Geef licht.

Hallo lieve lezers,
Het is een moeilijke periode. Mijn drukke brein houdt me wakker. Wordt het ooit nog eens stil in mij? De schaarse momenten in de kerk maar zodra ik weer thuis ben, word ik weer opgeslokt door zoveel vragen waar geen antwoorden op zijn.

Afgelopen weekend. Ik had wederom amper tot niet geslapen. Uren voor de wekker wakker. Draai ik me nog even om? Zo moe, zo leeg van binnen maar hoopvol betreft wat voor mij belangrijk is. Hoopvol dat het eens beter wordt.

Je zit soms zo gevangen in het isolement dat je verleden heet. Het is je eigen oneindige zwarte gat van verderf, pijn en trauma's. Waarin het zo moeilijk is om een lichtje te vinden. Om de horizon te blijven te zien en je daarop te blijven richten. Dit wil ik voor mijzelf bereiken, hierin wil ik me persoonlijk ontwikkelen. Hoe eenzaam die weg ook is. Omdat men het niet begrijpt, omdat men het niet zag aankomen. Omdat men het veroordeeld. Sterker door strijd. Aut vincre aut mori.

Zonder wrijving geen glans. Dus de weg richting het geloof is geen geplaveide weg met rozenstruiken, vijgenbomen en welriekende bloemen. Het is een beproeving die op haar manier ook heel mooi is. De rust vinden in de kerk. Praten met de mensen die je begrijpen.

Er werd een lied gespeeld waarvan ik dacht 'auw' want jeetje, dat lied kwam wel binnen. Over wanneer alles donker wordt en je alle hoop en geloof verliest. Het niet zozeer stil wordt in je hart maar ijzig koud, geen stem die weerklinkt, geen licht dat je door het donker leidt. Slechts een leegte die niet op te vullen lijkt. Met gezang, met liefde, geborgenheid. Je mens te mogen voelen, onderdeel van de maatschappij waar je gevoelsmatig zo dikwijls geen deel meer van uit maakt.

Dan realiseer ik me weer, je moet door. De focus houden ook al brandt het lichtje in je hart op dat moment nog zo klein, is het amper waarneembaar. Als je geen dromen en wensen meer hebt, dan ben je nergens meer. De mens is nietig maar goed gezelschap maakt dat nietige gevoel een beetje beter aanvaardbaar en je bloeit op van geloof. Geloof in God, geloof in dat het beter wordt, geloof in dat loslaten soms een nieuw begin is.

Op een plek als onze kerk, of na de dienst in de auto, zijn dit aspecten die ik zowel emotioneel als rationeel voor mijzelf op een rijtje. Geen droge analyse maar wel, ik ben aan een reis begonnen en deze wil ik graag afmaken. Een reis naar iets wat ik graag wil maar ook eng vind. Het is geen reis naar een donker bos, het is misschien wel een reis door ook een donker bos. Het is een reis naar het nieuwe licht. Dat zaken des levens in een ander daglicht stelt. Dat een ander licht laat stralen in mijn hart. Alsof je een lamp vervangt en de wereld er in ene er heel anders uitziet.

Ook de tocht door een koud, donker bos hoort daarbij. Zeker wanneer je van ver komt. Geduld, berusting het lijkt haast wel een beproeving. 'ik wil dit, maar kan ik dit?' moet geen vraag zijn maar 'ik wil dit, ik kan dit' hoe moeilijk het me ook wordt gemaakt. Door factoren van buitenaf. Door weerstand waar ik op stuit. Door onbegrip, boosheid. Dat is een drempel die ik moet nemen. Waar ik me voor moet afsluiten. Luisteren, niet aan mijn hart laten komen en al zeker niet mij op een dwaalspoor laten zetten.

Och lieve lezers, zo moeilijk maar vaak ook zo ontroerend mooi. De weg naar wat ik graag wil worden.