Op de thee bij de dominee #18

 Lieve lezers, wat bent  u lang blijven hangen. Ik typ deze blog in een waas van tranen. Wat was het een mooi en bijzonder traject. Een traject dat ook best wel dalen kende. Dat ik ergens toch twijfelde, wil ik dit wel? Is dit hoe ik mijn leven vorm wil geven? Om dan middels een gesprek met Kees of door een kerkdienst de bevestiging weer te mogen krijgen dat dit is wat ik wil. 

Dat je tegen muren van onbegrip oploopt. Je kranig moet weten, dit is mijn keuze. Accepteer het of pleur op. Wat geschiedde. Ik ben mensen kwijt geraakt door de keuze voor het geloof, voor God, voor Heere Christus. Voor de Kapel. Wat was het frustrerend dat mensen die nooit maar dan ook nooit op zondagmorgen met je wilden afspreken, nu opeens beledigd waren dat jij niet kon op het tijdstip dat je naar de kerk ging. Nee, die afspraak moest en zou plaatshebben op het moment dat ik naar de Kapel ging. Mijn uurtje van zingeving in de week. 

Wat was het ook mooi. Om de liefde voor het geloof bij onze dominee te zien. Rustig als hij is, alles uitleggende. Hij las me soms voor uit de bijbel. We bespraken dilemma's, vragen over het leven en hoe geef jij je leven vorm als christen? Of als aanwaai christen of als christen in opleiding? Kees is daarin natuurlijk veel verder dan ik. Hij is wijzer, ouder en bovendien theoloog. Heeft 19 jaar meer ervaring op deze aardkloot dan ik, 

Het was voor mij ook een stukje zingeving, een leertraject, samen toeleven naar iets moois. Met heel je hart leef je naar zoiets toe, je deelt samen Zijn liefde, het geloof maar soms ook privé shit. Dan ineens is de prachtige dag daar dat je gedoopt wordt maar is ook het moment daar dat het traject afgelopen is en je leasecontract verlopen. Dat hakt er ongelofelijk in. Ik gevoelsmens, dweil en huilstruik heb dit zo niet aan zien komen. Als ze mij net in de supermarkt hadden gevraagd of ze voor pizza Funghi moesten gaan of voor de vier kazen.... ik was in tranen uitgebarsten. Echt waar. 

Dus hier zit ik dan, het laatste verslagje te typen. In een waas van tranen met een doos tissues naast me. Even helemaal pleurer. Ik moet opeens denken aan iemand die gisteren een foto postte op Twitter van een graf met een boom die helemaal vol leven was..... zo voelt het een beetje. Je neemt afscheid van iets moois in je leven en je zegt ja tegen het nieuwe leven. Maar mag ik daar even heel verdrietig over zijn? Afscheid nemen doet altijd pijn. Afscheid van de wandelingen met Tieske, afscheid van de babbels met de dominee. Hoe geef je nu je leven als christen vorm, zeker in coronatijd? 

Dan is er nog tante Ma. Met haar lessen uit de bijbel. De kerkdiensten. De contacten die ik heb opgedaan in die tijd dat ik naar de kerk ga, Het is ook een verwerkingsproces. Iets was een belangrijk aandeel vormde in je leven, 1 jaar lang. Dominee als je dit leest, tante Ma jij ook, elk jaar ben ik uren bezig met het schrijven van Sint Nicolaasgedichtjes. Welke jullie begin december dus tegemoet mogen zien komen. Ik vind dat helemaal leuk en kijk daar al in september naar uit. 

Lieve Kees, tante Ma en stille volgers van mijn epistels.... wat was het allemaal bijzonder. Een rollercoaster soms en soms ook tering emotioneel. Zoals nu. Ik ben jullie dankbaar, Moge de heer over jullie waken gelijk een herder over zijn schapen. 

Op de thee bij de dominee #17

 Het is een zonovergoten wanneer ik naar Wierden rijd. Het is lekker qua temperatuur en ervaar een gezonde spanning. Eerst met Tieske de natuur in. Mevrouw leefde vandaag in de vertraging en de oren zaten er voor de sier aan. Nou, niet helemaal want achter die oren past een hoop modder, kwam ik weldra achter. 

Met een vieze hond terug naar de dominee. Tijd voor de generale repetitie. De dominee oogde relaxed en goed gezind. Samen bespraken we hoe het met mij ging. (gespannen) We gingen de orde van dienst bespreken. Kan u allen verklappen, die zit goed in elkaar. Onze dominee kent zijn pappenheimers wel dus komt mijn doop vooraan in de dienst zodat ik, en ik citeer Kees: "niet de hele dienst op hete kolen zit." Hij heeft de liederen in de dienst verwerkt en 1 van de psalmen die ik had uitgekozen. Een bekende maar wel een hoopgevende. Degene die raadt welke psalm het is, wint zijn of haar gewicht in liters slagroom!

Vervolgens was het tijd voor het droog dopen. Op naar de Kapel. Daar volgde de uitleg van Kees. Werd het knielen voor het doopfont geoefend en weer naar de werkkamer van Kees. O mensen, het aftellen is echt begonnen. Nog wel op de 8e. 8 is al 21 jaar een bijzonder getal voor mij. Het is de datum waarop mijn moeder is overleden. Nou klinkt dat niet echt florissant maar naar iets wat eindige in het aardse bestaan, ontstaat er nu iets nieuws. Een nieuwe weg in het leven. In mijn leven. Vind dat wel mooi. 

Nou mensen en toen kwam het. De vraag der vragen die ik al sinds ik Kees ken heb: wat maakte dat je dominee wilde worden? Kees vroeg me of ik de lange versie van het verhaal wilde horen, of de korte, Wat denk je zelf lieve dominee? Ik ben een vrouw, ik moet alles weten. Echter, als je zo lang van stof bent als je collega Kees vd Berg dan bel ik mijn afspraak van 16:00 af. (grapje) Mooi verhaal. Mooi hoe zo een plaatje ontstaat. Het begint met voorzichtige contouren, weer uitgummen. Opnieuw beginnen.... weer uitgummen. Even laten leggen.... er weer aan beginnen en nu beginnen de contouren te vervagen en wordt het een schets. Een schets met dunne lijntjes die steeds dikker worden en steeds meer mooie tekening gaan vormen. Gestalte krijgen. Nu de kleurtjes nog. Een tekening van een levensloop naar het dominee worden. Met felle kleurtjes, pasteltinten, donkere kleuren dat samen een mooi geheel vormt. Zo een tekening is natuurlijk nooit helemaal af. Je blijft je als mens ontwikkelen. Dus er komt steeds weer iets bij.

Mooi toch zoiets? Onze dominee kan gewoon prachtig vertellen. Ook fijn om visies over religie te delen. Kees en ik zitten daarin vrij op één lijn. Hij gaf me nog een wijze les mee. Die tante Ma me ook al eens mee heeft gegeven. "Laat een ander vrij in hoe hij of zij haar geloof belijdt. Wie ben ik om tegen die ander te zeggen dat het fout is?" Besef momentje ik kan soms erg overtuigd zijn van mijn visie en ben niet beschaamd om deze luid en duidelijk te verkondingen. (sorry tante Ma) Ik moet gewoon leren om tot 10 te tellen en minder stellig en star te zijn. Foei Eva. 

Enfin, zo dus. Spannend allemaal hè?!? Helaas kan Marianne niet bij mijn doop aanwezigheid zijn. De zonnedominee. Als zij predikt, straalt ze als een zonnetje. Onze dominee werpt juist meer een wat vaderlijke blik op de meute.