Moeders springen niet van flats, opiniestuk

Over zelfmoord heerst nog zo  een taboe. Omdat ik regelmatig chat met mensen met dergelijke gedachtes gaat er een steeds grotere donkere wereld voor me open. In wat voor een eenzaamheid en innerlijk strijd moet iemand zich begeven als hij/zij zoiets beslist. Ik geloof niet dat zij egoïstisch zijn zoals velen beweren. Ik geloof dat zij verschrikkelijk hopeloos en radeloos zijn en dat lijkt me een vreselijk gevoel.

Mijn moeder is een lange tijd ziek geweest en heeft toen voor euthanasie gekozen. Mensen die fysiek ziek zijn en geen toekomst hebben, zij kunnen voor deze mogelijkheid kiezen. Dat mensen dermate geestesziek zijn dat zij ook voor deze mogelijkheid willen kiezen, dat is iets dat toch een beetje blijft hangen in de krochten van het ethisch verantwoorde. Men wil er liever niet over praten, het is iets wat als een soort sluierbewolking blijft hangen.

Zo keek ik vanavond naar de 2doc genaamd "Moeders springen niet van flats" natuurlijk niet is ongetwijfeld je eerste gedachte. De mijne ook maar ik denk er wel over na. Niemand kiest er zomaar voor om een einde aan diens leven te maken. Ik heb het van dichtbij meegemaakt dat iemand een einde aan zijn leven maakte. Toen besefte ik nog niet echt wat dat precies inhield. Op latere leeftijd kreeg ik er nog eens mee te maken. Een mislukte poging. Iets wat me, voor die persoon ergens ook een heel raar besef lijkt.

Misschien heeft je referentie kader er ook mee te maken hoe je tegen zulke maatschappelijke aspecten aankijkt. Het is een onnatuurlijke materie. Mensen die moedwillig niet meer willen leven, hoe kan dat nou? Er valt immers zoveel winst te behalen. Echter werkt dat niet altijd zo. Soms heeft een mens zoveel demonen in dienst hoofd dat hij of zij geen seconde van de dag rust heeft. Soms is een mens in het leven zo verschrikkelijk behandeld dat het zich niet meer voor kan stellen dat het ook anders kan. Soms lijdt een mens aan zoveel angsten en wanen dat het maar één ding wil en dat is rust. Het gaat niet eens zozeer om het einde van het leven, het gaat vaak ook om de rust. Althans, dat ik wel wat ik opmaak uit de gesprekken die ik soms voor met mensen die zeggen suïcidaal te zijn.

Ik vind het goed dat er documentaires aan worden besteedt. Mensen hebben er snel een oordeel over zonder zich in de materie te verdiepen en ja, ik ben op sommige vlakken ook zo een exemplaar. Ik vind het tragisch, Voor veel christelijke partijen is heel de euthanasiewet sowieso een precair onderwerp omdat men kijkt vanuit de visie die god mogelijk zou kunnen hebben gehad. Dat vind ik maar bekrompen en uiterst achterhaald. Stel dat god daadwerkelijk de mensheid heeft geschapen.... in tegenstelling tot destijds is er veel veranderd. Mutaties in het menselijk ras en de menselijke psyche. Stel dat de mensheid zoals deze nu is, de mensheid was zoals god hem mogelijk zou hebben geschapen.... zou de bijbel er dan hetzelfde uitzien? Vast niet. Dus oordelen op basis van wat tig jaren geleden de maatstaf was lijkt mij verre van realistisch.

Ik moest deze nachtelijke gedachtegang even op papier kwijt en ga de stee weer in. Nogmaals, het blijft een precair onderwerp maar ook een fascinerend onderwerp.