Ze blies rookwolkjes in de vrieskoude, het was een zware dag! Ze keek uit over een verlaten parkeerterrein. Ze had haar auto geparkeerd en probeerde haar gedachten te ordenen. Haar verleden... alsof er een beerput openging! Eigenlijk was het vooral heel erg moeilijk. Die leegte van binnen, die onrust. Ze zocht al zolang naar antwoorden die ze maar niet vond en ook niet zou vinden op de weg die ze nu was ingeslagen.
Uit het dashboardkastje diepte ze een pakje Berlinda op. In haar de zakken van haar vaal geworden spijkerbroek vond ze een Zippo. Ze draaide aan het wieltje en een bibberend vlammetje lichte de duisternis een beetje op. Ze prutste met de radio en weldra denderde Metallica door haar speakers. Ze voelde zich zo rot, zo niet gewenst. Ze wilde zo graag houden van, ze wilde zo graag samen zijn maar er was iets dat haar daarvan weerhield. Een iets wat ze nu nog niet aankon. Wat zich meester van haar maakte op de meest stille uurtjes van de dag. Ze wreef over het stuur en blies een rookwolk de stille nacht in. Het was bijna sereen... de stilte die rondom haar hing.
Stiekem vroeg ze zich af hoe het zou zijn als het nu zou stoppen. Als er nu een einde zou komen aan alles. Ze sloot haar ogen en slikte, ze wilde janken maar kon het niet. Wat als ze nu zou slapen en nooit meer wakker werd? Dan was ze verlost van al die wonden uit het verleden die maar niet wilden helen, dan was ze verlost van al die twijfels en al die vragen. Wat voor een toekomst had ze nu? Wie wilde er nu deel uit maken van haar toekomst? Ze zag het maar somber in. Van haar mocht het wel stoppen, hier en nu. Haar allerlaatste sigaret en daarna niks meer... gewoon rust.
Ze schoot het laatste restje van haar sigaret de duisternis in en wreef over haar gezicht. Zo kon het niet verder. Ze moest met hem praten, maar hij was ook zo gevoelig. Ze wist niet of hij haar begreep maar hij was wel een goede steun voor haar. Hij was mild, lief en geduldig. Veroordeelde haar niet. Juist nu ze hem zo hard nodig had was hij er ook voor haar en dat deed deugt.
Tranen biggelden geruisloos over haar wangen. Waarom was het zo moeilijk? Waarom wilden die wonden maar niet genezen zoals de wonden die ze zelf schiep? Wonden om zich te straffen, wonden om te voelen dat ze leefde.
Ze startte de motor van haar Ford Mustang die zacht bulderde in de nacht. Het was tijd om naar huis te rijden.... thuis... zelfs daar vond ze de rust niet.
Ze gaf gas en schoot pijlsnel de nacht in... ze moest verder, ze moest vooruit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten