Lieve oude man

Weet je, als ik naar je kijk dan zie ik wat je hebt meegemaakt, zonder exact te weten wat. Het is meer een gevoel... was je op de vlucht voor die verrekte moffen? Was je een dapper soldaat die geen keuze had? Die op het slachtveld dacht aan zijn gezin zonder te weten of hij ooit nog terug zou keren? Was je bang of juist een dapper man? Schreef je kaarten naar je thuisfront? Ik vraag me het telkens af als ik je zie wanneer je in gedachten uit het raam staart. Jij, het verleden van mijn vaderland... je handen trillen, je verstaat me niet meer zo goed en vaak mijmer je over god mag weten wat.... en toch is er zoveel dat ik je zou willen vertellen, gewoon omdat jij zo een dapper mens was, omdat jij wijs en oud bent en ik jong en nog onwetend...

Ik zou je willen zeggen dat ik o zo bang ben, bang om mijn ware ik te laten zien, bang om breekbaar en kwetsbaar te zijn. Bang om kwijt te raken wat me lief is. Ik weet wel dat ik een grote bek heb, ik weet wel dat ik soms sorry moet zeggen en soms moet beseffen dat niet alles vanzelf gaat. Ik moet me realiseren dat ik in groepen een ramp ben en mezelf geen houding weet te geven. Ik zou je willen vertellen dat ik bang ben om niemand te worden en om niemand te zijn. Dat, als de tijd daar is, ik niemand ben geworden en men niet weet wat men op mijn grafsteen moet zetten. Soms weet ik niet wat ik moet zeggen en staar ik in het eindeloze niets. Weet je wat zo moeilijk is aan het hier en nu? Dat er van alles van je wordt verwacht, meer dan je kan waarmaken, meer dan je werkelijk bent. Geloof me, ik ben geen sociaal wonder maar ik doe wel mijn best, geloof me ik ben geen dapper strijder, ik mijd spinnen als pest. Ik ben geen keukenprinses al zijn mijn gehaktballen niet te versmaden, geloof me ik zeg je weinig al kan je mijn gedachten nog zo goed raden.

Soms vraag ik me af, "wat als ik jou was" zou ik dan ook zo dapper zijn om te vechten tegen de bierkaai? Was ik dan ook zo vaderlandslievend en trok ten strijde? Wat als ik jou was, dapper en vol moed. Ik heb respect voor je... ook al kan je nu niet meer dan mijmeren, genieten van mooie muziek en me aankijken alsof ik een vreemde voor je ben al zie ik je nog zo vaak. Ik praat met je familie en zie de pijn in hun ogen omdat je hen niet meer herkend. Ik zie en hoor wat hun zorgen zijn omdat je niet zo goed eet en niet alles meer even goed weet. Ik wou dat ik ze kon zeggen dat je leeft in je eigen wereld maar dat jouw verleden nooit wordt uitgewist. Ik wou dat ik ze kon vertellen dat je wel wil maar niet kan, simpel omdat je al zo gestreden hebt voor wat is en wat misschien nooit zal zijn.

Ik zie je zitten, telkens weer en telkens vraag ik me af... weet je wel hoe belangrijk je was voor ons land? De lintjes, de lof, het was toen en niet nu. Nu kijk je me aan alsof ik een vreemde ben, vraag je me keer op keer om een koekje die ik je niet mag geven. Ik zie hoe je geniet van de muziek uit jouw tijd maar je hebt geen idee van wie het was. Ik zie dat je telkens weer je afvraagt wie die bewuste zuster of broeder nou is... telkens weer vreemden voor jou, telkens weer situaties die je niet herkend. Ik zou willen dat ik je kon helpen maar helaas... ik kan niet anders doen dan zeggen dat ik diep respect hebt voor wat je voor ons land hebt betekent. Ik zou het niet eens kunnen, laat staat durven. Geloof me, ik ben een figurant en een verdomd slechte. Ik ben bang, bang voor de toekomst, bang voor wat komen zal en bang om te verliezen wat me lief is.