Weet je wat één van de moeilijkste dingen in het leven is? Tegen wil en dank voor iets blijven gaan waarvan je diep van binnen weet dat het onmogelijk is. Je verlies nemen, accepteren en doorgaan, dat is soms zo een verrekte bittere pil die je wel moet slikken.
Waarom spelden mensen je zoveel onzin op de mouw? Dat ik een beperking heb wil niet zeggen dat je ongelimiteerd dooie mussen naar me kan gooien. Het betekent niet dat ik geen gevoel heb. Het betekent al helemaal niet dat je maar lukraak dingen kan beweren die 0.0 naar waarheid zijn gestoeld.
Wat voor de één een wissewasje is, is voor de ander iets dat snijdt in de ziel. In mijn ziel en ik vraag steeds weer af waarom. Waarom ben ik zo naïef om deze onzin te geloven. Waarom strijd ik voor iets waarvan ik weet dat ik nooit of ter nimmer dat doel zal bereiken. Waarom blijf ik tegen beter weten in geloven in sprookjes?
Waarom zit ik op een zondagavond jankend weer een blog te typen terwijl ik dit had kunnen voorkomen? Zoveel vragen maar o zo weinig antwoorden. Soms denk ik 'help me dan' maar anderzijds realiseer ik me dat deze wereld steeds meer individualistisch wordt. Samen sterk is een begrip dat steeds meer verdwijnt binnen onze samenleving.
Men zegt wel eens, 'wat heeft je leven voor een zin als je geen dromen meer hebt, geen hoop meer koestert?' ik zou het niet weten. Het bespaart je hooguit een heleboel teleurstellingen. Als je nergens vanuit gaat, dan kan je hooguit worden verrast. Is dat niet de aard van het beestje? Dat wij allen bij tijd en wijle stiekem op iets hopen? Dat we tegen beter weten in hoop koesteren?
Dit weekend heb ik iets voor mijzelf afgesloten. Dat is wel heel erg moeilijk. Soms moet een mens keuzes maken. Soms moet je kiezen tussen twee kwaden. Soms moet je alle signalen uit het verleden eens voor jezelf op een rijtje zetten en daaruit je conclusies trekken.
Misschien ben ik ook wel kinderlijk naïef en had één ieder in mijn positie dit van een kilometer afstand zien aankomen. Vergeef me, vergeef me dat ik soms, heel soms nog in sprookjes geloof. Ik ben gewoon niet wijzer. Soms vraag ik me af of ik dat ooit word. Gezien dat ik dikwijls mijn hasses aan dezelfde steen blijf stoten.
Soms moet je knopen doorhakken, je focussen op iets waar je rendement uithaalt maar waarom is iets wat in theorie zo gemakkelijk is, in praktijk zo verdomde moeilijk? Je kan zoveel logische redenen bedenken waarom je ergens mee moet kappen maar je gevoel.... het dwarsboomt zoveel. Je gevoel is soms een pad vol met valkuilen waar je met open ogen in lijkt te pleuren.
Zie mij hier nu zitten, zondagnacht, 00:13. Grote tranen van verdriet terwijl ik de enige ben die hier last van heeft. Dat is vaak het gekke. Anderen gaan vrolijk verder en jij voelt je klote van de bok. Nodeloos tijdverdrijf maar zo eenvoudig werkt het helaas niet.
Afijn, wellicht word ik weer wat rustiger van een filmpje van Enzo Knol.
Goede nacht lieve lezers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten