Geef licht.

Hallo lieve lezers,
Het is een moeilijke periode. Mijn drukke brein houdt me wakker. Wordt het ooit nog eens stil in mij? De schaarse momenten in de kerk maar zodra ik weer thuis ben, word ik weer opgeslokt door zoveel vragen waar geen antwoorden op zijn.

Afgelopen weekend. Ik had wederom amper tot niet geslapen. Uren voor de wekker wakker. Draai ik me nog even om? Zo moe, zo leeg van binnen maar hoopvol betreft wat voor mij belangrijk is. Hoopvol dat het eens beter wordt.

Je zit soms zo gevangen in het isolement dat je verleden heet. Het is je eigen oneindige zwarte gat van verderf, pijn en trauma's. Waarin het zo moeilijk is om een lichtje te vinden. Om de horizon te blijven te zien en je daarop te blijven richten. Dit wil ik voor mijzelf bereiken, hierin wil ik me persoonlijk ontwikkelen. Hoe eenzaam die weg ook is. Omdat men het niet begrijpt, omdat men het niet zag aankomen. Omdat men het veroordeeld. Sterker door strijd. Aut vincre aut mori.

Zonder wrijving geen glans. Dus de weg richting het geloof is geen geplaveide weg met rozenstruiken, vijgenbomen en welriekende bloemen. Het is een beproeving die op haar manier ook heel mooi is. De rust vinden in de kerk. Praten met de mensen die je begrijpen.

Er werd een lied gespeeld waarvan ik dacht 'auw' want jeetje, dat lied kwam wel binnen. Over wanneer alles donker wordt en je alle hoop en geloof verliest. Het niet zozeer stil wordt in je hart maar ijzig koud, geen stem die weerklinkt, geen licht dat je door het donker leidt. Slechts een leegte die niet op te vullen lijkt. Met gezang, met liefde, geborgenheid. Je mens te mogen voelen, onderdeel van de maatschappij waar je gevoelsmatig zo dikwijls geen deel meer van uit maakt.

Dan realiseer ik me weer, je moet door. De focus houden ook al brandt het lichtje in je hart op dat moment nog zo klein, is het amper waarneembaar. Als je geen dromen en wensen meer hebt, dan ben je nergens meer. De mens is nietig maar goed gezelschap maakt dat nietige gevoel een beetje beter aanvaardbaar en je bloeit op van geloof. Geloof in God, geloof in dat het beter wordt, geloof in dat loslaten soms een nieuw begin is.

Op een plek als onze kerk, of na de dienst in de auto, zijn dit aspecten die ik zowel emotioneel als rationeel voor mijzelf op een rijtje. Geen droge analyse maar wel, ik ben aan een reis begonnen en deze wil ik graag afmaken. Een reis naar iets wat ik graag wil maar ook eng vind. Het is geen reis naar een donker bos, het is misschien wel een reis door ook een donker bos. Het is een reis naar het nieuwe licht. Dat zaken des levens in een ander daglicht stelt. Dat een ander licht laat stralen in mijn hart. Alsof je een lamp vervangt en de wereld er in ene er heel anders uitziet.

Ook de tocht door een koud, donker bos hoort daarbij. Zeker wanneer je van ver komt. Geduld, berusting het lijkt haast wel een beproeving. 'ik wil dit, maar kan ik dit?' moet geen vraag zijn maar 'ik wil dit, ik kan dit' hoe moeilijk het me ook wordt gemaakt. Door factoren van buitenaf. Door weerstand waar ik op stuit. Door onbegrip, boosheid. Dat is een drempel die ik moet nemen. Waar ik me voor moet afsluiten. Luisteren, niet aan mijn hart laten komen en al zeker niet mij op een dwaalspoor laten zetten.

Och lieve lezers, zo moeilijk maar vaak ook zo ontroerend mooi. De weg naar wat ik graag wil worden.

Een jaar later

Hallo lieve lezers,
Een jaar was het stil. Het was in dat jaar ook vaak stil. Stil in mij maar zelden in mijn hoofd. de demonen waren vaak volop aanwezig. Het monster dat depressie heet. Het ging slechter en slechter. Eigenlijk was ik vrijwel tot niets meer in staat. Ik sloot mijzelf op in mijn eigen bubbel. Zonder het kwaad van buitenaf. Eenzaam in mijn kleine huisje aan één van de doorgaande wegen van Almelo.

Vorig jaar ontmoette ik onze dominee. Weet u nog? Het hele gezelschap dat naar Den Haag trok voor die 24 uursdienst? Daar begon een beetje mijn weg richting het geloof. Hoe droevig de situatie ook was, de dienst was mooi. Diverse lieden sloten aan en ik als leek voelde me wat verloren tot dit bemerkt werd door een volstrekt vreemde voor me, die me fluisterend instructies gaf en me hielp. Er kwam een groep studenten binnen en samen zongen we liederen.

Het leven is niet gemakkelijk wanneer je PTSS hebt, wanneer je kampt met chronische depressieklachten. De dominee in kwestie kwam een keer een bakkie doen bij mij thuis. 'sorry Kees maar mijn koffiemachien heeft de geest gegeven' dus werd het thee. Op een luchtige manier praten over het geloof over waar ik allemaal tegenaan loop als een stuiterbal in een parkeergarage. Respectvol, niet veroordelend en al helemaal niet om me naar de kerk te lokken. Het voelde goed.

Ik las wat in de bijbel. Verspreidde mijn kritische noot. Maakte ruzie op sociale media omdat ik nou eenmaal een rosse furie ben maar verzandde steeds meer in iets waar ik me geen raad mee wist. Zo kwam het dat ik bij de dominee op bezoek ging. Om de kerk te bewonderen. Onze kerk is namelijk niet een kerk met een parmantige toren met spits en haan maar een gebouw naast de apotheek. Wanneer je niet zou weten dat het een kerk is, dan verraadt slechts de kerkklok naast het gebouw het.

Een werkkamer vol met boeken. Heel veel boeken. Kan een mens ooit teveel boeken hebben? Eigenlijk niet. Een vrolijke viervoeter die er helemaal voor ging zitten om geaaid te worden. Och wat een zacht en lief beestje. Wederom hadden we het over het geloof maar natuurlijk ook over Feyenoord want dat shirt van Feyenoord had natuurlijk allang gespot. Een mens moet volhouden aan geloof, hoop en liefde (knolraap en lof schorseneren en prei) dus geloven we dat het ook met Feyenoord wel goed komt.

Onder het mom van 'grote bakkes, klein hartje' wilde ik wel naar een dienst maar durfde niet. Ja, met mij winnen we de oorlog lieve mensen. Ik vond iemand die wel met me mee wilde. Zo geschiedde. Vanaf dat punt ging mijn leven er anders uitzien. Langzaam, beetje bij beetje. In ene je hart openstellen voor iets dat je altijd zoveel pijn en verdriet heeft gedaan, dat is moeilijk. Dat moet gebeuren in stapjes. Eerst staat de deur op een kiertje en ze gaat steeds verder open tot het licht naar binnen straalt.

Afgelopen zondag was voor mijn de meest mooie zondag van het jaar. Was de meest mooie dienst die ik ooit had bijgewoond. Voor mij is geloof niet alleen de leer en een manier van leven. Het is ook een geestelijke verbondenheid. Onze dominee had een prachtige dienst in elkaar gedraaid. Zijn woorden, een streling voor de ziel. Ik werd er rustig van. Het voelde zo goed en wat ik voor de dienst absoluut niet gedacht had, dat ik zou doen, deed ik wel. Meedoen aan het avondmaal van de Heer. Bij ons is iedereen namelijk welkom maar op de één of andere manier voelde het alsof ik er niet aan mee mocht doen.

Het was intens, het was mooi en ik ben iemand die haar tranen niet gauw openbaar toont. Zo een verbondenheid voelen. Je onderdeel voelen van iets moois en voor jezelf zo een grote stap zetten in je weg naar het geloof, dat maakt emotioneel wel iets los. Daar zat ik dan. In mijn autootje te huilen. Radio 538 knalde een top 40 hit door de speakers en door de waas van tranen zag ik hoe een oudere dame haar handtasje op het dashboard van de auto drapeerde en de wagen startte. Ik glimlachte door mijn tranen door. De zon scheen.... was dan dit het definitieve moment waarop ik besefte dat dit is wat ik wil? Ja!