daar sloeg een van de hoofdpersonen de nagel op z'n kop. Het stond los van wat er gisteravond was gebeurd maar maakte wel deel uit van mijn emotionele gemoedsrust. Ik mis een knuffel, iemand die zegt onvoorwaardelijk van mij te houden. Ik mis het om geliefkoosd te worden om gewaardeerd te worden. Zat ik weer, in 24 uur tijd, te janken achter mijn laptop. Herkenning is soms zout in open wonden!

Eigenlijk had deze dag weinig om handen. Ik heb samen met een maatje van mij gesport. Dat voelde wel goed. Even nergens aan denken, door de pijngrens gaan en vol voor de training te gaan. 1.5 uur later voelde ik mij dan ook een stuk beter. Sporten doet veel met de mens. Het valt niet mee om je er toe te zetten maar als je dan eenmaal bezig bent heb je er geen spijt van. Eigenlijk zou ik de rest van mijn levensmanier ook moeten aanpassen dan haalt het nog meer uit dan het beïnvloeden van mijn humeur. 10 kg minder zou ook een ware verlichting zijn.

Mijn PB-er is ondertussen op de hoogte van mijn gemoedsrust en heeft mij vandaag geprobeerd te bellen. Ik had nog niet de fut om hem terug te bellen. Wellicht dat ik dat morgen doe. Kan ik meteen mijn wonderlijke ervaring van gisteren vertellen. Ik weet nu al wat hij gaat zeggen, althans ik heb een vermoeden over wat hij gaat zeggen. Iets wat een ieder tegen mij zou zeggen namelijk precies waar het op staat.

Was alles maar zo gemakkelijk... rationeel gezien is er heel veel gemakkelijk maar zodra de emotie er bij komt kijken wordt het moeilijker en raak je steeds verder verstrikt in je eigen gedachten en of angsten.

Ondertussen is de Bok los en geniet ik van een koude herfstbok. Cheers my dears!

Voorbij

Het is een doodnormale zondag in september. Misschien voor sommigen wel een heel bijzondere en voor andere een akelige dat is voor één ieder ander. Hoe het ook zij, er zijn dingen die je niet in de hand hebt. Zo kan iets zomaar uit het niets alles veranderen. Kan iets zomaar jouw humeur aan flarden slaan een iets waarvan je de kracht totaal onderschatte. Zomaar pats boem hoor je er niet meer bij en dat doet pijn. Meer pijn dan verwacht. Het onverwachte heeft altijd een uitwerking die je niet kan voorspellen, daarom heet het ook het onverwachte. 
Het is een doodnormale zondag in september. Misschien voor sommigen wel een heel bijzondere en voor andere een akelige dat is voor één ieder ander. Hoe het ook zij, er zijn dingen die je niet in de hand hebt. Zo kan iets zomaar uit het niets alles veranderen. Kan iets zomaar jouw humeur aan flarden slaan een iets waarvan je de kracht totaal onderschatte. Zomaar pats boem hoor je er niet meer bij en dat doet pijn. Meer pijn dan verwacht. Het onverwachte heeft altijd een uitwerking die je niet kan voorspellen, daarom heet het ook het onverwachte. 

Zo opeens was het er. Min of meer een mededeling die mij niet zo diep zou moeten raken als dat het nu doet. Waarom zit ik er over te janken als een klein kind en krijg ik het intense verlangen om naar brulliederen te luisteren en een grote bak met ijs weg te werken? Zie mij hier nu zitten, achter mijn laptop met een brok in mijn keel. 

Opeens heb jij beslist verder te willen met jouw leven. Heus dat is jouw goed recht en dat ik daar niet meer bijhoor is iets waar ik mee moet dealen niet jij. Misschien zou het goed zijn als ik dat ook deed, verder gaan met mijn leven maar ik ben die eeuwige twijfelkont die geen keuze durft te maken. Ik kies altijd voor het veilige en daar hoorde jij tot op de dag van vandaag ook bij. Soms worden schepen verbrand maar dan heb je nog een reddingsbootje waarmee je naar de veilige thuishaven kan varen. Nu is de veilige haven verband en moet ik doorvaren naar een nieuwe haven ergens aan de oever van het woeste en wilde water. Jij sloot het af, case closed, einde van een lang en veel bewogen hoofdstuk. De punt zette je kordaat om daarmee naar een nieuw begin te gaan en juist die punt treft mij hard, harder dan ik ooit denken kon. 

Zo gaat dat in het leven, de koers die je vaart is afhankelijk van de wind het water en de stuurlui aan boord. Het gevoel van alles onder controle hebben is complete en totale illusie. De trossen zijn gelicht jij neemt jouw anker mee en wordt langzaam een stipje aan jouw eigen horizon. Ik voel me opeens zo verloren, in waas van tranen zoekend naar de boeien die de kustlijn aanduiden. Geef me een glas whisky of twee en sla een arm om mij heen. Ik wil graaien in klef geworden pinda's en met rauwe stem verkondigen dat niets is wat het lijkt. Ik wil getroost worden als een klein kind ik wil... het maakt niet uit wat ik wil. Ik moet jouw keuze respecteren en dat is al moeilijk genoeg. Vergeef mij mijn sentimentele gedoe maar je kent me, dat is wie ik ben. Een brok sentiment. 

Helaas zijn er geen kleffe pinda's, is er geen walm van sigaren rook en is er al helemaal geen whisky. Ik zit hier in de stilte met een biertje en verder niets. Zoals jouw boodschap kwam... compleet uit het niets. 

Zo opeens was het er. Min of meer een mededeling die mij niet zo diep zou moeten raken als dat het nu doet. Waarom zit ik er over te janken als een klein kind en krijg ik het intense verlangen om naar brulliederen te luisteren en een grote bak met ijs weg te werken? Zie mij hier nu zitten, achter mijn laptop met een brok in mijn keel. 

Opeens heb jij beslist verder te willen met jouw leven. Heus dat is jouw goed recht en dat ik daar niet meer bijhoor is iets waar ik mee moet dealen niet jij. Misschien zou het goed zijn als ik dat ook deed, verder gaan met mijn leven maar ik ben die eeuwige twijfelkont die geen keuze durft te maken. Ik kies altijd voor het veilige en daar hoorde jij tot op de dag van vandaag ook bij. Soms worden schepen verbrand maar dan heb je nog een reddingsbootje waarmee je naar de veilige thuishaven kan varen. Nu is de veilige haven verband en moet ik doorvaren naar een nieuwe haven ergens aan de oever van het woeste en wilde water. Jij sloot het af, case closed, einde van een lang en veel bewogen hoofdstuk. De punt zette je kordaat om daarmee naar een nieuw begin te gaan en juist die punt treft mij hard, harder dan ik ooit denken kon. 

Zo gaat dat in het leven, de koers die je vaart is afhankelijk van de wind het water en de stuurlui aan boord. Het gevoel van alles onder controle hebben is complete en totale illusie. De trossen zijn gelicht jij neemt jouw anker mee en wordt langzaam een stipje aan jouw eigen horizon. Ik voel me opeens zo verloren, in waas van tranen zoekend naar de boeien die de kustlijn aanduiden. Geef me een glas whisky of twee en sla een arm om mij heen. Ik wil graaien in klef geworden pinda's en met rauwe stem verkondigen dat niets is wat het lijkt. Ik wil getroost worden als een klein kind ik wil... het maakt niet uit wat ik wil. Ik moet jouw keuze respecteren en dat is al moeilijk genoeg. Vergeef mij mijn sentimentele gedoe maar je kent me, dat is wie ik ben. Een brok sentiment. 

Helaas zijn er geen kleffe pinda's, is er geen walm van sigaren rook en is er al helemaal geen whisky. Ik zit hier in de stilte met een biertje en verder niets. Zoals jouw boodschap kwam... compleet uit het niets. 

Stomdoof

Het is guur buiten en het water spat tegen mijn broek omhoog. Nog een klein stukje, niet achterom kijken. Het is aardedonker buiten er is geen kat op straat. In de verte staat mijn auto, net als ik er bijna ben struikel ik. Onzacht beland ik tussen de natte bladeren zo pats boem midden in de herfst. Moeizaam krabbel ik omhoog en klop de bladeren van mijn kleren mijn hart bonst in mijn keel. Nogmaals, niet achterom kijken wat is geweest dat komt niet meer terug hoewel het gevoel blijft dat het toch stiekem mij blijft achtervolgen. Nauw in mijn kielzog waar ik ook ga of sta.

Mijn handen beven als ik de sleutel in het contactslot steek. Ruitenwissers beginnen te bewegen en met een zag gebrom start de motor. Ik bijt hard op mijn lip en houd mij groot. Voor wie eigenlijk? In mijn binnenspiegel vang ik mijn verwilderde blik op. Uit de speakers sijpelt een half vergaan liefdesliedjes en met een haast theatraal gebaar slinger ik er een andere zender op. Wat ben ik boos! Boos en teleurgesteld. Ik zit nog geen twee minuten in de auto en mijn tranen komen dwars door de dijk van koppigheid. Waarom ben ik zo een naief schaapje? Ik sla een paar keer op het stuur en raak daarbij per abuis het claxon. Een man met hond kijkt mij verschrikt aan en ik maak een verontschuldigend gebaar.

Het was iets wat niet was wat het leek en ik liep er met open ogen in. Volgens mij was ik zelfs aan het huppelen. Compleet onbevangen frank en vrij. Waar stonden in godsnaam die waarschuwingslichten? Heb ik ze dan allemaal gemist? Collectief overgeslagen? Ik wrijf over mijn gezicht maar in mijn hoofd denderen honderden sneltreinen door elkaar heen en weer. Het is spitsuur in mijn hoofd en het rode sein is tijdelijk buiten werking. Volgens mij zijn waarschuwingslichten en ik geen vrienden. Waar ik ze moet zien daar mis ik ze en waar ze niet zouden hoeven zijn daar struikel ik er over.

Langzaam rijd ik weg terwijl de hemel oplicht en niet veel later dendert en dondert het rondom mij. Het was een avond vol signalen geweest! Vol signalen die ik wel kon plaatsen maar niet wilde plaatsen. Nu is er geen weg terug. De laatste spoorbomen hebben zich achter mij gesloten en ik staar in het diepe duister. Wat er op mij afkomt is een raadsel, het zal, hoe ik het ook bedenk toch anders zijn dan verwacht. Uit het dashboardkastje diep ik een zakje met een boterham. Met mijn tanden scheur ik het open en haal een keer mijn neus op. Zie mij hier nu achter het stuur zitten. Een betraand verwilderd hoofd, zeiknat van de regen en in mijn hand een boterham met pasta. Ik lijk min of meer op een kleuter alleen is er voor mij straks geen beker warme melk een koekje en een knuffel.

Stom eigenlijk om te geloven dat het kon, dat kon zonder bijbedoelingen. Ben ik dan zo blind? Zo blind als een paard dat moet haast wel. In de verte wordt het rode verkeerslicht weerspiegeld op het asfalt. Ik rem en staar naar het rode licht dat mij bijna verwijtend aan lijkt te staren. Ik schud vluchtig mijn hoofd nu zijn er werkelijke hele kolonies aan beren op de weg ontstaan. Achter mij klinkt getoeter, het serene groen kijkt mij aan en ik rijd vlug weg. Het voelt alsof ik qua gevoel de verkeerde kant op rijd. Een eenrichtingsweg in maar van de verkeerde zijde. Tegen alles in, tegen beter weten in? Ik knipper vluchtig met mijn ogen en draai de rotonde op.

Het was duidelijk, alles werd mij in een keer duidelijk en ik kreeg het gevoel te stikken. Een rare angst overviel mij in lichte mate en de kleine gebaartjes waren opeens geen toeval meer. De opmerkingen evenmin het werd steeds meer een duidelijkere foto van het beeld dat zich al tijden aan het schetsen was maar waar ik domweg aan voorbij ging. Dit was niet eens een beer op de weg, dit was een euvel wat ik niet heb gezien maar waar ik mij wel bewust van had moeten zijn. Als en dan... je roept ze het hardste als je aan hen niets meer hebt. Achteraf is gemakkelijk praten. Hier en nu moet je het maken alleen hoe? Soms maak ik meer brokken dan dat ik echt iets opbouw. Ik slik mijn laatste hap brood door en rijd de straat in. Mijn twijfels die ik als een soort van tweede huid met mij meedraag, waar waren ze op het moment dat ze zo nodig waren?

Domme naïeve ik!