Ik vraag me wel eens af "waar is het misgegaan?" Soms ken ik het antwoord, soms ook niet. De laatste 2 maanden is er iets misgegaan, een kwestie van een missende chemie, misverstanden en onbegrip. Je kan dan twee dingen doen. Deze koers verder varen met als gevolg dat jij jezelf tegen blijft komen, dat jij je steeds minder gelukkig gaat voelen en dat je steeds bozer wordt of je kiest om van route te wisselen, een andere koers in te slaan. Achter je jouw schepen te verbranden maar dat is niet zo gemakkelijk als de haven die je zo zorgvuldig hebt opgebouwd opeens aan haar lot overgelaten moet worden.
Ik besef dat ik niet de meest gemakkelijke mens op aarde ben. Ik kan ontzettend eigenwijs zijn, in mijn eigen wereld leven en ik geef altijd te laat mijn grenzen aan. Dat is lastig. Binnenvetters zijn nou eenmaal niet de meest simpele mensen om mee samen te werken. Ik besef ook dat je domweg niet met iedereen door één deur kan lopen. Soms ontmoet je mensen waarvan je denkt "Oei" en je weet dat dit hem nooit gaat worden. Het vonkt en het knettert, als je dan op elkaar bent aangewezen is dat knap ingewikkeld. Vooral als de ander een walgelijk en misselijkmakend toneelstukje opvoert. Waar twee strijden hebben twee schuld maar voor deze persoon lijkt die vlieger niet op te gaan.
Al ruim 2 maand zit ik met een keuze in mijn hoofd die ik maar niet kan maken. Op deze manier word ik niet gelukkig maar hoe moet het dan? Het antwoord ken ik wel maar het is geen gemakkelijke stap. Soms probeert een mens nog eens wat, soms probeer je het uit te stellen maar in dit geval is het uitstellen van executie. Of de bom nu valt of over een paar weken, ze gaat vallen. Vertrouwen is een essentieel iets en als dat ontbreekt of wordt geschonden dan is de schade aanzienlijk. Hoe verder, die vraag stelde ik me telkens terwijl ik diep van binnen het antwoord maar al te goed wist. Voor 90% ben ik nu zo ver om de knoop door te hakken met het bijltje dat ik er eerst bij neer wilde leggen. Loslaten is zo moeilijk. Loslaten wat eerst je kindje was.... loslaten waar je toch zo een 2.5/3 jaar aan gesleuteld hebt.
Steun kwam er uit onverwachte hoek, steun uit de richting waar ik eigenlijk naar toe wil maar zal mijn schip hier niet ook stranden? Verzanden in mijn onvermogen tot sommige dingen? De ene mens is meer autoritair dan de ander. Ik ben meer iemand die zich vredig met de stroom laat meedrijven maar hierin wel excentriek wil zijn. Mezelf wil zijn en geen kudde dier. Hoe ironisch als je weet dat mijn bijnaam schaapje is. Ieder mens wil binnen deze maatschappij zijn of haar eigen plekje hebben. Zijn of haar eigen comfortzone creëren en opkomen voor diens idealen en of standpunten. Dat heb ik afgelopen week gedaan maar het mocht niet baten. Ik stuitte op een stortvloed aan protest en onbegrip. Ik voelde me verlaten, zelfs in mijn eigen veilige wereldje. Ik voelde me niet begrepen, verraden en in de steek gelaten door iemand die er juist voor me had moeten zijn. Dat is met recht een hard gelag. Wat dan rest is de recovery. Op zoek naar een weg van "hoe nu verder" en misschien wel deuren achter me sluiten en ze voorgoed gesloten houden.
Het valt niet mee om de juiste keuze te maken. Het is niet altijd gemakkelijk om je nederlaag te erkennen en te accepteren. Het is niet gemakkelijk om bepaalde schepen achter je te verbranden maar soms heb je geen andere keuze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten