Horizon

Frank en vrij, doch gekweld door gedachten allerlei,
Rijd ik ze tegemoet, het asfalt is ruw en ruig,
De alles verslindende horizon,

Heel even leek het alsof ik vrij was van alles wat ik met mij meedraag. Heel even leek het of Sietse (zo heb ik mijn leenauto maar even genoemd) en ik alles aankonden. Wat achter ons lag was verleden tijd, wat voor ons lag de toekomst en deze gingen wij vlotjes tegemoet. Geen tranen van wat ooit was, geen glimlach over wat zou kunnen zijn, helemaal niets met in de verte een smalle streep van de dag die werd opgeslokt door de nacht. Het was alsof ik stond tussen nu en later. Het was alsof al dat wat achter mij is daar bleef en dat ik zonder haar de toekomst, mijn toekomst tegemoet ging. Heel even was ze daar, de illusie die niet mocht zijn. Voor een paar luttele seconden zweefde ik tussen wat ooit was en wat nooit zal zijn.

De verkeerslichten aan het einde van de uitvoegstrook wisten mij ruw uit mijn mijmering te halen. De rode kleur van het licht weerspiegeld in de pareltjes op de motorkap. Ergens uit de speakers klonk een deuntje dat niet zou misstaan in de lijst van meest foute nummers ooit geschreven. Het was niet eens zo vermoeiend, de rit die achter mij lag, echter was het gevoel ambivalent, niet te verklaren of misschien ook wel. Niet toelaten, niet nu, niet nu dat wat mij sterk maakt nu zo kwetsbaar is. Met gekruiste degens staan ze voor de toegangspoort. Mijn gevoel is niet langer een, voor iedereen toegankelijke attractie al vorm ik o zo vaak de attractie in mijn eigen leven door mijn absurde ideeën, gevoel voor drama en het vermogen tot het verrichten van kolderieke, al dan niet snaakse acties.

Op de één of andere manier voel ik mij trots om wat ik zojuist heb gedaan, op de één of andere manier voel ik mij een idioot en op nog een andere manier voel ik ook nog een soort niet nader te verklaren gevoel. Het lijkt haast wel een multiplechoice vraag: Ik voel mij: A Al dan niet misplaatst trots, B een idioot C niet nader te verklaren.

Ik rijd langzaam de rotonde op. Almelo lijkt nu al te slapen en het is nog niet eens 23:00. Het was een lange dag maar ik voel mij niet half zo versleten als gisteren. Geen fysieke pijn alleen een hoofd vol gedachtes en een hart overlopend van gevoelens die niet met elkaar te matchen zijn. Soms vraag ik mij af voor hoeveel procent ik wel niet maf ben. Maf zijn vinden anderen leuk aan hen die dit zijn. Zij die het zijn zien het dikwijls niet als toegevoegde waarde. Ik wel, alleen nu even niet. Met mijn neus in de wind geef ik mijn hormonen de schuld dat ik nu het liefste met een doos Klenex en een schaal bitterballen willen janken om wat niet, en wat nooit zal zijn. Janken omdat er zoveel in het leven niet eerlijk is, omdat ik niet meer langer mij wil verschuilen achter de slachtofferrol maar dat ik het vrije veld op mijn levenspad zo griezelig vind. Liever steek ik, nog voor zich überhaupt een vijand heeft aangediend de witte vlag in de lucht en geef ik mij over aan wat dan ook. Het is mijn eigen stomme schuld dat ik teveel toesta en nog veel meer heb toegestaan in het leven. Ik ben een strijder van niks, een zoetwatermatroos een absolute schrikschijter.

Mijn huis is komt in zicht. Sietze mag bijna gaan rusten naar 600 km trouwe dienst te hebben gedaan, alweer. Ik zet hem op de parkeerplaats en klap, bijna liefdevol, zijn buitenspiegel naar binnen. Toch ben ik moe. Moe omdat ik zoveel informatie tot mij heb moeten nemen, moe omdat veel hoorde dat meer herkenbaar voor mij was dan wat ik zou willen, moe omdat het concentratie vergt van mij als gesprekspartner om op de juiste manier te reageren want... is er wel een juiste manier van reageren?

Ik gun Sietze nog een laatste groet voordat ik mijn bed induik. Morgen is er weer een nieuwe dag, telkens weer een nieuwe kans om de dans te ontspringen, om het te verkloten, het leed te verzachten of niet...

Zegeltjes

Als er iets destructief is voor mijn humeur dan is het wel de supermarkt VL. Bewust noem ik deze niet bij naam om groteske schadeclaims en of rotte soesjes tegen de ruiten te voorkomen. Vandaag besloot ik, in een vlaag van verstandsverbijstering, bij bovengenoemde gecensureerde supermarkt mijn inkopen te doen. Men mag het RIAGG wel naast het pand gaan plaatsen want het was weer een bijzondere ervaring.

