maandag 21 oktober 2013

Mama

Ik blaas wolkjes in de koude avondlucht. De stilte is hoorbaar de maan werpt haar licht over de stad die in diepe slaap is verzonken. Mijn radars draaien op volle toeren. Ik hoor mijn eigen hartslag in mijn oren een vlug gebons. Op mijn armen verspreid zich kippenvel en het is alsof ik ieder detail in mij opneem. Er is een heel gevecht gaande in mijn hoofd zonder regels, zonder scheidsrechter. Het is een bloederige strijd waarbij geen van de partijen de witte vlag hijst. Ik wrijf over mijn gezicht en staar naar de weerspiegeling van de maan in het water. Haast in serene rust kijkt ze neer op mij en de rest van de wereld.

Ik plof neer in het zachte klamme gras en plant mijn handen in mijn haar. Met geen pen is dit gevoel te beschrijven. Het put me uit en ik weet niet goed waar ik de energie steeds vandaar haal. Ik hoor je wel, maar de boodschap komt niet bij mij binnen. Jij die zo je best doet mij te overtuigen en ik zou het zo graag willen voelen maar het lijkt wel of de filters bij mij verkeerd staan afgesteld. Wat pijn doet, wat breekt, wat me sloopt dat komt gemakkelijk binnen maar wat mij sterker zou moeten maken dat blijft tussen hemel en aarde doelloos hangen. Misschien ben je ook wel niet de juiste persoon om mij te overtuigen echter heb ik veel respect voor je en ben je ook zeker wel belangrijk voor mij. Dat heb je toch verdomd snel voor elkaar gekregen. Hoe je dat hebt gedaan is mij overigens nog altijd een raadsel.

Misschien is het wel dat ik zo graag zou willen of mama trots op mij zou zijn geweest. Ik zou dat zo graag willen weten maar het is een vraag die altijd onbeantwoord zal blijven. Het gevoel van missen is een leegte die wordt gevuld met verdriet angst en valse verlangens. Het is een gat dat niet te dichten valt, zelfs niet met de mooiste herinneringen. Soms probeer ik mij voor de geest te halen hoe je stem ook al weer klonk. In mijn hoofd is het prachtig, de stem van een engel zo helder en bijzonder. Ik smacht naar je armen om mij heen. Shit, ik ben weer beland in het valse verlangen. Ik moet het zonder jou, zonder jouw armen om mij heen zonder jouw veiligheid. Soms vraag ik mij af waar je bent, zit je in de dingen om mij heen? Ben jij de wind die mijn tranen droog waait ben jij de regen die me doorweekt om mij te vertellen dat ik het verkeerd doe? Dat ik de verkeerde keuzes maak en wil je op die manier tot mij doordringen? Ben je de bliksem die weerlicht aan de inktzwarte hemel omdat je vindt dat ik beter voor mijzelf moet zorgen?

Vroeger kon ik altijd bij je schuilen als het onweerde. Veilig in het grote bed met mijn handen op mijn oren en jouw armen stevig om mij heen. Nu moet ik de storm alleen doorstaan en staar ik elke bliksem zonder enig gevoel. Ik moet sterk zijn, heb geen keuze meer om te schuilen. Schuilen is er niet meer bij. Een grote open vlakte waar ik rond ren bang voor de kogel van de jager. De spreekwoordelijke kogel wel te verstaan want voor je het weet word je kapot gemaakt. Kapot gemaakt door woorden, valse tongen lispelen snoeiharde zinnen die je vernietigen alsof je niets bent. Zo voel ik mij ook, ik voel mij een kansloos hoopje niets dat heel graag gevonden wil worden, gered wil worden, gekoesterd wil worden en bijzonder gevonden wil worden. Geknuffeld en geliefkoosd. Het is een gevecht telkens weer. Een oneerlijke strijd zonder winaars maar met enkel verliezers.

Wat was dat gaat nooit verloren alleen voelt het alsof het mij ontglipt in de snelheid van de dingen die op mij afkomen. Alsof ik door een sneeuwstorm loop. Ik zoek je, in elk gevecht, in elke strijd in elke sneeuwstorm. Je rust in mijn hoofd, woont in mijn hart maar ik mis je fysieke aanwezigheid af en toe intens. Het is een leegte die als een onbewoonbaar verklaard pand haar dagen slijt. De wind waait door de kieren en gaten en toch, toch wordt het ook verwarmd door de lieve en mooie herinneringen. Door jouw lach die ik mij levendig voor de geest kan halen, jouw liefkozingen jouw veiligheid. Ik heb ze nog altijd zo hard nodig. Kan een mens ooit zonder?

De tranen stromen over mijn wangen en het is zachtjes gaan regenen. De maan is verdwenen achter een wolkendek en ik slik moeizaam. Zit jouw stem in de regen? Zeg je mij nu dat ik sterk moet zijn? Dat ik best rust mag nemen maar de strijd nooit of ter nimmer mag staken? Geloof me, soms zou ik niets liever willen dan dat. Gewoon kappen, zelf de witte vlag hijsen, handdoek in de ring maar opgeven is geen optie. Ik wil niet de verliezer in mijn eigen strijd zijn.


Superheld

Ik staar je aan en twijfel. Wel of niet? De veiligheid die jij met je meebrengt zou toch moeten volstaan om te zeggen wat mij dwarszit. Misschien wil ik wel gewoon koppig in een hoekje gaan zitten bokken, hopende dat jij het uit mij trekt om vervolgens te zeggen dat het je spijt. Vergeef me deze aan infantiliteit grenzende denkwijze. Soms wil een mens zich gedragen als een boze peuter omdat het diep van binnen gewoon getroost wil worden omdat het diep van binnen een doekje voor het bloeden wil en omdat het diep van binnen altijd iemand nodig heeft die de krokodillen onder het bed verjaagd en enge spoken de laan uitstuurt. Een soort superheld. Een eigen dappere stoere superheld waar je achter kan schuilen die je het gevoel geeft je te beschermen.

Ik merk dat ik afdwaal. Ik zie je niet als mijn eigen superheld. Ben je nu beledigd? Geloven in superhelden is misschien ook wel naïef en ik ben dat ook. Een soort van 13 karaats puur naïef! Vreemd genoeg creëer je wel een soort van veiligheid waarin ik die peuter kan zijn, bokkig maar ook een stukje afhankelijk. Gewoon omdat ik al zo vaak het zelf moet doen. Zelf sterk moet zijn. Misschien begrijp je er wel helemaal niets van, hoewel misschien ook wel maar weet je ook niet wat je er mee moet. 

Misschien moet ik wel gewoon tegen je zeggen wat mij stoort alleen durf ik dat, zelfs bij jou, niet. Misschien is wat ik vind wel onterecht of ben je het er niet mee eens en discussies zijn niet mijn ding. Dus rest mij niks dan bij gebrek aan heldenbloed, te blijven mokken. 


woensdag 16 oktober 2013

Het vervolg

Afgelopen dinsdag bij de huisarts geweest inzake het erfelijkheidsonderzoek. Spannend! Ik moest aangeven wat ik had besloten. Eigenlijk had ik mijn keuze twee weken geleden al gemaakt toen ik in de praktijk was. Ze vroeg mij naar mijn beweegreden en ergens vond ik die vraag lastig. Wat moest ik antwoorden? Al die jaren dat ik het eerst niet wilde waren mijn motieven helder. Ik wilde niet elke dag er aan moeten denken dat ik mogelijk ook ziek zou kunnen worden. Liever de controles elk half jaar. Nu werd mij dringend geadviseerd toch die controle te laten doen en de kogel was door de kerk, ik besloot om toch het erfelijkheidsonderzoek doorgang te laten hebben. Dat moet overigens nog gebeuren, nog sterker de afspraak in Groningen moet nog worden gemaakt. Morgen haal ik de verwijsbrief op bij de dokter en dan ben ik weer een stapje dichterbij iets wat ik heel erg spannend vind en wat de nodige stress met zich meebrengt.

De huisarts wees mij hier ook op. De uitslag van het onderzoek kon ook van invloed zijn op verzekeringen, hypotheek e.d. maar ook psychisch kon het een behoorlijke stempel drukken dus werd mij geadviseerd om mij grondig te laten voorlichten. Ik moest vooral heel veel vragen stellen zodat ik zo goed mogelijk geïnformeerd het traject zou bewandelen. De steun van anderen is daarin heel belangrijk. Mijn vader en zijn vrouw zijn inmiddels op de hoogte en steunen mij daarin net als the diver.

The diver is heel vrij in het gesprek erover en dat voelt voor mij fijn. Het geeft mij een veilig gevoel en dat heb ik nodig om er over te kunnen praten. Ik voel mij vrij dit te doen met hem en dat doet deugt.

Het is niet gemakkelijk om je naasten van dergelijke zaken op de hoogte te stellen omdat ze emotioneel toch best beladen zijn. Vooral haar, zij reageert per definitie erg heftig als het dergelijke zaken betreft dus dat maakt de drempel alleen maar hoger om het aan te kaarten. Als de afspraak is gemaakt dan is het nog vroeg genoeg zegt mijn gevoel, laat ik daar dan maar op vertrouwen.

donderdag 10 oktober 2013

Luister

Ik zou zo graag beschermd willen worden,
Twee armen sterk
Om mijn bange ik met elkaar verbonden.
In stilte lik ik mijn wonden
Staar je vragend aan,
Verlangend verwachtend
Tegen beter weten in.

Is het dan zo moeilijk? Is het dan zo moeilijk om mijn gewoon één keer in je armen te nemen? Gewoon spontaan? Gewoon jouw armen om mij heen. Jouw armen krachtig en sterk zoals ze horen te zijn en ik zoals ik mij nu voel. Klein, nietig en verdrietig. Moet ik dan altijd rationeel zijn? Moet ik dan altijd sterk zijn? Rechtop in de storm staand de weerstand trotserend? Ik ben een beetje jij, je zou toch moeten weten dat ik die weerstand op dit moment amper aankan? Het lukt me niet meer en ik zou zo graag willen dat ik bij je kon schuilen. Ieder mens heeft zijn of haar schuilmens nodig en ik zou zo graag willen dat ik dit bij jou kon. Je hoeft niet eens iets te zeggen, gewoon mij even vasthouden zodat ik weet dat veiligheid geen droom is, zodat ik weer heel even kan ontdoen van de strijd en op adem kan komen. Even weg van al mijn bange dromen en de verwarrende verslindende realiteit.

De toon is gezet en ik krimp ineen als aangeschoten wild. Zie je dan niet hoe ik spartel? Toch vind je het goed, toch laat je het gebeuren. Ik merk de moeilijkheid voor jou en geloof me dat begrijp ik. Daarom vind ik het ook zo moeilijk om je deelgenoot te maken maar soms houdt het bevatten even op en sta je voor een eindeloze leegte die beangstigend snel op je afkomt. Als een wild beest dreigt het mij te verslinden. Vele vragen dwalen door mijn hoofd, onrust en angst. Ik weet dat je die angst niet weg kan nemen maar je kan toch met mij praten? Juist jij. Ik heb jou harder nodig dan wie dan ook.

Ik zou je zo graag willen vertellen hoe moeilijk ik het echt heb, ik zou je zo graag willen vertellen wat ik echt voel en welke strijd ik voer maar ik kan het gewoon niet. Jij en ik hebben zoveel meegemaakt. Jij en ik delen samen zo een groot verdriet en toch lijk je soms een vreemde voor mij. Ben ik dat ook voor jou? Waarom verloopt het toch zo stroef? Waarom zo moeizaam waarom voel ik mij altijd geremd en onzeker? Waarom kan ik niet zijn wie ben, zeggen wat mijn binnenste lijkt te schreeuwen, snikkend vertellen, het lied dat de gevoeligste snaren in mij spelen. Dat zou toch gewoon moeten kunnen?

