Het vervolg

Afgelopen dinsdag bij de huisarts geweest inzake het erfelijkheidsonderzoek. Spannend! Ik moest aangeven wat ik had besloten. Eigenlijk had ik mijn keuze twee weken geleden al gemaakt toen ik in de praktijk was. Ze vroeg mij naar mijn beweegreden en ergens vond ik die vraag lastig. Wat moest ik antwoorden? Al die jaren dat ik het eerst niet wilde waren mijn motieven helder. Ik wilde niet elke dag er aan moeten denken dat ik mogelijk ook ziek zou kunnen worden. Liever de controles elk half jaar. Nu werd mij dringend geadviseerd toch die controle te laten doen en de kogel was door de kerk, ik besloot om toch het erfelijkheidsonderzoek doorgang te laten hebben. Dat moet overigens nog gebeuren, nog sterker de afspraak in Groningen moet nog worden gemaakt. Morgen haal ik de verwijsbrief op bij de dokter en dan ben ik weer een stapje dichterbij iets wat ik heel erg spannend vind en wat de nodige stress met zich meebrengt.

De huisarts wees mij hier ook op. De uitslag van het onderzoek kon ook van invloed zijn op verzekeringen, hypotheek e.d. maar ook psychisch kon het een behoorlijke stempel drukken dus werd mij geadviseerd om mij grondig te laten voorlichten. Ik moest vooral heel veel vragen stellen zodat ik zo goed mogelijk geïnformeerd het traject zou bewandelen. De steun van anderen is daarin heel belangrijk. Mijn vader en zijn vrouw zijn inmiddels op de hoogte en steunen mij daarin net als the diver.

The diver is heel vrij in het gesprek erover en dat voelt voor mij fijn. Het geeft mij een veilig gevoel en dat heb ik nodig om er over te kunnen praten. Ik voel mij vrij dit te doen met hem en dat doet deugt.

Het is niet gemakkelijk om je naasten van dergelijke zaken op de hoogte te stellen omdat ze emotioneel toch best beladen zijn. Vooral haar, zij reageert per definitie erg heftig als het dergelijke zaken betreft dus dat maakt de drempel alleen maar hoger om het aan te kaarten. Als de afspraak is gemaakt dan is het nog vroeg genoeg zegt mijn gevoel, laat ik daar dan maar op vertrouwen.