Het moest er van komen, het moment waar u als trouwe lezer zo lang op heeft gewacht. Deze sessie is sessie nummer 20. Het geen wat nog nooit gebeurde, gebeurde. Zelfs de dominee was verbaasd. Eva dronk thee. Meteen toverde de dominee de theedoos te voorschijn met 90 soorten thee en koos ik voor Lady's nog wat.
Er was de afgelopen tijd veel gebeurd. Waar onze dominee ook van op de hoogte is. Zo vers gedoopt neem je toch een soort van afscheid van een 'oud' leven en start een nieuw leven en dat is wel even wennen. Misschien is het wel een beetje als het hebben van een pas geboren kind. In het begin zweef je rond op die clichématige roze wolk, word je gedragen, is er kraamhulp. Alles lijkt, uitgescheurd of niet fantastisch. Hallo nieuw leven!
Dan verdwijnt de kraamhulp, het hele roze wolk idee en dan wordt het puzzelen. De eerste handvatten zijn je wel aangereikt maar hoe moet het verder? Daarin moet een mens toch zijn of haar weg zien te vinden. Hoe moet dit? Hoe moet dat? De eerste twijfels beginnen te ontstaan. 'doe ik het wel goed?' Zo een gevoel hoort bij alles dat nieuw is en waar je in plonst.
Zo ging het bij mij ook een beetje. Naar de kerk gaan is meer dan het verhaal kennen van Esau en Jacob. Over Laban en de genakte beeldjes. Het is ook een groepsproces. Nu even wat minder door corona. Je wordt opgenomen in je kerkfamilie en dan moet je van alles ontdekken. Naast dat ook de twijfel ontstaat of je het wel goed doet. Ontdekken dat je aandacht voor God op sommige momenten verslapt. Is dat dan een duistere kracht die aan je trekt? Volgens onze dominee niet. Hij stelt dat het ook vrij menselijk is en misschien ook wel horend bij je karakter. Niemand kan 24/7 op iets gefocust zijn.
Voor mij zijn er nog talloze vragen. Het gevoel hebben dat er aan je wordt getrokken. Ben ik het met Kees eens betreft zijn stelling dat dit niet zozeer te maken heeft met de 'duivel' of volg ik toch mijn eigen visie? Geloven is natuurlijk iets heel persoonlijks. Ik denk dat het met de preken van onze dominee is zoals met een Duitse koffietafel. Er staat heel veel op wat je lekker vindt en wat je niet lekker vindt, dat sla je over. Waarmee ik wil zeggen dat ik het niet altijd eens ben met Kees. Kan ook niet. Lijkt mij heel menselijk. Over het algemeen ben ik het wel eens met zijn ideologie en theologische visie.
Onze dominee is wel iemand die een stukje van zichzelf in zijn preken verwerkt. Het is geen statisch praatje waar hij het zelf helemaal niet mee eens is. Hij zal ook nooit zijn kerkgangers iets opleggen van achter het kansel. Is hij ook helemaal het type niet voor. Daarom vind ik zijn diensten ook zo fijn. Vaak doordrenkt met poëzie, persoonlijke verhalen, prachtige liederen en mooie filosofische preken. Soms zijn ze haast dromerig, fluweel zacht, als een pluisje in de wind. Soms is het wat taaie kost. Dat je met een vol hoofd naar huis rijdt en het even voor jezelf moet verwerken en op een rijtje moet zetten. Even moet formateren. Daar is in principe niets mis mee. Net als een relatie, de liefde, het huishouden is het ter kerke gaan soms hard werken.
Zo deelde Kees met mijn zijn visie over wat geloof voor hem inhoudt. Wat ik uit respect voor hem en zijn privacy hier niet ten tonele ga brengen. Deels ben ik het met hem eens maar ik merk dat dit gesprek wel een gesprek is dat nog wel even iets is om over na te denken. Het is niet per se aan mij om er een oordeel over te hebben. Zeker niet. De mensheid vindt al genoeg overal van. Het is meer voor mij een leermoment, een moment van uit zoeken hoe zit het voor mij eigenlijk.
Het is leven is toch telkens een zoektocht. Of dat nou de stofzuigerzakken in het onderdelenhuis zijn of de gewelde rozijnen in de Nettorama, wat je precies je doelen zijn, waar je vizier op gesteld staat of gewoon wat je wil in het leven. Dat is elke dag weer een kwestie van uitzoeken. Het is wel goed om er met een ander over te praten. Ook om voor jezelf te kunnen bepalen wat jij nou wil en/of vindt.