De winkel zelf is qua aankleding niet iets om over te klagen. De producten liggen vrij logisch in de schappen en het is er schoon en netjes. Echter de ware hel kom je aan het einde van een slopende onderneming tegen. Het is een waar mysterie waarom deze supermarkt samen met de andere zaak er collectief niet in slaagt om efficient en vlug haar klanten te helpen.

Dat zij mensen met een verstandelijke berperking in dienst nemen vind ik een goede zaak, over deze mensen zal je mij ook geen slecht woord zien schrijven. Nog sterker, zij zouden het voorbeeld kunnen zijn voor de mensen die het slabakken lijken te hebben uitgevonden. De mensen die via een Sociale Werkplaats zijn geplaatst zijn het voorbeeld van hoe een "normaal" mens dat werkzaam is zou moeten functioneren. Netjes richting de klanten, beleefd, weten waar ze het over hebben en dat zij dan minder snel zijn, ach, dat neem je dan voor lief want zij kunnen daar tenslotte niets aan doen MAAR!

Dan kom je bij de kassa en dan had je beter ook een brood, boter en iets van vleeswaren mee kunnen nemen want je wacht daar tot je een ons weegt. Op de één of andere manier zijn er nog altijd mensen zo geriatrisch dat ze de groentes niet afwegen, een boekje ergens bij willen of gaan zeiken over de kassabon en bij gebrek aan servicekassa moet dat dus bij het meisje van de kassa die er toch al niets van snapt. Dat arme kind is zo langzaam dat je producten al zijn bedorven nog voor je aan de beurt bent. Zelfs koffiefilters! Het is om van te janken. Ik sta mijzelf dan ook hardgrondig te vervloeken dat ik wederom voor deze supermarkt heb gekozen in de wetenschap dat men hier mañia mañia tot het uiterste van de betekenis van dit begrip gebruikt. Wie als peuter deze supermarkt binnenstapt komt als volwassene weer naar buiten. Het is om van te janken!

De wet van Murphy treed ook onherroepelijk in werking. De barcode doet het niet, de prijs is onbekend en de mensen die moeten komen opdraven wanneer er om assistentie wordt gevraagd blijken unaniem op een infrastructuurloos eiland te zitten. Dan zijn er nog mensen die 100 euro willen afrekenen met muntjes van 1 cent of mensen die een miljoen zegeltjes in één keer willen inleveren en deze moeten natuurlijk worden geteld. Het gemiddeld middagmartinee is er niets bij. Terwijl je knollen staat te schieten of het grondwater staat op te wellen tikt de tijd rustig verder en verslijten de klokken aldaar een familiepak Duracell's.

Dan wordt er ook nog overal een discussie over gevoerd. Over de witheid van melk, over het stremselgehalte van geraspte kaas, over de diameter van boterhamworst en over het aantal E-nummers in een bak met fluoricerende snoepjes. Mensen willen ook altijd overal gratis zooi bij, tasjes, zegeltjes, boekjes, muntjes, plaatjes, nagellak enz. Uiteraard is de rol met zegeltjes net op en dan moet er uit Rusland een rol nieuwe zegeltjes worden gestuurd per pakezel dus de ellende is vaak niet te overzien. Naast al dit leed hoor je ook alle roddels uit de buurt, de stad, de provincie, en dan ben je tenslotte aanbelandt bij de roddels uit Heerhugowaard. (wetende dat ik in Almelo de boodschappen doen, soms in Wierden of Nijverdal)

Het is om van te janken! Daarom dat ik liever naar die andere supermarkt ga, die volgens velen de duurste is (wat overigens niet waar is) maar waar men tenminste niet stervende is... waar men de groente aan de kassa kan afwegen wanneer men dit is vergeten en waar medewerkers gewoon in de buurt zijn om een prijs te checken. Lang Leve Blauw met Wit!

Taboe of niet

Praten over taboes is nooit gemakkelijk. Wie of wat bepaald eigenlijk wat een "taboe" is? Is het niet zo dat "Taboe" een abstract begrip is geworden binnen onze samenleving? Men gooit tegenwoordig alles op het internet. De sociale media zijn een bron van persoonlijke informatie geworden waarop alles zonder enig schroom geplaats wordt. Het lijkt alsof het woord "taboe" met de geboorte van de sociale media is gestorven echter blijkt niets minder waar. Men is in shock als men iets schrijft dat buiten het standpunt van de gros der samenleving valt, men spreekt schande van zaken die op de één of andere manier niet worden geaccepteerd en één ieder met meer dan 3 hersencellen post luk raak zijn of haar mening op Twitter, Facebook en Hyves.

Praten is echter een stuk moeilijker. Wanneer je met iemand een gesprek aanknoopt, een bekende, en hij of zij vraagt hoe het met je gaat is het verwachtingspatroon dat je antwoordt dat het goed gaat. Echter wanneer je zegt dat het niet goed gaat lijkt je gesprekspartner al snel van slag. Men verwacht het niet. Diepe gevoelens, verhalen, geheimen, in het gesprek van man tot man lijken ze dieper verankert dan dat de sociale media doen blijken. Men lijkt in het analoge gesprek verlegen, bang en teruggetrokken terwijl de grootst mogelijke nonsens zonder schroom op het www wordt geplaatst. Foto's van dronkenschap, van een net iets te intiem dansje of amper beargumenteerde standpunten vliegen je om de oren. Inhoudelijk heeft het weinig om handen maar toch smult men van elkaars berichten, is het een must om zoveel mogelijk volgers te hebben en ben je pas hip wanneer je iedere minuut mededeelt wat je aan het doen bent, waar en met wie.

Natuurlijk is revolutie iets dat al jaren en jaren bestaat en waar altijd al zowel loftrompetten voor hebben geklonken als afkeer. De ene is bang voor de revolutie in de techniek en de ander bejubelt het maar, wat zeggen de experts? Zijn er überhaupt experts want in hoeverre is vast te stellen of de weelde aan al dan niet gewenste informatie over ons leven gewenst is? Of het schadelijk kan zijn en of het ons sociale leven in het echt, zonder Whatsapp, Twitter e.d. beinvloed, al dan niet op negatieve wijze.

Men smijt alles te kus en te keur op het internet. We weten wat de buren eten, wie zijn kinderen op schoolkamp gaan en wie er even flink de balen over in heeft qua werk. We weten wie wat doet in het weekend, wie er een leuk jurkje heeft gevonden of een paar hippe sneakers. Informatie waar je weinig aan hebt, maar wat wij als socialewezens verorberen als zoete broodjes. Hoe erger, hoe meer leed, hoe meer actie, hoe meer er wordt gesmuld. Het lijkt haast wel of men hunkert naar leed van een ander. Leed van een ander dat alleen op het www mag bestaan want zodra het ter sprake komt in een face to face gesprek houden velen de boot af, weten niet hoe te reageren of waar te kijken. Heus, dit geldt niet voor iedereen. Vrienden van elkaar, partners van elkaar, ze zullen hun weg weten te bewandelen en tussen hoop en liefde te delen met een biertje, een kop thee of een bord Hollandse prak. Echter de losse flodders zullen het liefste willen wegvluchten naar de veiligheid van de digitale snelweg. Gaat de jeugd van de toekomst ten onder aan de digitalisering of zal het gesprek van man tot man zijn kwaliteit blijven behouden?

Echte kerels

Echte kerels!

Vanmiddag bracht ik een bezoek aan de Kruidvat en al snel viel één van de klanten mij op. Het betrof een man van boven de 30 die peinzend voor het schap met maandverband, tampons en inlegkruisjes stond. Haast beschaamd drentelde hij heen en weer toen hij mij in het visier kreeg. Ik vroeg hem vriendelijk of het hem lukte. Hij leek bijna in zijn eer te zijn aangetast door te brommen dat het hem prima lukte. Echter zonder iets te pakken was de vogel gevlogen. Toen ik een ander gangpad was ingeslagen zag ik dat hij terugliep naar het schap en wederom denkend voor het schap bleef staan. Ik kon het niet laten om even te gniffelen en rekende mijn paracetamol af.

Ik woon aan een soort van rondweg waar dagelijks het nodige verkeer voorbij komt. Het spelletje van "wie heeft de grootste auto" is hier niet echt aan de orde. Hier komen min of meer de basale krachten aan de orde. Wie maakt het meeste lawaai. Dit is een tafereel dat zich 24 uur per dag, 7 dagen in de week zich afspeelt. Het uit zich in wie het hardste en het langste kan toeteren. Als heel de stad in serene rust verkeerd wordt ze opgeschikt door zinloos getoeter. De lokgroep van hopeloze mannen die op zoek zijn naar een gewillige vrouw om hun donatie te doen of een kwestie van stoer doenderij?!

Vrouwen die zich bemoeien met het aansteken van een barbecue zijn voor veel mannen zeer afschrikwekkend. Vorige week liep ik de bouwmarkt binnen. Het leek wel alsof er een wolk van oestrogeen om mij heen hing. Opeens kwamen de overijverige verkopers uit alle hoeken en gaten om mij te steunen en te begeleiden in mijn aankoop van een stalen bout ter grote van een balpen.

Oerdriften van de man, iets waar wij vrouwen niets over mogen zeggen en al helemaal niet over mogen lachen.