We leven in een krankzinnige periode. Johan Derksen zorgde voor ophef. Met een misplaatste grap. Ach, kan ik hem niet euvel duiden sommige mensen zijn gewoon niet in staat om een grap te maken zonder een ander te schofferen.
Weet u nog, al die demonstranten die op de Dam samenkwamen om te demonstreren tegen het politiegeweld jegens gekleurde mensen, jegens racisme en discriminatie? O wat was een gors van de Nederlandse bevolking boos. Het zou een dikke middelvinger zijn jegens de zorg, Halsema de linkse droeftoeter moest aftreden en het was schande. Dat de kern van deze demonstratie compleet werd overgeslagen zei genoeg.
Diezelfde mensen stonden afgelopen zondag op het Malieveld. Geen mondkapjes, geen 1.5 meter afstand en er werd geknuffeld. Excuseer? Middelvinger? Zorg? Er werd herhaaldelijk gesommeerd om te vertrekken. Hetgeen dat niet gebeurde. De ME greep in. Dat gaf vonken. De ME zou een kind met bloemen hebben gemept. Beetje onderzoek leert dat het geen kind betrof maar een volwassen vrouw die zich vooraan in de frontlinie bevond en provocerend gedroeg jegens de ME. Hoe dom kan je zijn? Gewoon vertrekken was ook een optie geweest.
Nu wordt de politie van Den Haag weggezet als volk dat met hart en ziel in wil meppen op 'onschuldig hardwerkende mensen!' Sodemieter toch op man. Al die mensen die dit roepen wilden niets liever dan dat dit was gebeurd tijdens de BLM demonstraties. Geert Wilders eiste een waterkanon toen de klimaatactivisten demonstreerden en zijn volgers vonden het fantastisch.
Dat Akwasi domme uitspraken deed, dat is zo. Had hij niet moeten doen. Alleen wat er vervolgens aan een hetze ontstaat is amper te filmen en maakt maar weer eens duidelijk waarom dergelijke demonstraties zo hard nodig zijn. Mensen die menen te spreken namens 'het volk' wat bezielt je? Spreek voor jezelf. 'Het volk is het zat!' "Eigen volk eerst!' Eigen volk bestaat niet. De wereld is van iedereen.
Vervolgens maakt de sprekende snor een misplaatste grap en zijn sommige mensen terecht boos. Hop, daar is het leger van Johan. Johan spreekt de waarheid, Johan is de stem van, daar is hij weer, 'het volk!' Rot op joh. Als je het niet eens bent met Johan en je maakt dit kenbaar kan je rekenen op een onvervalste stroom aan haatreacties en doodsbedreigingen. Moet wel zeggen, die reacties en bedreigingen zijn in dermate slechts Nederlands getypt dat ik twijfel aan het cognitieve vermogen maar dat terzijde.
Waar gaat dit over? Het niet eens zijn met een bijna overleden mannetje dat qua poen allang binnen is en dat rijk wordt met het verspreiden van dwaze opmerkingen betreft de minderheden binnen onze samenleving. Dat het kantinevolk daar nou van smult, tja maar inhoudelijk voegt het toch niets toe? Als iemand het daar dan niet mee eens is, daar kritisch over is, dan vormt dat een vrijbrief om iemand dood te wensen, uit te schelden en aan de schandpaal te nagelen? Ik mag een boom worden wanneer ik daar iets van begrijp.
Het is toch de treurigheid ten top dat jij je medemens, die je helemaal niet kent met de dood bedreigt, enkel omdat hij of zij Johan Derksen niet mag? Wat gaat er dan in Godsnaam in je hoofd om? Wat ik ook zo vermoeiend vind... mensen die deelnemen aan een 'linkse'demonstratie zijn allemaal werkschuw en hebben nog nooit een dag gewerkt. Echt lieve lezers, dat hoor en lees ik zo vaak. Het impliceert tevens dat de 'hardwerkende' rechtse rakker meer recht heeft om te demonstreren dan die linkse nietsnut.
Ik heb al zoveel doodsbedreigingen om de oren geslingerd gekregen. Dat ik maar zelfmoord moet plegen en dat ik een NSB-er ben. Als ik voor elke keer dat me dat ter oren of ter ogen kwam een euro kreeg, dan had ik nu een mooie woning in het buitengebied van Wierden met een airco en een Audi RS7 en bestelde ik elke avond bij Thuisbezorgd.nl.
Ik weet soms niet of ik er om moet janken of dat ik het moet scharen onder verstandelijk onvermogen. Het kan me verder niet veel schelen maar het begint wel vermoeiend te worden. Al die mensen blokkeren en rapporteren. Dat je mij voor NSB-er uitscheldt, echt, kan je niets beters verzinnen? Kennelijk niet dus next.
woensdag 24 juni 2020
donderdag 18 juni 2020
Op de thee bij de dominee #10
Soms kan je elkaar wel vinden in de liefde van God maar niet in de moderne techniek van heden ten dage. De start verliep dan ook wat chaotisch. Skype? Zoom? Ik schijn Zoom te hebben maar hoe werkt Zoom? Weet onze dominee beter dan ik. Ik gebruik het nooit. Skype soms. Alleen dat lukte nu ook niet.
Het was fijn om onze dominee weer even te spreken. Ook al vind ik een analoog gesprek toch fijner. Zoals het er nu naar uitziet is de laatste ronde van het boekje een analoog gesprek. Zelf vind ik dat toch een stuk fijner. Omdat je elkaars energie/spiritualiteit ook voelt. Plus dat huize dominee&dominee net villa Kakelbond is, met al die diertjes.
Het huiswerk viel me deze ronde minder zwaar. Hoewel er een onderwerp tussen zat dat je niet met Jan en alleman bespreekt. Met onze dominee wel. Dat voelde wel vertrouwd. Van te voren heb ik gevraagd of het voor hem geen probleem was. Dat bleek niet het geval te zijn.
Nu is de vraag, hoe nu verder. Ik heb daar wel een beeld bij maar kan dat ook? Wil ik een doop waar heel veel mensen bij aanwezig zijn? Liever niet.Ik vind het al zo eng. Ik sta niet zo graag in het middelpunt van de belangstelling. Voor mijzelf heb ik er wel een beeld bij, maar kan dit ook en slaat het ook ergens op. Voorop staat dat ik graag wil dat onze eigen dominee mij doopt. Met hem heb ik hier in al die weken naartoe gewerkt.
Ik besef dat de laatste blogs een beetje op elkaar gaan lijken. Het is lastig om er variatie in aan te brengen. Hopelijk volgen er na de huiswerkopdrachten nog afspraken. Misschien wel over een aantal passages uit de bijbel. Hoe ik het leven voor me zie wanneer ik deel uit maak van onze Kapel, wanneer ik gedoopt ben.
Het houdt me wel bezig. Ik mis onze kerk ook best wel. We mogen vooralsnog niets. Hoe gaat dit straks? 100 man, wie wel en wie niet? Ik verlang er naar om weer naar de kerk te mogen gaan. De sfeer, betreft mijn ritme. Het valt zo in het eindeloze niets op dit moment.
Onze dominee heeft altijd een rustgevende werking op me. Geen idee hoe hij dat doet. Ik ben de laatste dagen heel erg moe en lusteloos. Lig het liefst heel de dag in bed. Er zijn dagen dat ik al om 17:00 naar bed ga en dan de volgende dag rond 07:00 mijn bed uitkom. Die eindeloze leegte. Ik wil iets om handen hebben. Heel graag in onze kerk. Al is het maar iets als stoeltjes soppen of de parkeerplaats vegen. Papier en afval uit de bosjes verzamelen.
Hoe ook, het was verder wel weer een goede sessie. Het deed me goed. Het duurde door de omstandigheden wat langer dan normaal. Dominee, als je dit leest, sorry! Het is allemaal zo een gedoe. Zondag gaat de vrouw van onze dominee voor. Ik ben woest benieuwd. Onze dominee is ook benieuwd wat ik er van vind.
Enfin, half 5 op dit moment. Morgen toch maar weer iets gaan ondernemen. Lekker naar buiten bijvoorbeeld of naar het Notterse Ei. Wanneer het daarvan komt weet niemand maar je hebt wel 10 biologische eitjes voor 2 euro.
Het was fijn om onze dominee weer even te spreken. Ook al vind ik een analoog gesprek toch fijner. Zoals het er nu naar uitziet is de laatste ronde van het boekje een analoog gesprek. Zelf vind ik dat toch een stuk fijner. Omdat je elkaars energie/spiritualiteit ook voelt. Plus dat huize dominee&dominee net villa Kakelbond is, met al die diertjes.
Het huiswerk viel me deze ronde minder zwaar. Hoewel er een onderwerp tussen zat dat je niet met Jan en alleman bespreekt. Met onze dominee wel. Dat voelde wel vertrouwd. Van te voren heb ik gevraagd of het voor hem geen probleem was. Dat bleek niet het geval te zijn.
Nu is de vraag, hoe nu verder. Ik heb daar wel een beeld bij maar kan dat ook? Wil ik een doop waar heel veel mensen bij aanwezig zijn? Liever niet.Ik vind het al zo eng. Ik sta niet zo graag in het middelpunt van de belangstelling. Voor mijzelf heb ik er wel een beeld bij, maar kan dit ook en slaat het ook ergens op. Voorop staat dat ik graag wil dat onze eigen dominee mij doopt. Met hem heb ik hier in al die weken naartoe gewerkt.
Ik besef dat de laatste blogs een beetje op elkaar gaan lijken. Het is lastig om er variatie in aan te brengen. Hopelijk volgen er na de huiswerkopdrachten nog afspraken. Misschien wel over een aantal passages uit de bijbel. Hoe ik het leven voor me zie wanneer ik deel uit maak van onze Kapel, wanneer ik gedoopt ben.
Het houdt me wel bezig. Ik mis onze kerk ook best wel. We mogen vooralsnog niets. Hoe gaat dit straks? 100 man, wie wel en wie niet? Ik verlang er naar om weer naar de kerk te mogen gaan. De sfeer, betreft mijn ritme. Het valt zo in het eindeloze niets op dit moment.
Onze dominee heeft altijd een rustgevende werking op me. Geen idee hoe hij dat doet. Ik ben de laatste dagen heel erg moe en lusteloos. Lig het liefst heel de dag in bed. Er zijn dagen dat ik al om 17:00 naar bed ga en dan de volgende dag rond 07:00 mijn bed uitkom. Die eindeloze leegte. Ik wil iets om handen hebben. Heel graag in onze kerk. Al is het maar iets als stoeltjes soppen of de parkeerplaats vegen. Papier en afval uit de bosjes verzamelen.
Hoe ook, het was verder wel weer een goede sessie. Het deed me goed. Het duurde door de omstandigheden wat langer dan normaal. Dominee, als je dit leest, sorry! Het is allemaal zo een gedoe. Zondag gaat de vrouw van onze dominee voor. Ik ben woest benieuwd. Onze dominee is ook benieuwd wat ik er van vind.
Enfin, half 5 op dit moment. Morgen toch maar weer iets gaan ondernemen. Lekker naar buiten bijvoorbeeld of naar het Notterse Ei. Wanneer het daarvan komt weet niemand maar je hebt wel 10 biologische eitjes voor 2 euro.
vrijdag 5 juni 2020
Stop
Als je niets hebt met religie, klik gerust weg. Het geeft niet. Ik schrijf dit om me te uiten. Omdat mijn blog een podium biedt om zaken toe te lichten en/of om me te uiten. Het geeft niet wanneer je niets hebt met religie. Geloof me, 2 jaar geleden had ik dat ook niet. Nog sterker, ik schopte er fanatiek tegenaan.
Wat voor mij geloven inhoudt? Het naar de kerk gaan is een antwoord dat zo voor de hand ligt. Toch is dat wel een deel van wat het geloof voor mij betekent. Geloven is ook vertrouwen hebben. Vertrouwen in de toekomst, vertrouwen dat de wereld ooit een beetje beter wordt. Dat er minder strijd en haat is. Minder racisme. Meer gelijkheid tussen man en vrouw. Het klinkt misschien wat idealistisch maar wat is er mis met het nastreven van je idealen?
Voor mij is geloven ook een vorm van spiritualiteit. Een verbintenis met God. Zoals ik deze ervaar in onze kapel maar ook in de alledaagse dingen. Soms is het er een aantal dagen niet en dan is die verbintenis weer intenser dan ooit. Er valt geen pijl op te trekken. Het is een bepaalde harmonie, levensovertuiging en zie daar als christen in opleiding maar eens vorm aan te geven. Daar ben ik momenteel ook mee bezig. Door middel van de huiswerkopdrachten die ik meekrijg van onze dominee. Hij is in dit proces natuurlijk al veel verder. Als dominee heb je al vele stappen meer gemaakt dan ik als beginnend gelovige. Hij is tenslotte ook een stuk ouder dan ik, wijzer dan ik en bedachtzamer dan ik. Ik fladder nog van hort naar haar en moet me meer bewust zijn van de felheid die ik in me heb en hoe deze me soms behoorlijk tegen kan werken.
Met onze dominee heb ik het er wel eens over wat bidden nou precies inhoudt. Dat is ook een vorm van tot inkeer komen. Hoe leef ik het leven dat ik leef? Welke keuzes maak ik en waarom maar het is ook de verbintenis tot God. Mijn hart openstellen voor Hem hoewel hij al alles van me weet. Het is niet gemakkelijk om deze manier van leven aan te nemen. Te leven volgens de 10 geboden. Hoewel dat wel de basis is van het christen zijn. Ik ben altijd een vrijbuiter geweest. Trok mijn eigen plan. Deed waarvan ik dacht dat goed was, of deed waarvan ik wist dat het eigenlijk niet goed was. Niet met alle winden meewaaien, rechtop in de storm en dat heeft me veel gebracht maar ook zeker veel gekost.
Ik bemerk dat nu ik voor mijzelf kies, dit ook spanning oplevert. In contact met mijn directe omgeving. Mijn drang om te pleasen wordt wat milder. Het heeft namelijk geen zin. Hoe je het ook wendt of keert, je zal het nooit of ter nimmer goed doen. Zeker niet in de ogen van mensen die het onmogelijke van je verwachten. Het is de kunst om dat los te laten en te denken 'dan maar niet!' Omdat je niet gevoelsmatig wilt falen. Omdat je niet het gevoel wilt hebben dat je debet bent aan het gevoel van de ander.
Dat soort zaken in het leven zijn niet gemakkelijk. Zeker wanneer mensen bemerken dat je steeds meer voor je eigen weg/leven gaat kiezen. Jij bent niet welkom op mijn doop, ik deel dit niet met jou, jij gaat nu mijn grenzen over, ik accepteer dit gedrag niet langer. Wanneer je onder het juk van autoritaire lieden in je nabijheid vandaan wilt komen kost dat offers en heel veel wilskracht en standvastigheid. Niet toegeven. Dit is wat ik kan bieden, dit is wat ik kan. Niet meer, niet minder. Ook al is de ander nog zo teleurgesteld en gaat over tot emotionele chantage.
Er is een moment in het leven dat het klaar is. Dat een mens voor zichzelf moet kiezen. Godsdienst leert me genadig te zijn. Vergevingsgezind te zijn maar er zijn grenzen. Ik heb me lang genoeg onderdanig opgesteld en ben wel een beetje klaar met de machtswellustelingen. Met de emotionele chantage. Het is tot hier en niet verder. De grens is definitief bereikt.
Past dat in een beeld van een goed christen? Misschien wel niet. Misschien ben ik wel niet gemaakt om een goed christen te zijn maar ik ben wel geworden tot wie ik ben door externe factoren. Had ik daar zelf invloed op? Neen. Voor een groot deel niet. Nu heb ik dat wel en bemerk ik hoe men op mij reageert. Dat het mijn schuld is dat zij hun zin niet krijgen. Dat het mijn schuld is dat zij niet kunnen verwezenlijken wat ze graag willen. Terwijl ik slechts een los element ben. Je leidt je eigen leven. Je bepaalt zelf hoeveel de ander daar invloed heeft. Meer kan ik er niet van maken.
Wat voor mij geloven inhoudt? Het naar de kerk gaan is een antwoord dat zo voor de hand ligt. Toch is dat wel een deel van wat het geloof voor mij betekent. Geloven is ook vertrouwen hebben. Vertrouwen in de toekomst, vertrouwen dat de wereld ooit een beetje beter wordt. Dat er minder strijd en haat is. Minder racisme. Meer gelijkheid tussen man en vrouw. Het klinkt misschien wat idealistisch maar wat is er mis met het nastreven van je idealen?
Voor mij is geloven ook een vorm van spiritualiteit. Een verbintenis met God. Zoals ik deze ervaar in onze kapel maar ook in de alledaagse dingen. Soms is het er een aantal dagen niet en dan is die verbintenis weer intenser dan ooit. Er valt geen pijl op te trekken. Het is een bepaalde harmonie, levensovertuiging en zie daar als christen in opleiding maar eens vorm aan te geven. Daar ben ik momenteel ook mee bezig. Door middel van de huiswerkopdrachten die ik meekrijg van onze dominee. Hij is in dit proces natuurlijk al veel verder. Als dominee heb je al vele stappen meer gemaakt dan ik als beginnend gelovige. Hij is tenslotte ook een stuk ouder dan ik, wijzer dan ik en bedachtzamer dan ik. Ik fladder nog van hort naar haar en moet me meer bewust zijn van de felheid die ik in me heb en hoe deze me soms behoorlijk tegen kan werken.
