Strijdbaar of niet

Ik schreef deze week op mijn Facebookpagina: Creatieve zielen laten hun vermogen tot welke vorm van kunst dan ook de zee van hun gevoelens zijn. Dit was n.a.v. een bericht dat ik had gepost eerder deze dag. Soms heeft eens mens het gevoel midden op een kruispunt te staan waarvan alle wegen doodlopen. Dat gevoel is ronduit een verdrietig gevoel. Ieder mens wil immers op den duur progressie maken in het leven, laten zien waar hij goed in is en stralen met zijn innerlijke kracht. 

Alleen, zo verloren in de nacht met niemand die op je wacht is dat een hele opgave. Elk mens stelt zich wel eens de retorische vraag 'waar is het misgegaan' en wanneer hij zijn ogen sluit doemt het antwoord vanzelf op. Het is flashback van wat ooit was en wat je nimmer kan vergeten. Het is die bloedende wond onder het zout van het heden. Je bijt op je lip, proeft die weeïge ijzersmaak en in je ogen voel je de tranen branden. Alleen, zo ontzettend alleen, dat doet pijn. Het voelt als niet compleet, het voelt als doelloos in het leven staan en het voelt bovenal zo koud van binnen dat je snakt naar een beetje warmte van hen die jou dat nooit kunnen geven. 

Zo gaan die dingen in het leven, de mens snakt het meeste naar dat wat hij nooit kan krijgen. Het lijkt op automutilatie van de ziel. Verlangen wat nooit zal, missen wat nooit is geweest en hopen op wat nooit komen zal. We doen het allemaal en niemand weet waarom wij onszelf zo onnodig kwellen. Is het een soort van hunkering naar zelfmedelijden of is het niet meer dan misleiding waaraan wij onszelf steeds weer voor open laten stellen?

Ik kijk door het raam van mijn auto. Regendruppels vormen een pallet op het glas en ik snik en snotter als een klein kind. Misschien heb ik wel nooit de kans gehad om echt kind te zijn, om te voelen wat vrijheid is, veiligheid is en bovenal om te ervaren hoe het is om te leven in een wereld die veilig lijkt en waar je, op je 18e of ouder, pas achterkomt dat dit niet het geval is. Een onbezonnen jeugd is voor mij net zo onbekend als de kunst der Franse taal. Als de kunt van het maken van perfecte slagroomsoesjes maar ook als de kunst het houden van je zelf. 

Wie houdt er nu in Godsnaam van zichzelf? Heus ik vind mijzelf vaak om door de plee te trekken, stom en labiel. Mijn oordeel over mijzelf is meedogenloos maar mijn mening over anderen dikwijls gekleurd en ook nu rijst de vraag "Waar is het misgegaan"  Mag je het verleden de schuld geven van het heden? Mag je achter het verleden schuilen en huilen? Mag je alles wat nu pijn doet wijten aan wat ooit was? 

Ik blijf voor mij uit staren, talloze vragen dwalen door mijn hoofd. Ik ben verdoofd maar als ik nu zou beginnen met janken dan zou ik voorlopig niet meer kunnen stoppen. Er zit teveel oud zeer, teveel uit het verleden dat leeft in het heden en ik zou willen dat ik wist hoe ik er mee om kon gaan. In theorie is alles gemakkelijk maar in de praktijk blijkt niets minder waar te zijn dan dat. Waarom blijven we geloven in een leugen die zo duidelijk een leugen is? Waarom klampen wij ons vast aan niet bestaande handvatten? Is dit alles vanuit het gevoel en of idee om ons tere en kwetsbare ik te redden?