Intensietijdscrisis

Hallo lieve lezers, nu weer een persoonlijk verhaal over mij en mijn leven.

Mensen stellen soms dat ik denk in uitersten maar ook dat ik zo intens kan reageren. Dat is iets wat ik moeilijk kan ontkennen. Mea maxima culpa! Het antwoord is niet zo snel uit te leggen maar ik ga toch een poging doen.

Bij mij komt alles heel hard binnen, of dat nu geluiden zijn, prikkels, emoties, kritiek, ik mis domweg de buffer die bepaalde informatie filtert waardoor het minder rauw op mijn dak valt. Als iemand iets onaardigs tegen mij zegt is het voor mij haast onmogelijk om gewoon daar mijn schouders over op te halen. Als iemand mij wijst op mijn persoonlijke mankementen, dan kan ik daar gerust een dag of twee dagen door van slag zijn. Domweg omdat het als een soort meteoriet mijn gevoel raakt. Het slaat als het ware een krater in mijn gevoel dan is alles ontregelt.

Mensen stellen wel eens dat mensen met autisme niet gevoelig zijn. Dat is dus klinkklare nonsens. Als ik voor mijzelf spreek, die zijn er, misschien wel ten overvloede, ik weet er alleen niet altijd goed mee om te gaan of het in goede banen te leiden. Yo Sherlock dat is het hetzelfde. Afijn, ik handel ook vrijwel altijd uit de emotie. Dat leidt soms tot bonje of onbegrip. Iets wat ik goed bedoel wordt door de anders soms gezien als creepy shit. Ik bemerk dan dat ik gefaald heb in iets waarin ik helemaal niet wilde falen. Ook zoiets doet mij pijn. Als iemand voor mij een bijzondere betekenis heeft, dan ga ik daar op mijn manier mee om maar dat is niet altijd verstandig. Als je nooit hebt geleerd hoe je een gezonde afstand - nabijheid moet creëren, dan is de kans groot dat je in je eigen valkuil pleurt.

Mijn emoties zijn ook, hoe moet ik ze noemen, puur... ongefilterd. Ik kan intens boos zijn, intens gelukkig (helaas de laatste tijd niet zo vaak) intens vrolijk, intens verdrietig en die gradatie daarvan is niet altijd matchend met de situatie. Dus wat gebeurt er? Onbegrip en boosheid. Iemand stelde ooit dat het leven geen bitterbal is, nou dat is iets wat ik hartgrondig kan beamen. Het is voor mij een kluwen aan wegen, prikkels, signalen die ik keer op keer weer moet zien te ontcijferen. Alsof op elk hoekje, in elk steegje iemand staat die een andere taal spreekt dan de mijne. Dat valt niet mee.

Men zei eens dat ik mijn eigen authentieke ik moet zijn maar hoe moet dat als deze ik keer op keer wordt afgerekend om wie hij is? Mijn emoties en gevoel horen bij mij zoals (voorlopig) zwarte piet bij Sinterklaas hoort. Tom bij Tim, handboeien bij de politie en meeuwen bij de visafslag. Ik doe mijn best om er mee om te gaan, ik bespreek dit ook met mijn begeleider maar dat neemt niet weg dat het geen pijn doet om jezelf keihard tegen te komen. Dat neemt niet weg dat het geen pijn doet om op je mankementen gewezen te worden. Zeker niet als je eigenlijk al een totaal om door de plee te trekken zelfbeeld hebt.

Als je dan weer keihard op je bek bent gegaan dan valt het niet mee om de draad weer op te pakken. Het moet, dus ik doe dat ook, maar gemakkelijk is  het niet. om evenwichtig in het leven te staan heb je bepaalde bagage nodig en wanneer je die mist dan is dat gewoon ontzettend moeilijk. Ik kan me dus ook intens schuldig voelen omdat ik het niet verkeerd wil doen. Oké soms zou je een blonde bimbo in een patserbak verrot willen schelden omdat ze je afsneed maar gemiddeld gezien wil ik de dingen net zo graag in balans hebben als ieder ander.

Dus lieve lezers, het is niet altijd gemakkelijk. Het blijft een proces van heel, heel, heel vaak op je bek gaan, en weer verder gaan.