Wat een strijd

"Leugens zijn zo prachtig,
 Zo stil en raadselachtig.
 Zolang ze nog zichzelf zijn,
 Zolang je ze gelooft,
 Laat ze rusten in je hoofd,
 Want de waarheid doet pas pijn"   #Blof

Het is niet mijn week. Sommige dingen in het leven zijn ingewikkeld. Hoe zitten sommige sociale regels in elkaar? Hoe pik je de hints op die  je niet ziet? Wat doe je als  je merkt dat de ander zijn of haar irritatie laat merken maar je niet  weet waarom? Wat doe je met al die nachtmerries die de invulling zijn van je slaap? Dit is met recht de week van de teleurstellingen. De week van de momenten waarop ik mijzelf keihard tegenkom. Ik voel me verdrietig en onzeker. Waarom lukt het me niet om de dingen te bereiken die ik zo graag zou willen bereiken? Waarom ben ik zo onzeker? Die laatste vraag is niet heel moeilijk om te beantwoorden.

Het is zo frustrerend om telkens weer op je bek te gaan, het is zo frustrerend dat het doel wat je zo graag wilt bereiken zo ver weg lijkt, misschien, op dit moment, wel verder weg dan ooit. Het is zo moeilijk dat je bepaalde handvatten in het verleden nooit gekregen hebt terwijl ze zo broodnodig zijn. Het is zo moeilijk om alles wat er gebeurt niet op jezelf te betrekken.

Twijfels, waar ik me gek over pieker. Het valt niet altijd mee. Het roept bepaalde dingen in je op  die je helemaal niet wilt. Patronen uit het verleden. Dingen die je aan mensen die zoiets nog nooit ervaren hebben amper uit kan uitleggen.

Je wilt soms zo graag "van iemand" zijn terwijl dit ook heel eng is. Sommige dingen zijn zo onvoorspelbaar, onberekenbaar en dat is heel ingewikkeld, zeker als je snakt naar een stukje vastigheid in je leven. Naar een stukje stabiliteit. Soms mis  je een arm om je heen, een knuffel, het gevoel dat je er mag zijn, ook al ben je nog zo een vreemde eend in de bijt.

Deze maand is er veel gebeurd. Telkens weer is het  een gevecht. Een gevecht tegen wat je niet kan beseffen, een gevecht dat je eigenlijk niet wilt voeren. Een traject waarin je telkens jezelf tegenkomt met al je tekortkomingen. Dat valt niet niet mee, nee dat valt me bijzonder zwaar.

Soms vertoon je teveel pleasegedrag. Soms vertoon je teveel compensatiegedrag en dat duwt je de mensen die bijzonder voor je zijn soms alleen maar verder van je af. Hoe het dan verder moet? Wie  het weet mag het zeggen. Ze zeggen dat er altijd weer een nieuwe kans is maar is dat begrip oneindig? Ik geloof van niet.

Ik heb deze week, voor mijn gevoel veel dingen verkeerd gedaan en dat vind ik erg moeilijk daar ik het graag goed wil doen. Echter heb ik geen idee hoe ik dat moet doen. De wereld is soms knap ingewikkeld. Een wereld met zoveel verschillende mensen die ieder voor zich aparte sociale regels hebben.. Soms zie je  dan door de bomen het bos niet meer. Soms zou je willen dat niet op volle snelheid tegen de lamp liep maar bereikte waar jij je een slag voor in de rondte knokt.

Soms zou je zo graag een stukje erkenning willen van de mensen die  het meest dichtbij je staan. Soms zou je willen dat iemand je begreep. Soms zou je willen dat iemand een arm om je heen sloeg.

"of het ooit terecht is, dat het een gevecht is, om gewoon ergens te zijn, om te wonen en te leven, al was het maar voor even, om een mens te zijn. Om los te komen van jouw pad der tijd"

Afijn het is tijd om deze blog af te sluiten. Bedankt voor het lezen en tot de volgende. Hopelijk dan een weer wat vrolijker schrijven van mijn kant.