Met onze dominee heb ik het er wel eens over wat bidden nou precies inhoudt. Dat is ook een vorm van tot inkeer komen. Hoe leef ik het leven dat ik leef? Welke keuzes maak ik en waarom maar het is ook de verbintenis tot God. Mijn hart openstellen voor Hem hoewel hij al alles van me weet. Het is niet gemakkelijk om deze manier van leven aan te nemen. Te leven volgens de 10 geboden. Hoewel dat wel de basis is van het christen zijn. Ik ben altijd een vrijbuiter geweest. Trok mijn eigen plan. Deed waarvan ik dacht dat goed was, of deed waarvan ik wist dat het eigenlijk niet goed was. Niet met alle winden meewaaien, rechtop in de storm en dat heeft me veel gebracht maar ook zeker veel gekost.
Ik bemerk dat nu ik voor mijzelf kies, dit ook spanning oplevert. In contact met mijn directe omgeving. Mijn drang om te pleasen wordt wat milder. Het heeft namelijk geen zin. Hoe je het ook wendt of keert, je zal het nooit of ter nimmer goed doen. Zeker niet in de ogen van mensen die het onmogelijke van je verwachten. Het is de kunst om dat los te laten en te denken 'dan maar niet!' Omdat je niet gevoelsmatig wilt falen. Omdat je niet het gevoel wilt hebben dat je debet bent aan het gevoel van de ander.
Dat soort zaken in het leven zijn niet gemakkelijk. Zeker wanneer mensen bemerken dat je steeds meer voor je eigen weg/leven gaat kiezen. Jij bent niet welkom op mijn doop, ik deel dit niet met jou, jij gaat nu mijn grenzen over, ik accepteer dit gedrag niet langer. Wanneer je onder het juk van autoritaire lieden in je nabijheid vandaan wilt komen kost dat offers en heel veel wilskracht en standvastigheid. Niet toegeven. Dit is wat ik kan bieden, dit is wat ik kan. Niet meer, niet minder. Ook al is de ander nog zo teleurgesteld en gaat over tot emotionele chantage.
Er is een moment in het leven dat het klaar is. Dat een mens voor zichzelf moet kiezen. Godsdienst leert me genadig te zijn. Vergevingsgezind te zijn maar er zijn grenzen. Ik heb me lang genoeg onderdanig opgesteld en ben wel een beetje klaar met de machtswellustelingen. Met de emotionele chantage. Het is tot hier en niet verder. De grens is definitief bereikt.
Past dat in een beeld van een goed christen? Misschien wel niet. Misschien ben ik wel niet gemaakt om een goed christen te zijn maar ik ben wel geworden tot wie ik ben door externe factoren. Had ik daar zelf invloed op? Neen. Voor een groot deel niet. Nu heb ik dat wel en bemerk ik hoe men op mij reageert. Dat het mijn schuld is dat zij hun zin niet krijgen. Dat het mijn schuld is dat zij niet kunnen verwezenlijken wat ze graag willen. Terwijl ik slechts een los element ben. Je leidt je eigen leven. Je bepaalt zelf hoeveel de ander daar invloed heeft. Meer kan ik er niet van maken.
woensdag 3 juni 2020
Op de thee bij de dominee #9
Het is alweer juni. Hoewel de dagen niet voorbij lijken te gaan, zitten we alweer op de helft van 2020. Het gaat niet zo goed met me. Eigenlijk gaat het helemaal niet goed. Ik verzand steeds meer in de trauma's van vroeger en zie steeds meer op tegen de toekomst. Zal ik ooit gedoopt worden? Zal ik ooit uit deze mineur weten te ontsnappen? Uit deze verstikkende vorm van eenzaamheid en verdriet?
Het is niet gemakkelijk en ik bemerkt dat het qua sociale contacten het me niet gemakkelijk afgaat. Op de één of andere manier is er zand in de geoliede machine beland en zie dat er maar eens uit te krijgen. Ik ben een dierbare vriend kwijt geraakt door uitspraken die ik heb gedaan. Integriteit in twijfel trekken, levensgevaarlijk. Is het zo vreemd dat ik betreft het punt: horen zien en zwijgen en de katholieke kerk zo mijn twijfels heb? Misschien wel niet.
Onze dominee had mij gesommeerd minder actief in zijn sociale media op te duiken. Soms kan ik nogal overweldigend zijn. Dat is niet eens zozeer kwaad bedoeld. Eerder dol enthousiast. Dat geldt ook voor het contact met tante Ma. U weet wel, mijn Bijbelmaatje. Je raakt het besef van tijd en van dag een beetje kwijt in tijden van corona. Ik wil mijzelf hiermee niet vrijpleiten, in tegendeel.
Vandaag stond er weer een gesprek met de dominee op het program. We bespraken de demonstratie op de Dam. De daardoor ontstane woede op de diverse sociale media. Hoe eigenlijk de boodschap van het protest verloren is gegaan omdat men het vooral heeft over die 'falende' burgemeester. Wat zowel de dominee als ik betreuren.
Uiteraard bespraken we het huiswerk. Het was deze keer niet zoveel gezien ik de vorige keer wat vooruit had gewerkt, stond er geen druk op de ketel. Het begon met de dood. Vrees ik haar? Niet voor mijzelf. Vrees ik haar voor een ander? Voor iemand die mij lief is? Zeer zeker. Ik durf mij open te stellen voor onze dominee. Het voelt vertrouwd. Ook al zit er zo een schamele 6 kilometer tussen ons in en een niet altijd stabiele internetverbinding. Stel je toch eens voor dat de Russen ons zouden afluisteren? Gebeurt niet, maar het is een gedachten die in ene ontspringt terwijl ik dit epistel schrijf.
'
Vast blijven houden aan je geloof, aan de leefregels, het valt niet altijd mee. Het klinkt vrij streng maar dat is het niet. Het zijn basisregels die voor niet gelovigen ook vrij normaal zouden moeten zijn in het dagelijks leven. Je focus blijven houden op de toekomst, dat het beter wordt, het is een hele opgave. Zeker wanneer je zo gevangen zit in je eigen hoofd. In je eigen verdriet en in je eigen pijn. Wanneer je soms echt geen uitweg meer ziet.
Ik heb wel het idee dat ik tegen onze dominee vrijwel alles kan zeggen. In de zin van, hoe het echt met me gaat en waar ik tegenaan loop en wat er in mijn verleden is gebeurd. Hij leert me dan weer om op een andere manier naar het leven te kijken zonder dat deze visie mijn leed ondersneeuwt. Het is meer van 'kind, kijk er zo eens tegenaan!' Of hij komt met voorbeelden uit de bijbel.
Voor hem zijn mijn antwoorden niet perse goed of fout. Wat hij belangrijk vindt is dat de antwoorden authentiek zijn. Uit het hart van mijn gevoel komen. Dat probeer ik ook. Te antwoorden hoe het voor mij is en hoe ik er tegenaan kijk. De ene keer is dat lichtvoetig en de andere keer diepzinnig en met een nevel van droefenis. Ik denk dat het ook zo is met het leven. Het leven is ook niet altijd keurig in balans. Zelfs niet als je yoga-coach bent.
De ene keer gaat het wat meer over God en over Jezus dan de andere keer. Onze dominee is toch een soort van supervisor in mijn ontwikkeling als christen. Je staat onderaan de ladder en je wilt omhoog en dat lukt je niet alleen. Daar heb je een 'mentor' bij nodig en hulp van buitenaf zoals tante Ma. Ook moet je vertrouwen op je eigen vermogen tot ontwikkeling. Autodidactisch bezig gaan en gewoon durven. Het aandurven om fouten te maken of om domme dingen te zeggen.
Enfin, het blijft mooi. Ook om ervaringen met elkaar te delen. Dat schept wel een vorm van vertrouwen over en weer. Dat maakt het ook gemakkelijk om sommige zaken aan te kaarten. Anders wordt het ook zo een statisch/eenzijdig gesprek.
We hebben het laatste boekje bijna uit. Er volgen nog twee sessies en dan hebben we ons door twee boekjes heen gewerkt. Dat was best een mooi, emotioneel en bijzonder avontuur.
