Mijn pestverhaal

"And I find it kinda funny, I find it kinda sad
The dreams in which I'm dying are the best I've ever had
I find it hard to tell you, I find it hard to take
When people run in circles it's a very very
Mad world, mad world"

Ik ben eigenlijk heel erg lang gepest. Het begon op de basisschool. Ik zat op de Vrije School in Almelo. Een school die er een antroposofische instelling op nahoudt. Een soort boomknuffelaars. Afijn, mijn eerste twee jaar waren oké Ik was een blije kleuter die zich er niet bewust van was dat ze anders was dan de rest. Qua uiterlijk maar ook qua doen en laten. Het verliep op zich vredig. Ik speelde in de zandbak, we beelden ons in dat we een bus hadden en in de pauze speelden we buiten met de karretjes, een soort van houten kruiwagens waarmee me over het plein renden.

Waar het exact is begonnen weet ik niet meer precies maar op den duur merkte ik dat ik werd buiten gesloten. Mede door mijn beperking wist ik niet goed hoe sociale verhoudingen in elkaar staken. Ik merkte dat ik werd uitgelachen, dat men mij maar een rare vond. Ik was steeds vaker alleen. Er werd steeds steviger een stempel op mij gedrukt en dat deed pijn. Ik was een los element in een geheel dat naadloos op elkaar aansloot. Ik was geen meisje-meisje, was nog niet bezig met jongens, ik hield me niet bezig met uiterlijk. Het enige dat typerend voor mijn leeftijd was dat ik toen der tijd van paarden hield en zelfs lid was van De Penny.

Ik was meer een jongetje dan een meisje. Ik was mij daar niet echt van bewust en al snel zeiden ze tegen me dat ik beter een jongetje kon zijn. In mijn ontwikkeling liep ik wat achter op de rest, helaas was ik mij daar niet van bewust. Eigenlijk speelde ik in de pauze vrijwel altijd alleen buiten. Men vond mij raar en ik hoorde nergens bij.

Na de basisschool ging ik naar het IVVO te Hengelo. Speciaal onderwijs. Eigenlijk was het daar best oké. Oké ook daar kreeg ik soms nare opmerkingen maar dat was het wel. Ik had aldaar een vriendin waar ik heel veel mee optrok. Er waren wel een paar jongens die mij treiterden maar dat gebeurde vooral buiten de schooluren wanneer ik op de bus wachtte.

Vanuit het IVVO ging ik naar het Nijrees, ook speciaal onderwijs en daar werd mijn leven een hel. Ik was ondertussen ook nog terug gegaan naar het IVVO, gewoon om eens te buurten. Dat had ik beter niet gedaan. Zodra ik op het schoolplein aankwam werd ik ingesloten door een groep van 15 a 20 leerlingen. De leraren gingen naar binnen en toen begon het. Geduw, getrek en gescheld. Ik ben gevlucht en ben huilend luk raak Hengelo in gerend. Ik was zo bang! Ik had destijds ruzie gekregen met dat vriendinnetje en volgens die mensen had ik haar gepest. Dat kan ik mij niet zo heugen, in mijn beleving is dat absoluut niet waar. We hadden ruzie en waren het niet eens.

Afijn, op het Nijrees was het verschrikkelijk. Het tweede jaar kwam ik in een klas met verschrikkelijke mensen. Ik werd uitgescholden, dag in dag uit. Ik werd bedreigd met de dood, ze gooiden met mijn boeken, een jongen nieste in mijn haar waardoor zijn slijm en snot in mijn haar zat. Het was verschrikkelijk en de leraren deden niets. Ze waren kwaad omdat ik tegen de conrector had gezegd dat zij wel eens afwezig waren in de klas. Wat moest ik anders? Het was de waarheid en ik was in paniek! Er werd helemaal niets ondernomen en de pesters konden gewoon hun gang gaan. Ik kreeg tig keer per dag te horen dat ik lelijk was, dat ik dom was, dat ik een mietje was. Ik probeerde het te negeren maar dat was wel heel moeilijk. Hoe dikwijls ik in de pauze niet huilend op de plee heb gezeten. Hoe dikwijls ik gespijbeld heb... het is niet op twee handen te tellen. Ik deed er alles aan om uit de buurt van die mensen te blijven.

Waar ik ook kwam, men vond mij een rare. Vanuit het Nijrees ging ik naar het AOC. Je zou zeggen dat wanneer mensen ouder worden ze stoppen met pesten maar niets bleek minder waar. Ik had twee meiden in de klas. K en K en zij roken vanaf de eerste dag dat ze mij zagen mijn bloed. Het was niet zo bedreigend als op het Nijrees maar het was niet leuk. Er was nog een meisje, zo een primitief type dat mij filmde, geen idee waarom maar zij vond het leuk. Ook op deze school werd er vrijwel niets aan gedaan.

Eigenlijk stopte het pesten pas toen ik naar het volwassenenonderwijs ging. Je kan wel stellen dat ik van mijn 7e tot mijn 21e ben gepest. Zoiets schaad je ontzettend. Ik heb ook nog op de scouting gezeten en daar werd ik ook vreselijk gepest. Zelfs getrapt. Er was een meisje dat bij de scouting zat dat ook bij mij op school zat en mij daar ook pestte. Het was vreselijk! Het ergste was dat de leiding hier gewoon aan meedeed. Mijn vader heeft mij toen ook van de scouting gehaald. Jammer want los van het gepest vond ik de activiteiten wel erg leuk!

Als je in je leven zoveel haat en bagger over je heen hebt gekregen dan ga je geloven dat je het niet waard bent om te bestaan. Je gaat geloven dat je een verschrikking bent, een monster, je gaat geloven dat je het vreselijkste wezen op aarde bent en dat doet heel veel pijn. Het maakt je zo verschrikkelijk onzeker! Nu nog ondervind ik daar het resultaat van. Nog altijd ben ik verschrikkelijk onzeker, heb ik af en toe last van zelfhaat en vind ik het heel erg moeilijk om de ander te vertrouwen. Vind ik het moeilijk er van uit te gaan dat iemand iets goed bedoelt. Nog altijd beschouw ik mijzelf als bijzonder minderwaardig.

Pesten maakt zoveel kapot. Heel dit verhaal is bijna 10 jaar geleden. Toen werd er al gepest en nu nog steeds. Er zijn campagnes op poten gezet maar ik heb niet de illusie dat dit helpt. Kinderen/jongeren zijn zo hard voor elkaar, dat is ongelofelijk. Soms lees ik wel eens reacties onder bepaalde vlogs en schrik van de haat. Men gunt elkaar niets en scheldt te kust en te keur met kanker. Beweert dat de ander dom is en ga zo maar door. Het is bizar wat voor een cyberwars er gaande zijn. Cyberpesten is dan ook echt iets van de laatste jaren. Het stopt niet! Hoeveel actie je ook voert.... pesten zal nooit stoppen! Daarom ben ik ook zo sceptisch over campagnes e.d. mensen die pesten hebben daar schijt aan en worden daar niet anders van.

Hoeveel mensen hebben zich al niet van het leven beroofd door het pesten? Tientallen! Domweg omdat mensen die pesten heet vermogen van empathie missen, omdat het ijskoude vreselijke mensen zijn die totaal geen besef hebben van waar ze mee bezig zijn. Dat besef komt er ook niet.