vrijdag 30 december 2016

Bedankt

Hallo beste lezers!

2016 was voor mij eigenlijk niet echt een leuk jaar. Gelukkig waren er ook leuke en mooie momenten. Zo wil ik een aantal mensen extra bedanken dit jaar. Ik heb een paar anderen op een andere manier bedankt. Zij zijn niet zo van digitale wereld vandaar.

Zo had ik vele gesprekken met Karin de Groen op Facebook en heb ik haar twee keer bezocht in Rotterdam om eens mee te kijken tijdens haar dienst. Dat was heel erg leuk, boeiend en gezellig. Zo breken wij nog ons hoofd over een mysterieus zilveren dingetje op het dashboard aan de bijrijderszijde van een dienstvoertuig. Neen, dat is geen shocker! Het is fijn om te babbelen met iemand die betrokken is. Je wist op te fleuren met foto's van hun K9 eenheid. De verhalen die ontstonden onder een foto van een leeggelopen kerstman... Karin, ik deed het al eerder op karton maar nu ook digitaal! Dankjewel! Je bent een wereldwijf!  Ik beschouw je toch wel als een soort van maatje.

In 2016 ging ik ook dikwijls op bezoek bij Roos en haar kinderschare. Zei Jari in het begin van het jaar nog Euf nu zegt hij Eef. Wat hebben wij ons bewusteloos geroddeld! Wat kan je toch machtig verontwaardigd reageren als ik je loop te stangen. Bedankt dat ik bij jou mijzelf mag zijn inclusief mijn paniekjes. Het is ook zo leuk om met de kinderen om te tutten. Jari en Fayah zijn echt twee (b)engeltjes. Eigenwijs ook, hoe zou dat toch komen? (hap hap hap) dankjewel voor je ontzettend leuke attentie met kerst. Het schaapje hangt in mijn auto! Het bier smaakte goed en de foto prijkt op de kast. Als wij éénmaal bellen dan duurt dat zo een uur. Oeps! Bedankt voor je steun dit jaar en het lekkere eten want koken dat kan je! Zoals Justin heel goed kadaverstaven kan bakken. Dank lieverd!

Lindsy, om jou kan ik zo ontzettend lachen! Wat hebben wij er wat af gelachen zeg. We zijn in de auto soms net Haagse Wil. We hebben toch leuke dingen ondernomen dit jaar en bijzondere dingen. Wéét je nog dat we naar Westerbork waren geweest? Dat was zo indrukwekkend. Op de terugweg stonden we 1.5 uur op te parkeerplaats. Ik riep nog naar de bestuurders, "ze komen dreks met erwtensoep" onze voorliefde voor de Action! Mijn parkieten die je een trauma hebt bezorgd! Mooie ben jij. Natuurlijk je ontzettend leuke verrassing eerder dit jaar. "Schapen scheren" dat was echt super tof! Merci deerne!

Gert, wat moet ik vaak lachen om jouw woordspelingen. Je kan zo geestig uit de hoek komen op Facebook. Sinds kort bellen we soms met elkaar maar dat is altijd heel gezellig. We kunnen overal over babbelen. Zowel over serieuze zaken als over hele luchtige dingen. We kennen elkaar al best lang en vooral digitaal maar door te bellen is het toch anders. Natuurlijk ook bedankt voor de vele potjes Wordfeud. Wij als taalpuristen konden ons collectief groen en geel ergeren aan het taalvandalisme. We konden ons groen en geel ergeren aan types als Sylvana. In 2017 gaan we elkaar ontmoeten. Als dit niet linksom kan, dan maar rechtsom. We hadden ooit op Twitter gekscherend gezegd dat we een biertje zouden gaan drinken, zoiets moet te realiseren zijn. Je bent echt een schat van man Gert en je schrijft echt heel goed.

Hanneke, ik ken niemand die zo recht door zee kan zijn zonder de ander te kwetsen. Je hebt mij wel wat te stellen. Sorry. Je wist me te raken, aan het denken te zetten en dat is ook heel belangrijk. We kregen contact doordat jij op een missie was in het buitenland. Jij was net wakker en in Nederland was het nacht. Je vond het leuk dat ik interesse toonde in je werk en zo ging het balletje rollen. Ik waardeer je oprechtheid ook al was dat soms wel heel moeilijk. Je hebt laten zien dat je naast recht door zee te zijn ook lief en zorgzaam kan zijn en dat siert je. Ik heb diepe bewondering voor wat je allemaal doet, vooral in het buitenland. Ik ben super trots op je!  Sorry dat ik je soms zat te stangen maar je hapt zo leuk! Weet dat ik het nooit of ter nimmer gemeen bedoel. Dankjewel! Ik vind je echt een kanjer.

Grayson, we hebben elkaar dit jaar niet veel gezien maar de momenten dat ik bij jou en Erica was, dat was gezellig! Jij en ik kunnen keten op een manier zoals alleen wij dat kunnen. Ik heb dit jaar keuzes moeten maken omdat dit soms moet. Je weet wel, tussen de één of de ander. Ook al waren sommige dingen voor mij best lastig, toch bleef ik daar wel voor gaan. We kennen elkaar al zo lang en ik vind het mooi om te zien hoe gelukkig je nu bent samen met Erica. Samen een huis, getrouwd, het is je gegund want ik weet dat je dat gewoon graag wilde.

Jan, eigenlijk kennen we elkaar niet maar als ik me rot voelde dan ging ik jouw berichten lezen op Facebook. Je schrijft zo mooi. Je wist zelfs van een iet wat serieuze kwestie toch iets grappigs te maken zonder dat je het schoffeerde. De foto's van het antiek op wielen, je verhalen over M, je leuke berichten over buurtbewoners, fantastisch. Je neemt de burger op jouw eigen manier mee in jouw werkzaamheden en dat vind ik  heel erg leuk. Blijf vooral zo doorgaan.

Justin, dankjewel voor je vertrouwen. Ik heb heel veel respect voor je. Ik weet dat dit jaar voor jou niet heel gemakkelijk was maar toch informeer je regelmatig hoe het met me gaat. Liet je me niet vallen toen de pleuris uitbrak op Twitter en bleven gewoon contact houden. Ik vind je echt een toffe gast en vind het heel knap hoe jij je staande weet te houden. Ik weet zeker dat A super trots op je zal zijn en terecht.

Kalinda, ook jij bedankt voor je vertrouwen en de make-up tips! Je komt er wel meid. Ook jij bedankt dat je me niet liet vallen na die rel. Ik vind het zo fijn voor je dat je samen bent gaan wonen met Justin, dat je nu een eigen bol hebt enz. Het is je gegund meid.


Afijn, natuurlijk ben ik mijn lezers dankbaar dat ze mijn geneuzel elke keer weer lezen. In 2017 ga ik zeker door met het schrijven van allerlei blogs, verhalen en voorbeeld klachtenbrieven.






maandag 26 december 2016

Flessenpost

Beste Postnl,

Deze tijd van het jaar is voor jullie ploeteren tot je purper ziet, daar ben ik mij terdege van bewust. Miljoenen mensen die een kaartje sturen met daarop allerlei wensen en kusjes etc.

Dan is er nog van dat straattuig dat brievenbussen opblaast waardoor alle post als een soort van sneeuw door de lucht dwarrelt. Ook dát is iets waar jullie als bedrijf mee te kampen hebben.

Ik begrijp dus dat alles niet zo verloopt zoals dat gebruikelijk is. Wat ik echter niet begrijp is dat sommige poststukken zolang onder weg zijn dat wanneer ze (als dat überhaupt al gebeurt) aankomen rechtstreeks naar het Rijksmuseum kunnen of het museum voor oudheidkundige zaken. Jullie beweren dat de post maximaal 4 dagen onder weg is. Daar heb ik vrede mee maar zo lang als nu? Sommige stukken zijn na een week nog niet bezorgd.

Vervolgens krijg ik van jullie een bouwpakket toegestuurd. Een kaart die is verzonden vanuit Duitsland wordt bij mij netjes in twee stukken in een plastic hoesje afgeleverd. Geen excuusbriefje die je normaliter wel krijgt. Waren zeker op? Op Twitter probeerde ik het nog om te buigen naar een grapje door te suggereren dat jullie tegenwoordig ook een snijmachine hebben, weliswaar een slechte maar ach.

Geen reactie. Vervolgens stuurde ik een Tweet over dit poststuk zonder olijke ondertoon en wederom geen reactie. Misschien is het wel niet het doel van jullie Twitteraccount om klachten te beantwoorden? Misschien vinden jullie het nodeloos gezanik? Zeg het maar hoor?!

Ook de derde klacht werd straal genegeerd. U als bedrijf promoot het om kaartjes te sturen. Nu behoor ik tot de natie die deze nostalgie graag in ere wil houden maar dan zal het wel fijn zijn dat de post enigszins op tijd wordt bezorgd en niet als een bootje in de Bermudadriehoek in het eindeloze niets verdwijnt.

Gezien bovenstaande omstandigheden heb ik besloten om nu alvast de kerstkaarten voor komend jaar te versturen. Dan hebt u tijd genoeg om ze te verwerken en kan ik ze in de aanbieding kopen. Lijkt me toch een mooie win-winsituatie. Beetje jammer dat jullie als bedrijf niet zelf met een oplossing komen of een reactie. Het versturen van post wordt steeds duurder en de service steeds slechter. Lijkt me beurstechnisch niet helemaal handig.

Om het toch maar positief af te sluiten heb ik deze brief in een fles gestopt en bij uw hoofdkantoor, zoals u kon merken, door het vensterglas naar binnen gemikt. Zo weet ik zeker dat hij op tijd is bezorgd.

Ik heb er een stoffer en blik achteraan gegooid voor de schade. Gelukkig ben ik WA verzekerd bij Interpolis (die dan wel weer een goede onlineklantenservice hebben) dus komt het met de schade wel goed.

Vriendelijke groeten,

Een boos en ontstemde burger!

zaterdag 24 december 2016

Het meisje van de Jumbo

Hallo lieve lezers!

Vandaag had ik een briljant idee. Boodschappen doen! Omdat de Jumbo voordelig en goed wc-papier verkoopt besloot ik naar deze supermarkt te gaan. Dat werd een waar avontuur dat nog net niet ontaardde in chaos.

Het was druk! Ik kon, gezien mijn omvang, wel een aanloopje nemen en als een soort van levende bowlingbal iedereen opzij beuken, echter was ik dan geheid de winkel uitgezet. Los van de vele schadeclaims die zouden volgen maar dat terzijde.

De dames achter de kassa droegen allemaal een olijke kerstmuts. Of ze daar zelf nou zo blij mee waren is een tweede. Afijn ik had niet heel veel nodig dus qua inslaan was ik snel klaar. Bij het bier stond een man wat onduidelijke teksten uit te slaan. Hij had iets geniaals bedacht alleen waren de natuurkundige wetten onverbiddelijk, het leven is een tranendal.

Overigens zag alles er nog netjes uit in de winkel. Het was niet alsof er een troep hongerige hyena's lang was getrokken of een kudde waterbuffels. Complimenten aan de Jumbo.

Toen ik eindelijk de kassa had bereikt en de uitgang in zicht kwam besloot ik om toch maar een broodje hamburger mee te nemen naar huis. Gezien de drukte op de parkeerplaats zou het zomaar tot sint juttemes kunnen duren eer ik weer in de bewoonde wereld terecht zou komen. Gelukkig had ik bier en wc-papier bij me. De rest had ik al ingeslagen.

Bij de Jumbo hamburgerstand stond een meisje met uiterste precisie hamburgers te bakken. Ze was op en top geconcentreerd. Uitjes bakken, hamburgers bakken, dat alles voor een troep hongerige wolven die zich hebben ten prooi gegeven aan het boodschappen doen vlak voor kerst.

Gewapend met bier, wc-papier en een hamburger in een papieren zakje drentelde ik naar de auto en toen begon het wachten. Mensen komen overal vandaan, kijken nergens naar en voor je het weet BAM! Biem! aanrijding. Vervolgens was er een oude man die zich voordeed als verkeersregelaar en ging de boel wel even regelen. Oké, als je daar gelukkig van wordt.

Het was dus weer een avontuur op zich. In de Nieuwstraat besloot Jan en alleman om gewoon dubbel te parkeren. Buitengewoon hinderlijk maar ja, in die straat gebeurt dat altijd.

Nu weer thuis, vanmiddag naar mijn vader en zijn vrouw. Ben benieuwd. We gaan kerstavond vieren. Moet ik de knoflooksaus niet vergeten natuurlijk..

Groetjes en fijne feestdagen

zaterdag 17 december 2016

Vunzige markt

Hallo lieve lezers!

Vanmorgen was het doel om met een geldig treinkaartje in de trein te stappen om in Deventer weer uit te stappen. Helaas beste betreurden, dat liep anders dan gepland. Ik stond totaal beteuterd bij de incheckpaal voor paal! Ik had namelijk het verkeerde kaartje bij me. Dom ding!

Ik heb toen Ruud maar bericht dat ik in rouw gedompeld was. Ruud kwam vervolgens naar Almelo maar omdat hij nog niet in Almelo was gearriveerd besloot ik een haring te gaan eten. Lekker, van Reinerink! Nadat ik dit beestje had verslonden bedacht ik me dat het wel leuk kon zijn om Pokémon Go weer te gaan spelen en eens een rondje te lopen over de Almelose markt. O jongens wat enorm!

Het was in elk geval druk! Je komt dan de meest vreemde figuren tegen. Zo was er een dame die een heel gesprek voerde met de kwakjes in bakjes die daar stonden om te proberen. Ze dacht kennelijk ook aan de boer in Gouda want ze maakte een rondje om het tafeltje waarbij schaap het veld moest ruimen. "Sorry mevrouw dat ik me in uw loopbaan bevond." Terwijl ik me een weg baande door de winkelende menigte ving ik zowaar ook nog wat leuks. Bij de worstenkoning wist ik heel elegant een plakje worst mee te jatten. Lekker hoor, vooral na zo een haring.

Afijn daarna nog even naar de Gamemania. Twee games gekocht voor het exorbitante bedrag van 2 euro. Kreeg ik ook nog een pasje. Zijn trouwens tweedehands games maar ach, is toch best leuk?

Vervolgens naar de Kik. Nou daar hing een lagerdrukgebied waar je U tegen zegt. De dame achter de kassa was zo chagrijnig  dat zelfs lachgas zijn werking zou verliezen en prompt zou muteren naar traangas. Kolere!

Nadat ook die buit binnen was, was het tijd om naar mijn eigen gezeik te gaan luisteren. Op een drafje naar het huis van mijn vader en zijn vrouw. Daar mijn telefoon bijgeladen en niet veel later heb ik Ruud opgehaald van het station.


woensdag 14 december 2016

Zichtbaar of onzichtbaar

Vanmorgen had ik met een collega een onderonsje over onze sterke arm der wet. Waaraan moet een wijkagent conform zijn profielschets voldoen en wat zijn de 'eisen' die wij als burger stellen? Zelf ben ik iemand die veel contacten heeft binnen het blauwe wereldje. Het is mijn interesse gebied en ik vind het leuk dat politiemensen laten weten wat ze doen. Niet alleen om de stereotypering te ontkrachten maar ook om aan te tonen dat het werk bij de politie niet enkel bestaat uit kommer en kwel en het schrijven van eindeloos veel processen verbaal. 

Als ik voor mij persoonlijk spreek dan vind het contact met je eigen wijkagent belangrijk. Burgers kunnen signaleren en deze signalen weer doorgeven aan de diender. Daarbij kan een wijkagent zorgen ontnemen of wildwestverhalen ontkrachten. Een nauwe betrokkenheid bij de wijk waar de wijkagent dienstbaar is lijkt mij van wezenlijk belang.

Ik heb het gevoel dat de politie, zeker in het westen van Nederlander vooruit loopt op de digitale communicatie met haar burgers. Zo is er een agent in Rotterdam die een zo genoemd pop-up politiebureau runt. Eigenlijk moet je dat voor je zien als een mobiel, piepklein politiebureau dat her en der in zijn wijk, op gezette tijden opent. Dit biedt de burgers de kans om met deze agent in gesprek te komen, al dan niet met een bakje koffie.

Ander voorbeeld, een agente werkzaam in Rotterdam laat met regelmaat zien dat ze een bezoekje brengt aan activiteiten die in haar doelgebied plaatsvinden. Op die manier kom je met allerlei mensen in gesprek, op een laagdrempelige manier. Zonder deze burgers direct in beeld te brengen wordt wel duidelijk dat er wordt gewerkt aan het leggen van verbanden.

Ik zal niet beweren dat men in dit gebied van Nederland daar niet mee bezig is. Zo zijn er dienders die zich al behoorlijk raad weten met de sociale media. Ook zij hebben wijkspreekuur en bezoeken activiteiten. Soms mis ik het wel. Als je kijkt naar de ratio van dienders die hun werk inzichtelijk maken in Twente t.o.v. Rotterdam/Amsterdam dan valt er nog veel winst te behalen.

Stukje fysieke zichtbaarheid vind ik ook een belangrijk aspect. Onze vorige wijkagent zag ik met regelmaat door onze wijk flaneren. Onze huidige heb ik eigenlijk, op 1x na, nog nooit gezien. Natuurlijk zegt dit niet alles want ik zit natuurlijk niet de hele dag voor het vensterglas te kijken wat er zich afspeelt in mijn straat. Anderzijds mis ik in mijn wijk bijvoorbeeld het wijkspreekuur. Daarnaast is het contact leggen met de diender in kwestie wat omslachtiger.

Ik begrijp dat er aan Twitter en/of Facebook nadelen kleven maar die wegen niet op tegen de voordelen. Even snel iets melden, even snel via een direct message een fotootje sturen of melding maken van iets wat niet direct spoed behoeft. Het is snel, handig en efficiënt.

"Ja, maar dat kan allemaal met de politie-app" hoor ik je denken. Dat is correct echter is het aantal gebruikers van Twitter/Facebook vele malen groter dan de groep die de politie-app gebruikt. Daarbij moet je voor het versturen van zaken met de app meer handelingen verrichten. Waarmee ik niet wil zeggen dat de app niet deugt, dat voorop gesteld.

Mijn eindconclusie is dat wanneer je zichtbaar bent in je wijk maar ook op de sociale media, je begrip kan krijgen voor wat je doet, een laagdrempelige manier creëert om te communiceren en inzichtelijk maakt wat je doet.


zondag 4 december 2016

Politie deel 2

Ik heb sinds ik klein ben al een fascinatie voor de politie. Ik schreef hier eerder al een blog over. Ik wil er nu graag een tweede blog aan wijden. We leven in een tijd dat alles wat er gebeurt op beeld wordt vastgelegd. Op sites als Dumpert verschijnen met regelmaat filmpjes over het werk van de politie dat moedwillig in een kwaad daglicht wordt gesteld. Sylvana Simons trekt te kust en te keur de racisme kaart want o god, een blanke agent houdt een donkere burger staande. Etnisch profileren wordt het genoemd. Of het al dan niet terecht is valt over te twisten maar wat men vergeet is in wat voor een lastig pakket onze politiemensen soms gedrukt worden.

Als je naar Opsporing Verzocht kijkt dan is, ruwe schatting, zeker 80% van de gezochte daders niet blank. Is het dan zo raar dat men meer de focust legt op bepaalde doelgroepen? Ik vind van niet. Ik kan me nog goed heugen dat ik samen met een vriendin naar een bepaalde toko in Almelo wilde om een drankje te drinken. Zij mocht doorlopen maar ik werd geweigerd om wille van mijn schoeisel. Ik kwam net van het Theaterhotel dus ik snapte er niets van. Ik droeg sneakers en het deurbeleid was dat sneakers niet waren toegestaan. Ik als blanke zag dat de getinte uitsmijter vervolgens getinte mannen mét sneakers wél toeliet. Heb ik daar stampij van gemaakt? Nee natuurlijk niet. Voelde ik mij gediscrimineerd? Ja maar ik deed er niets mee.

Mensen lijken soms te vergeten dat de mensen van de politie telkens moeten schakelen. Zo staan ze bij een fataal ongeval op een willekeurige weg, zo moeten ze naar een overval of een vechtpartij. Het is voor deze mensen constant schakelen tussen diverse incidenten. Op het ene moment voeren ze een reanimatie uit, op het andere moment houden ze iemand staande die veel te hard heeft gereden. Dat deze mensen al deze gebeurtenissen moeten verwerken, daar lijken weinig mensen bij stil te staan. Als iemand zich voor de trein gooit, dan moet OOK de politie daar naar toe. Zij zien de gruwelijke beelden die wij als burger godzijdank niet zien. Het kan maar zo zijn dat zij nog geen uur later weer in de achtervolging zitten van een drugsrunner.

Henrieke Schoonkamp schreef onlangs een column die me heel diep wist raken. Soms houdt het politiewerk meer in dan wij ons realiseren. Door de colums te lezen van Henrieke, Piet Kats en Han Tummers kan je tot de conclusie komen dat het werk van een politieman/vrouw niet zomaar iets is. Ja ze moeten een proces verbaal uitschrijven als je ergens parkeert waar dat niet moet. Ja ze moeten uren langs een willekeurige weg staan met een lasergun maar doen zij dit voor hun lol? Nee! Een ware politie man of vrouw houdt zich liever bezig met zaken waar het echt om draait dan met bestuurder die 10 kilometer te hard rijden.

Zij zien de meest gruwelijke dingen maar van hen wordt verwacht dat ze naadloos van situatie naar situatie kunnen schakelen. Dat is toch immers hun werk? Ze worden verrot gescholden door boze burgers en schrijven zij daar altijd een pv voor uit? Neen! Omdat zij weten dat dit onderdeel is van hun beroep! Ze worden bij tijd en wijle verguisd op de (sociale)media omdat hun werk onder een vergrootglas ligt

Ik vraag me af hoeveel mensen zich realiseren dat een "tot vanavond" voor een politieagent(e) veel minder vanzelfsprekend is dan voor de groenteboer of voor het kassameisje van de Jumbo. Ik vraag me af hoeveel mensen zich realiseren wat het voor een politieagent(e) inhoudt om dag in dag uit te moeten schakelen tussen diverse meldingen.

Vergeet niet, ook zij zijn mensen. Zij kozen voor dit beroep om de wereld een stukje veiliger te maken. Zij moeten dealen wat hogerop achter een bureau heeft bedacht. Zij bevinden zich soms in gevaarlijke situaties waar menigeen zich niet in durft te wanen. Zij staan er voor onze veiligheid maar worden soms mishandeld en verguisd. Ondanks alles zijn vrijwel al deze mensen trots op hun vak en werken ze vanuit hun hart, hun gevoel.

Neen, niet elke agent(e) is even goed als de andere maar het gros der agenten wil niets anders dan een betere en veiligere samenleving voor ons allemaal. Ga er maar eens aanstaan om ouders te vertellen dan diens kind is overleden. Ga er maar eens aanstaan om de meest schrijnende situaties te zien. Ga er maar eens aanstaan om naar een zelfdoding te gaan. Menig burger zal dat beslist niet kunnen opbrengen.

Denk voortaan beter na voordat je kk smeris roept! Denk voortaan beter na voordat je roept dat ze maar boeven moeten gaan vangen. Denk voortaan beter na voordat je ze dienstkloppers noemt en realiseer je dat ze taken krijgen opgedragen die ze wellicht helemaal niet op deze manier willen uitvoeren maar domweg niet anders kunnen omdat hogerhand dat bepaald. Realiseer je dat menig poltieagent(e) 24/7 met zijn vak bezig is.

zondag 20 november 2016

Stop, alleen hoe?

Weet je wat één van de moeilijkste dingen in het leven is? Tegen wil en dank voor iets blijven gaan waarvan je diep van binnen weet dat het onmogelijk is. Je verlies nemen, accepteren en doorgaan, dat is soms zo een verrekte bittere pil die je wel moet slikken.

Waarom spelden mensen je zoveel onzin op de mouw? Dat ik een beperking heb wil niet zeggen dat je ongelimiteerd dooie mussen naar me kan gooien. Het betekent niet dat ik geen gevoel heb. Het betekent al helemaal niet dat je maar lukraak dingen kan beweren die 0.0 naar waarheid zijn gestoeld.

Wat voor de één een wissewasje is, is voor de ander iets dat snijdt in de ziel. In mijn ziel en ik vraag steeds weer af waarom. Waarom ben ik zo naïef om deze onzin te geloven. Waarom strijd ik voor iets waarvan ik weet dat ik nooit of ter nimmer dat doel zal bereiken. Waarom blijf ik tegen beter weten in geloven in sprookjes?

Waarom zit ik op een zondagavond jankend weer een blog te typen terwijl ik dit had kunnen voorkomen? Zoveel vragen maar o zo weinig antwoorden. Soms denk ik 'help me dan' maar anderzijds realiseer ik me dat deze wereld steeds meer individualistisch wordt. Samen sterk is een begrip dat steeds meer verdwijnt binnen onze samenleving.

Men zegt wel eens, 'wat heeft je leven voor een zin als je geen dromen meer hebt, geen hoop meer koestert?' ik zou het niet weten. Het bespaart je hooguit een heleboel teleurstellingen. Als je nergens vanuit gaat, dan kan je hooguit worden verrast. Is dat niet de aard van het beestje? Dat wij allen bij tijd en wijle stiekem op iets hopen? Dat we tegen beter weten in hoop koesteren?

Dit weekend heb ik iets voor mijzelf afgesloten. Dat is wel heel erg moeilijk. Soms moet een mens keuzes maken. Soms moet je kiezen tussen twee kwaden. Soms moet je alle signalen uit het verleden eens voor jezelf op een rijtje zetten en daaruit je conclusies trekken.

Misschien ben ik ook wel kinderlijk naïef en had één ieder in mijn positie dit van een kilometer afstand zien aankomen. Vergeef me, vergeef me dat ik soms, heel soms nog in sprookjes geloof. Ik ben gewoon niet wijzer. Soms vraag ik me af of ik dat ooit word. Gezien dat ik dikwijls mijn hasses aan dezelfde steen blijf stoten.

Soms moet je knopen doorhakken, je focussen op iets waar je rendement uithaalt maar waarom is iets wat in theorie zo gemakkelijk  is, in praktijk  zo verdomde moeilijk? Je kan zoveel logische redenen bedenken waarom je ergens mee moet kappen maar je gevoel.... het dwarsboomt zoveel. Je gevoel is soms een pad vol met valkuilen waar je met open ogen in lijkt te pleuren.

Zie mij hier nu zitten, zondagnacht, 00:13. Grote tranen van verdriet terwijl ik de enige ben die hier last van heeft. Dat is vaak het gekke. Anderen gaan vrolijk verder en jij voelt je klote van de bok. Nodeloos tijdverdrijf maar zo eenvoudig werkt het helaas niet.

Afijn, wellicht word ik weer wat rustiger van een filmpje van Enzo Knol.

Goede nacht lieve lezers


woensdag 9 november 2016

Mijn pestverhaal

"And I find it kinda funny, I find it kinda sad
The dreams in which I'm dying are the best I've ever had
I find it hard to tell you, I find it hard to take
When people run in circles it's a very very
Mad world, mad world
"

Ik ben eigenlijk heel erg lang gepest. Het begon op de basisschool. Ik zat op de Vrije School in Almelo. Een school die er een antroposofische instelling op nahoudt. Een soort boomknuffelaars. Afijn, mijn eerste twee jaar waren oké Ik was een blije kleuter die zich er niet bewust van was dat ze anders was dan de rest. Qua uiterlijk maar ook qua doen en laten. Het verliep op zich vredig. Ik speelde in de zandbak, we beelden ons in dat we een bus hadden en in de pauze speelden we buiten met de karretjes, een soort van houten kruiwagens waarmee me over het plein renden.

Waar het exact is begonnen weet ik niet meer precies maar op den duur merkte ik dat ik werd buiten gesloten. Mede door mijn beperking wist ik niet goed hoe sociale verhoudingen in elkaar staken. Ik merkte dat ik werd uitgelachen, dat men mij maar een rare vond. Ik was steeds vaker alleen. Er werd steeds steviger een stempel op mij gedrukt en dat deed pijn. Ik was een los element in een geheel dat naadloos op elkaar aansloot. Ik was geen meisje-meisje, was nog niet bezig met jongens, ik hield me niet bezig met uiterlijk. Het enige dat typerend voor mijn leeftijd was dat ik toen der tijd van paarden hield en zelfs lid was van De Penny.

Ik was meer een jongetje dan een meisje. Ik was mij daar niet echt van bewust en al snel zeiden ze tegen me dat ik beter een jongetje kon zijn. In mijn ontwikkeling liep ik wat achter op de rest, helaas was ik mij daar niet van bewust. Eigenlijk speelde ik in de pauze vrijwel altijd alleen buiten. Men vond mij raar en ik hoorde nergens bij.

Na de basisschool ging ik naar het IVVO te Hengelo. Speciaal onderwijs. Eigenlijk was het daar best oké. Oké ook daar kreeg ik soms nare opmerkingen maar dat was het wel. Ik had aldaar een vriendin waar ik heel veel mee optrok. Er waren wel een paar jongens die mij treiterden maar dat gebeurde vooral buiten de schooluren wanneer ik op de bus wachtte.

Vanuit het IVVO ging ik naar het Nijrees, ook speciaal onderwijs en daar werd mijn leven een hel. Ik was ondertussen ook nog terug gegaan naar het IVVO, gewoon om eens te buurten. Dat had ik beter niet gedaan. Zodra ik op het schoolplein aankwam werd ik ingesloten door een groep van 15 a 20 leerlingen. De leraren gingen naar binnen en toen begon het. Geduw, getrek en gescheld. Ik ben gevlucht en ben huilend luk raak Hengelo in gerend. Ik was zo bang! Ik had destijds ruzie gekregen met dat vriendinnetje en volgens die mensen had ik haar gepest. Dat kan ik mij niet zo heugen, in mijn beleving is dat absoluut niet waar. We hadden ruzie en waren het niet eens.

Afijn, op het Nijrees was het verschrikkelijk. Het tweede jaar kwam ik in een klas met verschrikkelijke mensen. Ik werd uitgescholden, dag in dag uit. Ik werd bedreigd met de dood, ze gooiden met mijn boeken, een jongen nieste in mijn haar waardoor zijn slijm en snot in mijn haar zat. Het was verschrikkelijk en de leraren deden niets. Ze waren kwaad omdat ik tegen de conrector had gezegd dat zij wel eens afwezig waren in de klas. Wat moest ik anders? Het was de waarheid en ik was in paniek! Er werd helemaal niets ondernomen en de pesters konden gewoon hun gang gaan. Ik kreeg tig keer per dag te horen dat ik lelijk was, dat ik dom was, dat ik een mietje was. Ik probeerde het te negeren maar dat was wel heel moeilijk. Hoe dikwijls ik in de pauze niet huilend op de plee heb gezeten. Hoe dikwijls ik gespijbeld heb... het is niet op twee handen te tellen. Ik deed er alles aan om uit de buurt van die mensen te blijven.

Waar ik ook kwam, men vond mij een rare. Vanuit het Nijrees ging ik naar het AOC. Je zou zeggen dat wanneer mensen ouder worden ze stoppen met pesten maar niets bleek minder waar. Ik had twee meiden in de klas. K en K en zij roken vanaf de eerste dag dat ze mij zagen mijn bloed. Het was niet zo bedreigend als op het Nijrees maar het was niet leuk. Er was nog een meisje, zo een primitief type dat mij filmde, geen idee waarom maar zij vond het leuk. Ook op deze school werd er vrijwel niets aan gedaan.

Eigenlijk stopte het pesten pas toen ik naar het volwassenenonderwijs ging. Je kan wel stellen dat ik van mijn 7e tot mijn 21e ben gepest. Zoiets schaad je ontzettend. Ik heb ook nog op de scouting gezeten en daar werd ik ook vreselijk gepest. Zelfs getrapt. Er was een meisje dat bij de scouting zat dat ook bij mij op school zat en mij daar ook pestte. Het was vreselijk! Het ergste was dat de leiding hier gewoon aan meedeed. Mijn vader heeft mij toen ook van de scouting gehaald. Jammer want los van het gepest vond ik de activiteiten wel erg leuk!

Als je in je leven zoveel haat en bagger over je heen hebt gekregen dan ga je geloven dat je het niet waard bent om te bestaan. Je gaat geloven dat je een verschrikking bent, een monster, je gaat geloven dat je het vreselijkste wezen op aarde bent en dat doet heel veel pijn. Het maakt je zo verschrikkelijk onzeker! Nu nog ondervind ik daar het resultaat van. Nog altijd ben ik verschrikkelijk onzeker, heb ik af en toe last van zelfhaat en vind ik het heel erg moeilijk om de ander te vertrouwen. Vind ik het moeilijk er van uit te gaan dat iemand iets goed bedoelt. Nog altijd beschouw ik mijzelf als bijzonder minderwaardig.

Pesten maakt zoveel kapot. Heel dit verhaal is bijna 10 jaar geleden. Toen werd er al gepest en nu nog steeds. Er zijn campagnes op poten gezet maar ik heb niet de illusie dat dit helpt. Kinderen/jongeren zijn zo hard voor elkaar, dat is ongelofelijk. Soms lees ik wel eens reacties onder bepaalde vlogs en schrik van de haat. Men gunt elkaar niets en scheldt te kust en te keur met kanker. Beweert dat de ander dom is en ga zo maar door. Het is bizar wat voor een cyberwars er gaande zijn. Cyberpesten is dan ook echt iets van de laatste jaren. Het stopt niet! Hoeveel actie je ook voert.... pesten zal nooit stoppen! Daarom ben ik ook zo sceptisch over campagnes e.d. mensen die pesten hebben daar schijt aan en worden daar niet anders van.

Hoeveel mensen hebben zich al niet van het leven beroofd door het pesten? Tientallen! Domweg omdat mensen die pesten heet vermogen van empathie missen, omdat het ijskoude vreselijke mensen zijn die totaal geen besef hebben van waar ze mee bezig zijn. Dat besef komt er ook niet.



 

zondag 6 november 2016

Gewoon een prachtig mooie dag

"Als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht, als een vlinder vrij en altijd voor het leven op de lucht" - Boudewijn de Groot

Vandaag was een bijzonder fijne dag. Ten tijde dat het allemaal niet zo lekker verloopt is zo een dagje waarop je helemaal blij wordt meer dan welkom. Vandaag stond een dagje Rotterdam op het programma. Ik ging op bezoek bij een agente waar ik veel contact mee heb en waar ik ook al eerder bij op bezoek ben geweest.

Het was echt een fijn bezoekje. Ik werd rondgeleid door het mooie Rotterdam en we hebben honderduit gebabbeld over van alles en nog wat. Ook over het feit dat de ene persoon wél te kampen krijgt met PTSS en de ander niet en hoe dat nou kan. Soms maken mensen hele heftige dingen mee alleen de ene ontwikkelt PTSS en de andere niet.

Rotterdam is naar mijn mening een schitterende stad! Zo zijn we ook langs De Kuip gereden. De agente in kwestie is naast betrokken en recht door zee ook bijzonder geestig door haar Rotterdamse uitspraken. Niets geen Hoog Haarlems maar gewoon de taal van Rotterdam. Ik vind dat prachtig. Dan is iets puur, dan is iets echt. Wat je ziet is wat je krijgt. Daar heb je tenminste iets aan. Immers heb ik een gruwelijke hekel aan die verdomde Gooische R.

Overigens was ik bijna reddeloos verloren geweest als ik geen navigatie op mijn telefoon had gehad. Ik dacht slim te zijn maar dat pakte heel anders uit. Oeps! Hierdoor was ik veel te laat op mijn afspraak maar gelukkig was dat niet erg. Oef!

Eigenlijk is  het best bijzonder om mensen te ontmoeten die soortgelijke dingen hebben meegemaakt in het verleden en hierdoor begrijpen hoe zoiets is. Je hoeft dan niet alles uit te leggen. Het is ook wel fijn om met iemand samen te zijn die niet veroordelend is. Dat biedt namelijk de ruimte om meer dingen te delen. Als je in een wereld leeft waarin de meeste mensen je wél veroordelen op wie je bent, op hoe je functioneert en op wat je niet kan, dan word je daar wel schichtig door.

Soms steekt de wereld verdomd moeilijk in elkaar. Wat bedoelen mensen nu precies, hoe moet je  het interpreteren... bedoelen ze het positief of is het een sneer. Ik vind dat, mede door mijn verleden en mijn beperking bijzonder moeilijk. Je kan zaken vaak op verschillende manieren opvatten.

Onlangs stuurde ik iemand een berichtje. Het was niet eens bedoeld om een heel gesprek op gang te brengen. Ik kreeg toen een reactie waarvan ik niet goed wist wat ik er mee moest. Mijn eerste gedachte was dat ik vakkundig was afgekapt. Die gedachte heerst nog steeds. Dat maakt dat ik dan geneigd ben om mij stil te houden. Waarom zeggen mensen niet wat ze bedoelen?

Voorbeeld: Ik stuurde iemand een berichtje om deze met iets te complimenteren. De reactie was op zich oké maar de laatste zin in het berichtje was "fijne avond nog" m.a.w. pleur op. Althans, dat is wat ik dan denk. Terwijl het niet mijn insteek was om een hele conversatie te houden.

Soms zijn de signalen die anderen uitzenden zo ingewikkeld. Wat bedoelen mensen precies, hoe bedoelen mensen het... je eigen stemming speelt hierin ook een rol. Het is soms knap ingewikkeld. Zeker wanneer je een heftig pestverleden hebt ben je geneigd om zaken eerder negatief op te vatten dan wanneer je dat niet hebt. Als je zoals ik zo enorm gepest bent dan denk je eerder "zie je wel, ze vinden me een teringwijf"

Afijn, dit geworstel is er altijd. Vandaag eventjes niet. Dat was wel fijn. Hoewel ik altijd op mijn hoede ben. Ik heb vaak het idee dat mensen mij uitlachen of me nakijken. Soms heb ik daar lak aan maar soms komt dat ook keihard binnen. Dat is lastig.

Het is dadelijk tijd om eens te gaan slapen. Vandaag was gewoon een prachtig mooie dag en dat zijn dingen die je, ik, moet koesteren.

Slaapwel suikertjes van me!


maandag 31 oktober 2016

Er mist een onderdeel

 "I feel like running away
I'm still so far from home
You say that I'll never change
But what the fuck do you know?
I'll burn it all to the ground before I let you in
Please forgive me, I can't forgive you now."

#FFDT

Het is niet altijd gemakkelijk om je staande te houden in een veel eisende maatschappij. Je komt, hoe je het ook went of keert elke keer weer voor een teleurstelling te staan. De littekens uit je verleden zijn de gidsen van je heden. Je maakt je keuzes op basis van wat er vroeger is gebeurd. Heus niet iedereen doet dat maar ik ben er van overtuigd dat het verleden je toekomst wel kleurt. Het bepaalt (deels) hoe je de signalen uit je omgeving interpreteert.

Wat als jij je in je leven nooit gewaardeerd hebt gevoeld? Wat als je in je leven verschrikkelijk gepest bent? Wat als je in je leven al dikwijls bent afgewezen? Je bouwt dan een muur om je heen of je gaat overcompenseren, hetgeen dat je uiteindelijk ook de das om zal doen. Je voert een soort innerlijke strijd om te bewijzen dat je sterker bent dan wat er altijd tegen je is gezegd. Je probeert te laten zien dat je meer bent dan hetgeen waar je altijd voor bent uitgemaakt.

Het is soms zo moeilijk om te denken "fuck you bitch!" Het is soms best moeilijk om te denken "dan niet." Misschien is het ook wel een deel van mijn autisme, mij zaken zo persoonlijk aan te trekken. Moeite hebben met hechten en loslaten, twee zaken die in sommige gevallen onlosmakelijk met elkaar verboden zijn. Een goede vriend zei eens tegen mij "Hoe minder je verwacht, des ter minder word je teleurgesteld." Met andere woorden, als je ergens niets van verwacht en het op  je af laat komen, dan kan je eerder positief verrast worden dan negatief.

Noem het een pessimistische inslag maar ik zie het toch als een soort van overleven. Als je zoals ik een vorm van autisme hebt, dan mis je een natuurlijk filter die zaken milder maakt. Bij mij is dat filter er niet en daardoor komt alle informatie rauw en puur binnen. Als een soort RAR bestand. Het een hap informatie die ik zelf moet regulieren. Dat valt niet altijd mee. Het komt binnen als een raket in de Gazastrook. Hierdoor ben ik ook langer van slag van sommige dingen dan 'normale' mensen. Hierdoor komen zaken ook harder binnen, intenser binnen dan bij 'normale' mensen en dat is iets waar ik mee moet dealen.

Ik heb dat ondertussen geaccepteerd maar dat betekent niet dat dit af en toe niet bijzonder lastig is. Als iemand in de supermarkt bot of lelijk tegen mij doet, dan ben ik meteen van slag. In plaats van dat ik denk "krijg jij even lekker de touwtyfus" Ik mis domweg het schild dat er voor zorgt dat dingen niet aan je gevoel komen. Neen, dat niet alles aan je gevoel komt. Zo ken ik iemand waarvan ik denk "ben jij nou nooit eens aangedaan of verdrietig?" Misschien ook wel, niet iedereen geeft dat altijd toe. Jezelf kwetsbaar opstellen is iets waar je wel ballen voor moet hebben.

Als jij jezelf kwetsbaar opstelt dan kan de ander je heel veel pijn doen. Als jij jezelf kwetsbaar opstelt dan kan de ander dat nu of later tegen je gebruiken. Anderzijds, al er al heel veel tegen je is gebruikt dan ga je op den duur ook denken 'fuck it, zo ben ik nou eenmaal'

Ik lijk op de sociale media echt een gannef. Dat is ook een soort pantser, als je die van nature niet hebt dan ga je er eentje kweken. In feite ben ik best wel een brullip. Zo krijg ik nog elke keer dat Heracles opkomt voor de wedstrijd een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Ik vind mijzelf dan zo een ongelofelijke muts. Wat heet, ik beschouw mezelf dan als een soort oppermuts. Zie mij daar nou staan!

Ach ja, soms is het beter om je eigen ik maar te nemen voor wat het is.... al is dat soms wel moeilijk. Ze zeggen wel eens "als je niet in jezelf gelooft, hoe moet een ander dat dan doen?" ik ben van mening dat deze waarheid andersom ook waar is. "Als niemand in jou gelooft, hoe moet jij dat dan doen?" Ik denk dat het een wisselwerking is. Je kan je zelfvertrouwen niet in je eentje kweken. Je kan het niet alleen opbouwen, je hebt daar anderen voor nodig.

Afijn het is tijd om nog een paar vlogs te kijken en dan te gaan slapen. Bedankt voor het lezen en tot een nieuwe blog! 






woensdag 19 oktober 2016

Wat een strijd

"Leugens zijn zo prachtig,
 Zo stil en raadselachtig.
 Zolang ze nog zichzelf zijn,
 Zolang je ze gelooft,
 Laat ze rusten in je hoofd,
 Want de waarheid doet pas pijn"   #Blof

Het is niet mijn week. Sommige dingen in het leven zijn ingewikkeld. Hoe zitten sommige sociale regels in elkaar? Hoe pik je de hints op die  je niet ziet? Wat doe je als  je merkt dat de ander zijn of haar irritatie laat merken maar je niet  weet waarom? Wat doe je met al die nachtmerries die de invulling zijn van je slaap? Dit is met recht de week van de teleurstellingen. De week van de momenten waarop ik mijzelf keihard tegenkom. Ik voel me verdrietig en onzeker. Waarom lukt het me niet om de dingen te bereiken die ik zo graag zou willen bereiken? Waarom ben ik zo onzeker? Die laatste vraag is niet heel moeilijk om te beantwoorden.

Het is zo frustrerend om telkens weer op je bek te gaan, het is zo frustrerend dat het doel wat je zo graag wilt bereiken zo ver weg lijkt, misschien, op dit moment, wel verder weg dan ooit. Het is zo moeilijk dat je bepaalde handvatten in het verleden nooit gekregen hebt terwijl ze zo broodnodig zijn. Het is zo moeilijk om alles wat er gebeurt niet op jezelf te betrekken.

Twijfels, waar ik me gek over pieker. Het valt niet altijd mee. Het roept bepaalde dingen in je op  die je helemaal niet wilt. Patronen uit het verleden. Dingen die je aan mensen die zoiets nog nooit ervaren hebben amper uit kan uitleggen.

Je wilt soms zo graag "van iemand" zijn terwijl dit ook heel eng is. Sommige dingen zijn zo onvoorspelbaar, onberekenbaar en dat is heel ingewikkeld, zeker als je snakt naar een stukje vastigheid in je leven. Naar een stukje stabiliteit. Soms mis  je een arm om je heen, een knuffel, het gevoel dat je er mag zijn, ook al ben je nog zo een vreemde eend in de bijt.

Deze maand is er veel gebeurd. Telkens weer is het  een gevecht. Een gevecht tegen wat je niet kan beseffen, een gevecht dat je eigenlijk niet wilt voeren. Een traject waarin je telkens jezelf tegenkomt met al je tekortkomingen. Dat valt niet niet mee, nee dat valt me bijzonder zwaar.

Soms vertoon je teveel pleasegedrag. Soms vertoon je teveel compensatiegedrag en dat duwt je de mensen die bijzonder voor je zijn soms alleen maar verder van je af. Hoe het dan verder moet? Wie  het weet mag het zeggen. Ze zeggen dat er altijd weer een nieuwe kans is maar is dat begrip oneindig? Ik geloof van niet.

Ik heb deze week, voor mijn gevoel veel dingen verkeerd gedaan en dat vind ik erg moeilijk daar ik het graag goed wil doen. Echter heb ik geen idee hoe ik dat moet doen. De wereld is soms knap ingewikkeld. Een wereld met zoveel verschillende mensen die ieder voor zich aparte sociale regels hebben.. Soms zie je  dan door de bomen het bos niet meer. Soms zou je willen dat niet op volle snelheid tegen de lamp liep maar bereikte waar jij je een slag voor in de rondte knokt.

Soms zou je zo graag een stukje erkenning willen van de mensen die  het meest dichtbij je staan. Soms zou je willen dat iemand je begreep. Soms zou je willen dat iemand een arm om je heen sloeg.

"of het ooit terecht is, dat het een gevecht is, om gewoon ergens te zijn, om te wonen en te leven, al was het maar voor even, om een mens te zijn. Om los te komen van jouw pad der tijd"

Afijn het is tijd om deze blog af te sluiten. Bedankt voor het lezen en tot de volgende. Hopelijk dan een weer wat vrolijker schrijven van mijn kant.



dinsdag 4 oktober 2016

Soms

Vandaag was weer zo een dag waarvan ik dacht dat ze roemloos ten onder zou gaan in kommer en kwel. Of zoals de Engelsen zeggen (en de jeugd) What the fuck? Eigenlijk niet alleen vandaag maar ook gisteren.

Zo  ging ik gisteravond nog even naar buiten om een 'gym', bekend van het beruchte spel 'Pokémon Go' te veroveren. Haastig snelde ik op mijn slippers door het gras naar de desbetreffende plek om daar als een soort halve tamme op mijn telefoon te tikken. Geruststellende gedachte? Dit is iets wat men in het heden ten daagse straatbeeld vaker ziet.

Op mijn terugweg, nog helemaal in de gloria van mijn overwinning vond ik een benzinedop! Huh? In geen velden of wegen is er een benzinepomp maar ik vind een dop.

Vanmorgen was ik al voor dag en dauw wakker. (voor mijn doen) die haan had zich reeds ter barsten gekraaid, menig moeder had al haar boodschappen gedaan en de laatste buurtroddels uitgewisseld met andere Miss-Etamfiguren, de krantenjongen zat al in de schoolbanken maar toch. Zeker gezien het tijdstip dat ik naar de stee ging, was ik op tijd in de veren.

Dit weekend had ik mijn kapstok ontmanteld. Een hoop jassen en vesten die te klein waren geworden heb ik vergaard in een plasticzak en deze heb ik naar één van de afvalpunten gebracht. In dit geval bij de Jumbo, je weet wel, die winkel die heel Twitter in rep en roer bracht.

Ik had besloten om een heuse stadswandeling te maken. Neen, niet zomaar "vuur't gat vot" maar ik had een missie! Pokémon! Je zou denken 'ga toch werken' maar daar kom ik in een ander column op terug.

Ik was net goed en wel onderweg wanneer ik zie hoe een vrachtwagenchauffeur met zijn vrachtwagen een auto schampt. Krak! De bestuurder had dit niet in de gaten en trok zodoende de auto een stukje mee. De automobilist schreeuwde en zette de achtervolging in. Ik wilde met de politie bellen om mij alvast als getuige te melden echter stond het duo verderop al stil. Ik ben er naartoe gewandeld en heb mezelf aangeboden als getuige. Dat bleek achteraf net zo nutteloos als de mannelijke tepel maar dat terzijde. De ene partij wilde graag dat de politie kwam opdraven, zo geschiedde. Al die tijd ben ik erbij gebleven. Sommige buurtbewoners kwamen poolshoogte nemen en u weet het, iedereen weet meteen waar het mis ging en hoe het anders had gemoeten.

Vervolgens kwam de politie ter plekke. Ze vonden dit duidelijk werk dat beneden hun stand was. Tja! In Rotterdam waren ze hier waarschijnlijk niet eens voor gekomen maar dit is Almelo. Volgens Herman Finkers weet de Almelose politie amper hoe ze 'criminaliteit' moeten spellen. Ik stond, volledig nutteloos te zijn. Lekker dan! Heb je daarvoor al die tijd gewacht.

Nadat ik mijn gegevens had gegeven aan de automobilist vervolgde ik mijn weg en was diep teleurgesteld dat ik weinig bijzondere Pokémon kon vinden. Het beloofde een magere ochtend te worden. Liever zag ik dat andersom. Ik mager en een vette vangst, helaas kan je, zoals mijn roostermaakster het altijd zeg, ze niet altijd alle zes gooien.

Zo zit het leven in elkaar. Je kan niet altijd winnen en soms win je als je verliest. Het leven is soms zo bizar. Onlangs maakte ik me druk omdat ik mijn vrijwilligerswerk per 2017 kwijt ben. In hetzelfde tijdsbestek van mijn gepeins raakte iemand op Twitter haar zoon kwijt door een ongeval. Moet ik dan bij mijzelf te rade gaan dat ik niet zo moet miepen of moet ik tot de conclusie komen dat één ieder recht heeft op zijn eigen verdriet. (weer Herman Finkers)

Vanmorgen sprak ik met een ex-vriend. We waren aan het chatten. Hij is onlangs, geheel onverwachts zijn vader verloren. Dat soort dingen zijn zo bizar en niet te bevatten.

Soms lopen de dingen in je  leven totaal anders dan gepland. Soms moet je opeens keuzes die je helemaal niet wil maken of die je juist moet maken. Soms wil je zo een keuze helemaal niet uit willen leggen. Wat je ook kiest, er zijn altijd mensen die het er niet mee eens zijn en dat is soms best frustrerend.

dinsdag 19 juli 2016

Twee verdieners

Strijk en zet

De twee verdieners in ons land,
´s ochtends zet zij koffie en leest hij snel de krant.
Met haar gebakje rijd ze al bellend naar de zaak,
Hij mag zondag naar het voetbalveld hij is al weer de sjaak!
Ze gaat snel naar de kapper en dan vliegens vlug,
Even naar de supermarkt en naar huis terug.
Zoontje lief speelt trompet, de dochter de 3e viool,
Nu aan het huiswerk kinders anders komt het nooit goed op school!
In de avond opent hij een biertje en kijkt naar studiosport,
Moeders rent met een rollade door de keuken in een plastic keukenschort.
Elke avond strijk en zet, de kinders willen niet op tijd naar bed. Terwijl vader nog even met de secretaresse app heeft moeders de kinders onder de douche gemept.
Ligt alles eindelijk gestrekt en plat dan moet vaders zo nodig met de honden op pad. Moeders kijkt gedwee zoals elke avond naar GTST.
Vader vangt een Pokémon of drie en denkt ondertussen aan de schone Valerie, terwijl vrouw lief een rebus oplost wordt vader tijdens het douchen van zijn kwakje verlost.
Als de koekkoek 11 maal roept wordt heel de avond opgedoekt.
De wekker wordt gezet, de ochtendstond wacht af,
Zo rennen ze elke dag verder richting hun eigen graf.


zondag 26 juni 2016

Sorry ik ben raar.

