Als je vastloopt

Hallo allemaal,

Mijn 150e blog mensen, die had ik graag aan iets leuks besteed. Helaas. Het gaat niet zo goed momenteel. Ik merk dat ik in heel veel dingen vastloop. Het kost me de grootste moeite om me tot iets te zetten. Mensen die dan goed bedoelde dingen roepen als: "Joh, ik heb ook wel eens een slechte dag maar als je dan gewoon even iets doet, komt het wel weer goed!" Dat is het nou juist. Dat 'gewoon' even iets doen zit er niet in. Dat zit er al een tijdje niet echt in.

Vriendschappen die verwateren. Deels door mij, omdat ik nergens puf voor heb maar ik merk ook dat het vanuit de ander verwatert, vervaagt. Dat is wel eens moeilijk. Helaas inherent aan het leven vrees ik. Zelf ben ik niet iemand die gemakkelijk om hulp roept of iemand opbelt omdat het even niet gaat. Nu ligt dat wat complex (het zou ook eens niet zo) omdat vanuit de ene kant er meteen wordt gezegd "daar kunnen wij je niet bij helpen" en de ander bespreekt mijn shit met heel haar vriendinnenbestand, buren en het meisje aan de kassa. Dáár zit ik dus echt niet op te wachten. Dan is er iemand die zelf al zoveel ellende heeft, afijn je snapt wat ik bedoel.

Het is zo moeilijk om überhaupt mijn huis uit te komen. Het liefst blijf ik binnen, wetende dat dit niet de oplossing is. Vanmorgen was ik bij de fysio. Ze vroeg me hoe het ging. Dan zeg ik iets als: "ja, wel goed!" omdat zoiets gemakkelijker is dan te zeggen: "Vrouw, het gaat klote van de bok!" Als er dan wat kritische vragen worden gesteld rijd ik vertwijfeld naar huis. (dat is mijn eigen tekortkoming.)

Ik heb in de digitale wel wat contacten. Dat is fijn, heel fijn maar soms verlang ik er ook naar dat iemand een arm om me heen slaat of me een knuffel geeft. Een stukje geborgenheid voelen. Veiligheid. Volgens mij huizen deze ook in de piramide van Maslow.

Net belde mijn behandelaar. De behandeling wordt aangepast. Hoe, dat weet ik nog niet precies maar in elk geval gaan ze kijken wat er te doen valt aan die overprikkeling. Dat is namelijk ook zoiets. Iets wat mijn slaap teistert. Al maanden! Misschien zelfs al wel een half jaar. Ze gaan kijken wat ze met mijn lusteloosheid gaan doen. Om iets te doen aan het onverwerkte verdriet e.d. Een heel traject te gaan dus. Mijn behandelaar is echt een lief en fijn mens. Ze luistert naar me, is geduldig en toont begrip. Niet op zo een typische GGZ-manier maar echt vanuit haar persoonlijk.

Dus er is nog een hele weg te gaan. Met een strompelend voetje. Fysiomevrouw zei dat zo een blessure wel 6 weken kan aanhouden. O mensen, dat houdt in dat ik hier nog 4 weken rond huppel met een voet in de tape.

Nu kapot moe. Door die omstandigheden met mijn voet lukt het niet om mee te doen aan de bootcamp. Kats jammer. Was toch een uitlaatklep voor me.

Reageren? Drop gerust je reactie hieronder.