Lieve lezers, wat bent u lang blijven hangen. Ik typ deze blog in een waas van tranen. Wat was het een mooi en bijzonder traject. Een traject dat ook best wel dalen kende. Dat ik ergens toch twijfelde, wil ik dit wel? Is dit hoe ik mijn leven vorm wil geven? Om dan middels een gesprek met Kees of door een kerkdienst de bevestiging weer te mogen krijgen dat dit is wat ik wil.
Dat je tegen muren van onbegrip oploopt. Je kranig moet weten, dit is mijn keuze. Accepteer het of pleur op. Wat geschiedde. Ik ben mensen kwijt geraakt door de keuze voor het geloof, voor God, voor Heere Christus. Voor de Kapel. Wat was het frustrerend dat mensen die nooit maar dan ook nooit op zondagmorgen met je wilden afspreken, nu opeens beledigd waren dat jij niet kon op het tijdstip dat je naar de kerk ging. Nee, die afspraak moest en zou plaatshebben op het moment dat ik naar de Kapel ging. Mijn uurtje van zingeving in de week.
Wat was het ook mooi. Om de liefde voor het geloof bij onze dominee te zien. Rustig als hij is, alles uitleggende. Hij las me soms voor uit de bijbel. We bespraken dilemma's, vragen over het leven en hoe geef jij je leven vorm als christen? Of als aanwaai christen of als christen in opleiding? Kees is daarin natuurlijk veel verder dan ik. Hij is wijzer, ouder en bovendien theoloog. Heeft 19 jaar meer ervaring op deze aardkloot dan ik,
Het was voor mij ook een stukje zingeving, een leertraject, samen toeleven naar iets moois. Met heel je hart leef je naar zoiets toe, je deelt samen Zijn liefde, het geloof maar soms ook privé shit. Dan ineens is de prachtige dag daar dat je gedoopt wordt maar is ook het moment daar dat het traject afgelopen is en je leasecontract verlopen. Dat hakt er ongelofelijk in. Ik gevoelsmens, dweil en huilstruik heb dit zo niet aan zien komen. Als ze mij net in de supermarkt hadden gevraagd of ze voor pizza Funghi moesten gaan of voor de vier kazen.... ik was in tranen uitgebarsten. Echt waar.
Dus hier zit ik dan, het laatste verslagje te typen. In een waas van tranen met een doos tissues naast me. Even helemaal pleurer. Ik moet opeens denken aan iemand die gisteren een foto postte op Twitter van een graf met een boom die helemaal vol leven was..... zo voelt het een beetje. Je neemt afscheid van iets moois in je leven en je zegt ja tegen het nieuwe leven. Maar mag ik daar even heel verdrietig over zijn? Afscheid nemen doet altijd pijn. Afscheid van de wandelingen met Tieske, afscheid van de babbels met de dominee. Hoe geef je nu je leven als christen vorm, zeker in coronatijd?
Dan is er nog tante Ma. Met haar lessen uit de bijbel. De kerkdiensten. De contacten die ik heb opgedaan in die tijd dat ik naar de kerk ga, Het is ook een verwerkingsproces. Iets was een belangrijk aandeel vormde in je leven, 1 jaar lang. Dominee als je dit leest, tante Ma jij ook, elk jaar ben ik uren bezig met het schrijven van Sint Nicolaasgedichtjes. Welke jullie begin december dus tegemoet mogen zien komen. Ik vind dat helemaal leuk en kijk daar al in september naar uit.
Lieve Kees, tante Ma en stille volgers van mijn epistels.... wat was het allemaal bijzonder. Een rollercoaster soms en soms ook tering emotioneel. Zoals nu. Ik ben jullie dankbaar, Moge de heer over jullie waken gelijk een herder over zijn schapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten