Er mist een onderdeel

 "I feel like running away
I'm still so far from home
You say that I'll never change
But what the fuck do you know?
I'll burn it all to the ground before I let you in
Please forgive me, I can't forgive you now."
#FFDT

Het is niet altijd gemakkelijk om je staande te houden in een veel eisende maatschappij. Je komt, hoe je het ook went of keert elke keer weer voor een teleurstelling te staan. De littekens uit je verleden zijn de gidsen van je heden. Je maakt je keuzes op basis van wat er vroeger is gebeurd. Heus niet iedereen doet dat maar ik ben er van overtuigd dat het verleden je toekomst wel kleurt. Het bepaalt (deels) hoe je de signalen uit je omgeving interpreteert.

Wat als jij je in je leven nooit gewaardeerd hebt gevoeld? Wat als je in je leven verschrikkelijk gepest bent? Wat als je in je leven al dikwijls bent afgewezen? Je bouwt dan een muur om je heen of je gaat overcompenseren, hetgeen dat je uiteindelijk ook de das om zal doen. Je voert een soort innerlijke strijd om te bewijzen dat je sterker bent dan wat er altijd tegen je is gezegd. Je probeert te laten zien dat je meer bent dan hetgeen waar je altijd voor bent uitgemaakt.

Het is soms zo moeilijk om te denken "fuck you bitch!" Het is soms best moeilijk om te denken "dan niet." Misschien is het ook wel een deel van mijn autisme, mij zaken zo persoonlijk aan te trekken. Moeite hebben met hechten en loslaten, twee zaken die in sommige gevallen onlosmakelijk met elkaar verboden zijn. Een goede vriend zei eens tegen mij "Hoe minder je verwacht, des ter minder word je teleurgesteld." Met andere woorden, als je ergens niets van verwacht en het op  je af laat komen, dan kan je eerder positief verrast worden dan negatief.

Noem het een pessimistische inslag maar ik zie het toch als een soort van overleven. Als je zoals ik een vorm van autisme hebt, dan mis je een natuurlijk filter die zaken milder maakt. Bij mij is dat filter er niet en daardoor komt alle informatie rauw en puur binnen. Als een soort RAR bestand. Het een hap informatie die ik zelf moet regulieren. Dat valt niet altijd mee. Het komt binnen als een raket in de Gazastrook. Hierdoor ben ik ook langer van slag van sommige dingen dan 'normale' mensen. Hierdoor komen zaken ook harder binnen, intenser binnen dan bij 'normale' mensen en dat is iets waar ik mee moet dealen.

Ik heb dat ondertussen geaccepteerd maar dat betekent niet dat dit af en toe niet bijzonder lastig is. Als iemand in de supermarkt bot of lelijk tegen mij doet, dan ben ik meteen van slag. In plaats van dat ik denk "krijg jij even lekker de touwtyfus" Ik mis domweg het schild dat er voor zorgt dat dingen niet aan je gevoel komen. Neen, dat niet alles aan je gevoel komt. Zo ken ik iemand waarvan ik denk "ben jij nou nooit eens aangedaan of verdrietig?" Misschien ook wel, niet iedereen geeft dat altijd toe. Jezelf kwetsbaar opstellen is iets waar je wel ballen voor moet hebben.

Als jij jezelf kwetsbaar opstelt dan kan de ander je heel veel pijn doen. Als jij jezelf kwetsbaar opstelt dan kan de ander dat nu of later tegen je gebruiken. Anderzijds, al er al heel veel tegen je is gebruikt dan ga je op den duur ook denken 'fuck it, zo ben ik nou eenmaal'

Ik lijk op de sociale media echt een gannef. Dat is ook een soort pantser, als je die van nature niet hebt dan ga je er eentje kweken. In feite ben ik best wel een brullip. Zo krijg ik nog elke keer dat Heracles opkomt voor de wedstrijd een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Ik vind mijzelf dan zo een ongelofelijke muts. Wat heet, ik beschouw mezelf dan als een soort oppermuts. Zie mij daar nou staan!

Ach ja, soms is het beter om je eigen ik maar te nemen voor wat het is.... al is dat soms wel moeilijk. Ze zeggen wel eens "als je niet in jezelf gelooft, hoe moet een ander dat dan doen?" ik ben van mening dat deze waarheid andersom ook waar is. "Als niemand in jou gelooft, hoe moet jij dat dan doen?" Ik denk dat het een wisselwerking is. Je kan je zelfvertrouwen niet in je eentje kweken. Je kan het niet alleen opbouwen, je hebt daar anderen voor nodig.

Afijn het is tijd om nog een paar vlogs te kijken en dan te gaan slapen. Bedankt voor het lezen en tot een nieuwe blog! 

Wat een strijd

"Leugens zijn zo prachtig,
 Zo stil en raadselachtig.
 Zolang ze nog zichzelf zijn,
 Zolang je ze gelooft,
 Laat ze rusten in je hoofd,
 Want de waarheid doet pas pijn"   #Blof

Het is niet mijn week. Sommige dingen in het leven zijn ingewikkeld. Hoe zitten sommige sociale regels in elkaar? Hoe pik je de hints op die  je niet ziet? Wat doe je als  je merkt dat de ander zijn of haar irritatie laat merken maar je niet  weet waarom? Wat doe je met al die nachtmerries die de invulling zijn van je slaap? Dit is met recht de week van de teleurstellingen. De week van de momenten waarop ik mijzelf keihard tegenkom. Ik voel me verdrietig en onzeker. Waarom lukt het me niet om de dingen te bereiken die ik zo graag zou willen bereiken? Waarom ben ik zo onzeker? Die laatste vraag is niet heel moeilijk om te beantwoorden.

Het is zo frustrerend om telkens weer op je bek te gaan, het is zo frustrerend dat het doel wat je zo graag wilt bereiken zo ver weg lijkt, misschien, op dit moment, wel verder weg dan ooit. Het is zo moeilijk dat je bepaalde handvatten in het verleden nooit gekregen hebt terwijl ze zo broodnodig zijn. Het is zo moeilijk om alles wat er gebeurt niet op jezelf te betrekken.

Twijfels, waar ik me gek over pieker. Het valt niet altijd mee. Het roept bepaalde dingen in je op  die je helemaal niet wilt. Patronen uit het verleden. Dingen die je aan mensen die zoiets nog nooit ervaren hebben amper uit kan uitleggen.

Je wilt soms zo graag "van iemand" zijn terwijl dit ook heel eng is. Sommige dingen zijn zo onvoorspelbaar, onberekenbaar en dat is heel ingewikkeld, zeker als je snakt naar een stukje vastigheid in je leven. Naar een stukje stabiliteit. Soms mis  je een arm om je heen, een knuffel, het gevoel dat je er mag zijn, ook al ben je nog zo een vreemde eend in de bijt.

Deze maand is er veel gebeurd. Telkens weer is het  een gevecht. Een gevecht tegen wat je niet kan beseffen, een gevecht dat je eigenlijk niet wilt voeren. Een traject waarin je telkens jezelf tegenkomt met al je tekortkomingen. Dat valt niet niet mee, nee dat valt me bijzonder zwaar.

Soms vertoon je teveel pleasegedrag. Soms vertoon je teveel compensatiegedrag en dat duwt je de mensen die bijzonder voor je zijn soms alleen maar verder van je af. Hoe het dan verder moet? Wie  het weet mag het zeggen. Ze zeggen dat er altijd weer een nieuwe kans is maar is dat begrip oneindig? Ik geloof van niet.

Ik heb deze week, voor mijn gevoel veel dingen verkeerd gedaan en dat vind ik erg moeilijk daar ik het graag goed wil doen. Echter heb ik geen idee hoe ik dat moet doen. De wereld is soms knap ingewikkeld. Een wereld met zoveel verschillende mensen die ieder voor zich aparte sociale regels hebben.. Soms zie je  dan door de bomen het bos niet meer. Soms zou je willen dat niet op volle snelheid tegen de lamp liep maar bereikte waar jij je een slag voor in de rondte knokt.

Soms zou je zo graag een stukje erkenning willen van de mensen die  het meest dichtbij je staan. Soms zou je willen dat iemand je begreep. Soms zou je willen dat iemand een arm om je heen sloeg.

"of het ooit terecht is, dat het een gevecht is, om gewoon ergens te zijn, om te wonen en te leven, al was het maar voor even, om een mens te zijn. Om los te komen van jouw pad der tijd"

Afijn het is tijd om deze blog af te sluiten. Bedankt voor het lezen en tot de volgende. Hopelijk dan een weer wat vrolijker schrijven van mijn kant.

Soms

Vandaag was weer zo een dag waarvan ik dacht dat ze roemloos ten onder zou gaan in kommer en kwel. Of zoals de Engelsen zeggen (en de jeugd) What the fuck? Eigenlijk niet alleen vandaag maar ook gisteren.

Zo  ging ik gisteravond nog even naar buiten om een 'gym', bekend van het beruchte spel 'Pokémon Go' te veroveren. Haastig snelde ik op mijn slippers door het gras naar de desbetreffende plek om daar als een soort halve tamme op mijn telefoon te tikken. Geruststellende gedachte? Dit is iets wat men in het heden ten daagse straatbeeld vaker ziet.

Op mijn terugweg, nog helemaal in de gloria van mijn overwinning vond ik een benzinedop! Huh? In geen velden of wegen is er een benzinepomp maar ik vind een dop.

Vanmorgen was ik al voor dag en dauw wakker. (voor mijn doen) die haan had zich reeds ter barsten gekraaid, menig moeder had al haar boodschappen gedaan en de laatste buurtroddels uitgewisseld met andere Miss-Etamfiguren, de krantenjongen zat al in de schoolbanken maar toch. Zeker gezien het tijdstip dat ik naar de stee ging, was ik op tijd in de veren.

Dit weekend had ik mijn kapstok ontmanteld. Een hoop jassen en vesten die te klein waren geworden heb ik vergaard in een plasticzak en deze heb ik naar één van de afvalpunten gebracht. In dit geval bij de Jumbo, je weet wel, die winkel die heel Twitter in rep en roer bracht.

Ik had besloten om een heuse stadswandeling te maken. Neen, niet zomaar "vuur't gat vot" maar ik had een missie! Pokémon! Je zou denken 'ga toch werken' maar daar kom ik in een ander column op terug.

Ik was net goed en wel onderweg wanneer ik zie hoe een vrachtwagenchauffeur met zijn vrachtwagen een auto schampt. Krak! De bestuurder had dit niet in de gaten en trok zodoende de auto een stukje mee. De automobilist schreeuwde en zette de achtervolging in. Ik wilde met de politie bellen om mij alvast als getuige te melden echter stond het duo verderop al stil. Ik ben er naartoe gewandeld en heb mezelf aangeboden als getuige. Dat bleek achteraf net zo nutteloos als de mannelijke tepel maar dat terzijde. De ene partij wilde graag dat de politie kwam opdraven, zo geschiedde. Al die tijd ben ik erbij gebleven. Sommige buurtbewoners kwamen poolshoogte nemen en u weet het, iedereen weet meteen waar het mis ging en hoe het anders had gemoeten.

Vervolgens kwam de politie ter plekke. Ze vonden dit duidelijk werk dat beneden hun stand was. Tja! In Rotterdam waren ze hier waarschijnlijk niet eens voor gekomen maar dit is Almelo. Volgens Herman Finkers weet de Almelose politie amper hoe ze 'criminaliteit' moeten spellen. Ik stond, volledig nutteloos te zijn. Lekker dan! Heb je daarvoor al die tijd gewacht.

Nadat ik mijn gegevens had gegeven aan de automobilist vervolgde ik mijn weg en was diep teleurgesteld dat ik weinig bijzondere Pokémon kon vinden. Het beloofde een magere ochtend te worden. Liever zag ik dat andersom. Ik mager en een vette vangst, helaas kan je, zoals mijn roostermaakster het altijd zeg, ze niet altijd alle zes gooien.

Zo zit het leven in elkaar. Je kan niet altijd winnen en soms win je als je verliest. Het leven is soms zo bizar. Onlangs maakte ik me druk omdat ik mijn vrijwilligerswerk per 2017 kwijt ben. In hetzelfde tijdsbestek van mijn gepeins raakte iemand op Twitter haar zoon kwijt door een ongeval. Moet ik dan bij mijzelf te rade gaan dat ik niet zo moet miepen of moet ik tot de conclusie komen dat één ieder recht heeft op zijn eigen verdriet. (weer Herman Finkers)

Vanmorgen sprak ik met een ex-vriend. We waren aan het chatten. Hij is onlangs, geheel onverwachts zijn vader verloren. Dat soort dingen zijn zo bizar en niet te bevatten.

Soms lopen de dingen in je  leven totaal anders dan gepland. Soms moet je opeens keuzes die je helemaal niet wil maken of die je juist moet maken. Soms wil je zo een keuze helemaal niet uit willen leggen. Wat je ook kiest, er zijn altijd mensen die het er niet mee eens zijn en dat is soms best frustrerend.