Dag dokter

Zo kwam ik laatst bij de dokter. Geen vreemd verschijnsel waar het niet dat deze dokter me aan het hart ging. Het zit namelijk zo ik moest naar de cardioloog. Is dat een dokter die vroeger loog maar nu de waarheid vertelt? In het MST kan je van alles verwachten. Afijn, ik ging naar de het thoraxcentrum waar ik werd ontvangen door een dame in een gehaakte witte trui. Ik bevond mij tussen de senioren die mij aanstaarden alsof ik Nelson Mandela was die de vogeltjes dans deed op zijn Zweeds. Ja mensen, het is een hard gelag.

Afijn, al wachtende hoorde ik diverse diepzinnige gesprekken van man tot vrouw. "Herman, he'j oe papiern wa bie oe" "Jan doar wil ik zittn, goa i doar moar zittn" als klap op de vuurpijl was er zelfs een echtpaar die samen het omkleedhokje betraden. Zouden die vrouwen collectief van mening zijn dat manlief seniel geworden was?

Ook ik werd doorverwezen naar zo een hokje en mij werd verzocht de bovenkledij geheel te verwijderen. Ik trok mijn shirt en BH uit en staarde naar mijzelf in confronterende spiegel. Met een schuin oog las ik het bordje waarop stond aangegeven hoe de gang van zaken was betreft het hartfilmpje. Ja, mijn hart heeft meer ervaring op de filmset dan dat ik ooit zou hebben. Terwijl ik mijn buik inhield en zat te wachten tot het mijn beurt was vroeg ik mij af hoeveel mensen met bizarre tatoeages hier de revue al waren gepasseerd. U weet wel met het recept van appeltaart, het hoofd van Frans Bauwer of een dansende aardappel.

Ik werd opgeroepen en mocht plaatsnemen op het beklaagdenbankje. Ja, ik ben te dik maar daar werd nu nog niet over geklaagd. Men spoot een één of ander obscuur goedje op mijn lijf en de plakkers werden bevestigd. Ik moest vooral rustig blijven liggen. Alsof ik van plan was om nu in paniek te slaan en te gaan spartelen als een baby, nee je kan je lot beter kalm en bedeesd ondergaan.

Het hartfilmpje had weinig om handen en voor ik het wist stond ik, gedoopt in de alcoholspray weer in het bewuste kamer. Ik spande de BH om mijn lijf, trok het shirt aan en kon wachten op ronde nummer twee. Wederom was ik getuige van diepzinnige gesprekken en vroeg mij af of dit het lot is van de mensheid. Eindigen met vrouw of manlief in de wachtkamer van het Thoraxcentrum om voor de 4e x te vertellen waar de parkeerkaart zit en dat je toch echt alle papieren terug hebt gekregen toen jij je aanmeldde. Op zich is dat best een tragische gedachte. Dan kan je beter eindigen als een ANWB echtpaar dat op zondag over een één of andere Heuvelrug wandelt en bij paaltje zoveel een krentenbol met kaas eet en koffie drinkt uit een 30 jaar oude thermoskan.

Het tweede en laatste deel van mijn avontuur betrof wederom iets met apparatuur. Ik moest wederom mijn kolossale torso blootgeven en werd weer beplakt met allerlei plakkertje. Ik moest af en toe diep zuchten. Hetgeen dat ik tot een ware kunst heb verheven. Dit als je weet hoe mijn leven eruit ziet. Neen, ik ben geen dame die zwangerschapsgymnastiek geeft. Stel je voor, Afijn nadat ook dit kunstje was voltooid kwam de dokter. Hij luisterde naar mijn hart en ik dacht, een hart vol smart... hij moest eens weten. Hij bekeek de filmpjes en ander live episch filmmateriaal en er volgde een gesprekje.

Mijn hartslag te hoog, mijn gewicht te hoog en zijn verwachtingen te hoog. Ja ik besef dat ik moet afvallen. Hoe doe je dat zo 123 als je geen goede vrienden bent met Sonja Bakker en gek bent op kaas en chips? Verder zag alles er goed uit. ik moest alleen nog even langs de draculapolie om wat buisjes bloed af te laten tappen. Zo geschiedde.