Het is een doodnormale zondag in september. Misschien voor sommigen wel een heel bijzondere en voor andere een akelige dat is voor één ieder ander. Hoe het ook zij, er zijn dingen die je niet in de hand hebt. Zo kan iets zomaar uit het niets alles veranderen. Kan iets zomaar jouw humeur aan flarden slaan een iets waarvan je de kracht totaal onderschatte. Zomaar pats boem hoor je er niet meer bij en dat doet pijn. Meer pijn dan verwacht. Het onverwachte heeft altijd een uitwerking die je niet kan voorspellen, daarom heet het ook het onverwachte.
Zo opeens was het er. Min of meer een mededeling die mij niet zo diep zou moeten raken als dat het nu doet. Waarom zit ik er over te janken als een klein kind en krijg ik het intense verlangen om naar brulliederen te luisteren en een grote bak met ijs weg te werken? Zie mij hier nu zitten, achter mijn laptop met een brok in mijn keel.
Opeens heb jij beslist verder te willen met jouw leven. Heus dat is jouw goed recht en dat ik daar niet meer bijhoor is iets waar ik mee moet dealen niet jij. Misschien zou het goed zijn als ik dat ook deed, verder gaan met mijn leven maar ik ben die eeuwige twijfelkont die geen keuze durft te maken. Ik kies altijd voor het veilige en daar hoorde jij tot op de dag van vandaag ook bij. Soms worden schepen verbrand maar dan heb je nog een reddingsbootje waarmee je naar de veilige thuishaven kan varen. Nu is de veilige haven verband en moet ik doorvaren naar een nieuwe haven ergens aan de oever van het woeste en wilde water. Jij sloot het af, case closed, einde van een lang en veel bewogen hoofdstuk. De punt zette je kordaat om daarmee naar een nieuw begin te gaan en juist die punt treft mij hard, harder dan ik ooit denken kon.
Zo gaat dat in het leven, de koers die je vaart is afhankelijk van de wind het water en de stuurlui aan boord. Het gevoel van alles onder controle hebben is complete en totale illusie. De trossen zijn gelicht jij neemt jouw anker mee en wordt langzaam een stipje aan jouw eigen horizon. Ik voel me opeens zo verloren, in waas van tranen zoekend naar de boeien die de kustlijn aanduiden. Geef me een glas whisky of twee en sla een arm om mij heen. Ik wil graaien in klef geworden pinda's en met rauwe stem verkondigen dat niets is wat het lijkt. Ik wil getroost worden als een klein kind ik wil... het maakt niet uit wat ik wil. Ik moet jouw keuze respecteren en dat is al moeilijk genoeg. Vergeef mij mijn sentimentele gedoe maar je kent me, dat is wie ik ben. Een brok sentiment.
Helaas zijn er geen kleffe pinda's, is er geen walm van sigaren rook en is er al helemaal geen whisky. Ik zit hier in de stilte met een biertje en verder niets. Zoals jouw boodschap kwam... compleet uit het niets.
Opeens heb jij beslist verder te willen met jouw leven. Heus dat is jouw goed recht en dat ik daar niet meer bijhoor is iets waar ik mee moet dealen niet jij. Misschien zou het goed zijn als ik dat ook deed, verder gaan met mijn leven maar ik ben die eeuwige twijfelkont die geen keuze durft te maken. Ik kies altijd voor het veilige en daar hoorde jij tot op de dag van vandaag ook bij. Soms worden schepen verbrand maar dan heb je nog een reddingsbootje waarmee je naar de veilige thuishaven kan varen. Nu is de veilige haven verband en moet ik doorvaren naar een nieuwe haven ergens aan de oever van het woeste en wilde water. Jij sloot het af, case closed, einde van een lang en veel bewogen hoofdstuk. De punt zette je kordaat om daarmee naar een nieuw begin te gaan en juist die punt treft mij hard, harder dan ik ooit denken kon.
Zo gaat dat in het leven, de koers die je vaart is afhankelijk van de wind het water en de stuurlui aan boord. Het gevoel van alles onder controle hebben is complete en totale illusie. De trossen zijn gelicht jij neemt jouw anker mee en wordt langzaam een stipje aan jouw eigen horizon. Ik voel me opeens zo verloren, in waas van tranen zoekend naar de boeien die de kustlijn aanduiden. Geef me een glas whisky of twee en sla een arm om mij heen. Ik wil graaien in klef geworden pinda's en met rauwe stem verkondigen dat niets is wat het lijkt. Ik wil getroost worden als een klein kind ik wil... het maakt niet uit wat ik wil. Ik moet jouw keuze respecteren en dat is al moeilijk genoeg. Vergeef mij mijn sentimentele gedoe maar je kent me, dat is wie ik ben. Een brok sentiment.
Helaas zijn er geen kleffe pinda's, is er geen walm van sigaren rook en is er al helemaal geen whisky. Ik zit hier in de stilte met een biertje en verder niets. Zoals jouw boodschap kwam... compleet uit het niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten