Ik vind moeders toch maar knappe mensen. Dat is een vorm van organisatie waar geen managementcursus aan kan tippen. Ik kijk wel eens met een mengeling van pure bewondering en medelijden als ik een vrouw door de supermarkt zie sjouwen met een boodschappenwagen vol pampers, billendoekjes, Olvarit, kokosbrood, yogi, nibbitchips en dan zo een gillende koter in het peuterrekje die alle aandacht op eist terwijl moeders verwoede pogingen doet het lijstje te voor de geest te halen dat ze is vergeten omdat haar andere kind buiten uit de plantenbak stond te bunkeren. Je moet toch echt kunnen multitasken als je kinderen hebt. Vervolgens rent er nog een koter van diezelfde vrouw door de winkel met zo een kinderwinkelwagentje en beukt tegen allerlei benen van andere mensen aan en mikte de halve snoepafdeling in zijn kar. Dat die moeder daar dan weer achteraan moet, alles terug moet gooien en haar kleine donderstraal als een gemiddelde kernramp alarminstallatie fungeert. Dat vergt beslist een hoop zelfbeheersing. Als dat arme mens dan eindelijk alles heeft wat ze nodig heeft nadat ze nog 3x terug moest omdat ze o.a. de karbonades vergeten was, een tube Prodent en kattenvoer, dan moet ze nog terug naar huis. Man lief is uiteraard met de Toyota naar het werk, je weet wel met van die boerderijdiertjes op het raam of een zonnescherm van Dora. Dus moet ze met haar mamafiets door de regen met 6 boodschappentassen en twee schreeuwende koters zich een weg banen door het verkeer. Uiteraard door de regen. Ik heb daar dan toch wel diep respect voor al had ik in gedachten die schreeuwkoters al lang ergens aan een boom vast gebonden met ducktape over hun mond. (grapje)
Kinderfeestjes zijn ook zo iets. Heb je doorgaans genoeg aan je eigen schreeuwende, kwijlende stuiterballen, dan heb je er opeens een heleboel die uiteraard allemaal een rooie ballon willen, waarvan de ene geen kleurstof mag en de ander geen suiker, waarvan er altijd een autistisch is of ADHD heeft en waarvan er sowieso altijd eentje tussenzit die al van jongs af aan het alfamannetje wil zijn. Je weet wel van die snotneuzen die alles beter willen, voor geen meter luisteren en overal een bijdehante opmerking over hebben en koppen van barbies en babypoppen trekken. Zo een gezelschap heb je dan over de vloer. Je bent aan het einde van de dag blij dat je nog behang op de muur hebt, nog kleren aan het lijf en dat de popcornoorlog zich beperkt heeft tot de woonkamer en keuken zodat je maisvrij kan slapen. Uiteraard volstaan spelletjes als ezeltjeprikje niet meer, is sjoelen prehistorisch en koekhappen iets voor vrijeschoolkinderen. Als je dan niet veel geld hebt wordt het lastig. Anders dump je de hele meute gewoon in het zwembad of Smalland bij IKEA. Ja, dan hoef jij even niet op die schetterbende te letten en kan je rustig je tanden parkeren in een worstenbroodje. Moet je wel in de gaten houden dat niemand van de kinderen je ziet anders is de chaos niet meer te overzien en dat kan je die amper pedagogisch onderlegde medewerkers van Smalland niet aandoen natuurlijk.44
Nee dan ben ik toch wel blij dat ik geheel kinderloos door het leven ga. Af en toe is zo een koter best leuk maar als ze beginnen te krijsen, stinken of kwijlen dan houd ik het al snel voor gezien. Het is ook zo een verantwoordelijk. Je kan bijvoorbeeld niet of nauwelijks nog lekker uitslapen tot 12:00 of ongestoord een wilde vrijpartij beleven. Je kan niet meer ongenegeerd vloeken als iemand de deksel niet goed op de jampot heeft gedraaid en jij de chaos op maandagmorgen voor je voeten hebt liggen terwijl je al achter op schema ligt. Het is een hard gelag. Je kan ook nooit meer rustig in de zon liggen want dan wordt je nat gespoten (waterpistolen blijven altijd retecool) of je moet kijken dat je kind niet verzuipt in het opblaasbad van de Blokker. Daarnaast moet je kroost om het halfuur in het vet worden gezet dus eigenlijk heb je, ook al schijnt de zon, geen leven. Uiteraard wijzen je kinderen je er altijd subtiel op dat je geen zwemband meer nodig hebt want je hebt er al eentje van jezelf. Of in de beginnende fase of in de fase van de binnenband van een vrachtwagen.
Ook kan je overdag niet even lekker aan de zuip zoals je in je studententijd deed want je moet volgens Spock het goede voorbeeld geven en dus niet half laveloos het halve repertoire van Annie en de krekels gaan zingen tijdens de buurtbarbecue. Ik heb beslist af en toe medelijden met die moeders die het allemaal maar te verduren krijgen. Die zich elke dag weer uitsloven in de keuken en dat het eten dan binnen 5 minuten naar binnen is gewerkt of dat men met lange tanden zit te eten en zit te kniezen dat de moeder van Pietje veel beter kookt omdat zij meer behept is met de vetvijver dan jij omdat jij een goede en verantwoorde maaltijd op tafel wilt zetten zonder al teveel E-nummers die de halve wegenkaart van België vormen.
Ja... moeder zijn is hard werken, afzien en heel vaak tot 10 moeten tellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten