Vandaag werd het geen klassiekertje. Aanbellen bij de dominee. Tieske knuffelen. De katten knuffelen Hoi zeggen tegen een huisgenoot en neerploffen in het zithoekje van de dominee. Vandaag pikte ik de dominee op om te gaan wandelen. Op de Sallandse Heuvelrug. Met Tieske. Mijn lieve harige vriendinnetje.
Dominee in de auto, hond in de auto. Daar gingen we. De dominee met Tieske in zijn armen. Want mevrouw wilde niet aan zijn voeten op het matje zitten. Daarbij, heb ik lekkere zoute armen en handen en dat vindt ze geweldig. Ik ben dus weer helemaal afgelebberd.
Lekker aan de wandelen en praten over ditjes en datjes maar ook over God, Jezus, het geloof en de bijbel. Dat is zo fijn. Lang niet iedereen in mijn omgeving is gelovig. Heeft een band met de kerk, met Jezus en met God. Hoe de dominee over het geloof denkt, zo denkt ik er ook grotendeels over. Dat schept een band. Dat is fijn. Hij kan het goed uitleggen. Dus dan leer je weer wat bij.
Het is ook fijn om de liefde voor onze kerk samen te delen. Voor de mensen die er komen. Het is toch je tweede thuis, die Kapel. Ik word er zo liefdevol ontvangen en voel me er zo welkom. Alsof ik er al jaren kom. Terwijl dat nog geen jaar is. Ik voel zoveel liefde voor die kerk, voor het team vrijwilligers, de dominee, het team en de mensen die er komen.
Soms wil je iemand gewoon even een knuffel geven. Zoals de dame die zondag bijna in tranen vertelde dat ze zo blij was dat ze weer fysiek naar de kerk mocht. Dat je ergens voelt, dat ze zich ook wel alleen voelt. Iemand die dan bijna in tranen voor je staat, die wil je dan gewoon even tegen je aanhouden. Er een arm omheen slaan.
Met onze dominee van alles besproken. Privézaken maar ook hele algemene dingen. Zoals over de toga van zijn vrouw (is ook dominee) en die van hem. Over zijn preken. Die ik vrijwel altijd heel mooi vind. Over leven in de liefde van de Heere en leven vanuit liefde. In Zijn naam. Dat leven in die liefde belangrijker is dan regeltjes. Wat Jezus ook laat zien in Marcus 5 en 7. Volgens ook eerder in Marcus. Het goede doen omdat het uit je hart komt en niet omdat het moet. Dat is voor mij altijd één van de basisregels geweest van mijn geloof en is dat nog. Maar ook, leven in zijn liefde en vanuit daar handelen is belangrijker dan de regeltjes die er gelden.
Het is fijn om zoiets te delen met je dominee. Hij en ik liggen qua voetbal, geloof en politiek vrij op één lijn. Het is ook fijn wanneer iemand je begrijpt. Ik ben iemand die moet leren om vaker haar teut te houden. Te reageren vanuit mijn verstand en niet vanuit mijn emotie. Ik kan me enorm opwinden over dingen, er bovenop klappen. Er met een gestrekt been ingaan. Onze dominee is wat meer bedaard. Ik respecteer mijzelf om wie ik ben maar ik zou willen dat ik wat meer van zijn bedaardheid had. Van zijn wijsheid. Eerst denken dan doen. Niet eerst doen en dan denken.... gelukkig hebben we de foto's nog.
Omdat ik geen twee dingen tegelijk kan en onze dominee wel. Leidde hij de route. Gelukkig maar anders waren we in Marokko uitgekomen. Echt hoor. Het was fijn, zo openlijk praten over waar je hart mee vervuld is. De liefde voor Jezus, God, de Kapel en Feyenoord. O en Tieske. Mijn lieve mooie pluimstaart.
We dronken nog een bakkie pleur op het terras en daarna leverde ik koninklijke hoogheid en Kees weer af in Wierden. Het is zo spannend allemaal. Mijn doop, mijn weg in het geloof, mijn plekje vinden binnen de Kapel hoewel ik gevoelsmatig mijn plaatsje wel een soort van heb gevonden binnen de Kapel. Ik bedoel, als de koster een plaatsje voor je reserveert in de kerk omdat jij het deurbeleid staat uit te voeren.... enfin, tot de volgende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten