Keuzes

My spirit's sleeping somewhere cold
Until you find it there and lead it back home


Ik staar voor mij uit en omklem het stuur. Het lag al een tijdje op de loer, eigenlijk lag het al vanaf de eerste seconde dat het verschrikkelijk nieuws waarheid werd op de loer. Iets wat als een wilddier je bespied. Je voelt het, je ziet het bijna en toch kun je er niet aan ontkomen. Ontkomen aan het moment dat het zijn klauwen in je zet, je bij de keel grijpt en je recht in de ogen aankijkt.


Ik trek langzaam op en zet de ruitenwissers aan. Eigenlijk moet ik hier met iemand over praten maar dat is zo moeilijk. Het verlamd me, het verstomd me, het maakt mij bang. Dat ik er over moet praten wordt altijd gezegd door mensen die daar zogezegd verstand van hebben. Ze hebben allicht gelijk maar snappen ze dan niet dat een goede theorie in praktijk soms heel moeilijk uitvoerbaar is? Ik moet beslissing! Heb precies 13 dagen de tijd en dan moet ik de keuze hebben gemaakt. Wel of niet... elke keuze kent haar consequenties. Wil ik die consequenties wel dragen? Een vraag die niet ter zake doet want hoe het ook moge zijn de consequenties zal ik moeten accepteren. 

Ik rijd de snelweg op en trap het gaspedaal dieper in. Het hangt als een grote wolk boven mijn hoofd en ik weet dat hoe langer ik het zwijgen laat standhouden hoe moeizamer het praten zal worden. Om de één of andere rare reden verlang ik naar een sigaret. Een sigaret in een duf en muf café met foute types aan de bar en een soort moederfiguur die achter de toog de glazen poetst met een vieze theedoek en een smoezelig schortje voor. Misschien dat ik dan, na mijn tweede of derde glas whisky die moeilijke woorden durf uit te spreken. Als ik dan al niet ben bezweken aan de slof geworden pinda's vol bacillen.


Geen duffe muffe kroeg maar mijn eigen rijdend vuilnisvat is het toneel van mijn verdrietig en onzekere gevoel. Hij zal ook wel vragen naar hoe en wat. Immers heb ik hem wel op de hoogte gesteld van mijn plannen. Mijn voorzichtige eerste stap naar iets groots en iets omvattends met een intense lading die een wars is van herinneringen, verdriet en pijn uit het verleden. Nog niet genezen wonden en nog niet verwerkte emoties. Ik knipper met mijn ogen en slik een keer. Knijp harder in het stuur en staar in het aardedonkere niets. Ik verslind op hoge snelheid kilometers en rijd richting huis terwijl ik de radio nog een tikkeltje harder zet.

Praten... weer een theorie die zo gemakkelijk lijkt maar een praktijk die meer wegheeft van de handleiding van IKEA-kasten. Alleen ware helden kunnen zon tekening omzetten naar iets realistisch. Het gesprek probeer ik mij weer voor de geest te halen. Voorzichtig, beetje bij beetje. Geen zachte hand dit keer, een troostend woord maar de harde realiteit waar ik niet langer aan kan ontkomen. Hoe hard ik ook loop, ren, fiets, rijd of vlieg het zal mij in mijn kielzog blijven achtervolgen.


Misschien moet ik het maar gewoon doen, er over praten... of misschien moet ik er over schrijven. De veilige weg der email. Schrijven wat er mogelijk gaat gebeuren, schrijven over de keuze die ik moet maken en hoe moeilijk deze is, vertellen over die weegschaal die glanst in disbalans. Het is zo beladen, zo overmand met emoties en spanning. Wil ik hem daar wel mee belasten? Moet ik hem daar wel mee belasten? Hij weet wel wat het voor mij betekent, hij kent ook de gevaren, de rode seinen knipperen en hij kan ze zien ook als ik hem geen deelgenoot maak van mijn levenspad maar slechts van een zijstraatje. Die rode seinen zijn er, knipperen in haast serene rust. Serene rust die ik in mijn hoofd nu even niet kan vinden. 

Misschien moet ik the diver maar eerst vertellen, hij staat er mijlenver van vandaan. Dat zou het toch gemakkelijker moeten maken maar hoe ik het ook went of keer, het wordt niet gemakkelijk! Zelfs niet als ik het aan hem vertel. Hoewel ik de reactie wel kan inschatten maakt dat toch dat het moeilijk blijft. Dat ligt niet aan het vermoedelijke antwoord maar aan het feit dat dit onderwerp aansnijden nog altijd zo moeilijk is, nog altijd zoveel pijn doet en dus nog altijd zo onverwerkt is dat het als een open wonde zich openbaart ten tijde dat het gesprek in die richting gaat. Sommige trauma's verwerk je nooit of nooit helemaal. Ze hangen als een schaduw om je heen en je wordt er telkens weer mee geconfronteerd.


Mijn vingers vinden de woorden wel om er over te schrijven. Dat is veilig, niemand die iets terugzegt wat ik liever niet wil horen of waar ik bang van word of boos omdat de toon te rationeel is. Maar er is ook niemand die tegen mij zegt dat het logisch is dat ik mij er druk over maak of dat het logisch is dat het een rot situatie is, Ook niemand die even een arm om mijn schouders slaat of mij eens knuffelt. Waarom moet een mens altijd sterk zijn op de moment dat hij het liefste zwak wil zijn en geliefkoosd wil worden?
Ik rijd richting de bewuste bocht die ik altijd zo spannend vind. Leuk spannend! Normaal krijg ik hier kriebels in mijn buik en hoop ik dat er geen truttenschudder voor mij rijdt maar iemand met dezelfde ambities als ik. Nu wil ik ook die bocht in knallen maar met totaal andere gevoelens. Nu zou ik het liefste uit die bocht vliegen, eindeloos om ergens te landen waar ik vrij ben van al die shit genaamd "verleden" maar ook van die spanning omtrent wat nu speelt. Naar daar waar ik mij eindelijk mens kan voelen, gewaardeerd en gerespecteerd. Niet langer klein en gekwetst maar sterk en dapper zoals ik graag zou willen zijn.


Het stuur trekt enorm en ik blijf het corrigeren. Die bocht uit knallen is niet de oplossing. Terwijl ik een eenvoudige strijd voer met de g-krachten doemt in de verte mijn stad op. Ik ben bijna thuis. Thuis waar ik gewoon zoals elke avond de lappenmand in kruip alleen deze avond in de wetenschap dat hetgeen wat al zo lang op de loer ligt vandaag over is gegaan tot de aanval. Hoe het ook zij, ik zou een keuze moeten maken. Een keuze die heel erg moeilijk is.