donderdag 31 mei 2018

Sporten met Eef 22

Dag liefjes,

Vandaag was de dag dat ik me kon inbeelden hoe Noach zich voelde. De straat was één grote rivier geworden en wie stond daar weer middenin met haar witte klapkuiten? Juist, Mien hier.

Goed, omdat het noodweer haar intrede had gedaan en het niet zeker was of wij met een Tsunami aan regenwater de Allee uit zouden spoelen trainden wij vandaag in de zaal.

Hebt u ooit getraind in een sauna? Tropische temperaturen in de Graven Esch. Terwijl de ventilator draaide en de luchtkoelers bijna een burn-out kregen.

Florianucie had een parcours uitgezet samen met Pieter. Allerlei spiergroepen kwamen aan bod. Het harem van Florianucie breidde zich snel uit. Na een warming up mochten we ons in het zweet werken.

Springen op een houten kistje. Nee, niet als een bok op een haverkist, dribbelpasjes door een platte ladder, kogelstoten zonder los te laten, sit-up's met een bal, iets met een gele bal en toen moest ik meteen aan de Teletubbies denken, lunches en nog veel meer.

Met z'n allen op een kluitje. Gelukkig werden we niet het riet ingestuurd. Het was een intervaltraining. Dat houdt in dat jij je een minuut helemaal het klaplazerus werkt en dan 20 seconden rust. Flo verzorgde ook nog een vette beat.

Ondanks de grote groep liep het gestructureerd mensen. Jawel! Er werd ook flink gezweet. Ze zijn nog aan het hozen.

Een ander bendelid en ik werden zo in de andere groep opgenomen alsof we daar altijd al hebben getraind. Zoiets blijf ik een mooi concept vinden. Want lieve lezers, nieuwe dingen, onbekende mensen, dat is voor uw autist van dienst niet leuk. Net als verrassingen. Behalve het verrassingsei. O nostalgie!

Onze bendeleider is trouwens mooi bruin geworden dus hij kan nu echt door voor een Italiaan. Bien bien!

We deden ook een oefening met twee grote lange en zware touwen waar je dan mee moet zwaaien. Nee, niet boven het hoofd. #zwaarouwe Dat is één van mijn favoriete oefeningen al moet ik het dan wel bekopen met een donders zere nek. Ach ja. No pain no gain of zo iets. Ja toch, niet dan.

Een uurtje lekker knallen. Onze bendeleider liep als een trotse pauw tussen zijn harem door om iedereen aan te moedigen, uit te dagen en te complimenteren. Goed bezig!

Toen we bezweet doch verkwikt weer buiten stonden was de verkoeling een verademing. Heerlijk! Die apocalyps van vandaag heeft ook nog iets goeds verricht.

Morgen nog een keer trainen en dan op naar Friesland. Fryslan Boppe.


donderdag 17 mei 2018

Liefs uit

Lieve Karin,

Wat ben je toch geweldig wijffie. Je bericht op Facebook, over de gescheurde cape, dat raakte me wel. Wat dapper om het online te gooien. Je hebt zoveel volgers die het lezen. Terecht overigens. Mijn betoog waarom je zo een goede wijkagent bent heb ik al gehouden in een eerder briefje.

Het spijt me te lezen dat mensen je in de steek hebben gelaten. Waarom toch? Omdat je nu even uit de roulatie bent? Is het tegeltjeswijsheid "uit het oog uit het hart" dan toch waar? Een retorische vraag, ik weet het.

Je komt altijd zo sterk over. Zo vol goede moed, zo een dappere strijder. Dat beseffende deed mij vergeten dat ook jij je breekpunt hebt. Dat ook jij lieve mensen om je heen nodig hebt die er voor je zijn. Die je niet vergeten omdat je uit de roulatie bent. Die ook de mens achter het uniform zien.

Uit de talloze reacties kon ik al opmaken dat ik niet de enige ben die er zo over denkt. Gelukkig. Het is best bizar hoe snel iemand vergeten wordt. Hoe mensen je in de steek laten of nog een trap nageven na jaren trouw dienst en loyaliteit. Doe je het daar dan voor? Zou je denken?

Misschien wel niet. Jou kennende ligt jouw hart bij de burger. Bij de veiligheid, bij een veilig en mooi Rotterdam. De stad waar je zo van houdt. O help begin ik er toch weer over.

Neem je rust en de tijd die je nodig hebt om die cape te repareren. Desnoods stuur ik je wel een 'naaisetje' op voor het beginnetje. Je snapt wel wat ik bedoel.

Je mag best boos zijn en/of bedroefd want het is gewoon een grote klotezooi. Iets charmanters kan ik er niet van maken.

In de hoop je toch een glimlach te bezorgen: Ik heb vandaag de vloer geolied. Van de keuken tot het toilet. Ik had zo een bakje met olie. Waar die gevulde pepertjes in zwemmen. Dat wilde ik door de wc gooien. Dus daar ging ze hoor, drup drup drup. Een compleet spoor tot aan de badkamer. Het werd nog net niet gemeld bij het ANP. Spekglad was dat! Dus met de allesreiniger heel de vloer ingespoten en schoongemaakt. O god ik ben zo een handig wezen. Ben al blij dat ik zonder te struikelen in de auto kan stappen.

Lief Roffa-maatje van me, we houden contact. Ik denk aan je. Je bent gewoon een wereldwijf.

Lieve groetjes uit het boerendorp Almelooooo (voor de mensen in Rotterdam dan)









Sporten met Eef deel 21

Hallo? Iemand? Kennen jullie mij nog? Uw favoriete, o zo weinig flautteuse pieremegoggel!

Vandaag was ik er helemaal klaar voor om weer te trainen. Bijna een maand niet getraind. Althans, buiten. Binnen wel. 1 week met een flinke verkoudheid in de stee vertoefd, vakantieperiode et cetera.

Daar zat Mien. In de wachtkamer te aanschouwen hoe iemand met moed beleid en trouw zat te breien. Terwijl we gezellig in gesprek waren kwam daar het zonnetje van onze bende bende binnen. Vorige week had haar man mijn nek nog behandeld. Niet veel later kwam bendelid 2 binnen met een knalroze Dopper. Daarover straks meer.

Vandaag gaf onze bendeleider, die overigens onlangs 21 is geworden, (feliciteren kan in de reacties onder dit verslag) het stokje over aan een bendeleider i.o. Dus niet op z'n Floriaans maar ditmaal mocht Pieter het doen. Pieter, zo heet hij toch? #retorischevraag.

Daar gingen we. Op een drafje achter de bendeleiders aan. Druk in gesprek over van alles en nog wat, zoals vrouwen dat kunnen. Wij kunnen nog hele essay's houden over wcpapier en de al dan niet aanwezige goede kwaliteit maar dat terzijde.

We begonnen met hupsen en springen. Onze eigen bendeleider vroeg voorzichtig of ik de juiste broek aan had. Gelukkig wel. Deze hoefde ik niet subtiel vast te zouden om te voorkomen dat ik letterlijk in mijn onderbroek stond. Zou toch een soort van natuurramp zijn.

Nadat we onszelf warm hadden gehupst trok de karavaan de winkelstraten van Almelo in. Angstvallig werd gevraagd of we niet op het plein oefeningen zouden gaan doen. Leek mij nou juist zo enig. Even een show geven, met de pet rond en hup na de training met de hele bende het terras op. Helaas mocht het niet zo zijn.

Dan maar verder marcheren terwijl die Dopper ter sprake kwam en waar je hem het goedkoopst kon kopen, dat het kleurtje zo leuk was en dat ze toch eigenlijk best wel duur zijn. Ja toch, niet dan. Bij de boompjes, bij het stadhuis waar wij normaliter lunches doen, hielden wij ons angstvallig stil. Ja mensen, als je even uit de roulatie bent geweest moet je het weer subtiel opbouwen anders kan je de dag erna de trap niet meer op of af.

Ik sjouwde me ondertussen de pleuris met een bal van 3 kilo. Over het getal 3 gesproken... mijn vader stuurde me, toen ik nog heel klein was, een keer op pad om 3 ons gehakt te halen bij de slager. Ik wist toen nog niet veel van gewichtsmaten af en bestelde per abuis 3 pond !!! gehakt. De slager vroeg of ik dat wel goed had. Niet dus. Ik kan u verzekeren dat wij nog heel lang heel vaak gehakt hebben gegeten.

Pieter had voor ons een buikspierrondo in petto. Dat ging mij voor geen meter goed af. Ach ja, het voelde veilig om af te gaan als een dooie gieter. Na dit spektakel keerden wij om en serveerde onze voetballer Pieter een keeperstraining. Met die bal van 3 kilo. Smiet'n met'n kroam. Terwijl je een squad maakt. (kan IEMAND mij de correcte spelling van het woord squad vertellen?) Dat vond ik ontzettend leuk. Al ben ik een ei in het vangen van laagvliegende objecten. Gelukkig hebben we dit, zonder gewonden tot een goed einde gebracht. Wij kunnen dat.

Hup, door met het trainen van de kuiten. O mensen, ze klapperen niet meer maar staan zo stijf als een lepel in een pan koude snert. Push-ups doen en nog wat oefeningen en toen op een drafje naar ons hoofdkwartier. Ondertussen was de Dopper gered van een mogelijke verdrinkingsdood want hij viel om en rolde weg. Als dat met een vaartje gaat, rolt hij zo de vaart in. Zonde zei ik, "van die 12,50" zei de ander. Ja, wij vullen elkaar wonderbaarlijk goed aan.

Onze terugkomst bij het hoofdkwartier was iet wat tragisch. Onze bendeleider was dus jarig geweest en dat stond niet op de verjaardagskalender van het hoofdkwartier. Arm jong. Dus om dat te compenseren, drop die reacties liefjes. Hij leest de blog ook. Overigens heeft één van onze bendeleden sito presto zijn naam op de kalender geschreven. Ordnung muss sein. Als we dát hadden geweten hadden we allemaal een feesthoedje opgedaan. Ziet u het al voor zich? Niet? Ik wel.

Het was een leuke en fijne training om er weer in te komen. O en onze bendeleider heeft dikke vette karmapunten gescoord want hij vroeg of ik naar de kapper was geweest. Olé santé!  Generaliserend gezien, zien mannen nooit dat een vrouw naar de kapper is geweest. Ik ben dus nog niet zeker of het compliment was aan het adres van mijn kapper of niet.

Dat was hem weer voor deze keer!

Lieve groetjes van uw altijd zo charmante verslaggeefster.

Op de thee bij de dominee #25

 Het is triestig weer. Miezerregen en niet uitgesproken warm. Met de leenauto naar Wierden! Tieske ophalen voor een wandeling en daarna babb...