Ik staar je aan en twijfel. Wel of niet? De veiligheid die jij met je meebrengt zou toch moeten volstaan om te zeggen wat mij dwarszit. Misschien wil ik wel gewoon koppig in een hoekje gaan zitten bokken, hopende dat jij het uit mij trekt om vervolgens te zeggen dat het je spijt. Vergeef me deze aan infantiliteit grenzende denkwijze. Soms wil een mens zich gedragen als een boze peuter omdat het diep van binnen gewoon getroost wil worden omdat het diep van binnen een doekje voor het bloeden wil en omdat het diep van binnen altijd iemand nodig heeft die de krokodillen onder het bed verjaagd en enge spoken de laan uitstuurt. Een soort superheld. Een eigen dappere stoere superheld waar je achter kan schuilen die je het gevoel geeft je te beschermen.
Ik merk dat ik afdwaal. Ik zie je niet als mijn eigen superheld. Ben je nu beledigd? Geloven in superhelden is misschien ook wel naïef en ik ben dat ook. Een soort van 13 karaats puur naïef! Vreemd genoeg creëer je wel een soort van veiligheid waarin ik die peuter kan zijn, bokkig maar ook een stukje afhankelijk. Gewoon omdat ik al zo vaak het zelf moet doen. Zelf sterk moet zijn. Misschien begrijp je er wel helemaal niets van, hoewel misschien ook wel maar weet je ook niet wat je er mee moet.
Misschien moet ik wel gewoon tegen je zeggen wat mij stoort alleen durf ik dat, zelfs bij jou, niet. Misschien is wat ik vind wel onterecht of ben je het er niet mee eens en discussies zijn niet mijn ding. Dus rest mij niks dan bij gebrek aan heldenbloed, te blijven mokken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten