dinsdag 17 juli 2018

Sporten met Eef 26

Hallo lieve lezers,

Jullie zijn van mij gewend dat mijn blogs over het trainen altijd kolderiek zijn. Vol zelfspot en dat ik ze schrijf om mensen te laten lachen. Humor is voor mij een belangrijk iets. Waar zouden we zijn zonder humor?

Toch betekent dat niet dat het ook zo fleurig er aan toe gaan in mijn leven. Iets meer dan een half jaar terug kwam ik bij Aart terecht. Mijn behandelaar was met vakantie. Dit beviel me wel. Dus vroeg ik of ik mocht blijven plakken. Dit mocht, mits ik weer ging trainen. Niet veel later rolde ik zo in deze groep.

Mensen wat was het eng. De eerste paar keren. Vinden mensen mij niet raar? Autist met ADHD-kenmerken? Zij die je door het sleutelgat kan trekken, ik die nog niet eens door de Botlektunnel past? Mijn fysieke onhandigheid? Ergens kon ik wel huilen. Huilen omdat ik mijn veilige omgeving moest verlaten. De 4 muren, met mijn 2 vogeltjes en verder niemand. Niemand die over mij oordeelde, niemand die mij pijn kon doen.

Toch was het sporten heel leuk. Tot mijn verbazing kon ik best goed meekomen. Was het niet te moeilijk en voelde ik me, als enige niet moeder, best thuis in de wereld van verhalen over sloddervossen, diplomastress, cijfers, ouderavonden en gedoetjes tussen man-vrouw.

Zo kabbelden de weken voorbij. Weken waarin ik 6/8 kilo ben afgevallen. Overigens nog altijd een levende kanonskogel maar soit. Het voelde steeds meer vertrouwd. Het trainen werd niet meer iets wat ik eng vond maar iets wat me helpt in mijn 'herstelproces' betreft mijn depressieklachten. Zo merkte ik dat als je maar lang genoeg volhoudt dingen toch beter gaan. Of lukken. Dat een motorisch onvermogen niet erg is binnen een groep als deze  en wordt geaccepteerd.

Ik zag hoe onze bendeleider zich positief ontwikkelde. Van een wat verlegen jongen tot een stoere knaap die weet wat hij doet. Die de mensen in zijn groep motiveert, steunt en instrueert. Die je het gevoel geeft dat je meetelt, ook al sta je in stand Q te hannesen met een paarse kop van inspanning. Van een wat stillere jongen naar een jongen die met iedereen gezellig babbelt over van alles en nog wat. Die kritisch durft te zijn. Bij wie je niet kan smokkelen.

We kregen er een tweede bendeleider bij. Eentje in de beginfase. Ook een jonge knaap die met een bende losgeslagen vrouwen op pad gaat. Bij wie je ook niet kan smokkelen. Een bendeleider in opleiding. We hebben onze maffiakoning Florianucie en we hebben onze super spits Piedro!

Depressieklachten zijn niet leeftijd geboden. Als je veel hebt meegemaakt dan kan dat ook op 'jonge' leeftijd een rol spelen. Achter een lach kan veel verscholen liggen. Ik ben daarin ervaringsdeskundige. Humor is iets wat me daarin staande houdt. Het is ook iets dat verbindt.

Dus, bij deze even geen explicite uitleg over de training maar even een inter mezzo.

Liefjes, kom gerust bij onze bende. Het is leuk en gezellig.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Op de thee bij de dominee #25

 Het is triestig weer. Miezerregen en niet uitgesproken warm. Met de leenauto naar Wierden! Tieske ophalen voor een wandeling en daarna babb...