Corona houdt ons in zijn greep. We moeten onze sociale contacten zoveel mogelijk beperken. Dus op de thee bij de dominee ging niet door. Niet in fysieke vorm. Het werd beeldbellen. Om het toch doorgang te laten hebben.
Dat voelde in eerste instantie vreemd. Beeldbellen, als ik beeld bel zit mijn haar altijd als een dorre lor op mijn kop of als ontembaar stro. Toch is het heel fijn dat de dominee me deze kans biedt. Ook al moet ik dan de knuffelsessie met Tieske missen.
Het werd misschien wel het meest persoonlijke gesprek van alle 5 de gesprekken die we gehad hebben. Schept die tussenwand genaamd 'beeldscherm' dan meer vertrouwen? Of wordt de vertrouwensband hechter na verloop van tijd? Het leven kent soms vele vraagstukken die niet altijd even gemakkelijk te beantwoorden zijn.
De laatste sessie vragen was bijzonder. Waren ook belangrijke vragen. Over vergevingsgezindheid maar ook over de dood. Mij zo kwetsbaar opstellen voelde veilig. Vertrouwd. Ook al is het best spannend om te vertellen dat je soms best hebt verlangd naar de dood. Dat je er niet bang voor bent. Herman Finkers zei het al eens dat de dood je trouwste vriend is. Hij heeft nog nooit iemand in de steek gelaten.
Toch voelde het ook fijn om over God te praten. Over Jezus. Over hoe te geloven en wat het inhoudt om christen te zijn. Hoe ziet het hiernamaals eruit? Wat gebeurt er na je dood? Hoe is het om te leven in de vrede Gods? Onze dominee legde het één en het ander uit en dat zorgde weer voor dat gevoel van vertrouwen. Iemand die net zo naar religie kijkt als jij. Hoewel ik het ook heel boeiend vind om te ervaren dat mensen anders naar religie kijken. Zoals tante Ma. Dat kan namelijk ook heel inspirerend zijn. Of juist de bevestiging waarom jij gelooft zoals je gelooft.
Mijn parkietjes hielden zich aardig koest. Komt mede doordat onze dominee een man is en een lage stem heeft. Als ik mijn jonge begeleidster aan de telefoon heb, dan schetteren ze erop los. Gesprekken als die van vanmorgen zijn in tijden als deze wel heel fijn. Je raakt voor je het weet verzeild in je eigen gedachten en je eigen isolement. Zeker als beginnend gelovige maar ook als mens. Dat er dan iemand is die een beetje sturing geeft, dat is fijn.
Je moet elkaar toch zien te vinden op andere manieren dan die je gewend bent. Dat is aanpassen. Als er geen Corona was geweest, dan had ik eerst uitgebreid met Tieske geknuffeld daarna de katten begroet en ergens tussendoor de dominee. Die dat ondertussen al gewend is. Tieske is de hond des huizes. Het was een fijn gesprek. Het bezorgde me ook een brok in mijn keel ter grootte van een zwerfkei. Ik stel me niet vaak zo kwetsbaar op.
Het boekje is uit maar de wandeling door het geloof nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten