Bootjes

Ze draaide haar glas over het bierviltje en staarde in het niets. Het was een typisch café uit vroegere tijden. Op de tafels lagen versleten kleedjes, de verlichting was beperkt en boven de bar hingen ouderwetse lampen die wel een schoonmaakbeurt konden gebruiken. In de hoek stond een niet werkende jukebox. Uit de speakers klonk Johnny Cash en achter de bar stond een dikke man met rode bretels en een groezelig overhemd glazen te poetsen. Het was een doordeweekse dag in november. Het was verrassend warm voor de tijd van het jaar. Buiten wierp de maan haar licht over de stad die er verlaten bij lag. De klok van Grolsch wierp een zacht groen licht over een deel van het lokaal. Het was nog vrij rustig, heel anders dan wanneer het weekend was en opgeschoten jeugd hier stiekem sigaretjes rookte en giechelend met 5 man naar 1 telefoonschermpje keek.

Ze nam een slok bier en pakte haar telefoon. Nog geen reactie. Nogal wiedes, het was zijn vrije dag. Zuchtend stak ze apparaat weer in haar kontzak. Ze stopte een sloffe pinda in haar mond en trok een grimas. Ze leerde het ook nooit. Eigenlijk had ze wel trek maar haar maag lag in de knoop. Haar gedachten waren met haar op de loop gegaan en hadden haar gevoelens daarin zonder pardon meegesleept. Naast haar kwam een oudere man zitten die een gin-tonic bestelde. Gin-tonic, ze dronk dat heel sporadisch met haar tante, vlak voor het slapen gaan. Niet omdat het lekker was, maar omdat het wel stoer stond. Niet zo boers als een pilsje, die ze het liefst linea recta uit het flesje dronk. Ze voelde hoe hij naar haar zat te kijken. Wat zou hij nu denken? Eigenlijk maakte ze er een dagtaak van, een dagtaak van wat anderen wel niet zouden kunnen denken over haar. Erg gemiddeld was ze niet. Niet qua postuur en zeker niet qua functioneren. Zo was ze impulsief, gevoelig, snel in paniek, achterdochtig en had ze, het zichzelf kleinmaken, tot een ware kunst verheven. Daarnaast was ze achterdochtig en vertrouwde ze iets of iemand niet zomaar. Hij had dat al dikwijls ondervonden. Haar onzekerheid, haar angst om in de steek gelaten te worden, haar heftige emoties die soms disproportioneel waren en haar continue vraag naar zekerheid. "Deed ze het wel goed, was ze niet te lomp, was hij niet boos enz" Eigenlijk durfde ze ook niet goed boos te worden op de mensen die ze liefhad. Hoe deden anderen dat toch? Gingen zij er blind vanuit dat je wel boos kon worden zonder dat dit directe consequenties had? Kennelijk, want boosheid is niet meer dan een normale niet wereldvreemde emotie die bij het leven hoort. Als de relatie, welke relatie dan ook, goed is, dan moet er vrijheid bestaan om ook een keer boos en of teleurgesteld te zijn.

Ze dronk haar glas leeg en kon het niet laten om nog een sms-'je te sturen "Sorry, ik ben soms echt onmogelijk. Wil je alsjeblief reageren?" ze verzond het bericht en bestelde nog een biertje. Ze schrok op toen de man naast haar, haar aansprak. "Wat doet een jonge dame als jij in een café als deze?" Ze keek hem aan. Twee vriendelijke bruine ogen keken vanuit onder twee borstelige grijze wenkbrauwen haar aan. Ze haalde haar schouders op "Hier is het rustig, de muziek goed en het bier te betalen" De man lachte vriendelijk. "Max, hoe heet jij?" ze zei aarzelend haar naam en sloeg haar ogen weer neer. Ze had het gevoel dat deze man dwars door haar heen kon kijken en dat vond ze niet echt een aangenaam gevoel. "Wat is er aan de hand dat je zo triestig kijkt, of wil je dat niet vertellen aan deze oude man?" Ze lachte, hij had pret-rimpeltjes rond zijn ogen en ze haalde een keer diep adem. "Ik doe alles verkeerd!" De man trok een wenkbrauw bedenkelijk op "Werkelijk? Dan ben je daar dus verrekte goed in" Ze keek hem niet begrijpend aan. "Niemand doet iets alleen maar goed of alleen maar verkeerd, dat weet je toch?" Ze haalde haar schouders op. "Ik voel me op mijn plek gezet door iemand die voor mij erg waardevol is. Hij heeft mij uit mijn comfortzone geplaatst en de vinger op de zere plek gelegd" Ze nam nog een slok die maar moeizaam zijn weg naar beneden wist te vinden. Er zat een enorme brok in haar keel, Wat was ze toch hopeloos sentimenteel. De man dacht even na, hij had het hier niet met een doorsnee iemand te doen, echter wie is er nou echt doorsnee? "Wat deed dat met je? Dat hij jou dat gevoel gaf?" Ze wreef over haar hand en beet op haar lip. Het was niet van haar nature om diepe emoties gemakkelijk te delen. "Het verward me, maakt me verdrietig en geeft me het gevoel dat ik een kant op word geduwd waar ik nog niet klaar voor ben" Hij pakte uit zijn binnenzak een pakje Berlinda en bood haar er ook een aan die ze, om de één of andere reden accepteerde. Hij zou weldra merken dat ze beslist geen verstokte roker was maar dat terzijde.

"Wie is hij eigenlijk?" ze nam een hijs van de sigaret en blies bijna theatraal de rook uit. "Iemand die voor mij belangrijk is" "wat voor een relatie heb je met hem?" ze tipte de as in de asbak "werk" hij knikte bedachtzaam "werk is hij een collega?" Ze knikte "ook, maar hij... ach laat maar" hij hield zijn hoofd schuin en was benieuwd wat hier achter schuil ging. "Niet alleen een werkrelatie?" ze schudde verschrikt haar hoofd "Nee nee, hij... nouja hij begeleidt mij" hij knikte. "Je voelt je veilig bij hem?" ze knikte "ja, veilig, vertrouw, kan mijzelf zijn... het topje van de piramide van Maslow" Max lachte, hoe kwam ze nou op de piramide van Maslow? Ze keek hem vragend aan, lachte hij haar nou uit? "Hoe kom je nou op de piramide van Maslow?" "Ik associeer soms de gekste dingen met elkaar" De man gaf haar een knipoog, hij vond dat wel leuk. "nu voel je je even niet zo veilig bij hem?" Ze dacht even na, was dat was ze nu ervoer? Was het angst? Onzekerheid? Onbegrip? Verdriet of zelfs een vorm van verraden? Ze kon het moeilijk samenvatten wat er allemaal door haar heen ging. "Ik voel me weggestuurd uit de veilige haven opdat ik het zelf wel kan. Ik voel me onzeker en bang maar ook op mijn plek gezet" De man bestelde nog een gin-tonic en vroeg of zij er ook eentje wilde. Ze knikte. Roken was al niet van haar gewoonte, dan kon dit er ook nog wel bij. "Denk je echt dat hij jou zomaar de open zee op zou sturen als hij niet zeker zou weten of je er wel klaar voor bent?" Ze keek hoe de barman een flinke scheut gin in de glazen schonk en een snoekduik nam onder de bar op zoek naar de tonic. "Weet ik veel, soms heb ik het idee dat hij mij overschat" Max stopte een paar pinda's in zijn mond en keek bedenkelijk. "Misschien onderschat jij jezelf?" Ze keek hem fel aan. Wat was dat toch voor een gezeik! Ja, oké haar zelfbeeld was geen glanzend beeld van gehard staal dat de wereld en alles erom heen met het grootste gemak aan kon maar ze wist toch wel wat ze kon en wat niet? Ze sprong als door een horzel gestoken van haar barkruk en zwaaide boos met haar arm door de lucht waarbij ze bijna de sloffe pinda's lanceerde.

"Waarom denkt iedereen dat ik van alles kan waarvan ik nog niet zo zeker weet dat ik het wel kan? Ik voel me overschat door hem en nu beweer jij! Jemig!" de tranen sprongen in haar ogen, waarom begreep niemand hoe ze zich voelde? Waarom snapte niemand dat, nu ze eindelijk die veilige haven had gevonden, ze daar nog even wilde blijven? Kijkend hoe echte helden met hun schip het woeste wilde water gingen trotseren of kozen voor een rustig vaarwater om daar met gescheurde zeilen hun toekomst weer tegemoet te varen. Zij wilde dat ook wel, maar nog niet nu. Eerste de kapotte zeilen herstellen, de gaten in de boot dichten en dan wilde ze wel eens kijken wat er buiten de veilige haven te beleven viel. "Ik denk dat hij vertrouwen in je heeft, meer dan jijzelf" ze stond nog altijd woedend tegenover hem terwijl de tranen over haar wangen liepen en de mascara van haar wimpers wasten. "kom eens zitten en drink wat" hij reikte haar het glas aan dat ze in één teug achterover sloeg. Hij keek geamuseerd naar haar en durfde niet te zeggen "zet hem op meid!" Ze voelde haar GSM bibberen en ze diepte hem op uit haar broekzak. Een berichtje. Ze opende het en zuchtte. Ze liet het Max lezen. "Dat was niet mijn bedoeling" Max knikte goedkeurend "zie je nou" ze tikte snel een berichtje terug en verzond het. "praat er met hem over, als je weer rustig bent" Ze snoof een keer terwijl de barman haar nog een glas voorzette. Max schonk haar een knipoog. Het was duidelijk dat dit meisje het nodige had meegemaakt. Hij besloot er niet naar te vragen. Zo te zien had ze voor vandaag wel genoeg emoties doorstaan. "Kijk je dit weekend ook naar Ajax?" Ze keek hem verwonderd aan, wat een abrupte wending van gespreksstof. "naar de joden? Nee ik ben voor Feyenoord" Hij lachte en zij lachte terug, door haar tranen heen. Hij gaf haar een papieren zakdoekje en wees op het oude televisietoestel waarop te zien was dat Manchester zojuist op voorsprong was gekomen. "Goede afleiding?" Ze depte haar tranen af en knikte opnieuw "goede afleiding"