Gaat lekker zo

Hallo lieve lezers,

Ik ging net op het balkon op een emmer staan met bevroren water, louter om het ijs te controleren op de dikte van de korst. Dat was een groot succes want met een harde krak zakte ik er dwars doorheen en toen was alles nat. 

Afijn, deze week is niet echt mijn week. Ik vind het moeilijk om mijn gevoelens te uiten. Op papier lukt dat wel maar wanneer ik face to face met iemand praat dan valt het stil. Omschrijven wat er echt in me omgaat lijkt haast een onmogelijke opgave. Ik voel me zo dikwijls niet begrepen, afgewezen en verdrietig. Je wil je vrienden ook niet opzadelen met jouw sores, zeker niet als zij al genoeg aan hun hoofd hebben. Uiteindelijk speel je het spel toch alleen. Moet je het alleen doen en dat valt me soms best heel zwaar.

Wat is gebeurd daar verander je niets meer aan. Je kan het alleen maar anders doen in de toekomst. Soms is een hoofdstuk einde verhaal hoeveel pijn dat ook doet. Soms moet je het hoofd buigen voor de vijand, hoe moeilijk dat ook is. Soms is hij sterker, leuker, dapperder en kan je niet anders dan afdruipen en een andere weg inslaan.

Mijn begeleidster had een paar dagen vrij. Ik zie ze vrijdag en zal proberen haar uit te leggen hoe ik me echt voel. Het is heel gemakkelijk om je te verbergen achter een glimlach. Het is heel gemakkelijk om ergens luchtig over te doen zodat wat waar is misschien wel een klein beetje minder waar wordt... gevoelsmatig want het hijgt in je nek en wacht zijn kans af om je te pakken. Om genadeloos toe te slaan.

Hoe leg je de pijn uit van onzekerheid? Van angst voor de toekomst? Zoveel dingen wel willen maar niet kunnen. Van de week kreeg ik een vacature gemaild van iemand die dat goed bedoelde. Ik wist me er geen raad mee. Alles wat men zocht, dat ben ik niet. Ik vind mijzelf dikwijls grenzeloos dom en onbekwaam. Hoe verzint iemand het dat zo een beroep iets voor mij kan zijn?

Het is moeilijk om me tot iets te zetten. Het liefst van al dan sliep ik heel de dag. Omdat ik weet dat dit niet kan probeer ik me toch tot dingen te zetten. Even de deur uit, even een andere omgeving. Niet gemakkelijk maar ik besef dat dit moet. Ik moet hoofdstukken afsluiten, ik moet mijn conclusies trekken en daarmee ook keuzes maken. Afstrepen. Voltooid verleden tijd maar ik vind dat, ondank het verdriet o zo moeilijk. Steeds weer die confrontatie... waarom toch? Ik moet het ontwijken maar iets in me blijft het opzoeken.

De toekomst benauwd me, zal er ooit iets van me worden? Ik durf er eigenlijk niet aan te denken. Zal ik ooit samen zijn met iemand? Zal ik ooit een dikkere huid kunnen kweken zodat niet alles me zo intens blijft raken? Er is iets wat ik heel graag wil maar daarvoor moet ik wachten tot na de zomervakantie. Honger is de beste saus zou je zeggen. Toch presteer ik het om me afgewezen te voelen.

Soms heb je zo een noot aan iemand die je begrijpt. Die een arm om je heen slaat en tegen je zegt "huil maar meisje" i.p.v dat ik te horen krijg dat ik stom ben dat ik me zo laat leiden, dat ik niet goed wijs ben, dat ik sterker moet zijn. Jezus, hoe? Als ik dat kon dan had ik dat immers al lang gedaan. Ik ben gewoon niet sterk. Soms wil je gewoon twee armen om je heen. Een knuffel, een lief woord. Geen verwachtingen, geen vernederingen helemaal niets. Gewoon een stukje liefde.

De ene ziet me niet voor vol aan en de ander onderschat me. Ik mis soms zo iemand die me op waarde weet te schatten. Die ziet wat ik kan en respecteert wat ik niet kan. Stiekem weet ik dat ik best wat kan maar mijn gevoel schreeuwt me toe dat ik waardeloos ben. Dat ik een volslagen nietsnut ben die niets in haar mars heeft. Dat ik geen bestaansrecht heb. Dat is wat de pesters van vroeger me dikwijls hebben laten voelen.

Afijn, het is weer eens midden in de nacht. Tijd om te gaan slapen.

Slaapwel