Kan je niet voor één keertje met mij voelen, samen voelen wat wel waar is? Ik weet dat het je bang maakt maar lieve schat daar kan ik niets aan doen. Het is de harde realiteit die in alles schuilt tot in de kleinste hoekjes, kieren en scheuren. Even niet rationeel maar zie mijn kwetsbare beschadigde ik. Ik kan dit niet alleen daar ben ik niet dapper genoeg voor. Ik heb nog zoveel vragen, zoveel tranen en zoveel gevoel. Dat zou je toch moeten snappen?

Waarom maak je het mij onbedoeld zo moeilijk? Misschien moet ik het maar schrijven, dat is mijn kracht maar het liefst van al zou ik het je gewoon willen vertellen in de hoop dat je dan begrijpt waarom mij sommige dingen niet lukken. Gewoon een knuffel, ik heb dat verdomme zo hard nodig.

vrijdag 4 oktober 2013

Het moet

I hurt myself today
to see if I still feel
I focus on the pain
the only thing that's real
the needle tears a hole
the old familiar sting
try to kill it all away

Mijn keuze is ondertussen gemaakt. Eigenlijk was deze al gemaakt voor het moment dat ik haar kamer uitliep maar zij wilde dat ik er twee weken over na zou denken. De keuze te maken viel niet mee maar de keuze te vertellen aan mijn vader en zijn vrouw is een stuk moeilijker. Het is zo emotioneel beladen maar er zit niets anders op. Het erfelijkheidsonderzoek moet er komen. Het is geen kwestie meer van "ja of nee" het is een kwestie geworden van wanneer. Sommige keuzes in het leven moet je maken of je wilt of niet. Je kan ze soms een tijdje uitstellen maar uiteindelijk moet je en dan is het nog altijd een moeilijke stap om te nemen. 

Het is niet gemakkelijk te weten dat je dubbel erfelijk belast bent met één type kanker en dubbel erfelijk belast bent met een ander type. Die wetenschap maakt dat de medische wereld je bijna naar het erfelijkheidsonderzoek toe jaagt. Mijn huisarts is deze een "harde" tante want soms ook wel nodig is. Soms moet je een mens met harde hand motiveren te doen wat goed voor deze persoon is. Het briefje om een Mammografie te laten maken ligt ongeroerd aan tafel. Het blijft lastig zeker na wat ik als kind heb meegemaakt. Zoveel herinneringen, zo veel onverwerkt verdriet het zal nooit tot het verleden behoren. 

Heel deze sores met the diver besproken. Hij is een man en dat zou het moeilijker moeten maken maar juist door zijn afstand was het toch minder moeilijk dan gedacht. Eigenlijk is hij de enige met wie ik er over heb gepraat. Op een gesprek via de app na. Na het tweede gesprek met de huisarts ga ik mijn vader op de hoogte stellen. Het is dan nog vroeg genoeg en dan beginnen spannende tijden van afwachten, onderzoek, afwachten en misschien dan wel het moeilijkste. Als ik het bewuste gen heb, dan moet je keuzes maken die zo moeilijk zijn. Daar wil ik nog niet aan denken maar onbewust doe ik dat wel. Het spookt door mijn hoofd en houdt mij bezig. Dokters doen altijd alsof zo'n keuze net zo simpel is als de keuze tussen vlees of vis in de supermarkt. Ze lijken het te zien als een louter rationeel iets en dat is frustrerend. 

Nog 12 dagen te gaan en dan wordt de eerste stap gezet naar het erfelijkheidsonderzoek. Volgende week een afspraak voor een mammografie maken, ook niet leuk maar het moet. Het moet! 

woensdag 2 oktober 2013

Het is goed zo

Every step that I take is another mistake to you! 
I don't want to be the one the battles always choose
'Cause inside I realize that I'm the one confused
Het moment zat er al een beetje aan te komen, het moment dat ik je definitief los moet laten. Na een aantal goede jaren is nu het moment daar om je los te laten. Eigenlijk is dat moment er nooit echt. Niet echt voor mijn gevoel want ik weet best dat het beter is zo. "Het was goed zo" de laatste pagina is geschreven het einde wordt ingezet. We moeten nu ieder onze eigen weg gaan. Ik zonder de veiligheid van jou om mij heen. Het voelt vreemd haast onwerkelijk en toch weet ik dat het een feit is. Je liet het zelf al los, beetje bij beetje al leek je soms nog te hunkeren naar het geklier over het weer. Aantrekken/afstoten het werd min of meer een spel dat wij beiden als geen ander beheersten. Je lokte me, hield me in je zachte greep en liet me achter. Achter voor goed het is nu aan mij.

Je zal het misschien niet eens begrijpen, dat doe ik zelf al niet. Misschien had je zelf al wel door dat het spel gespeeld is. Het was een mooi verhaal met bijzondere hoofdrolspelers bovendien maar nu is het voorbij, voorgoed. Kies jouw eigen weg mijn vriend het ga je goed! Ik zet een de laatste punt achter de laatste zin. Niet tegen beter weten in, wellicht iets tegen mijn zin maar nogmaals... het is goed zo.



dinsdag 1 oktober 2013

Keuzes



My spirit's sleeping somewhere cold
Until you find it there and lead it back home


Ik staar voor mij uit en omklem het stuur. Het lag al een tijdje op de loer, eigenlijk lag het al vanaf de eerste seconde dat het verschrikkelijk nieuws waarheid werd op de loer. Iets wat als een wilddier je bespied. Je voelt het, je ziet het bijna en toch kun je er niet aan ontkomen. Ontkomen aan het moment dat het zijn klauwen in je zet, je bij de keel grijpt en je recht in de ogen aankijkt.


Ik trek langzaam op en zet de ruitenwissers aan. Eigenlijk moet ik hier met iemand over praten maar dat is zo moeilijk. Het verlamd me, het verstomd me, het maakt mij bang. Dat ik er over moet praten wordt altijd gezegd door mensen die daar zogezegd verstand van hebben. Ze hebben allicht gelijk maar snappen ze dan niet dat een goede theorie in praktijk soms heel moeilijk uitvoerbaar is? Ik moet beslissing! Heb precies 13 dagen de tijd en dan moet ik de keuze hebben gemaakt. Wel of niet... elke keuze kent haar consequenties. Wil ik die consequenties wel dragen? Een vraag die niet ter zake doet want hoe het ook moge zijn de consequenties zal ik moeten accepteren. 

Ik rijd de snelweg op en trap het gaspedaal dieper in. Het hangt als een grote wolk boven mijn hoofd en ik weet dat hoe langer ik het zwijgen laat standhouden hoe moeizamer het praten zal worden. Om de één of andere rare reden verlang ik naar een sigaret. Een sigaret in een duf en muf café met foute types aan de bar en een soort moederfiguur die achter de toog de glazen poetst met een vieze theedoek en een smoezelig schortje voor. Misschien dat ik dan, na mijn tweede of derde glas whisky die moeilijke woorden durf uit te spreken. Als ik dan al niet ben bezweken aan de slof geworden pinda's vol bacillen.


Geen duffe muffe kroeg maar mijn eigen rijdend vuilnisvat is het toneel van mijn verdrietig en onzekere gevoel. Hij zal ook wel vragen naar hoe en wat. Immers heb ik hem wel op de hoogte gesteld van mijn plannen. Mijn voorzichtige eerste stap naar iets groots en iets omvattends met een intense lading die een wars is van herinneringen, verdriet en pijn uit het verleden. Nog niet genezen wonden en nog niet verwerkte emoties. Ik knipper met mijn ogen en slik een keer. Knijp harder in het stuur en staar in het aardedonkere niets. Ik verslind op hoge snelheid kilometers en rijd richting huis terwijl ik de radio nog een tikkeltje harder zet.

