Mensen hebben, voor je het weet, een verkeerd beeld van je. Omdat ze niet vragen waarom je iets schreef, omdat ze niet vragen waarom je het op dat moment schreef, omdat ze niet kijken naar de context maar hun eigen invulling geven aan wat jij schrijft. De kracht van de verbeelding kan soms de moordenaar van de schrijver zijn. Zonder dat je het beseft kan er een beeld ontstaan dat niet matcht met de werkelijkheid. Iedereen heeft zijn of haar werkelijkheid alleen is de ene destructiever dan de ander.
Lees eens de krant, een willekeurig artikel. Iedereen zal daar een ander beeld bij hebben, iedereen geeft daar een eigen invulling aan en iedereen gaat er op zijn of haar manier mee om. Vanuit een professionele houding, vanuit een persoonlijke houding en deels ook vanuit zijn of haar referentiekader. Dat maakt ook dat je weinig invloed hebt op hoe iemand iets opvat als je weet dat de persoon niet het hele verhaal kent.
Ik schrijf vaak vanuit mijn gevoel, hoe iets op DAT moment voor mij is, ik schrijf en publiceer maar ga vaak aan de verbeeldingskracht voorbij. Te laat realiseer ik me dat ik een beeld schets dat ik niet meer kan uitwissen. Mensen veronderstellen en stellen diagnoses, dat doet iedereen alleen kloppen ze niet altijd. Het is dan heel erg moeilijk om je tegen deze veronderstellingen te verweren. Iemand die eenmaal sterk van iets is overtuigd die overtuig je niet zomaar van jouw standpunt. Voor je het weet heb je een beeld geschetst, wat zoals ik al schreef, onuitwisbaar is geworden.
Het vrije denken wordt vaak beperkt door talloze veronderstellingen. Waar is het geweldloze communiceren naar toe? Informatie tot je nemen maar niet meteen een al dan niet vernietigend oordeel te vellen? Waar is het drie dimensionale kijken gebleven? Een verhaal van meerdere kanten bekijken? Ik geef onmiddellijk toe dat ik deze kunst ook nog niet in de vingers heb. Het is alleen zo jammer, zo ontzettend jammer dat er zo veel ruis ontstaan, dat er zo snel verwarring ontstaan terwijl dit de helft van de tijd niet nodig is.
