Strijdbaar vs vluchten

Was het maar voor één keer,
Voor één keer windstil in mijn hoofd.
Rustig en veilig in de luwte,
Alle pijn verdoofd. 

Ik staar je aan als een vreemde. Soms probeer ik niet eens meer om je te begrijpen want telkens beland ik dan in het eindeloze niets. Waarom doe je wat je doet, waarom zeg je wat je zegt? Je weet dat je mij kwetst en toch span je telkens weer je boog met woorden die je als complete volzinnen op mij afvuurt. Wetende dat ik niet mij machte ben om mij te verweren. Stomme, slappe weerloze ik. Als ik je zeg wat ik voel snap je niet wat ik bedoel. Als ik je zeg wat jouw gedrag met mij doet dan wuif je het haast honend weg.

Janken, ik kan wel janken maar doe verwoede pogingen dit niet te doen. Ergens gun ik jou mijn tranen niet, hoewel die gedachte absurd is. Mijn gevoelens tellen niet voor jou. Tellen überhaupt iemands gevoelens wel voor jou zonder dat jij daar een negatieve laatdunkende mening op los laat? Soms vraag ik mij af hoe jij je staande weet te houden. Op deze manier stoot je toch alleen maar mensen af? Alleen domme slome ik blijft achter je aan rennen. Laat zich voor jou karretje spannen in de wetenschap dat ook dit compleet mesjogge is.

Nog nooit zei je "Ik hou van je" althans, niet gemeend. Nog nooit liet je mij merken dat je echt van mij hield, dat ik er toe deed en toch blijf ik om je heen, maak jij deel uit van mijn aura. Waarom ik je niet "gewoon" aan de kant zet, zoals het oud papier is mij een raadsel. In mijn leven is niets "gewoon" dus misschien is dat wel de reden.

Je snapt mij niet, of je wilt het niet. Ik verwijt je niets maar stel mijzelf alleen 1000 vragen waarop het antwoord steeds hetzelfde is. Ik wil er mijn ogen niet voor sluiten, ken de oorzaak door en door maar is dat alles dekkend? Maakt dat alles goed? Heb ik dan verdomme geen reden om mij zoals jou te gedragen? Wellicht wel echter kies ik voor iets anders.

Ik voel mij altijd een domoor in jouw omgeving. Domweg omdat ik altijd ben gevlucht en jij er pardoes midden in sprong zonder enkele angst. Jij strijdbaar, sterk en onverschrokken. Ik bang en diep verscholen waar niemand mij kon zien. Jij een echte strijder ik een zoetwatermatroos. Het botst, dat doet het steeds en toch kom ik telkens weer terug. Weet dat dit niet zo hoort te zijn, weet dat dit niet de bedoeling is, weet dat jij groot bent en ik klein.