"Neen wij zijn niet eng of dom, wij zijn slechts anders dan anderen, net als iedereen"

Als je zoals ik een vorm van autisme hebt zijn sommige dingen in het leven heel ingewikkeld. Helaas associeert men een handicap vaak met cognitief onvermogen. Hetgeen dat volstrekt belachelijk is.

In mijn geval raak ik snel het overzicht kwijt en weet dan niet wat ik moet doen. Het is voor mij heel ingewikkeld om een plan te bedenken. Wat doe je eerst en wat daarna. Dit is vooral van toepassing in onverwachte of nieuwe situaties. Zoals afgelopen weekend dat ik mijzelf had buitengesloten. Het wordt dan zo een warboel in mijn hoofd dat ik niet logisch kan redeneren van wat het beste 'noodplan' is. Gelukkig kan ik een beroep doen op begeleiding en de mensen om me heen maar toch.

Er is nog altijd onbegrip. Zo belde ik een keer met de Gemeentelijke Belastingen omdat ik in paniek was door een schrijven van hen. Omdat ik het niet snapte en niet wist wat de gevolgen waren belde ik dus met het bedrijf in kwestie. Ik kreeg een chagrijnige medewerker aan de telefoon die duidelijk liet blijken dat hij mijn vragen uitermate dom vond. Ik wees hem op het feit dat ik een vorm van autisme heb en daardoor snel het overzicht verlies en dan nood heb aan handvatten/duidelijkheid. Zo raar is dat toch niet? Het hielp weinig en hierdoor was mijn angst meer gevoed dan geminimaliseerd.

Relatief veel mensen met autisme kunnen hun emoties moeilijk reguleren. Men beweert wel eens dat mensen met autisme geen emoties ervaren of geen liefde willen aanvaarden. Dat is niet altijd waar. Mensen met een vorm van autisme vinden het vaak moeilijk om al hun emoties in goede banen te leiden. Ik ben bijvoorbeeld erg impulsief. Als er iets is dat me in paniek brengt of heel boos maakt dan kan het maar zo zijn dat ik alle banden met die persoon verbreek. Boosheid is ook een dingetje. Boosheid met name in combinatie van dingen los leren laten. Ik kan jaren na een incident nog boos zijn. Ik kan mensen jaren en jaren op afstand houden omdat ze mijn vertrouwen hebben geschonden.

Overzicht is voor relatief veel mensen met een vorm van autisme erg ingewikkeld. Wat ook erg ingewikkeld is zijn sociale regels. Deze zijn namelijk per persoon verschillend. Mensen verwachten vaak dingen van je zonder deze uit te spreken. Mensen met autisme hebben vaak moeite om dit aan te voelen. Ons moet je immers precies vertellen wat je van ons verwacht, dit voorkomt teleurstellingen.

Iemand uit mijn familie bestempelt iedereen met niet sociaal aangepast gedrag als een autist. Dat vind ik bijzonder kwetsend. Alsof mensen met autisme per definitie niet sociaal zijn en niet aangepast gedrag vertonen. Een goede vriend van me  heeft net als ik ook PDD-NOS. Hij en ik voelen elkaar perfect aan. Het is echt een hele toffe en behulpzame man.

Autisme heb je in allerlei gradaties en niet één autist is hetzelfde. Toch heerst er een stereotypering en dat vind ik naar. Wat ik ook naar vind is dat mensen die dichtbij me staan het niet willen/kunnen erkennen. Omdat zij zich er geen voorstelling van willen maken of omdat zij telkens streven naar perfectie.

Ik heb naast mijn PDD ook kenmerken van ADHD, Ik ben snel afgeleid en heb vaak duizend gedachtes tegelijk. Als ik overprikkeld ben dan vind men mij vaak vervelend. Het is een chemie in de hersenen die niet goed is afgesteld.

Mensen met autisme zijn niet per definitie dom maar ze worden best vaak als zodanig versleten. Mede door de vele vragen die we kunnen stellen. Neurotypicals hebben eerder het overzicht en overzien dingen sneller. Wij hebben meer details nodig om een helder plaatje te krijgen. Van onverwachte dingen worden we nerveus. Sommige veranderingen zijn echt funest.

Leg het maar eens uit hoe het is om een beperking te hebben. Leg het maar eens uit dat je soms overkomt als een botte kut maar dit helemaal niet zo bedoelt. Leg het maar eens uit dat je in paniek raakt van kleine dingen omdat je geen idee hebt hoe je er mee om moet gaan.


maandag 8 februari 2016

Lelijke eendjes



Er is weer een nieuw bizar programma op televisie. "Lelijke eendjes" Daarin zie je mensen waar iets 'mis' mee is. Ik vind de titel al fout! Afijn, je ziet in dit programma mensen met bijvoorbeeld flaporen, een varkensneus, geen borsten of ongelijke borsten, mensen met een slecht gebit enz. Op zich is het mooi dat deze mensen worden geholpen maar wat me tegen de borst stuit is dat de nadruk wordt gelegd op perfectie. Mensen moeten er perfect uitzien, zo niet dan ben je dus een lelijk eendje.

Ik vind het bizar om te horen hoe erg deze mensen worden gepest, worden nagewezen op straat enkel omdat er bij hen iets anders is. Dat is toch erg? We leven in een maatschappij die zo gefixeerd is op schoonheid dat heel veel mensen ongelukkig zijn omdat ze menen hier niet aan te voldoen. Dit terwijl heel veel van deze mensen er in mijn ogen heel normaal uitzien.

Ben je te zwaar? Dan wordt er al heel snel geroepen dat je een luie veelvraat bent. Je kan niet meer normaal bij de snackbar of de Mac iets lekkers kopen zonder dat je wordt aangekeken. Ben je te dun? Dan wordt er al heel snel gezegd dat je anorexia hebt of dat je aandacht vraagt. Heb je zoals ik rood haar, dan vragen mensen of mijn vader roest in de pijp had. Ik ben vroeger enorm gepest omdat ik qua uiterlijk niet voldeed/voldoe aan de eisen de maatschappij stelt qua uiterlijk. Kijk naar de modellenwereld. Heb je maatje 38 en zie je er schitterend uit? Afgewezen want in de modellenwereld heb je alleen bestaansrecht als je min of meer een te lage BMI hebt.

Ik ken in mijn omgeving heel veel mensen maar er is er niet één waarvan ik denk " Jezus zat je klem of zo?" Ook al voldoet niet iedereen aan het schoonheidsideaal, je kan mensen ook gewoon mooi vinden om wie ze zijn, om wat ze uitstralen. Een wat dikkere vrouw/man met een stralende glimlach is in mijn ogen mooier dan een slanke ranke den met een verwaande blik.

De maatschappij legt de lat zo hoog dat men steeds sneller naar de plastisch chirurg wil rennen. Ik vind dat erg. Zoveel mensen die worstelen met hun uiterlijk enkel omdat de maatschappij zo meedogenloos is. Je kan zelfs worden uitgelachen als je iets draagt wat net niet meer in de mode is. Wat is dat voor een waanzin? Moeten we allemaal klonen van elkaar zijn die in de shit van de H&M rond marcheren? Moeten we allemaal eenheidsworsten zijn met maatje 36/38 perfecte borsten en een mooi gevormde reet? Moeten we als vrouw allemaal mooi golvend lang haar hebben, perfect witte tanden en een tering lading plamuur op onze bakkes?

Ik vraag me echt af waar dit naar toe gaat. In het programma werd zelfs gesuggereerd dat 'knappe' mensen eerder een kans hebben op een baan, gelukkiger zijn en beter verdienen. Wat is dat voor een waanzin? Zijn lelijke mensen dan dommer of minder competent? Ik begrijp er niets meer van. Ik heb ook het idee dat dit programma dit verschijnsel in stand houdt. Nogmaals, het is mooi dat de mensen die meedoen worden geholpen maar toch vind ik het één grote propaganda voor het schoonheidsideaal.

donderdag 14 januari 2016

Mental war

Ik vraag me wel eens af "waar is het misgegaan?" Soms ken ik het antwoord, soms ook niet. De laatste 2 maanden is er iets misgegaan, een kwestie van een missende chemie, misverstanden en onbegrip. Je kan dan twee dingen doen. Deze koers verder varen met als gevolg dat jij jezelf tegen blijft komen, dat jij je steeds minder gelukkig gaat voelen en dat je steeds bozer wordt of je kiest om van route te wisselen, een andere koers in te slaan. Achter je jouw schepen te verbranden maar dat is niet zo gemakkelijk als de haven die je zo zorgvuldig hebt opgebouwd opeens aan haar lot overgelaten moet worden.

Ik besef dat ik niet de meest gemakkelijke mens op aarde ben. Ik kan ontzettend eigenwijs zijn, in mijn eigen wereld leven en ik geef altijd te laat mijn grenzen aan. Dat is lastig. Binnenvetters zijn nou eenmaal niet de meest simpele mensen om mee samen te werken. Ik besef ook dat je domweg niet met iedereen door één deur kan lopen. Soms ontmoet je mensen waarvan je denkt "Oei" en je weet dat dit hem nooit gaat worden. Het vonkt en het knettert, als je dan op elkaar bent aangewezen is dat knap ingewikkeld. Vooral als de ander een walgelijk en misselijkmakend toneelstukje opvoert. Waar twee strijden hebben twee schuld maar voor deze persoon lijkt die vlieger niet op te gaan.


Al ruim 2 maand zit ik met een keuze in mijn hoofd die ik maar niet kan maken. Op deze manier word ik niet gelukkig maar hoe moet het dan? Het antwoord ken ik wel maar het is geen gemakkelijke stap. Soms probeert een mens nog eens wat, soms probeer je het uit te stellen maar in dit geval is het uitstellen van executie. Of de bom nu valt of over een paar weken, ze gaat vallen. Vertrouwen is een essentieel iets en als dat ontbreekt of wordt geschonden dan is de schade aanzienlijk. Hoe verder, die vraag stelde ik me telkens terwijl ik diep van binnen het antwoord maar al te goed wist. Voor 90% ben ik nu zo ver om de knoop door te hakken met het bijltje dat ik er eerst bij neer wilde leggen. Loslaten is zo moeilijk. Loslaten wat eerst je kindje was.... loslaten waar je toch zo een 2.5/3 jaar aan gesleuteld hebt.

Steun kwam er uit onverwachte hoek, steun uit de richting waar ik eigenlijk naar toe wil maar zal mijn schip hier niet ook stranden? Verzanden in mijn onvermogen tot sommige dingen? De ene mens is meer autoritair dan de ander. Ik ben meer iemand die zich vredig met de stroom laat meedrijven maar hierin wel excentriek wil zijn. Mezelf wil zijn en geen kudde dier. Hoe ironisch als je weet dat mijn bijnaam schaapje is. Ieder mens wil binnen deze maatschappij zijn of haar eigen plekje hebben. Zijn of haar eigen comfortzone creëren en opkomen voor diens idealen en of standpunten. Dat heb ik afgelopen week gedaan maar het mocht niet baten. Ik stuitte op een stortvloed aan protest en onbegrip. Ik voelde me verlaten, zelfs in mijn eigen veilige wereldje. Ik voelde me niet begrepen, verraden en in de steek gelaten door iemand die er juist voor me had moeten zijn. Dat is met recht een hard gelag. Wat dan rest is de recovery. Op zoek naar een weg van "hoe nu verder" en misschien wel deuren achter me sluiten en ze voorgoed gesloten houden.

Het valt niet mee om de juiste keuze te maken. Het is niet altijd gemakkelijk om je nederlaag te erkennen en te accepteren. Het is niet gemakkelijk om bepaalde schepen achter je te verbranden maar soms heb je geen andere keuze.

zaterdag 9 januari 2016

Bij de politie

Dat ik een groot fan ben van de politie moge duidelijk zijn. Op Twitter volg ik diverse dienders en ik vind het altijd reuze interessant wat ze tijdens hun werk meemaken. Een van de agenten die ik volg is Piet Kats, hij blogt over zijn werk http://politieverhalen.blogspot.nl en dat is erg leuk om te lezen. Hij schrijft op een bijzondere manier over wat hij en zijn collega's zoal meemaken tijdens hun werk.

Mijn passie voor de politie zat er al vanaf jongs af aan in. Ik vond het altijd schitterend en wilde als klein meisje niets liever dan werken bij de politie, automonteur worden of cabaretière. Geen van deze drie is gelukt. Het werk bij de politie bleek door mijn beperking geen optie. Als autist is het niet gemakkelijk om aan het werk te gaan bij de politie, simpel omdat je een paar essentiële vaardigheden mist. Ik vond dat bijzonder jammer. Iets wat je zo graag wil maar wat domweg niet kan, dat is een hard gelag. Ik heb het nog geprobeerd als vrijwilliger. Helaas, ook hier geen succes hoewel ze van mening waren dat ik voor een andere vrijwilligersfunctie bijzonder geschikt was. Ik ben even de naam kwijt van die functie. Helaas was die functie toen niet beschikbaar.

Een van mijn maten heeft een hekel aan de politie en noemt hen allemaal matennaaiers. Ik vraag me echt af waar die haat jegens de politie vandaan komt. Ik ben ook wel eens bekeurd door een agent. Geflitst en van de bagagedrager van mijn fietst gerukt. Dingen die voortkwamen uit mijn eigen gedrag. Rij je te snel en word je geflitst? Dan is dat toch echt je eigen schuld. Er zullen onder de politiemensen echt wel een paar dienstkloppers zitten maar ik kan me niet voorstellen dat de gemiddelde diender het leuk vindt om een aantal uren achter elkaar in een Ford te zitten met een flitsapparaat. Ik zie op Twitter met regelmaat berichten verschijnen over het feit dat de administratiekosten betreft een proces verbaal weer omhoog is gegaan. Onlangs kwam Henk Buis, diender in Almelo en alom bekend in het nieuws omdat hij zijn volgers vroeg of hij nu wel of niet een boete uit moest schrijven voor een dame die per abuis op een invalideplek had geparkeerd. Het bleek een dame te zijn die in de bijstand zat. De boete was hoger dan de waarde van haar auto. Over het wel of niet schrijven valt te twisten, wat het wel aantoont is dat niet iedere agent er op kikt om een bon uit te schrijven. Het is per situatie verschillend en aan de agent wordt gevraagd om de inschatting te maken, maar ook om te schrijven terwijl dit soms tegen zijn/haar gevoel ingaat.

Een tijd terug speelde FC Twente de bekerfinale tegen Ajax. Er was veel ME aanwezig in hartje Enschede. Met mijn ex-vriendje gingen we natuurlijk kijken op een groot scherm. Ik vond al die ME prachtig en liep naar een ME-er toe en tikte hem op zijn schouderbeschermers. Vol blijdschap keek ik hem aan en wilde graag even in het busje kijken. Dat mocht. Een van de ME-ers bleek voor Ajax te zijn en we maakten lol. Er werd een foto gemaakt en ik tikte een andere ME-er op zijn helm. Het was leuk, er werd wat geklierd en mijn vriendje en ik vervolgden onze weg. Ik las later in de krant dat er iemand was gearresteerd omdat hij/zij een ME-er op de helm had getikt. Ik was het niet. Ik denk dat het ook te maken heeft met hoe jij je opstelt.

Met Heracles ging ik een tijdje mee naar uitwedstrijden. Soms moesten we wachten tot we het stadion binnen mochten. Er was een keer een moment dat jongens van de harde kern van Heracles stoeiden met de politie. Niets aan de hand en het gevolg was dat het fouilleren zonder problemen verliep. Niet elke agent is, zoals een maatje van me dat noemt, een matennaaier. Het is maar net hoe jij jezelf opstelt. Ben je iemand die alleen maar de boel wil verstieren en om aandacht roept? Dan krijg je die ook. Werk je mee en maak je een lolletje, laat je zien dat je van goede wil bent, dan kan je een hoop bereiken.

Juist doordat de mensen van de politie steeds vaker bloggen, Twitteren of Facebook gebruiken krijg je inzicht in wat zij nou doen en wat zij tijdens hun werk tegenkomen. Ik vind dat een mooi fenomeen want op deze manier krijg je een mooie inkijk in het reilen en zeilen van de politie. Piets Kats heeft een aantal volgers, bezoekers waar ik jaloers op kan zijn. Zo zie je, als je open bent, eerlijk bent kan je een hoop bereiken. Laten we wel wezen, hoeveel jongetjes wilden vroeger maar wat graag politieagent worden?

Op de thee bij de dominee #25

 Het is triestig weer. Miezerregen en niet uitgesproken warm. Met de leenauto naar Wierden! Tieske ophalen voor een wandeling en daarna babb...