De advocaat van de duivel

Iedereen denkt wel eens "had jouw vader maar tegen de kachel gespoten, dan was het tenminste met een sisser afgelopen" ik kan mij immers niet voorstellen dat er iemand is die dit soort gedachten nooit heeft. Of het nou de kaasboer betreft die je een verkeerd stuk kaas heeft verkocht, een pedofiel, een inbreker of iemand die weerloze oude mensjes beroofd... er is altijd wel iemand waarvan je had gehoopt dat hij of zij uit die duizenden zaadjes niet de snelste was.

Het is gemakkelijk om te schrijven wat de gros der samenleving wil horen. Je oogst dan kinderlijk eenvoudig succes. Heel wat moeilijker wordt het als je pijnpunten benoemd en daar jouw opinie op loslaat immers wil niemand zijn of haar gevoelige snaar bespelen. Ik schrijf vaak vanuit mijn gevoel, waar ik voor sta en wat ik vind. Niet zelden leidt dat tot gedoe. Of men vindt dat ik te kort door de bocht redeneer of men vindt dat ik niet stilsta bij het menselijke gedeelte van het verhaal. Geloof mij, dat doe ik wel. Ik benoem alleen punten die in mijn opzicht niet kloppen of anders moeten.

Gelukkig heb ik nog geen dreigbrieven mogen ontvangen, haat berichten of nog erger stenen door mijn ruit maar ik besef wel dat, indien jij je niet vredig met de stroom laat meedrijven je kan rekenen op forse kritiek. Ontvriendt worden e.d. Terwijl ik denk, wat als jij nou eens jouw diepste duisterste gedachte omschreef... niet iedereen doet dat. Angst voor kritiek, uit respect of omdat men er domweg de behoefte niet aan heeft. Zachte heelmeesters weet u wel... de ene is blind voor de waarheid, de ander geloofd slechts in zijn eigen waarheid. Het enige dat ik wil doen is mijn gedachtegang projecteren. Wat ik schrijf is hoe ik het ervaar en hoe ik er over denk, dat is niet de waarheid. De waarheid is een vaag begrip geworden in een wereld waarin Jan en Alleman zijn of haar mening ten tonele brengt of woest tekeer gaat tegen mensen die dit doen.

Objectief naar iets kijken is een ware kunst. Objectief nieuws brengen ook. Noem 1 krant die echt objectief is en ik zal een week geen zagende columns schrijven over de samenleving. De Telegraaf is een krant die van rellen houdt, sensatie en doet er alles aan om het nieuws zo theatraal te brengen. De Volkskrant biedt met liefde een podium aan linkse azijn zeikerds. Het AD houdt zich liever bezig met Feyenoord en Tubantia met FC Twente. Trouw en het Nederlands Dagblad schrijven vanuit een religieus oogpunt en zo is elk medium 'besmeurd' en dus niet 100% objectief. Misschien is dat wel onmogelijk. Immers wordt een krant gemaakt door mensen en is het vrijwel onmogelijk om een 100% objectief stuk te schrijven.

Mensen die altijd ruzie hebben met Turken zullen heel anders tegen deze doelgroep aankijken dan mensen die er dagelijks mee werken en er geen hinder aan ondervinden. Aanhangers van Wilders kijken heel anders tegen asielzoekers aan dan aanhangers van de SP of Groenlinks. Elk mens wordt gedreven door zijn of haar idealen. Dat maakt dat er zoveel stromingen zijn in onze maatschappij. Wat een beetje jammer is, is dat het begrip en respect voor elkaars meningen ver te zoeken is. Men wil maar één ding. Gelijk en kijkt niet naar de standpunten van een ander en leeft zich niet in de ander zijn leven in.

Ik ben vrij rechts qua asielbeleid e.d. globaal gezien balanceer ik in het midden van de politieke weegschaal. Als ik schrijf over 'gelukszoekers' dan maakt dat veel los onder mijn volgers. Schrijf ik over mijn dagelijkse perikelen dan heb ik veelal de lachers op mijn hand. De vraag luidt, wil je een populair schrijver worden die schrijft over wat men graag wil horen en wat men grappig vindt of wil je ook de advocaat van de duivel zijn met alle gevolgen van dien.

Columns schrijven, het blijft een vak apart en je moet er tegen kunnen dat je naast leuke kritiek ook felle tegenstand te verwerken krijgt.