Mijn zintuigen op scherp.
De nacht is verblindend donker,
De dageraad nog ver.
Ik hef mijn hoofd op van de grond,
Staar in het eindeloze donker,
Precies zoals ik mij van binnen voel.
Rennen door niemandsland,
Al dan niet gepermitteerd,
Als een strijder op vlucht, zonder enig doel.
Mijn gevoel een wars van pijn, boosheid en verdriet,
Wat rest is de ondoorbreekbare stilte die als een bom is gevallen."
Ik ril, al is het zomers qua temperaturen toch heb ik het koud. Ik staar wezenloos naar mijn eigen spiegelbeeld en probeer te begrijpen wat zojuist is gebeurd. Valt het wel te begrijpen? Wil ik het wel begrijpen? Ik voel mij ontzettend klote, dus iets van de boodschap is door mijn onzichtbare vestigingsmuur heen gedrongen. Mijn handen trilden, mijn adem stokte en ik voelde hoe de kleur uit mijn gezicht wegtrok. Mijn hartslag hoorde ik bonzen in mijn oren en in mijn keel maakte zich een grote prop meester van mijn stem.
Ik sluit even mijn ogen, mijn handen versterken de greep om het stuur. God ik kan wel janken, janken en schreeuwen maar waar brengt mij dat. Ik ben bang, voel mij als een klein dier op vlucht voor het grote roofdier wiens adem in mijn nek prikkelt. Kippenvel over heel mijn lichaam en mijn handen trillen. Waarom?! Waarom doe je mij dit aan? Nog altijd kan ik de waarheid niet geloven, ben bang ze onder ogen te komen en duik diep weg onder een zwerfkei waar mijn geweten loodzwaar, rustig wachtend op rust. "Het was niet alleen jouw schuld" hoor ik een stemmetje roepen en verdoofd staar ik voor mij uit. "Het was niet alleen mijn schuld?" Heel mijn leven ben ik niets anders gewend geweest dan de stempel te krijgen dat het wél allemaal mijn schuld was en is. Dat het wel allemaal aan mij ligt. Ten dele zal dat ook zo zijn maar niets in mij trekt het aandeel van de ander in twijfel wanneer ik zo word aangevallen uit onverwachte hoek. Als een hond met zijn staart tussen de benen droop ik af. Als een verslagen zoetwatermatroos die niet eens de strijd aanging maar zich zo liet verpulveren door de vijand. Zonder slag of stoot.
Ik zou willen weten wat echt veilig nou precies inhield. Ik zou willen dat ik meer handvatten had om zaken in te schatten. Helaas heb ik ze niet en daar kan het ruime assortiment van noch de IKEA noch de Praxis iets aan veranderen. Steeds weer moet ik eerst voor de finishlijn sneuvelen om tot de conclusie te komen de verkeerde weg te zijn ingeslagen en dat doet pijn. Op den duur wil je niet meer vallen maar trots en moe gestreden die finishlijn over maar steeds weer moet ik terug naar het begin om steeds weer dezelfde strijd te moeten leveren waarin ik geen partij ben voor de ander.
Ik vervloek de hele wereld. Boos en woedend, verblind door tranen druk ik de radio uit en ruk het zakje met mijn welriekende cheeseburger uit de handen van de totaal verbijsterde verkoopster. Ach ze moest eens weten, of beter niet. Vertrouwen, ik moet daar echt mee ophouden. Hier en nu. Elke keer doet het weer pijn, elke keer doet het weer zeer en elke keer komt er weer een kreukel bij.
Een collega zei van deze week "Het leven is hard" hij zei het gekscherend maar alles in mij, tot de laatste vezel kan niet anders dan hem gelijk geven en zich gereed maken voor de volgende storm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten