Ooit

Hallo lieve lezers!

Ik zie net dat mijn blog "Mario" heel veel views heeft gehaald. 1131, dat had ik nooit verwacht. Heus, daar was het me niet om te doen maar het is toch een overweldigend aantal. Afijn daar wil ik het vandaag niet over hebben.

Gisteren, zondag was voor mij een zware dag. Ik werd wakker met een naar gevoel. Ik had vreemd gedroomd en dat doet iets met me. Het is zondag, normaliter een dag waarop ik weinig doe en wat op mijn lauweren rust. Nou, vandaag niet. Vandaag viel ik als het ware uit een vliegtuig en pleurde keihard tegen de vlakte der realiteit. Man wat deed dat pijn. In een waas van tranen zag ik wat voorgoed achter me lag, in een waas van tranen realiseerde ik me dat ik het weer eens grondig verkeerd had aangepakt. De vijand had gewonnen. Het hief het zwaard om het, spreekwoordelijk in mijn rug te boren. Deze strijd was over en uit. Wat mij restte was mijn wonden te likken, wat mij restte wat te janken over mijn eigen stompzinnigheid. wat restte was om ergens diep verscholen een schuilplaats te zoeken voor de harde buitenwereld.

Een wereld die ik o zo vaak niet begrijp, een wereld waarin ik eigenlijk nog altijd niet mijn eigen plekje heb verworven, een wereld waarin ik gevoelsmatig nog altijd niet 'ik' mag en kan zijn. Het is een hard gelag. Ik voerde een gesprek met iemand die op diens manier bijzonder voor mij is. Wat ik niet besefte was dat ik een hoop dingen verkeerd had aangepakt en dat veroorzaakte zondag dus een soort van clash. Hoewel het diens bedoeling niet was om mij pijn te doen was het alsof ik in mijn blootje in een wak was gevallen. Ik voelde hoe alles ijskoud werd en hoe ik verstijfde. Ik wil het niet lezen, ik wilde het horen, niet horen wat wel waar was. Niet weer beseffen dat ik faliekant faalde in iets waar ik juist niet in wilde falen. Ik snikte van verdriet maar wist dat dit me niet verder zou brengen. Die harde realiteit moest ik onder ogen zien en dat viel me verdomde zwaar.

Je eigen ik ontwikkelen in een wereld die zo hard en meedogenloos is, dat is één van de moeilijkste dingen die er zijn. Jezelf durven zijn met het besef dat je dit eigenlijk al jaren en jaren niet meer mocht. Je werd afgestraft omdat je niet was wat men van je verwachtte, omdat je niet was wie men hoopte dat je zou zijn. Afgewezen worden, het doet keer op keer nog zoveel pijn. Het went nooit, ook al weet je dat het bij je leven hoort, het zal altijd pijn blijven doen.

Vannacht stond mijn slaap dan ook volop in het teken van boosheid, machteloosheid, verdriet, angst, onkunde en onbereikbare doelen. Eigenlijk een mengelmoes van wat ik nooit heb kunnen verwerken of waar ik tot nu toe nooit mee om kon gaan. Littekens van binnen en van buiten zijn stille getuigen van een strijd die ik elke dag moet leveren. Elke dag sterk moeten zijn, elke dag moeten incasseren, elke dag moeten beleven waarin je faalt. Je moet dapper zijn, sterk zijn, je mannetje staan maar wat doe ik? Ik laat over me heenlopen, heen en weer, heen en weer, ik laat het toe dat mensen me pijn doen, ik laat het toe dat mensen me het gevoel geven dat ik om door te plee te trekken ben. Omdat ik niet meer ben dan een tamme. Ik zou zo graag een willen uithalen, ik zou zo graag eens flink willen schelden maar ik kan het niet. Ik durf het niet... ik ben het konijntje dat naar de grote koplampen van een auto kijkt en die verstijft.

Ik hoop zo dat er een moment komt dat gisteren geen pijn meer doet, ik hoop zo dat er een moment komt dat het verleden geen metgezel meer is van het heden. Een dan hoop ik dat ik sterker uit de strijd zal komen.