Het is niet gemakkelijk en ik bemerkt dat het qua sociale contacten het me niet gemakkelijk afgaat. Op de één of andere manier is er zand in de geoliede machine beland en zie dat er maar eens uit te krijgen. Ik ben een dierbare vriend kwijt geraakt door uitspraken die ik heb gedaan. Integriteit in twijfel trekken, levensgevaarlijk. Is het zo vreemd dat ik betreft het punt: horen zien en zwijgen en de katholieke kerk zo mijn twijfels heb? Misschien wel niet.
Onze dominee had mij gesommeerd minder actief in zijn sociale media op te duiken. Soms kan ik nogal overweldigend zijn. Dat is niet eens zozeer kwaad bedoeld. Eerder dol enthousiast. Dat geldt ook voor het contact met tante Ma. U weet wel, mijn Bijbelmaatje. Je raakt het besef van tijd en van dag een beetje kwijt in tijden van corona. Ik wil mijzelf hiermee niet vrijpleiten, in tegendeel.
Vandaag stond er weer een gesprek met de dominee op het program. We bespraken de demonstratie op de Dam. De daardoor ontstane woede op de diverse sociale media. Hoe eigenlijk de boodschap van het protest verloren is gegaan omdat men het vooral heeft over die 'falende' burgemeester. Wat zowel de dominee als ik betreuren.
Uiteraard bespraken we het huiswerk. Het was deze keer niet zoveel gezien ik de vorige keer wat vooruit had gewerkt, stond er geen druk op de ketel. Het begon met de dood. Vrees ik haar? Niet voor mijzelf. Vrees ik haar voor een ander? Voor iemand die mij lief is? Zeer zeker. Ik durf mij open te stellen voor onze dominee. Het voelt vertrouwd. Ook al zit er zo een schamele 6 kilometer tussen ons in en een niet altijd stabiele internetverbinding. Stel je toch eens voor dat de Russen ons zouden afluisteren? Gebeurt niet, maar het is een gedachten die in ene ontspringt terwijl ik dit epistel schrijf.
'
Vast blijven houden aan je geloof, aan de leefregels, het valt niet altijd mee. Het klinkt vrij streng maar dat is het niet. Het zijn basisregels die voor niet gelovigen ook vrij normaal zouden moeten zijn in het dagelijks leven. Je focus blijven houden op de toekomst, dat het beter wordt, het is een hele opgave. Zeker wanneer je zo gevangen zit in je eigen hoofd. In je eigen verdriet en in je eigen pijn. Wanneer je soms echt geen uitweg meer ziet.
Ik heb wel het idee dat ik tegen onze dominee vrijwel alles kan zeggen. In de zin van, hoe het echt met me gaat en waar ik tegenaan loop en wat er in mijn verleden is gebeurd. Hij leert me dan weer om op een andere manier naar het leven te kijken zonder dat deze visie mijn leed ondersneeuwt. Het is meer van 'kind, kijk er zo eens tegenaan!' Of hij komt met voorbeelden uit de bijbel.
Voor hem zijn mijn antwoorden niet perse goed of fout. Wat hij belangrijk vindt is dat de antwoorden authentiek zijn. Uit het hart van mijn gevoel komen. Dat probeer ik ook. Te antwoorden hoe het voor mij is en hoe ik er tegenaan kijk. De ene keer is dat lichtvoetig en de andere keer diepzinnig en met een nevel van droefenis. Ik denk dat het ook zo is met het leven. Het leven is ook niet altijd keurig in balans. Zelfs niet als je yoga-coach bent.
De ene keer gaat het wat meer over God en over Jezus dan de andere keer. Onze dominee is toch een soort van supervisor in mijn ontwikkeling als christen. Je staat onderaan de ladder en je wilt omhoog en dat lukt je niet alleen. Daar heb je een 'mentor' bij nodig en hulp van buitenaf zoals tante Ma. Ook moet je vertrouwen op je eigen vermogen tot ontwikkeling. Autodidactisch bezig gaan en gewoon durven. Het aandurven om fouten te maken of om domme dingen te zeggen.
Enfin, het blijft mooi. Ook om ervaringen met elkaar te delen. Dat schept wel een vorm van vertrouwen over en weer. Dat maakt het ook gemakkelijk om sommige zaken aan te kaarten. Anders wordt het ook zo een statisch/eenzijdig gesprek.
We hebben het laatste boekje bijna uit. Er volgen nog twee sessies en dan hebben we ons door twee boekjes heen gewerkt. Dat was best een mooi, emotioneel en bijzonder avontuur.
Abonneren op:
Posts (Atom)