Als je niets hebt met religie, klik gerust weg. Het geeft niet. Ik schrijf dit om me te uiten. Omdat mijn blog een podium biedt om zaken toe te lichten en/of om me te uiten. Het geeft niet wanneer je niets hebt met religie. Geloof me, 2 jaar geleden had ik dat ook niet. Nog sterker, ik schopte er fanatiek tegenaan.
Wat voor mij geloven inhoudt? Het naar de kerk gaan is een antwoord dat zo voor de hand ligt. Toch is dat wel een deel van wat het geloof voor mij betekent. Geloven is ook vertrouwen hebben. Vertrouwen in de toekomst, vertrouwen dat de wereld ooit een beetje beter wordt. Dat er minder strijd en haat is. Minder racisme. Meer gelijkheid tussen man en vrouw. Het klinkt misschien wat idealistisch maar wat is er mis met het nastreven van je idealen?
Voor mij is geloven ook een vorm van spiritualiteit. Een verbintenis met God. Zoals ik deze ervaar in onze kapel maar ook in de alledaagse dingen. Soms is het er een aantal dagen niet en dan is die verbintenis weer intenser dan ooit. Er valt geen pijl op te trekken. Het is een bepaalde harmonie, levensovertuiging en zie daar als christen in opleiding maar eens vorm aan te geven. Daar ben ik momenteel ook mee bezig. Door middel van de huiswerkopdrachten die ik meekrijg van onze dominee. Hij is in dit proces natuurlijk al veel verder. Als dominee heb je al vele stappen meer gemaakt dan ik als beginnend gelovige. Hij is tenslotte ook een stuk ouder dan ik, wijzer dan ik en bedachtzamer dan ik. Ik fladder nog van hort naar haar en moet me meer bewust zijn van de felheid die ik in me heb en hoe deze me soms behoorlijk tegen kan werken.
Met onze dominee heb ik het er wel eens over wat bidden nou precies inhoudt. Dat is ook een vorm van tot inkeer komen. Hoe leef ik het leven dat ik leef? Welke keuzes maak ik en waarom maar het is ook de verbintenis tot God. Mijn hart openstellen voor Hem hoewel hij al alles van me weet. Het is niet gemakkelijk om deze manier van leven aan te nemen. Te leven volgens de 10 geboden. Hoewel dat wel de basis is van het christen zijn. Ik ben altijd een vrijbuiter geweest. Trok mijn eigen plan. Deed waarvan ik dacht dat goed was, of deed waarvan ik wist dat het eigenlijk niet goed was. Niet met alle winden meewaaien, rechtop in de storm en dat heeft me veel gebracht maar ook zeker veel gekost.
Ik bemerk dat nu ik voor mijzelf kies, dit ook spanning oplevert. In contact met mijn directe omgeving. Mijn drang om te pleasen wordt wat milder. Het heeft namelijk geen zin. Hoe je het ook wendt of keert, je zal het nooit of ter nimmer goed doen. Zeker niet in de ogen van mensen die het onmogelijke van je verwachten. Het is de kunst om dat los te laten en te denken 'dan maar niet!' Omdat je niet gevoelsmatig wilt falen. Omdat je niet het gevoel wilt hebben dat je debet bent aan het gevoel van de ander.
Dat soort zaken in het leven zijn niet gemakkelijk. Zeker wanneer mensen bemerken dat je steeds meer voor je eigen weg/leven gaat kiezen. Jij bent niet welkom op mijn doop, ik deel dit niet met jou, jij gaat nu mijn grenzen over, ik accepteer dit gedrag niet langer. Wanneer je onder het juk van autoritaire lieden in je nabijheid vandaan wilt komen kost dat offers en heel veel wilskracht en standvastigheid. Niet toegeven. Dit is wat ik kan bieden, dit is wat ik kan. Niet meer, niet minder. Ook al is de ander nog zo teleurgesteld en gaat over tot emotionele chantage.
Er is een moment in het leven dat het klaar is. Dat een mens voor zichzelf moet kiezen. Godsdienst leert me genadig te zijn. Vergevingsgezind te zijn maar er zijn grenzen. Ik heb me lang genoeg onderdanig opgesteld en ben wel een beetje klaar met de machtswellustelingen. Met de emotionele chantage. Het is tot hier en niet verder. De grens is definitief bereikt.
Past dat in een beeld van een goed christen? Misschien wel niet. Misschien ben ik wel niet gemaakt om een goed christen te zijn maar ik ben wel geworden tot wie ik ben door externe factoren. Had ik daar zelf invloed op? Neen. Voor een groot deel niet. Nu heb ik dat wel en bemerk ik hoe men op mij reageert. Dat het mijn schuld is dat zij hun zin niet krijgen. Dat het mijn schuld is dat zij niet kunnen verwezenlijken wat ze graag willen. Terwijl ik slechts een los element ben. Je leidt je eigen leven. Je bepaalt zelf hoeveel de ander daar invloed heeft. Meer kan ik er niet van maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten