Traag veeg ik mijn tranen af, gooi wat water en staar iet wat verdwaasd in de spiegel. Een betraand en vermoeid gezicht kijkt naar mij terug. De bassen dreunen door de bekraste deur van het toilet en gedempt hoor ik een wars aan gesprekken en gelach. Wat een bizarre dag. Ik beef lichtjes als ik het koele water over mijn polsen laat stromen en ik negeer het geluid van mijn telefoon. "Nu even niet" denk ik want ik weet wie mijn aandacht vraagt.
Even sluit ik mijn ogen voordat ik het toilet uitloop. In het smalle gangetje staan een aantal pubermeisjes te giechelen en staren samen naar één telefoonschermpje. Kennelijk heeft één van hen beet, een één of andere voor hun prins op het witte paard? Moet ik hen waarschuwen voor de liefde? Even voel ik mij een oud wijf, slechts een paar seconden want daarna voel ik mij weer die kleuter die is verdwaald aan het strand en wanhopig opzoek is naar zijn mama.
Wat ben ik eigenlijk stom! Een stomme kleuter! Een kleuter vergeet je met het grootste gemak zijn naïviteit immers weet het niet beter. Ik had beter moeten weten, het advies niet in de wind moeten slaan. Toch loop ik hier als aangeschoten wild mijn wonden te likken en bestel een gin-tonic. Met citroen om precies te zijn. Niet om door de zure appel heen te bijten maar door het zure gevoel van realiteit die altijd om je heen heeft gehangen maar die je niet wilde zien. Ze lijkt bijna met hoongelach duidelijk te maken dat dit de slechtste keuze was die ik had kunnen maken. Nu maak ik vaker verkeerde keuzes. Zoals een ei gaan bakken dat twee weken over de datum is. De verkeerden te vertrouwen en de goeie te wantrouwen. Door een smaak ijs te kiezen die in de praktijk niet te pruimen is, door een biertje teveel te drinken om mijn verdriet te maskeren of door een rode sok in de witte was te stoppen.
Het glas staat roerloos voor mij op de bar. Ik zucht en friemel aan mijn horloge. Steeds weer echoot het in mijn hoofd "zie je nu" en steeds stel ik mijzelf de vraag waarom ik niet naar hem heb geluisterd. Waarom ik zijn advies in de wind heb geslagen! Waarom deed ik niets met zijn waarschuwingen? Hij is ouder, kon met gemak mijn vader zijn en toch wilde ik eerst zien om dan te voelen. Hoe stom kan een mens zijn? Ik stof een slof en klef geworden pinda in mijn mond en gluur onder mijn wimpers door naar de man die aan de overzijde van de toog zit. Het lijkt alsof hij naar mij zit te kijken maar misschien verbeeld ik mij dat wel. Zoals ik mij zoveel verbeeld. Ik bleef als een mak lammetje achter de feiten aanhollen terwijl als ik alle waarschuwingensignalen te harte had genomen ik ze had ingehaald.
Zie mij hier nu zitten. De 4e gin-tonic schommelt in mijn glas en ik neem een grote slok. Sluit even mijn ogen en vol mijn hart bonzen bij mijn slapen. Wat een ongelofelijke stomme actie! Hoe heb ik zo stom kunnen zijn. Hoe heb ik niet kunnen zien wat wel waar was? Waarom heb ik in deze mijn gevoel genegeerd?
Ik drink mijn glas leeg, betaal en baan mij een weg naar de uitgang. Buiten regent het en zodra de eerste druppels op mijn gezicht vallen laat ik mijn tranen de vrije loop. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten