zondag 25 februari 2018
Dromen
Ik geloofde vroeger oprecht in sprookjes. Dat je na je opleiding een baan vond, een leuke partner en dat alles dan vanzelf ging. Eigenlijk is het leven als kind een aaneenschakeling van illusies en idealen.
Dode merels begraven, lieveheersbeestjes bewaren in luciferdoosjes, hommels aaien, je poten onder je reet vandaan lopen voor het Wereld Natuurfonds om zo geld op te halen. Geloven dat als je maar je best doet, je er wel komt.
Dan kom je op een leeftijd dat je merkt dat het zo graag volwassen willen zijn van vroeger compleet niet lijkt op hoe jij je dat vroeger voorstelde. Dat de wereld hard is, meedogenloos. Dat je keihard moet werken om iets te bereiken. Dat je op een zondagavond met een goed glas je vervlogen dromen overdenkt.
Zo is het wel een beetje. Een relatie aangaan en onderhouden. Dat is niet zo gemakkelijk als op televisie. Je aanpassen, spiegelen, jezelf tegenkomen, rekening moeten houden, moeten incasseren. Beseffen dat jij als vrouw anders bent, ongewoon omdat je geen kinderen wil. Vastlopen in alle daagse dingen. Zien hoe de mensen om je heen wel vooruitgang boeken in het leven door een gezin te stichten, goede baan te hebben en doen wat ze maatschappijtechnisch moeten doen. Verplichte wip op zondagmorgen, familiebezoek, ontwrichte nachten doos huilende koters, het kletspraatje op het schoolplein, zindelijkheidstraining, gesjouw met de kinderen naar voetbal, dansles, paardrijden of gymnastiek,
Dan vragen mensen wat ik uitvoer in het dagelijks leven. Verwachtende dat mijn leven er ongeveer hetzelfde uit zal zien. Als ik ze dan zeg dat ik midden in mijn herstel zit dan valt het stil. Het is eigenlijk net zoiets als wanneer iemand tegen je zegt dat het slecht gaat als je vraagt hoe het gaat. Men verwacht het niet. Heus, ik zeg niet altijd dat ik midden in mijn herstel zit. Soms vertel ik ze wat mijn vrijwilligerswerk inhoudt. Dat ik twee keer in de week sport. Om het niet ongemakkelijk te laten worden.
Ik probeer me geen voorstelling meer te maken over later. Hoe je het ook bedenkt, het loopt toch anders. Als je vorig jaar rond deze tijd tegen mij gezegd zou hebben dat ik later dat jaar mee zou doen in een groep aan een sportactiviteit had ik je hard uitgelachen en gevraagd of je ze wel alle drie op een rijtje had.
Het leven is een constante stroom aan het maken van keuzes. Soms pakken ze slecht uit. Soms pakken ze voor een ander slecht uit. Voor jezelf een grens trekken is nooit verkeerd. Wat de ander daar ook van vindt. Het idee, en daar ga ik, dat ik binnenkort word gefileerd dat maakt me onzeker, onrustig want hoe het ook zal gaan, ik weet uit ervaring dat het bijzonder naar zal zijn.
Er zijn mensen die er hun beroep van hebben gemaakt om andere mensen de grond in te trappen. Wat ze daarmee willen bereiken is me een raadsel. Kennelijk is het goed voor hun gelukshormoon. Soms zou ik dan iets willen zeggen wat niet bepaald charmant is. Meestal ben ik stil. Het overvalt me dan en ik laat het gebeuren. Het is zal een slotstuk vormen van een periode waarin ik dingen heb geleerd die ik mee kan nemen naar de toekomst. Het was goed zo. Misschien is je verlies erkennen ook een vorm van winst. Immers kies ik er voor om me niet langer op deze manier te laten behandelen. Kies ik er voor een nieuwe weg in slaan. Toch, toch voelt het alsof ik heb verloren. Alsof de ander zegeviert doordat zij/hij heeft bereikt wat ze wilde.
vrijdag 23 februari 2018
Briefje aan Karin
Hoi Karin,
Tofste Rotterdammert die ik ken. Hoe gaat het nu met je? Ben je al een beetje bekomen van het feit dat die geepekoppen je van je grondgebied hebben getrokken? Het is toch ook gewoon bloedverziekend joh. Naja in mijn vorige briefje aan je heb ik daar al een hoop tekst aan verbruikt dus dat ga ik nu niet doen.
Laatst stond ik buiten en lagen mijn sleutels binnen (te leggen) Ik word al vroeg daaps. Gelukkig kwamen de hulptroepen snel. Zo kon ik alsnog naar de training. Je weet wel, die training waar je hamstrings wegbranden als pizza's in een te hete oven. Ik heb ooit een pizza gecremeerd. Stinken man, halve keet stond blauw en ik had niets te eten. Het leven van een niet getalenteerde huisvrouw gaat over dooie rozen. Zucht.
Dat jij met jouw kort pittig kapsel niet rond flaneert op de huishoudbeurs. Vechten om gratis wasmiddel, staan te soppen om een paar plastic multifunctionele bakjes en staan kwijlen bij strijkijzers waar je ook tosti's mee kan bakken. Anderzijds koop jij je kleren niet bij Miss Etam en draag je ook geen gezondheidsslippers dus je krijgt het voordeel van de twijfel. Verder hou ik wel van je hoor.
Weet je dat ik ooit in een vlaag van verstandsverbijstering had bedacht om naar de huishoudbeurs te gaan? Ze hadden we toen ter plekke moeten afschieten of moeten laten opnemen. Je struikelt er elke centimeter over de aardappelmercedessen, je wordt bijna geëxecuteerd als jij sneller bij dat laatste kaasblokje bent dan Truida en als je in de trein zit voelt het haast alsof je op transport bent gezet. Hutje op mutje. Eigenlijk zouden ze de huishoudbeurs als straf moeten inzetten bij justitie.
Jouw man had iets gepost over Tupperware. Ik ken iemand die naar die feesten ging en dan thuis kwam met 40 bakjes die voorgoed in de kast verdwenen. Zoals het bootje in de Bermudadriehoek en sokken in mijn wasmachine. Onvoorstelbaar hoe sokken in het niets kunnen oplossen. Het lijkt mijn biervoorraad wel in het weekend.
Vind je me nog een beetje lief of ben je mijn geklaag op Facebook al beu? Sorry lieverd. Zoals het een echte Nederlander betaamt hebt ik nou éénmaal af en toe wat te zeiklijsteren. Het leven is ook niet eerlijk. Zo rolde onlangs de rol met zakjes voor groenten door gans de Jumbo. Daar moest ik op een drafje achteraan om vervolgens het geheel weer netjes op de rol te krijgen. Nou, dat is echt een hele toestand.
Ook zoiets, je pakt een pakje vleeswaren uit het schap en daarmee veroorzaak je een lawine-effect waardoor je poten bedolven zijn onder de pakjes salami die je nooit meer terug in het schap kan krijgen. Soms denk ik oprecht dat ik vervloekt ben.
Mop, ik mis je wel een beetje hoor. Hopelijk knap je weer wat op en krijgt heel dat gezeik een plekje. Dit heb je zo niet verdiend. Graftyfushoerenzooi.
Liefs en tot de volgende,
Eef
Tofste Rotterdammert die ik ken. Hoe gaat het nu met je? Ben je al een beetje bekomen van het feit dat die geepekoppen je van je grondgebied hebben getrokken? Het is toch ook gewoon bloedverziekend joh. Naja in mijn vorige briefje aan je heb ik daar al een hoop tekst aan verbruikt dus dat ga ik nu niet doen.
Laatst stond ik buiten en lagen mijn sleutels binnen (te leggen) Ik word al vroeg daaps. Gelukkig kwamen de hulptroepen snel. Zo kon ik alsnog naar de training. Je weet wel, die training waar je hamstrings wegbranden als pizza's in een te hete oven. Ik heb ooit een pizza gecremeerd. Stinken man, halve keet stond blauw en ik had niets te eten. Het leven van een niet getalenteerde huisvrouw gaat over dooie rozen. Zucht.
Dat jij met jouw kort pittig kapsel niet rond flaneert op de huishoudbeurs. Vechten om gratis wasmiddel, staan te soppen om een paar plastic multifunctionele bakjes en staan kwijlen bij strijkijzers waar je ook tosti's mee kan bakken. Anderzijds koop jij je kleren niet bij Miss Etam en draag je ook geen gezondheidsslippers dus je krijgt het voordeel van de twijfel. Verder hou ik wel van je hoor.
Weet je dat ik ooit in een vlaag van verstandsverbijstering had bedacht om naar de huishoudbeurs te gaan? Ze hadden we toen ter plekke moeten afschieten of moeten laten opnemen. Je struikelt er elke centimeter over de aardappelmercedessen, je wordt bijna geëxecuteerd als jij sneller bij dat laatste kaasblokje bent dan Truida en als je in de trein zit voelt het haast alsof je op transport bent gezet. Hutje op mutje. Eigenlijk zouden ze de huishoudbeurs als straf moeten inzetten bij justitie.
Jouw man had iets gepost over Tupperware. Ik ken iemand die naar die feesten ging en dan thuis kwam met 40 bakjes die voorgoed in de kast verdwenen. Zoals het bootje in de Bermudadriehoek en sokken in mijn wasmachine. Onvoorstelbaar hoe sokken in het niets kunnen oplossen. Het lijkt mijn biervoorraad wel in het weekend.
Vind je me nog een beetje lief of ben je mijn geklaag op Facebook al beu? Sorry lieverd. Zoals het een echte Nederlander betaamt hebt ik nou éénmaal af en toe wat te zeiklijsteren. Het leven is ook niet eerlijk. Zo rolde onlangs de rol met zakjes voor groenten door gans de Jumbo. Daar moest ik op een drafje achteraan om vervolgens het geheel weer netjes op de rol te krijgen. Nou, dat is echt een hele toestand.
Ook zoiets, je pakt een pakje vleeswaren uit het schap en daarmee veroorzaak je een lawine-effect waardoor je poten bedolven zijn onder de pakjes salami die je nooit meer terug in het schap kan krijgen. Soms denk ik oprecht dat ik vervloekt ben.
Mop, ik mis je wel een beetje hoor. Hopelijk knap je weer wat op en krijgt heel dat gezeik een plekje. Dit heb je zo niet verdiend. Graftyfushoerenzooi.
Liefs en tot de volgende,
Eef
dinsdag 20 februari 2018
Sporten met Eef deel 13
Hallo allemaal!
Uw verslaggever is soms echt een pannenkoek. Omdat er hier sprake is van een afvalgate was ik naar buiten gemarcheerd om de ontwikkeling van het probleem vast te leggen. Hup naar buiten, kwiek en snel en toen kwam het besef. Deur dichtgetrokken en de sleutels lagen nog binnen.
Van je hela hola hou er de moed maar in. Het thuisfront gebeld en de reddingsploegen waren onderweg.
Alles verliep voorspoedig en zo kwam het dat ik alsnog op tijd arriveerde aan het hoofdkwartier. Uiteraard had ik in onze groepsapp al uitgebreid verslag gedaan van het onnoemelijke leed. Hetgeen dat met de nodige hilariteit werd ontvangen. Tja.
De tortelduifjes van het hoofdkwartier zorgden voor wat liefde op deze toch best frisse dag. Nadat alles besproken was. De armbandjes om onze armen zaten en de elastieken in onze zak trokken we de wijde wereld in. Op weg naar de beruchte trap waar we al vaker oefeningen hebben gedaan.
Onze bendeleider was dik ingepakt want hij vond het maar stervenskoud. De gebruikelijke lunches stonden weer op het menu, squats en andere oefeningen gepaard met het trekken van sprintje. "Run Forest Run!!!" Omdat deze training in het teken stond van de prachtig Nedersaksische taal Twents schrijf ik "doar geet hen"
Na het galopperen voor beginners liepen we in kordate pas richting de Scapino. Immers hadden we nog een elastiek bij ons dus het rekken, strekken en sjorren kon beginnen. Terwijl ik constateerde dat er een motor aan het jakkeren was, jakkrn, moesten we aan onze bendeleider uitleggen wat dat feitelijk betekende.
Uiteraard was het weer ouderwets gezellig en werd er gelachen. De bende was uitgenodigd bij een van onze bendeleden. Echter gaven daar slechts twee leden gehoor aan. De rest nam de pleitvaart. Volgende keer beter.
Bij de kerk deden we de laatste oefeningen. Hij de boel maar op mensen. Laat de kipfilet maar branden. Dit typende vinden mijn hamstrings het wel welletjes geweest voor vandaag.
Het was dus een geslaagde actie.
Groetjes
Uw verslaggever is soms echt een pannenkoek. Omdat er hier sprake is van een afvalgate was ik naar buiten gemarcheerd om de ontwikkeling van het probleem vast te leggen. Hup naar buiten, kwiek en snel en toen kwam het besef. Deur dichtgetrokken en de sleutels lagen nog binnen.
Van je hela hola hou er de moed maar in. Het thuisfront gebeld en de reddingsploegen waren onderweg.
Alles verliep voorspoedig en zo kwam het dat ik alsnog op tijd arriveerde aan het hoofdkwartier. Uiteraard had ik in onze groepsapp al uitgebreid verslag gedaan van het onnoemelijke leed. Hetgeen dat met de nodige hilariteit werd ontvangen. Tja.
De tortelduifjes van het hoofdkwartier zorgden voor wat liefde op deze toch best frisse dag. Nadat alles besproken was. De armbandjes om onze armen zaten en de elastieken in onze zak trokken we de wijde wereld in. Op weg naar de beruchte trap waar we al vaker oefeningen hebben gedaan.
Onze bendeleider was dik ingepakt want hij vond het maar stervenskoud. De gebruikelijke lunches stonden weer op het menu, squats en andere oefeningen gepaard met het trekken van sprintje. "Run Forest Run!!!" Omdat deze training in het teken stond van de prachtig Nedersaksische taal Twents schrijf ik "doar geet hen"
Na het galopperen voor beginners liepen we in kordate pas richting de Scapino. Immers hadden we nog een elastiek bij ons dus het rekken, strekken en sjorren kon beginnen. Terwijl ik constateerde dat er een motor aan het jakkeren was, jakkrn, moesten we aan onze bendeleider uitleggen wat dat feitelijk betekende.
Uiteraard was het weer ouderwets gezellig en werd er gelachen. De bende was uitgenodigd bij een van onze bendeleden. Echter gaven daar slechts twee leden gehoor aan. De rest nam de pleitvaart. Volgende keer beter.
Bij de kerk deden we de laatste oefeningen. Hij de boel maar op mensen. Laat de kipfilet maar branden. Dit typende vinden mijn hamstrings het wel welletjes geweest voor vandaag.
Het was dus een geslaagde actie.
Groetjes
maandag 19 februari 2018
Klote autisme
Hallo lieve lezers,
Voor mij als autist is de wereld van de neurotypicals een volstrekt bizarre en niet te bevatten wereld. Ik zie daar zo vaak patronen die voor mij totaal niet te bevatten zijn. Of te volgen. Onrecht en autisme gaan niet samen. Toch krijg je als mens heel wat onrecht te verhapstukken.
Zo word ik door iemand als vuilnis behandeld. Nu kan je er voor kiezen om dit te laten gebeuren of je kan het aangeven. Voor mij is dat moeilijk. Omdat informatie vaak wat later landt, ik er over nadenk en mij er niet altijd raad mee weet. Momenteel is er iets gaande waar ik heel boos en verdrietig van word. Ik wil dit niet. Hoe ik dit vervolgens aan moet pakken vind ik moeilijk. Omdat de pleitvaart nemen voelt als een verlies, als falen, dat de ander zegeviert.
Ik ben zo boos op dit moment en het is voor mij moeilijk om dat in goede banen te leiden. Er gebeurt iets wat niet fijn voelt. Eigenlijk moet ik het loslaten maar dat is juist zo moeilijk. De stroom aan gedachtes te stoppen. Het gevoel van onrecht te parkeren. Ik ben het type van rigoureuze besluiten. Toch heb ik geleerd om, voor ik deze rigoureuze besluiten neem, er een nachtje over te slapen.
In heel dit proces voel ik me niet begrepen en gesteund. Soms heb je iemand nodig die je het gevoel geeft dat jouw boosheid, hoe raar deze ook is, er mag zijn. Soms heb je iemand nodig die dat stukje schouder voor je is dat je zo nodig hebt zonder dat je het gevoel hebt dat het die ander geen fuck boeit en dat de ander je maar vervelend vindt.
Dat is het stukje autist vs neurotypical. In mijn brein werken dingen anders, beleef ik dingen anders. Daarin ben ik lerende. Er is iemand die me met liefde wil fileren. Hetgeen dat me dus te wachten staat. Accepteer ik dit of kies ik eieren voor mijn geld? Soms ben ik te trots om mijn verlies te nemen. Te trots om de mijn zwakte te erkennen. Mag ik???
Een vriendin van me, als ik haar vertel over mijn beslommeringen dan is haar aandacht er niet. Of is deze er wel maar laat ze duidelijk merken dat ze vindt dat ik loop te zeiklijsteren. Dat voelt niet goed. Anderzijds probeer ik er wel voor haar te zijn. Is dat ook het verschil tussen mensen zoals ik en mensen zonder autisme?
Het spectrum autisme is soms zo verschrikkelijk eenzaam. Omdat niemand je begrijpt. Omdat niemand voelt wat jij voelt. Omdat die constante stroom aan prikkels niet uit te leggen valt aan mensen die deze niet zo ervaren.
Wat een verschrikkelijke klote zooi is het soms.
Voor mij als autist is de wereld van de neurotypicals een volstrekt bizarre en niet te bevatten wereld. Ik zie daar zo vaak patronen die voor mij totaal niet te bevatten zijn. Of te volgen. Onrecht en autisme gaan niet samen. Toch krijg je als mens heel wat onrecht te verhapstukken.
Zo word ik door iemand als vuilnis behandeld. Nu kan je er voor kiezen om dit te laten gebeuren of je kan het aangeven. Voor mij is dat moeilijk. Omdat informatie vaak wat later landt, ik er over nadenk en mij er niet altijd raad mee weet. Momenteel is er iets gaande waar ik heel boos en verdrietig van word. Ik wil dit niet. Hoe ik dit vervolgens aan moet pakken vind ik moeilijk. Omdat de pleitvaart nemen voelt als een verlies, als falen, dat de ander zegeviert.
Ik ben zo boos op dit moment en het is voor mij moeilijk om dat in goede banen te leiden. Er gebeurt iets wat niet fijn voelt. Eigenlijk moet ik het loslaten maar dat is juist zo moeilijk. De stroom aan gedachtes te stoppen. Het gevoel van onrecht te parkeren. Ik ben het type van rigoureuze besluiten. Toch heb ik geleerd om, voor ik deze rigoureuze besluiten neem, er een nachtje over te slapen.
In heel dit proces voel ik me niet begrepen en gesteund. Soms heb je iemand nodig die je het gevoel geeft dat jouw boosheid, hoe raar deze ook is, er mag zijn. Soms heb je iemand nodig die dat stukje schouder voor je is dat je zo nodig hebt zonder dat je het gevoel hebt dat het die ander geen fuck boeit en dat de ander je maar vervelend vindt.
Dat is het stukje autist vs neurotypical. In mijn brein werken dingen anders, beleef ik dingen anders. Daarin ben ik lerende. Er is iemand die me met liefde wil fileren. Hetgeen dat me dus te wachten staat. Accepteer ik dit of kies ik eieren voor mijn geld? Soms ben ik te trots om mijn verlies te nemen. Te trots om de mijn zwakte te erkennen. Mag ik???
Een vriendin van me, als ik haar vertel over mijn beslommeringen dan is haar aandacht er niet. Of is deze er wel maar laat ze duidelijk merken dat ze vindt dat ik loop te zeiklijsteren. Dat voelt niet goed. Anderzijds probeer ik er wel voor haar te zijn. Is dat ook het verschil tussen mensen zoals ik en mensen zonder autisme?
Het spectrum autisme is soms zo verschrikkelijk eenzaam. Omdat niemand je begrijpt. Omdat niemand voelt wat jij voelt. Omdat die constante stroom aan prikkels niet uit te leggen valt aan mensen die deze niet zo ervaren.
Wat een verschrikkelijke klote zooi is het soms.
dinsdag 6 februari 2018
Sporten met Eef deel 12
Hallo allemaal!
Toen ik vanmorgen de stee uit hupte om ongegeneerd uit een pak melk te slobberen zag ik dat de ruiten van mijn auto stijf bevroren waren. Nogal wiedes, het was op dat moment -3. Dit soort Siberische taferelen rieken naar een Elfstedentocht. U weet wel, met kniepertjes, kruisjes, warme chocolademelk en vaseline op de toet.
In de groepsapp van onze bende had ik al voorzichtig gepolst wat onze bendeleider van de huidige stand van zaken vond. Gezien dat binnen onze bende alle vrouwen moeder zijn behalve ik waren de suggesties betreft kleding al snel een feit.
Het moederschap is aan mij niet besteed. De laatste keer dat ik een baby vast had begon het zo hard te schreeuwen dat de buren dachten dat het luchtalarm afging en waren ze naar de schuilkelder gesneld.
Maar, het is vandaag dinsdag dus dat betekent dat we het luie zweet er weer uit mochten werken. De sportzusjes waren er weer en deden, zoals alleen zij dat kunnen, hun intrede. Onze opperbevelhebber was er ook. Hij kwam even poolshoogte nemen. Als zo een wolk oestrogeen het hoofdkwartier betreedt moet je uiteraard wel even kijken of alles goed verloopt.
O en we hadden een infiltrant in ons midden. Eentje van een andere bende. Moest het even kalm aan doen dus kwam ze bij ons terecht. Zo vertrokken we vol goeie moed, linea recta de kou tegemoet. Joggen op één plaats terwijl je bokst, squads, lunches en lopen als een krab. Helaas was onze steltloper er niet bij want zij is daar echt fenomenaal goed in.
We hebben inmiddels ook al een fanbase opgebouwd want, terwijl wij ons aan het uitsloven waren, werd er diverse malen naar ons geclaxonneerd. Een van onze bendeleden vertelde nog een donders spannend verhaal dat zij had meegemaakt. Hemeltjelief! Wat een avontuur.
Helaas waren er ook wat bendeleden afwezig. Toch was het weer een geslaagde training. Want, wij kunnen dat!
Dag dag en tot de volgende ronde
Toen ik vanmorgen de stee uit hupte om ongegeneerd uit een pak melk te slobberen zag ik dat de ruiten van mijn auto stijf bevroren waren. Nogal wiedes, het was op dat moment -3. Dit soort Siberische taferelen rieken naar een Elfstedentocht. U weet wel, met kniepertjes, kruisjes, warme chocolademelk en vaseline op de toet.
In de groepsapp van onze bende had ik al voorzichtig gepolst wat onze bendeleider van de huidige stand van zaken vond. Gezien dat binnen onze bende alle vrouwen moeder zijn behalve ik waren de suggesties betreft kleding al snel een feit.
Het moederschap is aan mij niet besteed. De laatste keer dat ik een baby vast had begon het zo hard te schreeuwen dat de buren dachten dat het luchtalarm afging en waren ze naar de schuilkelder gesneld.
Maar, het is vandaag dinsdag dus dat betekent dat we het luie zweet er weer uit mochten werken. De sportzusjes waren er weer en deden, zoals alleen zij dat kunnen, hun intrede. Onze opperbevelhebber was er ook. Hij kwam even poolshoogte nemen. Als zo een wolk oestrogeen het hoofdkwartier betreedt moet je uiteraard wel even kijken of alles goed verloopt.
O en we hadden een infiltrant in ons midden. Eentje van een andere bende. Moest het even kalm aan doen dus kwam ze bij ons terecht. Zo vertrokken we vol goeie moed, linea recta de kou tegemoet. Joggen op één plaats terwijl je bokst, squads, lunches en lopen als een krab. Helaas was onze steltloper er niet bij want zij is daar echt fenomenaal goed in.
We hebben inmiddels ook al een fanbase opgebouwd want, terwijl wij ons aan het uitsloven waren, werd er diverse malen naar ons geclaxonneerd. Een van onze bendeleden vertelde nog een donders spannend verhaal dat zij had meegemaakt. Hemeltjelief! Wat een avontuur.
Helaas waren er ook wat bendeleden afwezig. Toch was het weer een geslaagde training. Want, wij kunnen dat!
Dag dag en tot de volgende ronde
vrijdag 2 februari 2018
Briefje aan Karin - Die pleur je toch in de vaart?
Lieve Karin,
Vanmorgen begaf ik mij vloekend en tierend door het verkeer. Mensen die op het laatste nippertje hun bakbeest even voor jouw auto plempen. Moge zij gezegend zijn met levenslang grachtengordelroos.
Mijn missie om medicatie op te halen verliep verrassend snel. Toen ik het pand van mijn stamdealer betrad was ik zowaar de enige. Ik kon mij nog net bedwingen om niet te roepen: "echo!"
Daarna even snel naar de supermarkt. Waar een vrouw een trui stond te keuren voor haar man. Toen ik zei dat ik vond dat die trui op een pyjama leek keek ze uiterst ongelukkig en stelde dat het meeviel. Tja, voor die prijs wellicht.
Maar wat las ik nou joh! Hebben ze je van je grondgebied gehaald? Zijn ze nou helemaal van de pot gepleurd! Never change a winning team! Normaliter ben ik niet zo van dat Engelse gedoe maar ik kon zo 123 geen passend Neerlands tegeltje vinden. Ik las je berichtje na het trainen en was oprecht verbijsterd.
Zijn de bevelhebbende allemaal in de buurt van een molen geboren? Zou best kunnen want aan die kant van het land staan die dingen, bij wijze van spreke, op elke straathoek. Hier hebben we vooral draaimolens tussen de narcissen en de hondenpoep. Charmant lieverd, charmant. Daar houden we van in Twente.
Hoe kunnen (kennen) ze jou daar nou weghalen. Je kent de bewoners en zij kennen jou. Je weet wat er speelt, je weet waar je moet zijn omdat er soms wat baldadigheid plaatsvindt. Of dat jeugdige lieden er stiekem een jonko roken. Je maakte een jong jochie zo blij door hem even jouw petje op te zetten. Het kereltje sloeg twee armen om je heen en had die dag erna op school en vet stoer verhaal om te vertellen.
De plaatselijke middenstand waar je even tijd voor vrij maakte om naar ze te luisteren. Al die activiteiten in je wijk die je ging bezoeken. Als professioneel moeder ging je aan de ukjes voorlezen. Jij en jouw geliefde Spangen. Sparta, jouw club. Kreeg ik gemopper opdat ik een sjaal van Feyenoord had gekocht en deze meenam naar het heilige grondgebied van Spangen waar alles Sparta ademt. Sorry mop, ook deze hier pleegt heiligschennis.
Dit besluit is gewoon idioot! Je laat Dirk Kuyt toch ook niet bij 020 voetballen? Heel dat "hiep hoi vernieuwing" hier in Twente zijn we daar niet zo van. Wat goed is... afijn vul de slagzin zelf maar in.
Toch tof om te lezen hoeveel steunbetuigingen je binnenkreeg. Die hoge piefen bedenken iets terwijl ze een glas Jan Wandelaar soldaat maken en wat sloffe pinda's door de slokdarm laten rennen. Het lijkt een prachtig plan maar in de praktijk... beetje als met het Fyra-project. Op papier lijkt het een prachtig plan maar het fiasco werd de bittere werkelijkheid.
Dan is zelfs mijn plan om af te vallen meer succesvol. Ja, deze hier gaat nu trouw twee keer per week sporten al dan niet met een pijntje hier een pijntje daar. Een mens moet iets te klagen hebben, daar zijn we Nederlanders voor.
Wijffie, ik wens je alle succes toe. Sterkte met het verwerken van dit alles.
Liefs oet Almelooooooo
Vanmorgen begaf ik mij vloekend en tierend door het verkeer. Mensen die op het laatste nippertje hun bakbeest even voor jouw auto plempen. Moge zij gezegend zijn met levenslang grachtengordelroos.
Mijn missie om medicatie op te halen verliep verrassend snel. Toen ik het pand van mijn stamdealer betrad was ik zowaar de enige. Ik kon mij nog net bedwingen om niet te roepen: "echo!"
Daarna even snel naar de supermarkt. Waar een vrouw een trui stond te keuren voor haar man. Toen ik zei dat ik vond dat die trui op een pyjama leek keek ze uiterst ongelukkig en stelde dat het meeviel. Tja, voor die prijs wellicht.
Maar wat las ik nou joh! Hebben ze je van je grondgebied gehaald? Zijn ze nou helemaal van de pot gepleurd! Never change a winning team! Normaliter ben ik niet zo van dat Engelse gedoe maar ik kon zo 123 geen passend Neerlands tegeltje vinden. Ik las je berichtje na het trainen en was oprecht verbijsterd.
Zijn de bevelhebbende allemaal in de buurt van een molen geboren? Zou best kunnen want aan die kant van het land staan die dingen, bij wijze van spreke, op elke straathoek. Hier hebben we vooral draaimolens tussen de narcissen en de hondenpoep. Charmant lieverd, charmant. Daar houden we van in Twente.
Hoe kunnen (kennen) ze jou daar nou weghalen. Je kent de bewoners en zij kennen jou. Je weet wat er speelt, je weet waar je moet zijn omdat er soms wat baldadigheid plaatsvindt. Of dat jeugdige lieden er stiekem een jonko roken. Je maakte een jong jochie zo blij door hem even jouw petje op te zetten. Het kereltje sloeg twee armen om je heen en had die dag erna op school en vet stoer verhaal om te vertellen.
De plaatselijke middenstand waar je even tijd voor vrij maakte om naar ze te luisteren. Al die activiteiten in je wijk die je ging bezoeken. Als professioneel moeder ging je aan de ukjes voorlezen. Jij en jouw geliefde Spangen. Sparta, jouw club. Kreeg ik gemopper opdat ik een sjaal van Feyenoord had gekocht en deze meenam naar het heilige grondgebied van Spangen waar alles Sparta ademt. Sorry mop, ook deze hier pleegt heiligschennis.
Dit besluit is gewoon idioot! Je laat Dirk Kuyt toch ook niet bij 020 voetballen? Heel dat "hiep hoi vernieuwing" hier in Twente zijn we daar niet zo van. Wat goed is... afijn vul de slagzin zelf maar in.
Toch tof om te lezen hoeveel steunbetuigingen je binnenkreeg. Die hoge piefen bedenken iets terwijl ze een glas Jan Wandelaar soldaat maken en wat sloffe pinda's door de slokdarm laten rennen. Het lijkt een prachtig plan maar in de praktijk... beetje als met het Fyra-project. Op papier lijkt het een prachtig plan maar het fiasco werd de bittere werkelijkheid.
Dan is zelfs mijn plan om af te vallen meer succesvol. Ja, deze hier gaat nu trouw twee keer per week sporten al dan niet met een pijntje hier een pijntje daar. Een mens moet iets te klagen hebben, daar zijn we Nederlanders voor.
Wijffie, ik wens je alle succes toe. Sterkte met het verwerken van dit alles.
Liefs oet Almelooooooo
Abonneren op:
Posts (Atom)