Praten... weer een theorie die zo gemakkelijk lijkt maar een praktijk die meer wegheeft van de handleiding van IKEA-kasten. Alleen ware helden kunnen zon tekening omzetten naar iets realistisch. Het gesprek probeer ik mij weer voor de geest te halen. Voorzichtig, beetje bij beetje. Geen zachte hand dit keer, een troostend woord maar de harde realiteit waar ik niet langer aan kan ontkomen. Hoe hard ik ook loop, ren, fiets, rijd of vlieg het zal mij in mijn kielzog blijven achtervolgen.


Misschien moet ik het maar gewoon doen, er over praten... of misschien moet ik er over schrijven. De veilige weg der email. Schrijven wat er mogelijk gaat gebeuren, schrijven over de keuze die ik moet maken en hoe moeilijk deze is, vertellen over die weegschaal die glanst in disbalans. Het is zo beladen, zo overmand met emoties en spanning. Wil ik hem daar wel mee belasten? Moet ik hem daar wel mee belasten? Hij weet wel wat het voor mij betekent, hij kent ook de gevaren, de rode seinen knipperen en hij kan ze zien ook als ik hem geen deelgenoot maak van mijn levenspad maar slechts van een zijstraatje. Die rode seinen zijn er, knipperen in haast serene rust. Serene rust die ik in mijn hoofd nu even niet kan vinden. 

Misschien moet ik the diver maar eerst vertellen, hij staat er mijlenver van vandaan. Dat zou het toch gemakkelijker moeten maken maar hoe ik het ook went of keer, het wordt niet gemakkelijk! Zelfs niet als ik het aan hem vertel. Hoewel ik de reactie wel kan inschatten maakt dat toch dat het moeilijk blijft. Dat ligt niet aan het vermoedelijke antwoord maar aan het feit dat dit onderwerp aansnijden nog altijd zo moeilijk is, nog altijd zoveel pijn doet en dus nog altijd zo onverwerkt is dat het als een open wonde zich openbaart ten tijde dat het gesprek in die richting gaat. Sommige trauma's verwerk je nooit of nooit helemaal. Ze hangen als een schaduw om je heen en je wordt er telkens weer mee geconfronteerd.


Mijn vingers vinden de woorden wel om er over te schrijven. Dat is veilig, niemand die iets terugzegt wat ik liever niet wil horen of waar ik bang van word of boos omdat de toon te rationeel is. Maar er is ook niemand die tegen mij zegt dat het logisch is dat ik mij er druk over maak of dat het logisch is dat het een rot situatie is, Ook niemand die even een arm om mijn schouders slaat of mij eens knuffelt. Waarom moet een mens altijd sterk zijn op de moment dat hij het liefste zwak wil zijn en geliefkoosd wil worden?
Ik rijd richting de bewuste bocht die ik altijd zo spannend vind. Leuk spannend! Normaal krijg ik hier kriebels in mijn buik en hoop ik dat er geen truttenschudder voor mij rijdt maar iemand met dezelfde ambities als ik. Nu wil ik ook die bocht in knallen maar met totaal andere gevoelens. Nu zou ik het liefste uit die bocht vliegen, eindeloos om ergens te landen waar ik vrij ben van al die shit genaamd "verleden" maar ook van die spanning omtrent wat nu speelt. Naar daar waar ik mij eindelijk mens kan voelen, gewaardeerd en gerespecteerd. Niet langer klein en gekwetst maar sterk en dapper zoals ik graag zou willen zijn.


Het stuur trekt enorm en ik blijf het corrigeren. Die bocht uit knallen is niet de oplossing. Terwijl ik een eenvoudige strijd voer met de g-krachten doemt in de verte mijn stad op. Ik ben bijna thuis. Thuis waar ik gewoon zoals elke avond de lappenmand in kruip alleen deze avond in de wetenschap dat hetgeen wat al zo lang op de loer ligt vandaag over is gegaan tot de aanval. Hoe het ook zij, ik zou een keuze moeten maken. Een keuze die heel erg moeilijk is.

Op de thee bij de dominee #25

 Het is triestig weer. Miezerregen en niet uitgesproken warm. Met de leenauto naar Wierden! Tieske ophalen voor een wandeling en daarna babb...