Het is een beest

"Die Nacht öffnet ihren Schoß
Das Kind heißt Einsamkeit
Es ist kalt und regungslos
Ich weine leise in die Zeit"

Depressie is als een beest. Het verslindt je, verscheurt je en reist met je mee in je schaduw. De ene dag gaat beter dan de andere. Zo zijn er dagen dat ik in het begin tot dingen kom. Mijn bed uit, douchen, opruimen of de was ophangen en opeens slaat het beest toe en word je overvallen. Legt het je lam en je wil je niets liever dan binnen blijven. Niemand zien, nergens naar toe hoeven. Omdat het allemaal teveel is. Omdat het je bang maakt, onrustig. Omdat je de energie niet hebt om leuk en gezellig aanwezig te zijn.

Soms kunnen kleine activiteiten op een dag al teveel zijn. Boodschappen doen in een winkel vol andere klanten. De badkamer schoonmaken, koffer uitpakken, bed opmaken of de was opvouwen. Je hebt een energielevel van 1% en daar moet je het dan mee doen. De batterij laadt amper op als je even slaapt.

Het leven dat ik een half jaar geleden had, misschien een jaar geleden, is niet meer. Volop overal naar toe. Dat ook volhouden. Mezelf niet telkens gevangen voelen wanneer ik op visite ga. Angsten en onzekerheden die de kop op steken. Ging ik eerder elke week bij een vriendin op bezoek en bleef daar ook een halve tot een hele dag. Nu beperkt zich dat tot 2 a 3 uurtjes. Om vervolgens overprikkeld en moe naar huis te rijden. Soms huilend omdat het allemaal zoveel is, qua prikkels.

Het liefst zit ik in mijn eigen veilige bubbel. Niemand om me heen. Stomme Youtube-filmpjes kijken of muziek luisteren. Proberen te slapen om de uitgeputte batterij bij te laden, hopende dat men zo min mogelijk van je verwacht. Is er dan niets waar ik energie van krijg? Jawel maar dat is een sporadisch gebeuren. Iemand waar ik af en toe mee afspreek. Het is fijn, afgebakend en op neutraal terrein. We hoeven beiden niets. Na 2 uurtjes gaan we beiden weer onze eigen weg.

Heracles, dat vind ik ook fijn. Ondanks dat het toch wat energie vergt om de stap te maken om er naar toe te gaan. Over depressie zijn zoveel vooroordelen. Zo zegt iemand uit mijn directe omgeving dat ik gewoon somber ben. Omdat zij vroeger, 50 jaar geleden met mensen heeft gewerkt die ook depressief waren en niets konden. Dat er gradaties zijn, dat de tijden zijn veranderd dat doet er niet toe. Dat een mens een masker op kan hebben, mooi weer kan spelen, evenmin. Dat doet pijn. Naast het feit dat mijn psychisch welbevinden wordt besproken met Jan en alleman. Dat wil ik niet. Van een andere kant krijg ik het bericht: Daar kunnen we je niet mee helpen.

Langs de ene kant wil jij je isoleren, langs de andere kant wil je gekoesterd worden. Het is een constante strijd. Mensen zeggen dan dingen als: je bent zo vrolijk, je schrijft zo leuke Tweets. Tja, de medaille heeft twee kanten. Soms neemt een mens een rol aan. De dingen zijn niet zo zwart-wit als ze soms worden geschetst.

Er is een lotgenoot met wie ik de rauwe kant van de depressie kan bespreken zonder en doekjes omheen te hoeven winden. Dat is fijn. Er is iemand die heel lief voor me is. Invoelend reageert. Het contact is louter digitaal maar dat is goed voor mij.

Morgen gesprek met de arts van Dimence. Omtrent mijn medicatie en mijn prikkelbeleving. Ik ben benieuwd. Begeleiding komt nu twee keer per week. Heb 1x per week contact met mijn behandelaar bij Dimence.

Het is soms zo moeilijk om te expliceren aan mensen waarom het ene wel gaat en het andere niet. Waarom je soms keuzes moet maken. Dat het geen onwil is maar onvermogen.