Het is alweer juni. Hoewel de dagen niet voorbij lijken te gaan, zitten we alweer op de helft van 2020. Het gaat niet zo goed met me. Eigenlijk gaat het helemaal niet goed. Ik verzand steeds meer in de trauma's van vroeger en zie steeds meer op tegen de toekomst. Zal ik ooit gedoopt worden? Zal ik ooit uit deze mineur weten te ontsnappen? Uit deze verstikkende vorm van eenzaamheid en verdriet?
Het is niet gemakkelijk en ik bemerkt dat het qua sociale contacten het me niet gemakkelijk afgaat. Op de één of andere manier is er zand in de geoliede machine beland en zie dat er maar eens uit te krijgen. Ik ben een dierbare vriend kwijt geraakt door uitspraken die ik heb gedaan. Integriteit in twijfel trekken, levensgevaarlijk. Is het zo vreemd dat ik betreft het punt: horen zien en zwijgen en de katholieke kerk zo mijn twijfels heb? Misschien wel niet.
Onze dominee had mij gesommeerd minder actief in zijn sociale media op te duiken. Soms kan ik nogal overweldigend zijn. Dat is niet eens zozeer kwaad bedoeld. Eerder dol enthousiast. Dat geldt ook voor het contact met tante Ma. U weet wel, mijn Bijbelmaatje. Je raakt het besef van tijd en van dag een beetje kwijt in tijden van corona. Ik wil mijzelf hiermee niet vrijpleiten, in tegendeel.
Vandaag stond er weer een gesprek met de dominee op het program. We bespraken de demonstratie op de Dam. De daardoor ontstane woede op de diverse sociale media. Hoe eigenlijk de boodschap van het protest verloren is gegaan omdat men het vooral heeft over die 'falende' burgemeester. Wat zowel de dominee als ik betreuren.
Uiteraard bespraken we het huiswerk. Het was deze keer niet zoveel gezien ik de vorige keer wat vooruit had gewerkt, stond er geen druk op de ketel. Het begon met de dood. Vrees ik haar? Niet voor mijzelf. Vrees ik haar voor een ander? Voor iemand die mij lief is? Zeer zeker. Ik durf mij open te stellen voor onze dominee. Het voelt vertrouwd. Ook al zit er zo een schamele 6 kilometer tussen ons in en een niet altijd stabiele internetverbinding. Stel je toch eens voor dat de Russen ons zouden afluisteren? Gebeurt niet, maar het is een gedachten die in ene ontspringt terwijl ik dit epistel schrijf.
'
Vast blijven houden aan je geloof, aan de leefregels, het valt niet altijd mee. Het klinkt vrij streng maar dat is het niet. Het zijn basisregels die voor niet gelovigen ook vrij normaal zouden moeten zijn in het dagelijks leven. Je focus blijven houden op de toekomst, dat het beter wordt, het is een hele opgave. Zeker wanneer je zo gevangen zit in je eigen hoofd. In je eigen verdriet en in je eigen pijn. Wanneer je soms echt geen uitweg meer ziet.
Ik heb wel het idee dat ik tegen onze dominee vrijwel alles kan zeggen. In de zin van, hoe het echt met me gaat en waar ik tegenaan loop en wat er in mijn verleden is gebeurd. Hij leert me dan weer om op een andere manier naar het leven te kijken zonder dat deze visie mijn leed ondersneeuwt. Het is meer van 'kind, kijk er zo eens tegenaan!' Of hij komt met voorbeelden uit de bijbel.
Voor hem zijn mijn antwoorden niet perse goed of fout. Wat hij belangrijk vindt is dat de antwoorden authentiek zijn. Uit het hart van mijn gevoel komen. Dat probeer ik ook. Te antwoorden hoe het voor mij is en hoe ik er tegenaan kijk. De ene keer is dat lichtvoetig en de andere keer diepzinnig en met een nevel van droefenis. Ik denk dat het ook zo is met het leven. Het leven is ook niet altijd keurig in balans. Zelfs niet als je yoga-coach bent.
De ene keer gaat het wat meer over God en over Jezus dan de andere keer. Onze dominee is toch een soort van supervisor in mijn ontwikkeling als christen. Je staat onderaan de ladder en je wilt omhoog en dat lukt je niet alleen. Daar heb je een 'mentor' bij nodig en hulp van buitenaf zoals tante Ma. Ook moet je vertrouwen op je eigen vermogen tot ontwikkeling. Autodidactisch bezig gaan en gewoon durven. Het aandurven om fouten te maken of om domme dingen te zeggen.
Enfin, het blijft mooi. Ook om ervaringen met elkaar te delen. Dat schept wel een vorm van vertrouwen over en weer. Dat maakt het ook gemakkelijk om sommige zaken aan te kaarten. Anders wordt het ook zo een statisch/eenzijdig gesprek.
We hebben het laatste boekje bijna uit. Er volgen nog twee sessies en dan hebben we ons door twee boekjes heen gewerkt. Dat was best een mooi, emotioneel en bijzonder avontuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten