Op de thee bij de dominee #15

 Het is herfst lieve lezers en vandaag is dat goed te merken. Het is frisjes, het regent en echt licht wil het ook niet worden. Kortom de ideale omstandigheden om met Tieske te gaan wandelen. Die daar zo geen zin in had. Haha. Schatje is het toch. Mevrouw wist niet hoe snel ze moest plassen en kakken. 

Enfin, op de thee bij de dominee. Werd weer een glas water. Ik was binnen de kortste keren in tranen. O man. Onze dominee kijkt altijd dwars door me heen. Hij is goed met mensen. Ik niet echt. Het is wel fijn dat iemand je zo goed kent en weet aan welke touwtjes hij moet trekken. Mijn hoofd zat nog zo vol. Ook na aanleiding van de dienst van afgelopen zondag. 

Het is echt dat welkom voelen, de woorden van de dominee maar ook hoe de medekerkgangers op me reageren. Hoe Kirsten op me reageerde. De lof die ik van hen kreeg over mijn schrijven betreft het geloof en wat ik had geleerd. 

We hadden het ook over de afgelopen dienst. Ik was daar zo boos over en verdrietig. Eigenlijk zou ik nog wel met die dominee daarover in gesprek willen maar dat zal wel niet heel gebruikelijk zijn. Gelukkig kon ik bij Kees mijn hart uitstorten. (wat ik een volstrekt vreemd gezegde vind) en luisterde hij naar me. Wat niet wil zeggen dat hij me gelijk gaf natuurlijk. Ik kan tegen onze dominee zeggen wat ik denk, dat is wel fijn. 

Ondertussen likte Tieske mijn benen brandschoon. Raar beest is het toch. Met onze dominee ook Marcus besproken en hoe Jezus omging met het volk en wat hij eigenlijk zei. Marcus is op zich geen moeilijk boek maar Eva presteerde het om de twee meest ingewikkelde hoofdstukken eruit te pikken. Marcus 12 en 13. Ik had mijn nieuwste bijbel meegenomen. Die heeft onze dominee zelf ook. Alleen die van onze dominee is wat meer versleten. Haha. Kees had er vertrouwen in dat er in die van mij ook nog voldoende gelezen gaat worden. Reken maar van ja. 

Het is wel spannend allemaal. Daar kan geen Tieske knuffelen tegenop. Gedoopt worden is niet zomaar iets. In onze prachtige Kapel. Met haar fijne gemeenschap. Het begint steeds meer vorm te krijgen allemaal en dat maakt het extra spannend. Weldra is het zover. 

Op audiëntie bij de dominee en de kerkraad.

Zomaar een week in september, met gedoe, ontspanning en verder weinig sensatie. Onze dominee stuurde me een berichtje of ik die week nog met Tieske wilde wandelen. Uiteraard. Schaapie wil elke dag wel met Tieske uit! We maakten een afspraak en vervolgens vroeg Kees of ik vrijdag na het wandelen met Tieske tijd had om met K te praten van de kerkraad. (!!!) (is er een dokter in de zaal?) Dat had ik uiteraard en anders had ik daar wel tijd voor gemaakt. Ja toch, niet dan. 

O help! Ik vind zoiets zo spannend. Het was eerst nog wat abstract allemaal. Het hing wel in de lucht maar echt tastbaar werd het niet echt. Mede door de coronacrisis. Enfin, ik mocht op audiëntie verschijnen. Zie je me al gaan? Vrijdag 10:00 het uur van de waarheid. Van te voren wandelen met lieve leasehond. 

Nou, vanaf het moment dat de afspraak stond ging het stuiteren in mijn hoofd. Wat normaal een autoweg is, werd nu een overvolle autosnelweg. Chaos! Totale chaos. Onze dominee gaf me nog een opdracht mee waar ik mee aan de slag ging. Inleverde en welke werd goedgekeurd. Dat was dan wel weer puik mensen.

De dag van de waarheid brak aan. Ik was al uren voor de wekker wakker. Had vreselijk liggen woelen, raar gedroomd. Echt fantastisch. Hop mijn nest uit. In de klamottn, boodschappen doen en wachten tot het kwart voor 9 was. Tieske halen. Ik was zo afgrijselijk zenuwachtig dat ik onze dominee niet eens te woord kon staan. Watten in mijn hoofd. Een soort gestamel was het. Mijn hart bonsde als een malle. Ik ben toch zo een stresskip mensen. Echt hoor. 

Tieske in de auto. Eerst even haar geknuffeld en door haar zachte vacht geaaid. Haar snoetje tegen me aan. Ze gaf me likjes en legde haar pootje op mijn arm. Zo lief! Het wandelen deed me goed. Tieske lekker los en de wind woei door mijn haar. Dat bracht wel wat meer rust. 

Tieske ingeleverd bij de vrouw van de dominee. Kon wederom geen stom woord uitbrengen. Het is toch niet te filmen. Ze zal ook wel gedacht hebben 'kind, wat sta je daar afwezig te wezen!' terecht. Hop naar de kerk. Het ging gebeuren. Heer sta me bij. Mijn hele brein zat compleet op slot. Ik voelde me precies zo een hertje die verschrikt in de koplampen keek. 

Kees opende het gesprek. Het scheelt wel dat ik veelal rustig van hem word. Ik was zo confuus. Mijn brein startte gelukkig weer op maar wel in de sluimermodus. Gelukkig vonden K en onze dominee hetgeen dat ik had ingestuurd wel heel mooi. Kreeg er zoveel complimentjes over dat ik er haast verlegen van werd. 

Het is gelukkig wel zo dat onze dominee me heel goed kent. Dus weet aan welke touwtjes hij moet trekken. Ik kwam steeds meer in operationele functie. Vertellen over mijn bijbels, hoe ik bij de Kapel terecht was gekomen, wat ik zo fijn vind aan de kerk, wat het geloof voor me inhoud en wat ik van de bijbel zelf vind. Wederom complimenten ten over. Een mens zou er haast van gaan blozen. Zo lief! Echt fijn. Geeft de burger weer moed. Het was zo een duidelijk signaal van 'je mag er zijn en je bent waardevol' Eigenlijk heel ontroerend wel. Het was ook fijn om het samen over Hem te hebben en het geloof. 

Slotsom is wel dat het voor 99,9% zeker is dat ik word gedoopt. Ik ben zoooooooo blij. Het is zo speciaal. In deze kerk met haar mooie gemeenschap, door deze dominee. O man! 

Op de thee bij de dominee tussen hei en berg #14

 Vandaag werd het geen klassiekertje. Aanbellen bij de dominee. Tieske knuffelen. De katten knuffelen Hoi zeggen tegen een huisgenoot en neerploffen in het zithoekje van de dominee. Vandaag pikte ik de dominee op om te gaan wandelen. Op de Sallandse Heuvelrug. Met Tieske. Mijn lieve harige vriendinnetje. 

Dominee in de auto, hond in de auto. Daar gingen we. De dominee met Tieske in zijn armen. Want mevrouw wilde niet aan zijn voeten op het matje zitten. Daarbij, heb ik lekkere zoute armen en handen en dat vindt ze geweldig. Ik ben dus weer helemaal afgelebberd. 

Lekker aan de wandelen en praten over ditjes en datjes maar ook over God, Jezus, het geloof en de bijbel. Dat is zo fijn. Lang niet iedereen in mijn omgeving is gelovig. Heeft een band met de kerk, met Jezus en met God. Hoe de dominee over het geloof denkt, zo denkt ik er ook grotendeels over. Dat schept een band. Dat is fijn. Hij kan het goed uitleggen. Dus dan leer je weer wat bij. 

Het is ook fijn om de liefde voor onze kerk samen te delen. Voor de mensen die er komen. Het is toch je tweede thuis, die Kapel. Ik word er zo liefdevol ontvangen en voel me er zo welkom. Alsof ik er al jaren kom. Terwijl dat nog geen jaar is. Ik voel zoveel liefde voor die kerk, voor het team vrijwilligers, de dominee, het team en de mensen die er komen. 

Soms wil je iemand gewoon even een knuffel geven. Zoals de dame die zondag bijna in tranen vertelde dat ze zo blij was dat ze weer fysiek naar de kerk mocht. Dat je ergens voelt, dat ze zich ook wel alleen voelt. Iemand die dan bijna in tranen voor je staat, die wil je dan gewoon even tegen je aanhouden. Er een arm omheen slaan. 

Met onze dominee van alles besproken. Privézaken maar ook hele algemene dingen. Zoals over de toga van zijn vrouw (is ook dominee) en die van hem. Over zijn preken. Die ik vrijwel altijd heel mooi vind. Over leven in de liefde van de Heere en leven vanuit liefde. In Zijn naam. Dat leven in die liefde belangrijker is dan regeltjes. Wat Jezus ook laat zien in Marcus 5 en 7. Volgens ook eerder in Marcus. Het goede doen omdat het uit je hart komt en niet omdat het moet. Dat is voor mij altijd één van de basisregels geweest van mijn geloof en is dat nog. Maar ook, leven in zijn liefde en vanuit daar handelen is belangrijker dan de regeltjes die er gelden. 

Het is fijn om zoiets te delen met je dominee. Hij en ik liggen qua voetbal, geloof en politiek vrij op één lijn. Het is ook fijn wanneer iemand je begrijpt. Ik ben iemand die moet leren om vaker haar teut te houden. Te reageren vanuit mijn verstand en niet vanuit mijn emotie. Ik kan me enorm opwinden over dingen, er bovenop klappen. Er met een gestrekt been ingaan. Onze dominee is wat meer bedaard. Ik respecteer mijzelf om wie ik ben maar ik zou willen dat ik wat meer van zijn bedaardheid had. Van zijn wijsheid. Eerst denken dan doen. Niet eerst doen en dan denken.... gelukkig hebben we de foto's nog. 

Omdat ik geen twee dingen tegelijk kan en onze dominee wel. Leidde hij de route. Gelukkig maar anders waren we in Marokko uitgekomen. Echt hoor. Het was fijn, zo openlijk praten over waar je hart mee vervuld is. De liefde voor Jezus, God, de Kapel en Feyenoord. O en Tieske. Mijn lieve mooie pluimstaart. 

We dronken nog een bakkie pleur op het terras en daarna leverde ik koninklijke hoogheid en Kees weer af in Wierden. Het is zo spannend allemaal. Mijn doop, mijn weg in het geloof, mijn plekje vinden binnen de Kapel hoewel ik gevoelsmatig mijn plaatsje wel een soort van heb gevonden binnen de Kapel. Ik bedoel, als de koster een plaatsje voor je reserveert in de kerk omdat jij het deurbeleid staat uit te voeren.... enfin, tot de volgende.